Kuchnia

znamy się tylko z widzenia i jedno o drugim nic nie wie
przez ulicę szeroką jak rzeka uśmiechamy się czasem do siebie, do siebie
lecz kim tak właściwie jesteś? kim jesteś, kim jesteś?

— szesnasty sierpnia 1958 —

Wieczór zastygał widmem powszechnego mroku, tylko od czasu do czasu rozświetlając się leciwym błyskiem trzeciej kwadry księżyca. Łuna ta zaglądała niekiedy w przestrzeń ciemnicy, kipiącej w splendorze i przepychu, sypialni, czyniła to jednak z nieskrywaną nieśmiałością, bezskutecznie próbując przedrzeć się przez ciężar tutejszych zasłon. Świece wymownie dopalały się w angażującej próbie oddania choćby jednego jeszcze ognika, ale nici z tego, finalnie i one zgasły, jakby w zmęczeniu obecną aurą. Wszystko spieprzyło się tak nagle, bez znaczniejszej zapowiedzi; świat wywracał się do góry nogami, dziwaczna apokalipsa nacierała na każdy pojedynczy skrawek tego, i tak już przecież paskudnego, lądu, czyniąc zeń jeszcze szkaradniejszy obrazek. Obrazek śmierdzący powszechną śmiercią, co dla rodzinnego biznesu niewątpliwie kwitnąć winno wizją intratnej korzyści, ale też chyba jakąś parszywą odmianą udzielającego się wszystkim nihilizmu. Nawet jego cynizm zdawał się chyba nie znosić ciągłych wieści o dogorywających cicho istnieniach, odbijających się jednakowoż echem zatrwożonego motłochu. Krzyczącego w przerażeniu na trawione przez płomienie hektary lasów, łkającego przeraźliwie na wieść o zmiecionym z powierzchni ziemi dobytku, panicznie oniemiałego obliczem nieznanego, które miało dopiero nadejść. Szczęśliwie nikt z jego najbliższych nie odczuł na własnej skórze brzemienia tych dziwactw, ba, można było nawet rzec, że mury ich domostwa omalże nie pękły w szwach na zaskakującą ilość odwiedzających. Jednego dnia do drzwi zapukał sędziwy dziadyga proszący o pomoc, jeszcze wcześniej w wejściowym korytarzu skłębiły się stada dzikich zwierząt z pobliskich zagajników, dziwnym trafem uciekających od natury w samo epicentrum cywilizacyjnego zgiełku. Jego szanowna kuzynka najpewniej zaopiekowałaby się nimi stosownie, obdzierając każde kolejne ze skór, z ciał spuszczając cały litry krwi, z głów czyniąc zaś ekstrawaganckie trofea, dla niektórych stanowiące osobliwy wyraz dekoracji. Niewinna statura znajomej Marii oburzyłaby się najpewniej na taki obrót spraw, dziczyzna swoim rodowodem nie stała bowiem aż tak daleko od stworzeń magicznych, do ochrony których tak gorliwie zachęcała go przed kilkoma dniami. Naiwna z niej była istotka, niekiedy przypominająca swą szlachetnością serca zagubione we wszechświecie dziecko, ale nie wypadało oceniać tego z przesadzoną krytycznością, a już szczególnie wtedy, gdy w analogicznej postawie dopatrzyć się w tym potrafił osobistych atrybutów.
No i była też ona, enigmatyczna postać zupełnie mu nieznanego gościa, o którym opowiadano od paru dni w zdawkowych komentarzach i szepczących półsłówkach. Nikt nie postarał się o jakikolwiek wyraz wyjaśnień, postawiwszy go jedynie przed faktem dokonanym; nikt nie zdradził dokładnego charakteru tej wizyty, równie skąpo nazywając ją zaledwie niewiele sugerującym imieniem. Ciekawość leżała gdzieś u podstaw człowieczych instynktów, nie miał jednak w sobie wystarczająco dużych pokładów wścibstwa, by zupełnie nienachalnie przynieść zaproszonej tacę ze śniadaniem, a przy tym wypytać o szczegóły, których opowiadana historia nie posiadała. Podobny gest uprzejmości mógłby zresztą zostać dwojako odebranym, ograniczył się więc do cierpliwego oczekiwania, aż zajęty pan namiestnik raczy wreszcie przedstawić mu sylwetkę blondwłosej kochanki. Bo przecież nią właśnie była, czyż nie? Drwiący uśmiech wyrastał na twarzy, gdy całość machinalnie skwitować się chciało miałką frazą nie ona pierwsza i nie ostatnia. Wiecznym kawalerom nie zwykło spieszyć się do zobowiązań, a renoma wujka nie słynęła przecież z odmiennej postawy. Być może i słusznie, decyzje tak dużej rangi nie winny wynikać ze zbędnego pośpiechu, choć zegarek presji zdawał się wybijać dlań wymowniejszym już tik-tak.
