Żałuję, że nie mogę Ci pokazać Charnwood takiego, jakie najbardziej kocham - w deszczu lub zaraz po nim, kiedy jeszcze skąpane jest w gęstej mgle, rośliny pachną tak intensywnie, że ich woń niemal otumania, a wokół panuje niczym niezmącona cisza, jak gdyby wszystkim leśnym ptakom odjęto głos. Stąpając bezszelestnie po mokrych liściach można bez końca przemierzać las niczym duch, którego nie obchodzi ani przeszłość ani przyszłość. To daje wytchnienie i przynosi spokój. Naprawdę żałuję, że nie mogę się tym z Tobą podzielić.

Czy Ty również dostrzegłeś ciemne chmury odbijające się w tafli wody czy może kłębią się jedynie w leśnych sadzawkach? Martwią mnie, niepokoją i sprawiają, że wędrując między drzewami Charnwood mam wrażenie, że widzę ich korony po raz ostatni. Zawsze czułam się bezpiecznie w ich towarzystwie, ale teraz jestem wśród nich bardziej samotna niż kiedykolwiek.

Jak wygląda Tamiza o zachodzie słońca?