Stoliki

[bylobrzydkobedzieladnie]

20 sierpnia 1958

Wydarzenia z dziesiątego sierpnia nie dawały mu spokoju. Minęło dopiero dziesięć dni, a on już zaczął odczuwać skutki przebywania w tym dziwnym wymiarze. Nie mógł wyrzucić tego wszystkiego z głowy, a wspomnienia cały czas zapełniały jego głowę powodując problemy z koncentracją i zaburzenia snu. Jeśli już w ogóle udało mu się zasnąć to koszmary wybudzały go bardzo szybko. W kółko przeżywał atak węża, co noc od nowa i zawsze budził się zlany potem i szukał na sobie śladów jadowitych kłów. W przeciągu tylko ostatnich spał może łącznie 12 godzin nie więcej i zaczynał to powoli odczuwać. Jednocześnie to dziwne „pragnienie” znalezienia odpowiedź na nurczące go pytania powoli zajmowała większą cześć jego myśli.
Kiedy więc pani Sallow zgodziła się na to spotkanie, pojawiło się dla niego światełko nadziei, że może w końcu cokolwiek mu się rozjaśni. Nie miał pojęcia dlaczego to właśnie ona pojawiła się we wspomnieniach bytu, którego wspomnienia wtedy przeglądał, jednak liczył, że dzisiaj się dowie. Możliwe, że kobieta będzie mu w stanie chociaż podsunąć jakąś wskazówkę, która przybliży go do odnalezienia dziwnego, cienistego bytu.
Zgodnie z listem pojawił się w Zimowym Pałacu o wyznaczonej godzinie, a nawet chwilę wcześniej jako, że nie tolerował spóźnień. Zawsze wychodził z założenia, że lepiej było pojawić się wcześniej i zaczekać, aniżeli się spóźnić i kazać czekać na siebie. Było to nie tylko nie kulturalne, ale przede wszystkim, świadczyło o braku szacunku do drugiej strony. I chociaż Burke nie znał Pani Sallow, wymienili raptem tylko uprzejmości podczas uroczystości w Londynie, to nie miał żadnych postaw by nie traktować jej z szacunkiem. Zwłaszcza, że zawsze traktował kobiety z szacunkiem, musiała mu jakaś naprawdę zajść za skórę aby złamał wszystkie swoje zasady.
Jako, że pogoda nadal rozpieszczała ich ciepłymi temperaturami mógł sobie odpuścić jakikolwiek płaszcz. Pojawił się dzisiaj w idealnie skrojonym, granatowym garniturze. Dodatkowo do tego obowiązkowo biała koszula oraz idealnie dopasowany krawat. Przy mankietach koszuli miał spinki z rodzinnym herbem, bo bez nich się nigdzie nie ruszał. Na małym palcu prawej dłoni dumnie świecił złoty, rodzinny sygnet.
Wszedł do restauracji, by po chwili dać się poprowadzić kelnerce do stolika, przy którym miał zaczekać na panią Sallow. Zaproponowano mu menu, więc poprosił o dwa, jednak na razie nie otwierał go. Zamierzał zaczekać na swoją dzisiejszą towarzyszkę z jakimkolwiek zamówieniem, w końcu tego wymagało od niego dobre wychowanie, a mimo tego, co niektórzy myśleli o jego rodzinie, odebrał najwyższej klasy wychowanie.