Wzrok otępiały od zastałej czerni zgubił wyczytywane skrupulatnie zlepki zdań; i tak wargi objawiły się nagle nieprzyjemną suchością, bezsprzecznie żądną czegoś kojącego. Uśmierzającego dla martwoty myśli i łagodzącego, przynajmniej po części, przenikające w snach i na jawie koszmary. Podniósł się ociężale z miękkości krzesła, nacisnął dłonią na klamkę masywnych drzwi, skierował w stronę surowej kuchni, w śmiałym przeświadczeniu, że cały dwór zdążył już, gwoli spoczynku, zmrużyć zaśniedziałe od długości dnia powieki.
— Lucinda, jak mniemam? — rzucił na wstępie, napotykając spojrzeniem zupełnie obce rysy twarzy. — Tyle się o tobie mówi, a poznajemy się w takich okolicznościach. Przypadkowych — dopowiedział zaraz z jawnym przekąsem, wyciągnąwszy w jej stronę gotową na powitanie dłoń.

Zwykle ludziom zdarzało się analizować przyszły koniec. Od czasu do czasu, cień myśli o śmierci przychodził, a z nim nieuchwytna refleksja, co może nastąpić po niej. Czy była to niewiadoma, której ludzie unikali, czy też tajemnica, którą chcieli zgłębić? Niepewność tego, co przychodzi po ostatnim oddechu, była jak zakurzona księga, którą wielu czytało, ale niewielu potrafiło zrozumieć. Dla niej też były to chwile refleksji, gdy patrzyła w przyszłość, zastanawiając się, czy życie rzuca jej tylko pytania, czy też ma zamiar dostarczyć odpowiedzi. Wojna jedynie przyśpieszyła tę analizę burząc spokój i swoistą harmonię wielu domostw. W swoim aktualnym stanie nie mogła używać słów „zawsze” lub „nigdy”, bo zwyczajnie zbyt wielu wspomnień był pozbawiona. Nie pamiętała jednak by kiedykolwiek zastanawiała się nad tym jak będzie wyglądał koniec świata. Koniec wszystkiego. Miała pewność, że nawet w najśmielszych fantazjach, wyobrażeniach i koszmarach nie wymyśliłaby tego co na nich spłynęło. Spadające komety przywodziły na myśl spektakl, gdzie niebo stawało się areną gwiezdnej apokalipsy. Komety, jako smugacze ognia, przemierzały przestrzeń, rzucając swoje jasne ogony w noc. Widowisko czysto przerażające, jakby gwiazdy same zaczęły płakać, ściskając się nawzajem na niebie. Była niemal pewna, że nie zdołają dotrwać kolejnego poranka, a los upomni się o nich – w końcu już dawno nadwyrężyli jego dobrodziejstwo. Czas uciekał, mijały minuty, godziny, a oni wciąż oddychali. Może to było ich osobiste piekło? Może zasłużyli na to by żyć w świecie przysypanym żywym popiołem? Niebo, kiedyś niebieskie, teraz zdawało się być malowane szarościami spalonych marzeń. Ostatnie promienie słońca tańczyły na gruzach, sprawiając wrażenie, jakby natura również opłakiwała koniec epoki. Drzewa, które niegdyś tętniły życiem, stały się tylko cieniem swojej dawnej świetności. Przyglądając się upadłemu krajobrazowi nie była w stanie stwierdzić jaka jest pora dnia, jaki w ogóle jest dzień. Wszystko zlewało się w jedno.
