Byłam, ale jednak do pewnego czasu nie było mnie. Nigdy nie wiedziałam kim jestem, nie wiem też do tej pory. Kiedy się urodziłam, nie zrobiłam na nikim większego wrażenia – drobna dwu i pół kilogramowa dziewczynka, która odziedziczyła kilka cech po rodzicach – najzwyklejsza ze zwykłych. Nie chciałam być nikim specjalnym, do czasu oczywiście. Z czasem każdy zaczyna snuć wygórowane wizje samego siebie. Mama zawsze opowiadała mi o tym jak bardzo różniłam się od bliźniąt, o tym jakie wrażenie wywarłam na naturze – ja natomiast uznawałam to za ogromny brak komentarza ze strony Matki Natury. Kiedy rodziły się bliźnięta wszystko wokół grzmiało, drżało – kiedy na świat przyszłam ja - całą okolicę pożerała sroga cisza. Nie mam tego nikomu za złe, nie przeszkadzało mi to, że nie rzucałam się w oczy dopóki nie zorientowałam się, że mama zrujnowała mi życie. Kto normalny nazywa swoją córkę Afelandra i ma nadzieję, że owa córka bez większych problemów przebrnie przez życie? Wystarczającym problemem był fakt, że nikt nigdy nie wiedział czy ma do czynienia z człowiekiem, a może jednak ze skrzatem domowym. Dostojna Afelandra miała jednak głębsze korzenie, dosłownie. Rodzice przywieźli z podróży poślubnej w Brazylii kwiat afelandry. Symbolika miesiąca miodowego moich rodziców miała być ze mną do końca życia i wierzcie mi, gdyby była to Lilia, Róża czy nawet Petunia, byłabym w stanie to przeżyć. Bardzo kocham swoich rodziców, naprawdę. Nikt nigdy nie zrobił dla mnie tyle ile zrobili oni.