The member 'Xavier Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 2

Spotkanie z lordem Burke nie należało do wydarzeń spodziewanych przez madame Sallow. Zdecydowanie częściej od milczących panów Durham przebywała w towarzystwie bardziej skłonnych do rozrywki młodszych przedstawicieli szlachty lub lordów Shropshire, którym jej rodzina była wierna od wieków. Niemniej jednak zawartość listu, który przyleciał do niej z tak daleka, prezentowała się niezwykle nagląco. Wzmianka o wizji, w której miała się ukazać nadawcy listu, sprawiła, że musiała porzucić wszelkie negatywne emocje, które towarzyszyły jej od czasu feralnego wypadku, a które zostały wzmocnione przez nie tak dawną przecież Noc Spadających Gwiazd, wydarzenia na Elfim Szlaku i ogólny stan Sallow Coppice oraz lęk o los rodziny. Gdzieś podskórnie czuła, że sprawa dotyczyła czegoś więcej niż tylko jej doświadczeń, że los nie złączył losów lorda Burke z jej własnymi bez powodu. A niektóre zobowiązania przewyższały swą wagą jej własne samopoczucie. Takim zobowiązaniem było zadeklarowanie swego wsparcia Rycerzom Walpurgii.
Zaproponowała spotkanie w Pałacu Zimowym, na neutralnym gruncie. Pojawiła się na miejscu w towarzystwie Beksy, skrzata domowego, który służył Sallowom od dnia zaślubin Valerie i Corneliusa. Najchętniej podjęłaby lorda Burke w Sallow Coppice, jednak siedziba rodziny ucierpiała w trakcie kataklizmu. Prace remontowe trwały, ale wymiana wszystkich okien, naprawa mebli i dachu musiały zająć trochę czasu, nawet z wykorzystaniem magii. A do ruiny zapraszać takich osobowości nie wypadało.
Płaszcz z futra srebrnego lisa, podarowany przez jej wtedy narzeczonego, zgrywał się z jasną karnacją śpiewaczki. Zrzuciła je z ramion, gdy tylko u jej boku, w hallu, pojawił się młody mężczyzna pracujący w zamku. Znał ją dobrze, towarzyszył jej także w dniu zaślubin, jak reszta pracowników tego przybytku. Karminowa suknia współgrała z charakterystyczną dla Valerie barwą szminki, którą zdobiła swoje usta. Tego dnia włożyła wiele wysiłku w swoją prezencję — musiała ukryć ślady swych trosk, które po tygodniu poczęły uwydatniać się na jej twarzy. Na szczęście doświadczenie sceniczne pozostawiło ją z kilkoma trikami, które miała zawsze pod ręką. Odpowiednia, świeża i ciągle stricte kobieca pomimo upływu lat prezencja były w jej zawodzie podstawą. Dziś jednak, zważywszy na wczesną porę, ograniczyła biżuterię wyłącznie do dwóch pierścionków — złotej obrączki opatrzonej runami oraz zaręczynowego pierścionka z kamieniem księżycowym.
— Bekso, zniknij, ale pozostawaj na wezwanie — zwróciła się do skrzatki, która rozmyła się w obłoczku tuż przed wejściem na główną salę restauracji. Umiejętności skrzatki okazały się wyjątkowo cenne na Elfim Szlaku, a jako kobieta w ciąży Valerie musiała skupiać się nie tylko na swym zdrowiu i dobrobycie, ale przede wszystkim na zdrowiu swego dziecka.
Dostrzegła go już z daleka; na ustach wykwitł jej przyjemny dla oka, uprzejmy w wyrazie uśmiech. Nie posuwała się do kokieteryjnych sztuczek, śmierć żony lorda Burke była szeroko komentowana na salonach, a on sam wydawał się być jej tak bardzo oddany, że Valerie nie zamierzała nawet stwarzać sytuacji do domysłu, że pragnęła zburzyć pamięć o lady Charlotte. Spokojnym krokiem przeszła dzielącą ich odległość, a ten sam młody mężczyzna, który przyjął jej twarz, zjawił się za nią, pomagając jej zasiąść naprzeciw lorda w idealnym momencie.
— Niezwykle miło mi, że będziemy mogli wreszcie zamienić kilka słów w bardziej... kameralnych warunkach — słów o wielkiej wadze, jak mniemam, nie dodała na głos, pozwalając przemawiać swemu spojrzeniu. Uważnemu, zaciekawionemu, wyczekiwującemu. — Skłamałabym, twierdząc, że wasz list nie wywołał u mnie sporego zdziwienia, sir.

