Magiczne zbiory

Leniwie oparła się o półkę z książkami, powoli wertując kartki znalezionej przed chwilą książki. Wzrok szybko przesuwał się po literach w poszukiwaniu nowych informacji z zakresu historii czarodziejów. Od dzieciństwa lubiła poznawać przeszłość, starając się zapamiętywać nazwiska sławnych osób, ich dokonania i ucząc się na ich błędach. Po za tym to ją w pewien sposób odprężało, a ostatnio zdecydowanie potrzebowała chwili wytchnienia. Wydarzenia na sabacie wydawały się przewrócić świat czarodziejów do góry nogami, doprowadzając wszystkich do szaleństwa. I chociaż Elisabeth nie czuła się w żaden sposób zagrożona, to i ją dotknęły ostatnie wydarzenia. Bo przecież jak można przejść obojętnie wobec faktu, że przyjęciu pełnym ludzi, służby i z pewnością jakiś środków zabezpieczenia, zginęli nestorzy? I nieistotnym było z jakich rodów się wywodzili - liczył się sam fakt, który skłonił lorda Parkinson do podjęcia licznych działań, mających na celu wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa dla niego i rodziny. Na szczęście dla samej Elisabeth nie skończyło się to zakazem opuszczania posiadłości bez towarzystwa.
Elisabeth cicho westchnęła, zamykając opasłe tomisko i szybko odkładając je na miejsce. Poczuła zawód - na pierwszy rzut oka książka wydawała się być interesująca, a okazała nudna.
Wyprostowała się, chcąc przejść do innego działu - dzisiaj historia widać nie chciała przynieść ukojenia, więc może znajdzie je gdzie indziej?
Powoli ruszyła przed siebie, błądząc pomiędzy regałami, gdy nagle kątem oka dostrzegła rude włosy. Zatrzymała się nagle, rozglądając. Chociaż nikogo nie dostrzegła, to podświadomie wiedziała kogo właśnie spotkała albo raczej z jakiego rodu się ta osoba wywodziła. Na jej twarzy wykwitł chytry uśmiech - nie mogła się powstrzymać, toteż już po chwili skierowała się w tamtą stronę, przy czym starała się robić jak najmniej hałasu butami na dość wysokim obcasie. Prawdopodobnie i tak najlepszy efekt uzyskałaby przemieniając się w kota, jednakże dookoła było zbyt dużo osób, a przecież to był jej sekret. Nie mogła poświęcić go na rzecz głupot. Po za tym już po chwili udało jej się dotrzeć do celu niezauważonej. Jej uśmiech poszerzył się na widok znajomej postaci - chociaż nie miała jeszcze okazji osobiście poznać Lyry Travers, to dzięki dobre pamięci, Elisabeth potrafiła przywołać jej obraz z sabatu czy też słowa kuzynki dotyczące byłej panny Wesley.
W końcu ruszyła w jej stronę, opierając się bokiem o jeden z regałów.
- Może lepiej nie niszcz książek, ktoś chciałby je jeszcze przeczytać, a nie sądzę by było cię stać na kupno nowej - powiedziała, uważnie się jej przyglądając. - Chociaż nie wiem jak teraz, po ślubie z Traversem mogło się wiele zmienić.
Nie chciała się silić na uprzejmość. Nie zwykła robić sobie wrogów u osób które mogły przynieść jej jakieś korzyści, jednakże inaczej sprawy miały się z osobami z niektórych nieprzyjaznych rodów, a szczególnie tych przepadających za mugolami.
- Wybacz, my jeszcze nie miałyśmy przyjemności poznać się osobiście, aczkolwiek ty nie musisz się przedstawiać. Dużo osób mówi o powoli pnącej się po szczeblach hierarchii społecznej byłej Wesley. - powiedziała po chwili, prostując się. - Jestem Elisabeth Parkinson. Z pewnością znasz moją kuzynkę, Emery.

Mroźny poranek pokrzyżował plany spędzenia wolnego czasu ze swoją młodszą siostrą, która tego dnia nie zamierzała w ogóle wychodzić z domu. Mężczyzna nigdy nie rozumiał ludzi stroniących od zimna, ale za to szczerze nienawidził lata i panującego wtedy gorąca. Niemniej, zmusiło go to do zmiany swoich planów, bo nie pasowało mu spędzenie całego dnia siedząc bezczynnie w domu. Szybkie spojrzenie do notatnika wskazało mu zajęcie na dzisiejsze popołudnie jak i nie cały dzień. Termin przygotowania materiałów dla amerykańskiego badacza zaklęć powoli mijał, a Ted jeszcze nawet nie zabrał się do pracy. W ciągu ostatnich tygodni zupełnie nie chciało mu się pracować, zresztą... on miał tendencje do zostawiania wszystkiego na ostatnią chwilę. Pod presją czasu o wiele inaczej się pracuje, bo nie masz już odwrotu i musisz to wykonać w danym momencie. No chyba że chcesz ponieść złe konsekwencje z niewywiązania się z obowiązku!

