I ich, ich sobie też wyobraź. Ich historie, namiętności, banalne rytuały, prozaiczne problemy, to, do czego dążyli, co doprowadzało ich do szaleństwa. Oni to dusze zapomniane, dla mnie wiecznie żywe.
Dzięki nim uczę się dostrzegania piękna w rzeczach połamanych i zniszczonych. Nigdy nie nazwałabym się kolekcjonerem, bo to, co robię, nie ma nic wspólnego z polowaniem na unikatowe karty z Czekoladowych Żab - bliżej mi już do zbieracza; jakkolwiek to nie brzmi, według mnie lepiej oddaje zajęcie wypełniające mi całe dnie, nierzadko noce. Nie szukam rzeczy jednego rodzaju i na jeden temat - zbieram emocje, które kryją się za przedmiotami, powiązania pomiędzy nimi a ludźmi.

Miałam dziesięć lat, kiedy udało mi się namówić guwernantkę na wyprawę do mugolskiego Londynu. Pamiętam to dobrze, w ten dzień kupowałam na Pokątnej wyprawkę do Beauxbatons, a tuż po załatwieniu wszystkich sprawunków udałyśmy się na Portobello Road, gdzie zupełnie przepadłam. Nigdy wcześniej nie byłam na pchlim targu - niemalże na każdym stoisku znajdowało się coś wabiącego mój wzrok.
Na jednym z nich - kieliszki nie do pary, zdekompletowane talerze, dzbanek z urwanym uchem; wszystko stare, zużyte. Dokładnie w takim stanie, w jakim je znaleziono zawinięte osobno w gazetę we wnętrzu starej skrzyni. Skrzyni schowanej w piwnicy na czas wojny.
Do oczu zaczęły mi się cisnąć łzy. Najbardziej wzruszające historie to te, które opowiadają się same. Jak wtedy, gdy widzisz ogłoszenie w Proroku - na sprzedaż: dziecięce buciki, nigdy nienoszone - albo kilka pospiesznie nabazgranych słów na odwrocie szkaradnego oleodruku z bezimienną czarownicą (ocalony z pożaru).
Zapragnęłam dowiedzieć się, kim byli mugole, których dom zawalił się podczas bombardowania Londynu (w domu żyły też przecież ich marzenia, marzenia o lepszym jutrze - gdy opuszczali go w pośpiechu, zastawę zostawili w nim w jakimś celu, musieli chcieć do niego wrócić; co więc im to uniemożliwiło?).
Dotarłam do trzewi miasta, które przestało istnieć, ale wciąż istnieć może - w Twoich i moich myślach.

Nawet jeśli czasem czuję się tak, jakbym grzebała w mogile Londynu,  


synestezja x frozen charlotte x dzieciństwo

Melodia chwil spędzonych w Beauxbatons nie wybrzmiewa tak wyraźnie, jak tych kornwalijskich - edukacja przeminęła szybko. Czasem mam wrażenie, iż sama nadałam kształt swojej osobowości, wybierając najbliższe mojemu sercu wzorce; że szkolne realia stanowiły jedynie półśrodek prowadzący do nieuniknionego; że pomimo separacji z rodziną to przede wszystkim oni mieli na mnie największy wpływ, bo niezależnie od tego, ile kilometrów nas dzieliło, nigdy nie zdystansowaliśmy się emocjonalnie. Poza tym po ośmiu latach w wymuskanych murach szkoły wiem już, iż środowisko Beauxbatons to w większości monochromatyczna bohema uprawiająca pseudoartystyczną nekrofilię, l'art pour l'art i łechtanie swojego ego próżnymi, papierowymi konwersacjami. Trudno nie przyznać mamie racji - nic nie mogło mnie lepiej przygotować do życia w szlacheckim mikrokosmosie (a funkcjonowania w tym półświatku, dla niektórych urastających do rangi całego świata, nauczyć się musiałam - nawet jeśli Macmillanowie zawsze krążyli na jego najdalszej orbicie, mimo wszystko wciąż przecież do niego należą).
Nauczyłam się wtedy, że z niezachwianą stanowczością stawiam wyżej wiwisekcję brutalnej szczerości niż ornamentowane wypolerowanymi słowami kłamstwa na tyłach galerii dusz (która nawet nie istnieje).
Na papeterii z przypadku spisywałam niesympatyczne myśli atramentem sympatycznym, dzieląc się swoimi bolączkami z najbliższymi, do których tęskniłam każdego dnia francuskiego azylu. Wiesz, mówią, że sowy w niewoli potrafią dożyć sędziwego wieku - czuję się paskudnie, kiedy pomyślę, że moja malutka płomykówka odeszła przedwcześnie najpewniej przeze mnie - przez to, jak często wysyłałam ją do Wielkiej Brytanii, złakniona wieści z Hogwartu i Puddlemere. Czasem odnosiłam wrażenie, że rozmowę z ludźmi zastąpiła mi komunikacja epistolarna; niezbyt dobrze czułam się w artystycznej enklawie,

x
52 - heather
[/i]
[*](serpentyna)
heath
adair - wyprowadzka
rok przerwy od szkoły

54 - ukończenie

55/56 - noworoczny sabat, debiut

56
anomalie - maj


czerwiec, pożar - r

[*]+ bogin, mroczny znak

Moje życie to na ten moment niemalże same niewiadome. Podświadomie wiem, że nie jest to stan permanentny, lecz trudno mi odnaleźć

Statystyki i biegłości
Statystyka	Wartość	Bonus
OPCM:	10	+2 (różdżka)
Zaklęcia i uroki:	5	+3 (różdżka)
Czarna magia:	0	Brak
Magia lecznicza:	0	Brak
Transmutacja:	10	Brak
Eliksiry:	0	Brak
Sprawność:	5	Brak
Zwinność:	5	+5 (biegłości)
Język	Wartość	Wydane punkty
Język ojczysty: angielski	II	0
Język francuski	II	2
Biegłości podstawowe	Wartość	Wydane punkty
Historia magii	III	25
Numerologia	I	2
Spostrzegawczość	II	10
Kłamstwo	I	2
ONMS	I	2
Ukrywanie się	I	2
Zielarstwo	I	2
Biegłości specjalne	Wartość	Wydane punkty
Jasny umysł	II	5
Silna wola	I	2
Szlachecka etykieta	-	-
Mugoloznawstwo	-	2
Biegłości fabularne	Wartość	Wydane punkty
-	-	0
Sztuka i rzemiosło	Wartość	Wydane punkty
Literatura (tworzenie prozy)	I	½
Literatura (wiedza)	II	3
Materiałoznawstwo (wiedza)	I	½
Malarstwo (wiedza)	I	½
Rzeźbiarstwo (wiedza)	I	½
Aktywność	Wartość	Wydane punkty
Latanie na miotle	II	7
Pływanie	I	1
Szermierka	I	1
Genetyka	Wartość	Wydane punkty
-	-	0
Reszta: 0

Wyposażenie

różdżka.