W Przeklętej Warowni czuła się bezpiecznie, ale nie widziała w tym komfortu. Żyjąc w ciągłym niepokoju, przepełniona adrenaliną, nie rozumiała, jak to jest nie musieć uciekać. Szaleństwem byłoby odnajdywać ład w objętym kataklizmem świecie, ale nie o takim bezpieczeństwie myślała. Po raz pierwszy od dawien dawna nie musiała obracać się za siebie, gotowa na nagły atak czy nieoczekiwane zagrożenie. Jednak paradoksalnie, to nowe bezpieczeństwo sprawiało, że zaczęła myśleć o tym chaosie. Była jak podróżnik przyzwyczajony do sztormów, który teraz znalazł się w czasie ciszy. To, co kiedyś było rutynowym działaniem dla zachowania życia, aktualnie stawało się dla niej dziwnie luksusowym doświadczeniem, z którym nie miała pewności, jak postępować.
Jedzenie przychodziło jej z trudem. Przynoszone do jej pokoju posiłki zdawały się przemawiać do niej, wymuszać posłuszeństwo. Nie czuła się z tym komfortowo. Od dawna nikt nie podawał jej talerza do ręki i naprawdę nie chciała wrócić do tej codzienności. Początek każdego posiłku był jak moment osądu, gdy konflikt pomiędzy wdzięcznością a pragnieniem własnej niezależności stawał się coraz bardziej palący. Nie potrafiła gotować. Los chciał, że przez długi czas żywiła się tym czego nie można spalić, rozgotować, zniszczyć. Uwielbiała patrzeć na jedzenie, lubiła go próbować, ale nie była w stanie nacieszyć się nim tak jakby tego chciała. Marnowanie go również nie wchodziło w grę, konflikt gonił konflikt. Potrzebowała czasu na przyzwyczajenie się do nowej rzeczywistości, w końcu powiedziała Drew, że nie ma zamiaru uciekać. Po skończonym posiłku, z niemal pustym talerzem i zdecydowanie pustym kieliszkiem kierowała się do kuchni. Nie była więźniem i nie wyobrażała sobie, że ktoś miałby nosić talerze za nią.
Było cicho, wszyscy zdawali się spać, choć może jedynie pogrążyli się w swoich obowiązkach. Zaledwie delikatne szepty nocy przeszywały ten spokojny azyl. Weszła do kuchni rozświetlając delikatnie pomieszczenie. Odstawiła kieliszek obok butelki i przemyła talerz. Skłamałaby mówiąc, że alkohol nie koił chaosu w jej myślach. Przez chwile nie szukała własnej tożsamości, nie martwiła się przeszłością, może ciut przyszłością. Wytarła ręce i spokojnym krokiem ruszyła w stronę butelki wiedząc, że nikt nie obrazi się, jeśli naleje sobie kolejny kieliszek. Dźwięk przelewającego się alkoholu skutecznie zagłuszył pierwsze słowa mężczyzny. Usłyszała go dopiero wtedy, gdy znalazł się tuż obok niej. Obróciła się w przestrachu z kieliszkiem w dłoni i podskoczyła nerwowo, dostrzegając jego twarz. Zanim kieliszek wypadł jej z rąk, jego zawartość zdążyła chlusnąć wprost na mężczyznę. Dźwięk tłuczonego szkła rozniósł się echem po surowej kuchni, jak wyrazisty akord wybrzmiewający w ciszy. Oddech blondynki stał się płytki, a puls przyśpieszył. Położyła dłoń na klatce piersiowej i przymknęła oczy chcąc uspokoić szalejącą w żyłach pożogę. – Zakradanie się do kobiety grozi śmiercią, wiedziałeś? – zapytała nie otwierając wciąż oczu. Nie przeprosiła – właściwie to była tylko jego wina. Drew poinformował ją, że nie mieszkają tutaj z Iriną sami i podejrzewała, iż prędzej czy później dojdzie do spotkania, ale widocznie miała nadzieje na nieco spokojniejsze przywitanie. Otworzyła oczy i spojrzała na mężczyznę z lekkim zmieszaniem. – To było całkiem dobre wino – skwitowała z westchnieniem i schyliła się by pozbierać odłamki szkła. W końcu nie miała przy sobie różdżki.

