Główna izba

Westchnął przeciągle, kręcąc głową.
– Jeśli takie głowy jak ty nie mają pojęcia, co to, to nie wiem, czy ktokolwiek wie… – powiedział, przyjmując nosidło.
Obserwował krzątającą się po izbie Primę. Nie mógł się oprzeć myśli, że choć może nie był przekonany do jej wyboru lokum to wraz z chatką tworzyła jedną całość. Tak, jakby cały czas rozmawiały ze sobą bezgłośnie, jakby blaty pochylały się ku niej, jakby alchemiczka traktowała martwe przedmioty jak ożywione. Wbrew okolicznościom ich spotkania, jej lekkość i naturalność powoli zsyłała na Bennetta jakiś dziwny, nieopisany spokój.
Prima przygotowywała napar, gdy Roger stał z boku, nienachalnie wodząc za nią wzrokiem. Przeszło mu przez myśl, że Howell mogłaby być dobrą matką, gdyby kiedyś jeszcze doczekała się dzieci. A może się ich doczekała? Nie rozmawiali przecież, od dawna nie odpisywał na jej listy. Wolał jednak nie poruszać tego tematu – w Anglii trwała wojna i doskonale wiedział, że zbyt wielu czarodziejów straciło w niej swoich bliskich.
Pokiwał głową, słuchając uważnie kolejnych jej słów. Odetchnął z ulgą, słysząc, że z jej domem nic złego się nie stało, zmarszczył brwi, słysząc o wodzie, która ugotowała ryby. Ech, ten śmierdzący problem wciąż go prześladuje… Słysząc o zielarzu, odezwał się:
– Możesz podesłać mu kontakt do mnie. Mogę sprawdzić, co tam się zadziało – zaproponował. Słyszał o cieniach, które pojawiają się w kraju, sam był chyba świadkiem takowego. Nie wiedział, czy byłby w stanie sobie z czymś takim poradzić, czy nawet wskazać konkretne źródło, ale może to wcale nie było to i jego umiejętności będą wystarczające. A jeśli nie to zawsze może spytać się Michaela, czy on przypadkiem o czymś nie wie.
Widząc zrezygnowaną minę Primy zrobił krok w jej stronę, kładąc na chwilę rękę na ramieniu dawnej panny Lovegood.
– Nie dasz rady siedzieć tu cały czas – stwierdził racjonalnie, cofając rękę. Oparł się o blat: – Nie myślałaś, żeby przeprowadzić się do rodziny? Poznałem Artemisa, to dobry chłopak. Tutaj… tu jeśli coś ci się stanie, nikogo nie będzie, żeby ci pomóc.
Nie oceniał, nie niańczył Primy, jedynie stwierdzał fakty. Nie wiedział, co skłoniło kobietę do zamieszkania na odludziu, ale zwłaszcza w obecnej sytuacji to nie wydawał się najlepszy pomysł, zwłaszcza że nie była przecież na tym świecie zupełnie sama. Miała się do kogo udać. Nie próbował zapraszać jej jednak do siebie. Małe, męskie mieszkanie w Plymouth nie wydawało się odpowiednie dla kogoś takiego, jak ona. Zresztą. kto to widział, żeby wdowa wprowadzała się do kawalera z którym wcale nie planuje zaślubin.
Wzruszył ramionami, słysząc podziękowania.
– I tak nic z tym nie zrobię, tobie się przyda.
Gdy Prima zajęła się przygotowywaniem naparu, Roger zajął miejsce przy stole. Usiadł, rozglądając się wokół. Izba pełna była drobnych przedmiotów, w których nietrudno było dostrzec charakter ich właścicielki. Nawet chlebak zdawał się mieć swój własny charakter. Uśmiechnął się pod nosem, a gdy Prima zaproponowała mu kubek tylko go poszerzył.
– Niuchacze – stwierdził, wyciągając rękę.
Napój był jeszcze zdecydowanie zbyt gorący, aby zacząć go pić, ale postawił go przed sobą. W innym miejscu przeszkadzałby mu ciepły napar w upalny dzień, ale u Primy wydawał się jedynym rozsądnym wyborem.
– Masz nałożone jakieś zaklęcia na dom? – spytał.