Może nie znał madame Sallow osobiście zbyt dobrze, jednak przed przybyciem na miejsce spotkanie zdążył zaczerpnąć języka w odpowiednich kręgach. Przede wszystkim zaczął od szkoły baletowej, do której uczęszczała jego córka. Madame była śpiewaczką, jednak grono artystyczne było szerokie i w szkole baletowej usłyszał na jej temat same dobre rzeczy. Dlatego też był dobrej myśli co do tego spotkania. Raz, że wiedział, że będzie miał do czynienia z damą, kobietą posiadającą umiejętności lawirowania w towarzystwie (których jemu czasami brakowało), ale również dobrze wychowaną i szanowną. Cenił to w kobietach i nawet jeśli nie miał mieć w tym momencie do czynienia z kobietą szlachetnie urodzoną, to wiedział, że należy jej się szacunek. Zwłaszcza, że zgodziła się na spotkanie, które dla niego samego było bardzo ważne.
Zauważył ją chwilę po tym jak tylko weszła do pomieszczenia. Prezentowała się nienagannie. Elegancko i z klasą, tak jak się tego po niej spodziewał.
- Madame Sallow - gdy zbliżyła się do stolika podniósł się z miejsca, a kiedy podeszła bliżej delikatnie ujął ją za dłoń i musnął powietrze nad jej skórą.
Moment po tym jak usiadła, sam zajął miejsce na powrót na swoim krześle i spojrzał na nią spokojnie, ale uważnie. Szczerze mówiąc nie wiedział czego może się spodziewać po tym spotkaniu. Miał nadzieję na uzyskanie jakichkolwiek wskazówek odnośnie tajemniczej istoty, a jeśli dostanie odpowiedzi na dręczące go pytanie, byłoby wniebowzięty. Wiedział jednak, że nie powinien się niepotrzebnie nastawiać.
- Mi również. Wcześniej mieliśmy jedynie okazję wymienić się uprzejmościami, jednak słyszałem wiele pozytywnych słów na madame temat. - odparł spokojnie uśmiechając się łagodnie – Na początek chciałem pogratulować zamążpójścia i jednocześnie szczerze przeprosić za mój brak obecności na tym niezwykłym dniu. Pragnę jednocześnie zapewnić, że aby uczcić państwa wyjątkowy dzień przekazałem datek na ofiary wojny swoimi kanałami. - powiedział zgodnie z prawdą.
Miał nadzieję, że madame Sallow nie miała mu tego za złe i jednocześnie rozumiała w jakiej był wtedy sytuacji. Ból po tracie ukochanej żony prawie doprowadził go do szaleństwa i w tamtym momencie wyjazd i oderwanie się od codzienności było dla niego jedynym, racjonalnym rozwiązaniem. Mimo, że nie żałował swojej decyzji, to po dziś dzień ponosił jej konsekwencję, starając się naprawić nadszarpnięte relacje z dziećmi. Zwłaszcza synem, który nie był skory tak szybko wybaczyć ojcu porzucenie.
- Rozumiem madame zaskoczenie, jednak zapewniam, że gdybym znalazł inne wyjście nie kłopotałbym madame. - odpowiedział na jej słowa, jednocześnie sięgając po menu, tym samym inicjując moment złożenia zamówienia – Zapewne jest madame ciekawa jak wszedłem w posiadanie informacji o pani nieciekawym przeżyciu. - spojrzał na nią uważnie – Powiem szczerze, że było to dla mnie zaskoczeniem tak samo jak dla madame, mój list do niej. Otóż, w skrócie, bez potrzebnego rozwlekania się, doświadczyłem czegoś na wzór wizji po zetknięciu się z tajemniczym artefaktem. Wspomnienie, którego świadkiem i poniekąd uczestnikiem byłem, pokazały mi właśnie scenę na łące kiedy podczas konnej przejażdżki miała pani wątpliwą przyjemność spotkać nieznany byt. Jeśli była by madame skłonna opowiedzieć mi więcej o tym dniu być może ułatwiłoby mi to moje poszukiwania. - uniósł nieznacznie brew ku górze, mając nadzieję, że kobieta podzieli się z nim swoimi przeżyciami.