Przepych kipiał z każdego zakamarka przestronnego domostwa, rokokowy blichtr okalał wszystkie z mijanych pomieszczeń; gotycki mrok pogłębiał wrażenie przytłoczenia, to zastygało zaś w człowieku już dosadnie, ilekroć tylko opuszek palca dosięgał faktury dorodnego drewna, gładzi satynowych zasłon, kamiennego zimna podłogowej tafli. Przenieść się tu z ciasnej, nokturnowskiej nory, jeszcze wcześniej stacjonując, przez niecałe trzy lata, w skromnej chatce skrytej w cieniu norweskiej flory, przenieść i odnaleźć, nie było prostym zburzeniem przyzwyczajeń, ale dobitnie już służyło za obrazoburczy gwóźdź do trumny. Głęboko, pod niezliczonymi tonami ziemi, zdawał się wszakże pochować swoje dawne ja, tamtego małomównego chłopca zrodzonego na prowincji, którego włosy pachniały skoszoną trawą, dymem z paleniska i rześkością wiejskiego powietrza, nie intensywną wonią żywicznego aromatu. Z tamtego Igora pozostały już tylko szczere uśmiechy, nad wyraz rzadko jaśniejące jednak w tutejszym natłoku; z tamtego Igora pozostało już tylko uznanie dla nauki, niekonsekwentnie jednak pielęgnowane w obliczu dłużących się obowiązków i kuszących przyjemności. Miałki sweter z byle jakiego materiału zastąpić musiała precyzyjnie wyprasowana koszula, nieokrzesaną fryzurę należało zaś stosownie ułożyć, na wzór lokalnej mody i w sprzeciwie dla powszechnej plotki; milczące usta trzeba było jakoś ośmielić, rozewrzeć w, nierzadko banalnej i zupełnie zbędnej, gadce o szwarcu, mydle i powidle, a niegramotne względem rytmu kończyny lakonicznie chociaż pobudzić do formalnego tańca, poprzedzonego zwykle kurtuazyjnym dygnięciem i ugrzecznionym całowaniem rączek. Jakże nieludzka prymitywność zgasła gwałtownie w zamęcie zgarniających go do siebie macek cywilizacji, ale w całym tym bladym teatrze wyrachowanych konwenansów zdawało się tkwić także sedno całkowitej degeneracji. Prawdę sprytnie maskował fałsz, w nim natomiast najszlachetniej odżywiały się groteskowe popisy typowych dla socjety zwyrodnień. Psujące się mięso ich istnień mieszać się musiało ze smrodem gnijących trupów, pęczniejących upierdliwie w letnim upale, ponoć wyzwalającym kraj chwilowo od wojennego zgiełku. Śmiał w to wątpić, osobiście zresztą doświadczając na skraju lipca wyjątkowo sugestywnych, politycznych manifestów, jednoznacznie negujących chyba zaistniałe wstrzymanie broni. Bezwładne ciało okryte jutowym workiem, krwiście podpisane mianem szlamy, jak gdyby nigdy nic bujało się na gałęzi jednego z drzew, tuż pośrodku największego z londyńskich parków. A ona, ona była przecież jedną z dumnych obrończyń parszywie brudnej krwi, skalanej przez mugolską niedoskonałość; a jej twarz, nazwisko i imię, spośród wielu plakatów wytykających figury buntowników, sygnowane były zawrotną kwotą nagrody.
Pamięć okazała się jednak zbyt zawodną, by skojarzył teraz rysy tamtej kobiety z przypadkowym gościem, wałęsającym się po surowej kuchni, najpewniej będącym tu tylko na doraźne życzenie kapryśnego namiestnika. Szalonym byłoby w ogóle podejrzewać, że u wrót zawitał potencjalny wróg, podkradający obecnie z ich spiżarki ostatki wytrawnego wina, na domiar złego wylanego nań w geście zaskakującego marnotrawienia. Brzdęk rozbijanego szkła poniósł się echem, krople czerwonego jak posoka trunku rozniosły się chyba wszędzie, najgęściej jednak na jego białej tkaninie.
— Już w pierwszej wymianie zdań mi grozisz. W moim domu. Ciekawe — skomentował lakonicznie, traktując jednak tę pierwotną reakcję w zakresie żartobliwej uwagi. Uśmiech więc nie zdążył jeszcze zblednąć, choć w umyśle wyrosło nieme niezadowolenie, gdy wreszcie zabrał się za guziczki poplamionej koszuli. Jeden po drugim, szybko i dynamicznie, aż wreszcie spod połaci dzianiny wyjrzały blade ramiona i szczupła sylweta. Nie speszył się wcale, swą uwagę koncentrując prędzej na pozbyciu się tej szkaradnej zmazy. Wetknął ją pod strumień zimnej wody, to okazało się jednak nieskuteczne. — Masz pojęcie, co z tym teraz zrobić? Znasz jakieś zaklęcie? Cokolwiek? — dopytał wkrótce zrezygnowany, samemu niewiele mogąc zdziałać bez różdżki, która beztrosko leżała sobie na blacie biurka w osobistej sypialni. Była kobietą, one ze znaczniejszą zwinnością operowały inkantacjami odpowiadającymi za porządki. Nie mógł jednak podejrzewać, że to sowy jej właśnie przyjaciół od kilku dni konsekwentnie paskudziły na wszystkie parapety, a ona wcale nie kwapiła się do ogarniania całego tego syfu.

