,,Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny. Są one na kształt prochu zatlonego co wystrzeliwszy gaśnie.''

Jako mały chłopiec był żywym srebrem, wszystko chciał dotknąć czy posmakować i wszędzie być.  Oczywiście nie sam. Los postanowił  spłatać małego figla Pebbles i zamiast jednego pierworodnego, dać jej dwóch urwisów.  Nie byli jak dwie krople wody, mimo to rozumieli się bez słów.  Terence nie wyobrażał sobie codziennych zabaw bez Octaviusa u boku. Nie czuł się o niego zazdrosny, chodź teoretycznie miał o co. Terence zawsze był w gorącej wodzie kąpany i nerwowy. Jego brat stanowił idealny przykład, młodego ułożonego chłopca, którego za nic nie wyprowadzisz z równowagi. Matka go uwielbiała, był jej oczkiem w głowie. Ta sielanka trwała do czasu gdy chłopcy dostali listy z Hogwartu. Byli na to przygotowani, w końcu dorastali w rodzinie w której tradycje pielęgnowano od pokoleń. Jedną z nich było skończenie tej a nie innej szkoły czarodziei. Chodź Lupin był podekscytowany, gdy wraz z bratem i resztą dzieciaków wsiadał do pociągu, to nie trwało to za długo.  Na początku w szkole nie szło mu za dobrze. Nie każdy mógł go zrozumieć niektórzy twierdzili, że jest z nim coś nie tak. Pewnie dlatego zrobił się taki opryskliwy i wredny. Trafił do Gryffindoru co było dużym zaskoczeniem. Mało kto wiedział, że pod maską szyderstw kryje się tak wartościowy człowiek.  Jako nastolatek zaczął przejawiać talenty sportowe, miał dobrą kondycję i zapał do ćwiczeń. Najbardziej pociągało go jednak latanie na miotle, pokochał to jak nic innego. Mimo wszystko był pilnym uczniem. Znał swoje słabe i mocne strony. Nienawidził porywać się z motyką na słońce, dlatego zawsze jasno oceniał, czy ‘branie się za coś’ ma sens. Nie lubił rozczarowań i starał dostarczać ich sobie jak najmniej. Szkołę ukończył z dobrymi wynikami. Pamięta doskonale jaka matka była dumna, że podciągnął się z eliksirów które zawsze były jego piętą achillesową.  Często wymykał się w nocy by móc przejść się po błoniach, bez gromadki rozwrzeszczanych pierwszaków u boku. Jego relacje z bratem stopniowo się ochładzały. Jak większość krukonów ślęczał nad stosem opasłych tomisk gdzieś w bibliotece.

Drugi akapit, etc.

Drugi akapit, etc.

Drugi akapit, etc.

Drugi akapit, etc.

Drugi akapit, etc.