Kochała go. Pomimo zdrowemu rozsądkowi i wbrew całej logice, która kotłowała się pod kopułą czaszki tworząc z dzieciństwa swojej jedynej córki istny koszmar. Te przewlekane chwilami radości, w głównej mierze przesiąkło cierpieniem, obezwładniającym poczuciem bezradności i gorzkimi powarkiwaniami, które szarpiąc strunami głosowymi, nikły zagłuszane w ustach.

Drugi akapit, etc.