Lato jak zwykle pojawiło się niespodziewanie i zaskoczyło mieszkańców Lancashire nagłą przerwą od umiarkowanych temperatur i porannych mgieł. Słońce królowało na bezchmurnym niebie od poranka do zmierzchu przynosząc ze sobą pogodę, którą nienawykli do ciepła Brytyjczycy szybko określili jako nieznośny upał. Taka aura nie miała jednak panować wiecznie, bo jak powszechnie wiadomo: lato na wyspach trwało dwa tygodnie, a później znów zaczynało padać.

Powoli zaczynało świtać, a śnieg nie przestawał padać. Miękkie okruchy bieli wirowały w powietrzu i nie było widać początku ani końca w ich tańcu. Zupełnie tak jakby mieli wkrótce utonąć w tej nieskończenie zimnej jasności. Może tak byłoby najlepiej – myślała patrząc jak blada ciemność powoli przemienia się w szary świt.

Dziś był jeden z tych dni, gdy jej własne komnaty wydawały jej się zbyt ciasne. Może dlatego, że znów śniła o Silvardale. O tym jak płonie. Te koszmary zwykle wytrącały ją na dłuższy czas z wątpliwej równowagi, którą tak zaciekle starała się utrzymać.

OPIS

OPIS

Jeśli chciała powrotu do normalności nie mogła tkwić zamknięta w swoich komnatach. Tak przynajmniej powiedziała jej doktor Fancourt i nawet jeśli Lynette nie miała żadnego pojęcia o magicznej medycynie (a zwłaszcza magipsychiatrii), trudno jej było się z tym nie zgodzić. W ostatnich dniach czuła się jednocześnie dużo lepiej i dużo gorzej.

OPIS