Foss miał o tyle dobrze, że w zasadzie nie posiadał sztywnych ram czasowych, które kazałyby mu uczęszczać do zakładu pracy na wyznaczoną godzinę. Nigdy nie powróciłby do czasów, kiedy musiał wstawać na godzinę ósmą, żeby zdążyć na osiedlowy targ z warzywami. Ah, mugole... Teraz zupełnie inaczej spoglądał na swoich sąsiadów czy sklepikarki, które znały go za młodzieńczych lat, ale przecież jego rodzice również nimi byli, dlatego nigdy nie straciłby szacunku do tych niemagicznych istot. Szczególnie wzięło go na takie przemyślenia przechodząc obok sklepu, w którym spędził prawie 2 lata swojego życia. Jednak wspomnienia jak i tamto miejsce należy zostawić w tyle. Ted kierował się teraz w stronę biblioteki mieszczącej się na obrzeżach Londynu. Piękny budynek, który był widoczny również dla mugoli, ale ci niechętnie do niego wchodzili. Trudno im się dziwić, bo w końcu na tak ważne miejsce musiały być rzucone odpowiednie zaklęcia antymugolskie. Zdjąwszy kapelusz i płaszcz, oddał je w ręce skrzata, który szybkim krokiem powiesił je na odpowiednim wieszaku. Nie trudno było odnaleźć należące do Teda odzienie, które nieznaczenie wyróżniało się na tle futer i drogich płaszczy. Mimo wszystko, mężczyzna się już przyzwyczaił do tego widoku i niezbyt zawracał sobie nim głowę. Trzeba ruszać do pracy!

Szybkim ruchem wziął znajdujące się na pobliskim stoliku kartki i magiczne pióro, które miało zapisywać wszystkie jego słowa, a następnie udał się do działu z magicznymi zbiorami. Jego dzisiejsza praca należało do jednych z prostszych, które przyszło mu wykonywać. Czarodziej szczególnie zainteresował się zaklęciami rzucanymi na różdżkę jak Priori Incantato albo Deletrius. Nie była to wiedza tajemna, bo przecież o tych zaklęciach wspomina się nawet w Hogwarcie na ostatnich latach nauki, ale najwyraźniej badacz z Ameryki chciał zobaczyć co kryje się w bibliotekach Starego Kontynentu. Cóż, nie było to ważne , bo liczył się wyłącznie pieniądz, który miał wpłynąć do skrytki w Banku Gringotta. Wyjął różdżkę i wykonując niewielki obrót stuknął najpierw w kartki, a następnie w pióro.

- Volitavi - rzekł spokojnym głosem, a papier jak i pióro delikatnie zakołysały, a następnie poderwały się do góry i wędrując za Tedem lewitowały w powietrzu. Dział związany z zaklęciami zawsze był niezwykle oblegany, a przynajmniej bardziej niż inne regały. Ah, no tak... O godzinie 10 ciężko było tutaj znaleźć kogoś innego niż badaczy i pasjonatów zaklęć, którzy przesiadują w bibliotece niemal całe dnie. Takie uroki zarówno roku szkolnego jak i zimy, która w niektóre dni dawała mocno o sobie znać. Chociaż pana Fossa niezwykla ciekawiła praca, którą się zajmował, to ciężko było mu się zabrać do roboty, więc poszukiwania odpowiednich książek trwały niezwykle długo. Nie był nigdy specjalnym fanem historii, ale przy badaniu zaklęć jest to pomocna wiedza, a przynajmniej ta związana z epokami historycznymi. Pierwsze książki traktujące o różdżce, jej właściwościach i "umyśle" znajdowały się na dolnych półkach biblioteki. Starożytni niezwykle podchodzili do tego tematu, szczególnie że rozkwitała wtedy filozofia, która dawała wielu czarodziejom pole do popisu i tak też zrodziło się wiele teorii na temat odpowiedniego rdzenia czy drewna, a także powiązania składników różdżki z wolą czarodzieja i otaczającej go natury. No tak, bo przecież musieli widzieć we wszystkim większy sens i cel... Ted nie był zbytnio fanem filozofów, bo wolał wiedzę potwierdzoną badaniami, która miała podstawy i była rzeczywista. Mało go interesował fakt czy jest istotą wyższą lub niższą, bo przecież to nie jest najważniejsze w magii. Wyciągnął różdżkę z kieszeni i wskazawszy na drabinę, wykonał dynamiczny półobrót nadgarstka i dźgnął różdżką w kierunku celu.

