Sypialnia Fabiana i Leandry

Bez wątpienia niedopuszczalne zachowanie lorda Carrowa było niezamaskowaną zniewagą, jednakże zakończenie tego przedstawienia przelało czarę goryczy. Choć gotowa była prosić Fabiana, by nie zostawiali Megary samej z tym furiatem (zwłaszcza mając świadomość tego, co zaszło między nimi przed kilkoma dniami) po kaskadzie obelg uniosła się ze zdobionej sofy bez większych protestów, by w asyście Malfoya opuścić pośmiewisko w Marseet. Z trudem ukrywając przed mężem złość, zdejmuje z dłoni koronkowe rękawiczki i odkłada je na niewielkim stoliku, tuż obok wazonu z kwiatami. Następnie zbliża się do męża, by wspiąć się na palce i w czułym choć wciąż niepewnym geście rozwiązać supeł eleganckiego krawatu.
- Nie zapominaj, kochanie, że nie poszliśmy tam dla niego, tylko dla Megary - przypomina mu z anielską cierpliwością, jak gdyby skandaliczny wybryk Deimosa nie wywarł na niej żadnego wrażenia. - Co nie zmienia faktu, iż zachowanie Carrowa było wręcz oburzające. Jak on śmiał...! - urywa w połowie, w pełni świadoma tego, że nie może mu wyznać, dlaczego farsa lorda Yorkshire była jeszcze bardziej odrażająca, niż mogłoby mu się wydawać. Po tym wszystkim, co jej zrobił? Czyżby tak szybko zapomniał, jak mocno nadużył przysługujących mu praw i jak mocno skrzywdził swoją młodziutką żonę? Jeśli przez chwilę miała wyrzuty sumienia względem opłakanego w skutkach zakotwiczenia wspomnień, na samą myśl o tym, że zaledwie przed chwilą ordynarnie wyrzucił ich ze swej rezydencji, pozbywa się ich wszystkich. Wróci do niej, prędzej lub później, by pozbyć się niewygodnej klątwy, a wtedy pożałuje własnych słów. Nie skrzywdzi jej, nigdy więcej - tyle dobrego wypłynęło z dzisiejszego przedstawienia.
- Błagam cię, nie. Nie próbuj nawet porównywać się z nim i, na Merlina, obiecaj mi proszę, że nigdy nie wpadnie ci do głowy równie niedorzeczny pomysł - spogląda na niego z pewną dozą wdzięczności, jak gdyby właśnie odkryła jak wiele dostała od losu mając go za męża. Być może stanowczo odmawiał bywania z nią na spędach towarzyskich i poświęcał jej mniej czasu, niż tego potrzebowała, jednak na koniec dnia może wtulić się w jego opiekuńcze ramiona, nie zastanawiając się, do czego mógłby się posunąć następnym razem. - To od samego początku była jawna prowokacja, wymierzona nie w nas, a w Megarę. Nie wiem, czego chciał dowieść lord Carrow, jeśli nie tego, że bliżej mu do podrzędnego plebejusza, niż do lorda, jednakże nie powinieneś brać jego słów do siebie - mówi do niego uspokajającym tonem, by wreszcie pozwolić sobie na niewielki gest i musnąć wargami jego policzek. - Pomożesz mi? - pyta odwracając się do niego tyłem i zgarniając jasne włosy na jedną stronę, by umożliwić mu rozsunięcie suwaka sukienki. - Dziękuję... za to, że mam w tobie sojusznika, a nie wroga - wydusza z siebie odrobinę speszona, gdy na moment ucieka przed jego wzrokiem.

