Okolice domu

Od miesięcy dręczyło ją dużo czarnych myśli, bo i wiele tragedii ją w ciągu ostatniego roku spotkało. Zaginięcie i śmierć Very, listy gończe, konieczność ucieczki i ukrywania się, utrata całego dotychczasowego życia i wielu relacji, które musiała zerwać dla bezpieczeństwa swojego i innych… Życie jej nie rozpieszczało, los rzucał pod nogi kolejne kłody, jakby nadrabiając z nawiązką te wszystkie wcześniejsze spokojne lata. Co chwila upadała, potykając się i trzęsąc, ale mimo wszystko wciąż kurczowo trzymała się iskierek nadziei, że kiedyś los się odwróci i znowu będzie mogła być bezpieczna i szczęśliwa. Pragnęła w to wierzyć. Nie ulegało jednak wątpliwości, że dołączenie do Zakonu Feniksa było błędem, który przyniósł za sobą konsekwencje, jakich nie potrafiła udźwignąć, a których kiedyś się nie spodziewała. Mimo że była w organizacji dłużej niż Anthony, nigdy nie była Zakonniczką w taki sposób jak inni. Nigdy nie walczyła, zawsze była tylko stojącą w tle alchemiczką, która warzyła mikstury i dzieliła się wiedzą. Nigdy nie stanęła twarzą w twarz z wrogiem i taka wizja absolutnie ją przerażała. Ponadto dawniej, nim zaczęła się wojna, Zakon miał o wiele luźniejszy charakter i łatwiej było w nim o miejsce dla takich jak ona. Dziś, przy otwartej wojnie, osoby jej pokroju raczej pełniły rolę sojuszników i cichego wsparcia. Charlie nie nadawała się na Zakonniczkę i odejście z organizacji było koniecznym krokiem podjętym, by żyć w zgodzie z sobą. Dotychczas Leightonowie nigdy nie byli kojarzeni z żadnymi wywrotowymi działalnościami, zawsze stali z tyłu, zajmując się swoimi pasjami i nie angażowali się w politykę ani konflikty. Gdyby się tego trzymała, być może dziś wciąż mogłaby żyć w miarę normalnie i nie musiałaby zachowywać tak wielkiej ostrożności nawet przy zwykłej wyprawie do miejscowości, z której pochodziła.
Wolałaby odwiedzić groby sióstr jako ona, z własnym wyglądem i bez dyszącego w kark strachu. Niestety jako poszukiwana podczas każdego wyjścia z Oazy musiała nieustannie oglądać się przez ramię i trwać w lęku. Przy Anthonym czuła się na pewno bezpieczniej niż gdyby była sama, ale i tak nie potrafiła przestać się bać. Niemniej jednak jego obecność przynosiła jej ukojenie, choć i rodziła w głowie dużo dziwnych, często sprzecznych myśli. Cóż, niełatwo było być zakochaną bez wzajemności, ale każdy kontakt z Macmillanem ją cieszył i wspominała z sentymentem te dawne spotkania, choć kiedy zainteresował się wątkiem plaży, speszyła się i zaczęła odpowiadać wymijająco, w obawie żeby tylko się czegoś nie domyślił. Dlatego skierowała temat na kwestię tego, że w tamtych czasach było lepiej, bo nie musiała żyć w takim lęku. Nie musiał wiedzieć, że znajdowało się w tym jakieś drugie dno, i że tamte wspomnienia znaczyły dla niej coś więcej.
- Wtedy czułam się bezpieczniej. Bałam się anomalii, jak każdy, ale jeśli chodzi o inne zagrożenia… Wydawały się abstrakcyjne i nierealne. Nie dotyczyły mnie, bo przecież byłam w swoim mniemaniu tylko zwykłą alchemiczką. – I naiwnie myślała, że była zbyt słaba i nieistotna, by ktokolwiek się nią zainteresował. Myliła się. Konsekwencje podjętych decyzji upomniały się i o nią, mimo że przecież była tylko alchemiczką, zakulisowym wsparciem.
Stanięcie nad grobem sióstr było dla niej trudne, ale potrzebowała tego. Tyle miesięcy ich nie odwiedzała i chciała choć przez chwilę być blisko, nawet jeśli wiedziała, że w ziemi pod kamieniem spoczywają tylko martwe, nieświadome ciała, że Very i Helen tam nie ma. Ale może znajdowały się gdzieś w innym świecie i w jakiś sposób czuły, że o nich pamiętała? Nikt nie wiedział, jak to dokładnie wyglądało po śmierci, ale pragnęła wierzyć, że odejście nie było ostatecznym końcem i że jej siostry w jakiejś formie istniały, i że były teraz bezpieczne i szczęśliwe.
- Nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę rodziców i brata – szepnęła w odpowiedzi na jego słowa. Bo jej rodzina była za granicą, uciekli by uniknąć niebezpieczeństwa. Nie wiadomo, kiedy i czy w ogóle jeszcze się ze sobą spotkają. Nie wiedziała nawet, w jakim kraju byli jej bliscy, bo nigdy nie poruszali tego tematu w listach. Byli daleko, a ona była tu sama. A jeśli chodzi o Wrightów, byli zajęci swoimi sprawami, ich ścieżki w ostatnich miesiącach coraz bardziej się oddalały; odważni Wrightowie wybrali walkę i czynne zaangażowanie, podczas gdy w Charlie dominowała krew Leightonów i zdecydowała się bezpiecznie wycofać. Gdyby nie wojna, relacje z otoczeniem z pewnością byłyby prostsze. Tęskniła za tym, co było kiedyś, za normalnymi problemami codzienności i bardzo chciała, żeby to wróciło.
Postali nad grobami sióstr jeszcze kilka chwil, a Charlie w ciszy oddała się zadumie, wpatrując się w wyryte na kamieniach imiona i daty. Ale potem jakiś szelest, choć zapewne spowodowany jedynie przez jakiegoś ptaka lub inne zwierzę w zaroślach, spłoszył ją i przywrócił do rzeczywistości. Nie powinni tak długo przebywać w miejscu, gdzie ktoś mógł ich zobaczyć i rozpoznać. Poczuła niepokój, chciała zejść z widoku, schować się gdzieś.
- Chodźmy już – odezwała się cicho. – Wracajmy do Puddlemere.
Po raz ostatni spojrzała na grób Very, na odchodne musnęła jeszcze dłonią szczyt kamiennej płyty, a potem odwróciła się i zaczęła się oddalać. Po wizycie na cmentarzu nie wrócili już do domku Charlie w St. Ives, a od razu do Puddlemere, i dopiero tam Charlie poczuła się bezpieczniej.

| zt. x 2