Przepych nie czynił miejsca bardziej interesującym. Było w nim coś przejaskrawionego, co sprawiało, że trudno było dostrzec prawdziwą wartość. Łatwo doceniała piękno, ale nie określiłaby siebie mianem artystycznej duszy. Dom stawał się domem dopiero wtedy, gdy ludzie w nim zaczynali tworzyć rodzinę. To nie zdobienia czy perfekcyjnie urządzone wnętrza nadawały mu duszę, lecz codzienne gesty, ślady obecności, którymi człowiek znaczył to miejsce. Ulubiona filiżanka, po którą sięgało się każdego poranka, poduszka, do której idealnie dopasowywała się głowa, porzucony zawsze w tym samym miejscu płaszcz. Zwracała uwagę na szczegóły, symbole, rzeczy, które względem całości znaczyły niewiele, ale dla niej były wszystkim. Dziwne, że najmniej komfortowo czuła się w jej rodzinnym domu. Ludziom łatwo powracało się do wspomnień z dzieciństwa. Nadawali im nieporównywalnie wielkie znaczenie wypierając to co negatywne. Z czasem i ona wyrzuciła z myśli wiele. Teraz wizja powrotu na rodzime ziemie nie wydawała jej się tak przerażająca, ale wciąż mało przyjemna. Choć Przeklęta Warownia swym wystrojem niejedną osobę wprawiłaby w zachwyt, ona dostrzegała w niej znaczenie więcej. Progres, sukces i poświęcenie.
Kierować się sercem czy rozumem? Dylemat, z którym przyszło jej się mierzyć od najmłodszych lat. Częściej prym wiodło serce, bowiem dbała przede wszystkim o własną moralność i życie w zgodzie ze sobą. Gdyby rozum wygrywał w tym starciu nigdy nie wyrwałaby się ze sztywnych ram szlacheckiej socjety. Zostałaby w złotej klatce dusząc się w niej każdego dnia, czując jak kajdany oplatają jej drobne nadgarstki, pozbawiają wolności. Serce jednak było zawodne, ulegało uniesieniom i porywom, a jego decyzje nie zawsze niosły ze sobą zysk. Częściej jednak wypowiadała słowa zanim te przemyślała. Pogodziła się z tym faktem, zdobyta samoświadomość pomagała jej rozumieć własne zachowania. Choć może teraz i tak nie była najlepszym ekspertem własnego ciała.
W innej sytuacji nie pozwoliłaby emocjom dać się ponieść. Obecność mężczyzny była zaskoczeniem, ale nie przesądzała o zbliżającym się ataku. Jej nadwyrężona w ostatnich dniach psychika kreowała rzeczywistość, która z prawdą miała niewiele wspólnego. Wciąż analizowała w myślach to czego się dowiedziała, wyglądała zagrożenia pewna, że czeka na nią tuż za rogiem. Każda próba przejęcia kontroli nad własnym umysłem kończyła się właśnie w taki sposób – jeszcze większym rozgardiaszem. Cóż to wcale nie znaczyło, że nie dostrzegała w tym winy pokrzywdzonego, bo zakradanie się do jakiejkolwiek kobiety w środku nocy warunkowało nieprzyjemności, ale pewnie w normalnej sytuacji nie oberwałby rykoszetem.
Przez chwile w konsternacji przyglądała się domownikowi analizując wypowiedziane przez niego słowa. Wzruszyła nieznacznie ramionami, gdy jej oddech zdołał się uspokoić. – Faktycznie – zaczęła zatrzymując w dłoniach drobinki potłuczonego szkła. Kącik ust uniósł się w nieznacznym uśmiechu. – Nienajlepsze pierwsze wrażenie, prawda? – skwitowała własne zachowanie choć w jej głosie nie pobrzmiewała skrucha, a rozbawienie. Wino się rozlało. Był w swoim domu, a ona jako gość nie mogła czuć się tu nazbyt pewnie. Nie stanowiła dla niego żadnego zagrożenia – bez różdżki, drobna i ze zwinnością słonia. Uśmiech nie opuścił jego warg do końca co oceniła jako dobry znak.
