Cmentarz

18 sierpnia 1958
Był już wieczór, choć nie zapadał jeszcze zmierzch. Roger wolał spotkać się z nieznajomym specjalistą jeszcze za dnia, aby móc spokojnie porozmawiać i przyjrzeć się najpierw, z kim będzie miał do czynienia.
Choć zbliżał się wieczór, dzień wciąż był dość upalny, toteż wszedł do niewielkiego, nieco obskurnego lokalu, którego okna wychodziły na znajdujący się tuż obok cmentarz. Nie było w nim tłumów; po wydarzeniach sprzed niespełna tygodnia ludzie mieli na głowach zdecydowanie inne sprawy, niż popijanie kawy, nawet jeśli ta wcale nie należała do drogich. Wilhelm Despenser dostał informację w liście, że właśnie tutaj może się Bennetta spodziewać, toteż detektyw był przekonany, że zostanie znaleziony bez najmniejszego problemu.
Czekając, Roger zastanawiał się nad sprawą. Czy Despenser w ogóle będzie w stanie mu pomóc? Bennett nie znał się na duchach, toteż sam nie był w stanie doprowadzić jej do finału. Zaczął nad nią pracować jeszcze w lipcu, szybko tracąc pomysł na to, jak mógłby pociągnąć ją dalej. Tropy urywały się, a nowy w mieście detektyw nie miał jeszcze takiej sieci znajomości, która pomogłaby mu dokopać się do jakiś nieco bardziej ukrytych informacji. Dopiero niedawno, tuż przed 13 sierpnia, udało mu się znaleźć kilka poszlak, które ostatecznie doprowadziły go do cmentarza w Plymouth. Nie miał pojęcia, czy umiejętności poleconego mu przez znajomego mężczyzny będą w stanie zrobić to, co miał nadzieję zrobić, jednak jeśli tak, sprawa mogła w końcu doczekać się finału.
Wyciągnął pióro i notatnik, popijając kawę. Znajdowały się w nim wszystkie potrzebne dla sprawy dane, zapisane w sposób skrótowy i niezrozumiały chyba dla nikogo poza samym Bennettem. Przez lata wypracował taki sposób zapisu, który sprawiał, że nawet jeśli ktoś zacząłby mu przez ramię to nie odnalazłby się w kropkach i nadmiernej ilości przecinków, a część słów nie miałaby dla niego żadnego sensu – starał się używać zamienników, aby notatnika nie dało się tak łatwo rozszyfrować. To było całkiem istotne, zważając na to, że Bennett często pracował w terenie, nie raz nad kilkoma sprawami na raz i zwyczajnie, po ludzku, nie był w stanie spamiętać wszystkiego, jednocześnie zaś nie mógł przecież dopuścić do tego, aby ktoś przypadkiem przez jego nieuwagę, czy upuszczenie notesu na ziemię dostał wrażliwe dane związane z jego sprawami. Oczywiście zabezpieczał też notes czarami, ale lepiej było zachować większą, niż mniejszą ostrożność.
Wtem do lokalu wszedł mężczyzna o wzroście i postrze podobnej do jego samego, choć o zdecydowanie innych rysach twarzy od niego; nikt nie wziąłby ich raczej za braci, mimo zbliżonego odcienia włosów.
– Pan Despenser? – spytał, wstając z miejsca i wyciągając rękę w stronę mężczyzny: – Bennett, umawialiśmy się w duchowej sprawie, jeśli można tak to ująć.
Na stole stała niedokończona jeszcze kawa; notes zdążył wsunąć za pazuchę, jednak przy filiżance wciąż leżało zwyczajne, dość już zużyte i wymiętolone, pióro. Bennett albo się trochę zasiedział, albo Wilhelm był nieco wcześniej, niż ten zakładał. To jednak nie miało przecież większego znaczenia, skoro i tak najpierw detektyw musiał mu w ogóle wyjaśnić, po co się tutaj spotkali.