- Depulso - szepnął nieznacznie, a po chwili drabina poruszając się na plastikowych kółkach, przemierzyła niemal połowę biblioteki, aby dotrzeć do regałów poświęconych średniowieczu. Był to dział stosunkowo najmniejszy ze wszystkich, jeżeli chodzi o sekcję zaklęć, bo nie bez przyczyny ludzie zwali te czasy "ciemnymi wiekami". Mugole tłamsili działania czarodziejów, a wręcz starali się zabijać ich. Cóż, nie dziwił im się i możliwe, że sam by postąpił podobnie, bo w końcu przeróżni duchowni wmawiali im to jako prawdę oświeconą. Yh, drabina. Niewygodna, a dodatkowo bardzo niebezpieczna, ale trzeba było się po niej wspiąć w celu zdobycia potrzebnych książek traktujących o zaklęciach, które Ted musiał opracować. Nareszcie! Materiały zebrane.

Prostym zaklęciem przesunął drabinę na początek swojej drogi, a sam ruszył w kierunku pulpitów znajdujących się przy prawej ścianie. Rozłożył wszystkie skarby, które odkrył w regałach biblioteki i zaczął studiować zawarte w nich treści. Przebrnięcie przez starożytność była nie lada wyzwaniem, bo połowę tego wyrzuciłby do kosza. Nieprzydatne filozoficzne gadanie wręcz zniechęcało go do kontynuowania nauki, ale przecież na tym polegała jego praca i tak też zarabiał na swoje życie. Zresztą, warto znać opinie innych na dany temat, chociaż są to opinie z kosmosu. Średniowiecze! W końcu coś go odpowiednio zadowoliło, ale w zasadzie nic ciekawego się z tego nie dowiedział, bo w większości to były zapychacze z odnośnikami do starożytności, które już czytał w wersji pierwotnej. W czasie czytania mówił sobie pod nosem najważniejsze zdania, które potem mogłyby go zaciekawić czy też poruszyć umysł na tyle, żeby był w stanie wysnuć coś ciekawego na temat umysłu różdżki i zaklęć, która może "pamiętać". Niemniej w samej teorii nie za wiele mógłby uzyskać, trzeba przejść do praktyki.

O to jednak było niezwykle trudno, ponieważ potrzeba było obecności drugiej osoby. Na szczęście poproszenie pierwszego lepszego fascynaty zaklęć nie było problemem, bo oni sami pragnęli bardziej wziąć w tym udział niż Ted. Kładąc swoją różdżkę na stoliku, zaproponował swojemu nowemu znajomemu użycie na niej Priori Incantato celem wydobycia widma ostatniego zaklęcia. Nagle nad różdżką zaczęła się formować czerwona smuga światła, która leciała w jednym kierunku jakby chcąc coś przepchnąć. Kolor szybko się jednak zmienił, bo zaczął przybierać odcienie szarości, a nawet czerni. Hm... Po szybkim usunięciu widma, przyszła kolej Fossa, który sprawnie wykonał wyżej wspomniane zaklęcie. Z różdżki drugiego badacza uformowała się biała chmura, która zaczęła swobodnie unosić się w powietrzu, aby po chwili przybrać kolor czerwieni i zniknąć, kiedy Deletrius wkroczył do akcji. Po dość krótkiej konwersacji okazało się, że różdżka jegomościa to ostrokrzew z krwią reema w środku. Ah... No tak, to by się zgadzało. Widmo przybiera nie tylko symbole i kolory ważne dla ostatnio użytego zaklęcia, które wręcz obrazują, ale również są w stanie wskazać cechy samej różdżki czy też właściciela, który nią operuje. Ale czy to nie jest trochę jak wejście do czyjegoś umysłu? A może po prostu różdżka to oddzielny organ, który sam "wytwarza" magię i ją niejako kontroluje, a również posiada własne cechy i emocje, które stara się przekazać!

- Ym... dziękuję - odpowiedział krótko do przyglądającego mu się wciąż kolegi, który ucieszony pobiegł szukać szczęścia. Ted w tym czasie zawinął swoje notatki w rulon, a następnie ruszył w kierunku znajdującej się tutaj sowiarni, aby wysłać list do swojego "pracodawcy". Nareszcie! Notatki wysłane, chociaż niezbyt spójne, to zapewne bardzo logiczne. A przynajmniej tak mu się wydawało... Cóż, czas powrócić do szarej codzienności, bo filozoficznego gadania wystarczyło mu na przynajmniej miesiąc.