Wróciła do zbierania odłamków nie zwracając uwagi na działania mężczyzny. Niefortunnie jeden z nich skaleczył ją w palec, a na małej ranie pojawiły się krople krwi. Do głowy by jej nie przyszło, że pozbycie się czerwonych plam z koszulki stanie się jego priorytetem. Dopiero dźwięk odkręconej wody zwrócił jej uwagę na tyle by uniosła na niego spojrzenie. Widok odkrytej skóry zbił ją z pantałyku. Mechanicznie odwróciła spojrzenie czując jak na jej policzki wypływa drobny rumieniec. – Już w pierwszej wymianie zdań się rozbierasz? Ciekawe – odbiła piłeczkę podnosząc się z ziemi i wyrzucając pozbierane kawałki szkła do kubła. Pokręciła głową z niedowierzaniem i podeszła do mężczyzny, gdy ten usilnie wywabiał plamy strumieniem zimnej wody. – Posyp plamy solą, nie wiem, jak pozbyć się czerwonego wina, ale to wywabia kre…- krew. Przerwała całkowicie zaskoczona tym co zamierzała powiedzieć. Czy to drobinki krwi na jej dłoni przypomniały jej o tym sposobie? Czemu właściwie miałaby posiadać takową wiedzę? Zimny dreszcz przeszedł jej po plecach, gdy sens niewypowiedzianych słów dotarł do niej samej. Zakręciła wciąż lejącą się w kranie wodę i przeniosła spojrzenie na mężczyznę. – Więc winna jestem ci koszulę, tak?– zapytała. Usilnie starała się nie zwracać uwagi na to, że obok niej stoi do połowy roznegliżowany mężczyzna, ale raczej nie szło jej to najlepiej. Podskoczyła nerwowo, gdy po raz kolejny sowa uderzyła o szybę. – Nie odbieracie poczty? – uniosła brew w pytającym geście i sięgnęła po suchą ścierkę, którą zacisnęła na palcu. Jeszcze brakowało by faktycznie krople krwi zabarwiły już i tak poszkodowaną koszulę.

W dziwacznym rozjątrzeniu niedawną katastrofą każda nagłość, każdy leciwy wypadek nieść się miał echem podłego zaskoczenia, niechlubnie przypominając o niedawnych losach pogrążonego w żałobie kraju. Lądu nowego, istotnie jednak kolejnego już w udziale kształtowania jego osobniczej historii, majaczącego przed oczyma tą bladą obietnicą o dostatku i dobrodziejstwach, o pozycji i triumfie; na powrót spętany bliskością rodzicielskiej dłoni zaufał przed kilkunastoma miesiącami tymże deklaracjom matki, z godną lepszej sprawy stanowczością podążając w krok za jej dumną staturą. I chciał, tak bezwiednie i po prostu, wierzyć chyba w słuszność tamtej decyzji, gdy w rozdarciu serca i rozumu ostatecznie usłuchał pragmatycznej myśli, pokornie chyląc czoła przed splotem losu, który układał za niego kto inny. Od przeznaczenia, podobno, nie można było jednak uciec, toteż w zetknięciu z podjętymi przez Norny dywagacjami, zdawał się ciągle istnieć w nienormalnym oddaniu właśnie jemu. Przekleństwu ciążących nań obowiązków, ale też swoistemu fatum własnej tożsamości, podobnej najprędzej elastycznej, zarazem też zwartej, glinie; on w rękach zdolnego rzemieślnika gotów był przypominać niezwykle foremny wazon albo odmienny kształt równie niewybrednego naczynia. Ceramika miała to jednak do siebie, że widniała jako surowiec kruchy i podatny na zniszczenia, degradujący się z wolna śladem upływającego czasu. Naznaczony jarzmem wstydliwej wieszczby żył w trwodze przed bliżej niedookreśloną zdradą, w przeraźliwym oczekiwaniu wypatrując jej potencjalnych smug na angielskim horyzoncie. Tenże szczególnie mocno kolorował się dlań widmem obrzydliwej obłudy i dyskretnego fałszu, na tyle jednak głęboko zakorzenionych w lokalnej obyczajności, że w formule jakiegoś wstrętnego nawyku mimowolnie wnikały już do krwioobiegu. Na tyle mocno i intensywnie, że zatruwały wreszcie każdy mililitr napędzającej organizm krwi, rzeczywiście czyniąc zeń ziemskiego wysłannika nordyckich psot, niosącego w dłoniach ogień i oszustwo, zbrodnię i zgubienie. Tak też niewinny uśmiech, krzątający się teraz u skraju męskiej twarzy, nie sugerował niczego poza wrażeniem wygodnego komfortu, nawet jeśli u jego sedna skrywała się ta nienazwana konkretem, poniekąd też pewnie wyrachowana, satysfakcja. Że w pozie buntowniczej rywalki podjęła się rękawicy zupełnie niezobowiązującej gry słów; że, jakże niespodziewanie, w charakterze niewyrośniętego podlotka oblała się rumieńcem na widok, skrywanej dotąd pod materiałem, postury.