Choć jeszcze zaledwie przed kilkoma dniami gotowa była polemizować z nim i do znudzenia przekonywać, że nie mogą tak po prostu porzucić kontaktów z bądź co bądź rodziną, dziś zaciśnie jedynie wargi i skinie głową, wyrażając w ten sposób swą niemą głową. Nie mniej jednak, w głębi duszy wciąż liczy na to, iż pierwsze święta z dala od domu pozwoli jej spędzić w otoczeniu rodziny: Medei, Astorii i Megary. Niewielkiej namiastki tego, co znane. A może winni wyjechać gdzieś tylko we dwoje? Z dala od oceniających wspomnień i dworskiej etykiety, by móc pielęgnować swoje małżeństwo, wtuleni w siebie przed kominkiem, otoczeni jedynie ciszą i spokojem.
- A jednak posunął się o krok zbyt daleko - prycha, przypominając sobie, że obelgi tego prostaka wymierzone były w nią i jej męża. Bo choć z łatwością mogłaby przymknąć oko na niefrasobliwe zachowanie, to jednak otwarte obelgi nosiły na siebie piętno celowej zniewagi, wciąż odbijając się echem w jej uszach. To prawda, nie przywykła do podobnych spektakli na salonach, zwykle jej eteryczność i łagodność spotyka się z podobną odpowiedzią. Arystokraci zerkają na nią z pobłażliwością, oferując swe ramię zapatrzeni w filigranową sylwetkę i delikatną buzią, która równie dobrze mogłaby przynależeć do jakiegoś anioła na zdobionym suficie kaplicy.
- Nie bądź złośliwy - prosi go łagodnie, choć w obliczu dzisiejszej farsy nie potrafi go za to zganić. Zwłaszcza, że jego uwaga zdaje się nad wyraz celna. O wiele więcej oczekiwałaby od lorda, potomka angielskich królów, niźli zabłoconych butów stajennych i kolekcji kapusty. Zaciska zęby zdając sobie sprawę, iż jeszcze niedawno rozważała możliwość skorzystanie ze stajni Carrowów. Nie wiem w co on gra, jednak nie zamierzam więcej brać w tym udziału. - A ja nie zamierzam cię do tego nakłaniać - obiecuje łagodnym tonem, składając białą flagę u jego stóp. Wystarczająco już zamieszała się w domową wojnę między Deimosem i Megarą, zbyt mocne rany poniosła, choć walka nie rozpoczęła się jeszcze na dobre. Choć żałuje kuzynki każdym calem swego ciała, zdana jest już tylko na siebie.
- Mam ochotę na gorącą kąpiel - przymyka powieki, czując jego wargi na swym karku i zupełnie nieświadomie przechyla głowę na jedną stronę. Wreszcie krzyżyje ręce na piersi, opierając drobniutkie dłonie o jego oparte na jej szczupłych ramionach dłonie i przesuwa je razem w dół, aż elegancka sukienka z cichym szelestem opada na ziemię. Całkiem pilna z niej uczennica.
- Bardzo zabawne, kochanie - kręci głową z dezaprobatą, choć na jej wargach maluje się już dobroduszny uśmiech. - A może po prostu chcesz mi zagrać na nerwach i w ten sposób się mnie pozbyć? - kontynuuje żartobliwym tonem, choć szybko porzuca uszczypliwości i odwraca się do niego twarzą, niepewnie zerkając mu prosto w oczy. Zaciska szczupłe palce na połach jego koszuli i szepcze czule: - Dla mnie nie potrzebujesz już lepszego światła.

Dłuższa rozmowa na temat Carrowa i jego dzisiejszej błazenady działała na Malfoya niczym płachta na byka, spokojny z natury i nie dający ponosić się emocjom kipił na myśl, że obmierzłe łapy koniuszego lorda spoczywały na Megarze. Ile jeszcze upokorzeń dane będzie jej znosić przez widzimisię tego prostaka? Nie wiedział i wiedzieć chyba nie chciał, postanawiając odsunąć się od tej farsy, którą było małżeństwo jego młodszej kuzynki. Czy nie właśnie to czynił przez większość swojego dorosłego życia? W miarę możliwość unikał nieprzyjemności, które w żaden sposób nie były od niego zależne - egoistycznie ceniąc swoje nerwy ponad wszystko. Teraz słysząc łagodne, lecz wciąż strofujące słowa żony, prychnął cicho pod nosem.
- Jeszcze nawet nie zacząłem być - oznajmił, szybko jednak milknąc. Suknia zsuwająca się z ramion Leandry skutecznie odwróciła jego uwagę od osoby lorda Carrowa, którego widmo czym prędzej pragnął wygnać za progi swojej sypialni. Spojrzenie chłodnych oczu Malfoya prześlizgnęło się gładko po jasnej skórze stojącej przed nim kobiety, objęło jej postać. Była taka drobna i delikatna, wręcz krucha w jego dłoniach, które teraz delikatnie przesuwały się po jej bokach, palcami zahaczając o obramowanie bielizny. Uniósł brew, gdy tylko wspomniała o gorącej kąpieli - właściwie czemu nie? Jemu także przydałoby się nieco odprężenia po tym dniu obfitującym we wcześniej nieznane atrakcje, na których powtórzenie jednak nie miał najmniejszej ochoty.
- Przygotuję ci ją - wymruczał gdzieś w okolice jej karku, po czym wyprostował się. - Może Monique nie jestem, wierzę jednak że sobie poradzę - zaśmiał się cicho, przyciągając kobietę jeszcze bliżej siebie. - Rozgryzłaś mnie, właśnie o to mi chodziło - westchnął w odpowiedzi na jej słowa, uśmiechając się przy tym przekornie. Dłoń, którą przesuwał po nagim udzie Leandry zamarła na chwilę w miejscu, gdy kobieta schwyciła go za poły koszuli i wyszeptała słowa, które wprawiły go w konsternację. Chcąc ukryć własne zaskoczenie, nachylił się, ustami odnajdując jej chętne miękkie wargi, które wraz z upływem miesięcy stawały mu się coraz bardziej znajome. Nauczony doświadczeniem pieścił je przez dłuższą chwilę nim odsunął się od kobiety na odległość dwóch kroków, spoglądając na nią lekko przymglonymi oczami.
- Łechczesz moje ego, moja śliczna - przypominało to bardziej pomruk niż cokolwiek innego. Uciekł na ułamek sekundy spojrzeniem w bok, pragnął jej i nie zamierzał pozwolić aby niewyraźne poczucie winy, które odzywało się w nim, gdy nie potrafił do końca odwzajemnić jej uczuć, zepsuło mu tę chwilę. - Chodź, obiecałem ci kąpiel - ukontentowane spojrzenie przesunął ponownie po jej półnagim ciele, które tak ochoczo reagowało na jego dotyk, co w pełni miał zamiar wykorzystać tego wieczoru.

/ztx2