Pierwszy raz zauważyła go, gdy na pierwszym roku dwaj starsi chłopcy zaczęli nazywać ją Marchewą - być może nie przejęłaby się zbytnio, gdyby nie ich ewidentnie złośliwe uśmieszki i nieprzyjemne (szczególnie dla dość cichej, nieśmiałej jedenastolatki) uwagi, które sprawiały, że tylko coraz bardziej kuliła się i coraz niżej opuszczała głowę, by pozostać niezauważoną. Przynajmniej do czasu

Drugi akapit, etc.