— Mawia się, że od początku ważniejszy jest koniec — odparł swobodnie, być może też i nieco dwuznacznie, w jej pierwotnej nieuprzejmości nie upatrując podstaw do rozlazłego strofowania; obrócony w żart zlepek rozlicznych faux pas bawił i jego, nawet jeśli większy udział miała w tym najpewniej jej, dziecięca wręcz, niezdarność. — Najwidoczniej nie silimy się nawet na pośredniości — dodał wkrótce na jej przekalkowaną uwagę, wciąż w oddźwięku tego nikłego rozbawienia, bo poplamiona koszula nie zwiastowała przecież istnego końca świata. Ten przyszedł sam, bez pytania i odpowiedniego ostrzeżenia siejąc zniszczenie we wszystkich zakamarkach wyspy.
Usłyszawszy jej poradę począł rozglądać się za stosownym pojemnikiem, już zaraz odnajdując pozorne remedium dla całego zamieszania; gruba warstwa soli przykryła nieszczęśliwie intensywną plamę, on zaś wreszcie poświęcał uwagę towarzyszce.
— Tak, wychodzi na to, że jesteś mi dłużna — odpowiedział niejednoznacznym tonem, choć błąkający się tu i ówdzie uśmiech mógł być dla niej wystarczającą sugestią. Utrzymana w ryzach żartu konwersacja umilkła na moment z chwilą rozpostarcia się po kuchni głuchego dźwięku sowy, żałośnie odbijającej się od szyby natręctwem w dostarczaniu korespondencji. Ostatnimi dniami nad domostwem krążyło kilka upartych ptaszysk, zjawisko to wiązał jednak z niezrozumiałym następstwem ostatnich wydarzeń. — Odbieramy — uznał, uchyliwszy szybę zdecydowanym ruchem; zgoła oszołomione zwierzę wpadło z impetem do środka, przysiadło posłusznie na skraju pobliskiego blatu. Bystre spojrzenie wróciło natomiast do jej postury i objęło obserwacją zraniony palec kobiety, nachalnie wyrzucający z siebie coraz to kolejne strużki krwi, a on, niczym to podstępne babsko, jazgoczące głośno na targu, sprytnie podjął kolejny temat, z pozoru nie interesujący go zupełnie, teraz jednakowoż dobijający się doń bezwstydną ciekawością.
— Do wesela się zagoi — zaczął w końcu lakonicznie, w manierze utartego zwrotu, z którego uczynić miał już niebawem taktyczny podstęp do sprecyzowanego pytania. — To już chyba tuż tuż, jak sądzę? — uniesiona brew zakomunikowała ironią oczekiwanie na szczerą odpowiedź, spojrzenie lustrowało zaś urodę, jak podejrzewał, byle kochanki gospodarza tego domu. Drew, po prawdzie, nie kwapił się chyba do żadnych zobowiązań?

Z dziwną łatwością przychodziło jej adoptowanie się do nowych sytuacji. Zmiany nie były dla niej czymś obcym, a w ich braku często dopatrywała się stagnacji, bierności. Z radością otwierała się na nowe poszukiwania tak naprawdę nie kierując swych dłoni jedynie po skryte artefakty, a po czyhającą na nią przygodę. Była inicjatorem, mącicielem, bo gdy inni wybierali bezpieczeństwo, ona taplała się w adrenalinie. Dość szybko pojęła, że o wiele lepiej funkcjonuje w stresie, szybciej myśli, podejmuje trafniejsze decyzje. Czasem nie odnajdywała w tym umiaru, czasem przepadała dopatrując się we własnych działaniach szaleństwa. Zmieniała miejsca zamieszkania, ludzie wokół siebie, nie marzyła o rodzinie, dzieciach, domowym ognisku. Przez tyle lat zmuszana do walki o własną wolność nie potrafiła wyobrazić sobie kolejnych kajdan oplatających jej kończyny. Biorąc pod uwagę naturę, z którą miała szczęście przyjść na świat powinna być zachwycona aktualną sytuacją. Tak się jednak nie stało. Ciało zdawało się pamiętać, mózg podsuwał odpowiedzi, ale wciąż czuła się zagubiona. Istotna różnica, bowiem zwykle gubiła szlak świadomie, chętnie, zaznajomiona z konsekwencjami.
To co zdawało się pozostawać niezmienne to temperament i związana z nim łatwość przekraczania granic. Chciałaby wierzyć, że jedynie rozsądnych, ale historia jej życia była dowodem na naiwność tej wiary. – Cóż, to pozostaje mi prosić Merlina by początek nie okazał się być końcem – dodała unosząc kącik ust w rozbawieniu. Nie próbowała ukryć rumianych policzków, bo wstyd nie był czymś przed czym zwykle próbowała uciekać. W swym życiu nie miała nazbyt wielu okazji do przypatrywania się męskiej muskulaturze, choć finalnie nie był to powód do dumy. Staropanieństwo zdawało się tworzyć już oddzielny byt, z którym wcale się nie utożsamiała. Wzruszyła ramionami. – To chyba niezbyt dobrze. – odparła z lekkim powątpiewaniem w głosie. – Jeśli jednak tak musi być, to wolałabym, aby definiowała to równowaga. Ty znasz moje imię, a swojego nie zdradziłeś. – nie lubiła nie wiedzieć z kim rozmawia, nie lubiła, gdy ktoś wiedział więcej od niej samej, a w ostatnim czasie o wielu kwestiach dowiadywała się ostatnia. Już pomijała fakt, że jej oczy widziały więcej niżeli wiedziała głowa. Czyż tym samym nie stał się jej dłużnikiem? Imię niosło ze sobą wielką moc.
Czarownica utkwiła wzrok w zasypanej solą plamie. Im dłużej się jej przyglądała tym większe stawało się rozbawienie w jej wnętrzu. Zaśmiała się przerywając chwile ciszy. – Sama nie zniknie, zdajesz sobie z tego sprawę? – zapytała, ale rozbawienie nie umykało z jej twarzy. Miłe okazało się zaufanie, którym ją obdarzył w tym temacie, który okazał się być jednak Syzyfową pracą. - Przepraszam, ale chyba najszybciej wciąż byłoby przejść się po różdżkę. – dodała. Zdawała sobie jednak sprawę, że wcale nie rozchodziło się o koszulę, a całość stanowiła parodię utkaną ze skomplikowanych charakterów.
Dłużna. Nie lubiła pozostawać dłużna, zdecydowanie bardziej wolała zbierać dłużników. Dawać niżeli przyjmować. – Koszulę – dopowiedziała z przekąsem. Lata dwuznaczności wymienianych z innym członkiem tej rodziny nauczyły ją by zawsze klarować sytuacje, a przeczuwała, że mężczyźnie wcale nie zależało by takową aktualnie rozjaśnić.
Odwróciła wzrok skupiając się na niezłomnej sowie, a gdy ta wpadła do pomieszczenia Lucinda przez chwile obserwowała jej drogę. Wyrwał ją dopiero głos mężczyzny, który własne spojrzenie utkwił w skaleczonej dłoni. Uniosła brew w pytającym geście słysząc jego pytanie. Prędko pojęła, że pije do jej obecności w Przeklętej Warowni, ale nie dała tego po sobie poznać. Sowa wylądowała tuż obok niej zaczepiając ją skrzydłem. – Wesele? – powtórzyła za nim z zaciekawieniem. – Czyżbym trafiła w wir weselnych przygotowań? – na jej twarzy pojawiło się udawane przerażenie. – Nie mów mi, że to była twoja koszula ślubna. – dodała uśmiechając się z przekąsem. Sowa ponownie zaczepiła ją skrzydłem więc w końcu na nią spojrzała. W dziobie trzymała list, który ewidentnie zaadresowany był do niej. Zmrużyła oczy odbierając od sowy kopertę i obróciła ją w dłoniach. Zaniepokojone spojrzenie przeniosła na mężczyznę.