Wyspa Rzeźb

Wojna nie wybaczała nikomu — mogło się wydawać, że są wygrani i przegrani w tych bitwach, podczas gdy w rzeczywistości wszyscy na niej tracili. Byli tacy, którzy wojnie oddawali wszystko — od złota, ziemi, ludzi, na własnym życiu kończąc. Szaleństwo idące za poczuciem pozornej władzy odejmowało im rozum, więc ostatecznie, nawet gdy trzymali oni katowski miecz nad czyjąś szyją, to nie widzieli tego, że i nad ich własną głową zebrały się ciemne chmury. Powinni wybrać stronę już dawno, ale prawda była taka, że obie niosły za sobą ryzyko utraty spokoju — Calypso tego nie chciała. Bała się śmierci, wojny i przemocy. Jedyną formą brutalności było to, że niemalże jak krew, czerwoną farbą naznaczyła bohaterów niektórych swoich dzieł. Bała się mugoli. Bała nieznanych sił, jakie za sobą nieśli, a nakarmiona bujdami wpajanymi przez lata była przerażona tym, do czego są zdolni. Wychowano ją w przekonaniu, że każdy mugol i mugolak pragnie skalać czarownice czystej krwi, żeby mogli się rozmnożyć po ziemi. Sama była tego najlepszym przecież przykładam, gdy tylko cudem uratowano ją z rąk oprawcy i mogła swoją czystość zachować aż do ślubu. Nie rozumiała dlatego, czemu chce się ich bronić — może nie należało ich bezwzględnie mordować, ale unieszkodliwiać już z pewnością. Może dlatego i ona miała w pewien sposób nadszarpnięte zaufanie. Czyżby mądry lord Greengrass nie wiedział, że mężczyźni mugolscy stanowią zagrożenie dla czarownic szlachetnego i czystego pochodzenia? Czyżby nie przeszkadzało mu to, że siłą i brutalnością mogli zhańbić bliskie mu kobiety? A jednak, mając go teraz bliżej i ona złagodniała, jakby jej umysł nie do końca sam chciał wierzyć, że ze wszystkich mężczyzn on właśnie byłby zdolny wyrządzić komuś krzywdę. Przecież dobro biło od niego, podobnie do chłodu, jaki wdzierał się niczym w ściany nieszczelnej chaty. Może nie byli największymi z przyjaciół, czy też nie słali sobie przed laty listów z wyznaniami, ale zawsze go szanowała i ceniła jego zdanie. Znajdowała ukojenie w mądrości słów, szukała rad dotyczących jej dzieł. Wszystko zepsuto decyzjami, które zapadły gdzieś wysoko ponad ich głowami.
Jedyna co mogła wykonać swoją własną głową, to delikatne skinienie, które oznaczać miało, że jak najbardziej rozumie skąd jego wahanie. Ale na wspomnienie ojca uniosła spojrzenie, pozwalając sobie, by nieco ostrzej zatrzymało się na stojącym przed nią mężczyźnie.
- Słyszałam o tych… wydarzeniach. - Starała się nie nazywać tego atakami. Nie było to rzecz jasna przyjemne, ale nie zamierzała zupełnie unikać tematu. Była córką lorda Carrow, więc nie mogła ot tak wszystkiego zamiatać pod dywan. Wyprostowała się nieznacznie, żeby nie mieć miny zbitego psa. - Ale dowiedziałam się o tym po fakcie. Nie wchodzę w politykę z woli pana ojca, ale uważam, że… - Zawahała się. To mogła być pułapka zastawiona na wierność jej ojca. Ród Carrow wciąż pozostawał neutralny, więc powinna bardzo uważać na każde słowo. - Każdego życia szkoda… - Nikogo z rodu Carrow nie było tu wtedy. Na ich ziemiach nie odbywały się jatki. Ale nie przyjmowali też uchodźców, zapewniając swoim mieszkańcom względy spokój i bezpieczeństwo.
Nie chciała być taka. Nie wobec niego. Znał ją i wiedział, że rozlewu krwi nie pochwala ani ona, ani jej najstarszy brat. Ale przy nestorze niewiele mieli do powiedzenia. Icar również szedł w ślady ojca. A jednak nie mogła zaoferować pomocy. Neutralność miała swoją cenę.
- Ile się należy za barwniki? - Spytała, dłonią odruchowo sięgając ku sakwie ukrytej pod szerokim pasem sukni. Nie liczyła na jałmużnę. Ostatecznie byli tutaj w interesach. A przynajmniej taką mieli oficjalną przykrywkę.
Brakowało jej swobody rozmów. Chciałaby wypytać nieco więcej o celach wizyt w takim miejscu, ale zacisnęła usta. Czuła się jak na uwięzi. Nie hamowała się zwykle, ale dla dobra ich obojga powinna.
- Bywają chwilę, gdy im zazdroszczę. - Tego, że się bała, nie próbowała ukryć, ale wizja tego, że na zawsze miałaby swoje miejsce na ziemi, bez względu na to, w co wierzyła i kogo popierała, też była kusząca.
- Chciałam zapytać, jak on się miewa… - Czy musiało paść imię? Nie. Oboje wiedzieli, że Calypso szczerze kochała chłopca i chciała dla niego jak najlepiej. - Tak dawno go nie widziałam… Miałam nadzieję, że może przyjdzie tu dziś z tobą. - Nadzieja ta była rzecz jasna zupełnie złudna i malutka jak pojedyncze ziarnko piasku. Nawet teraz, zerknęła za jego ramieniem, jakby spodziewała, że młodzieniec wyłoni się z mroku. Nic takiego się nie stało. Ziarnka piasku mają to do siebie, że przesypują się w klepsydrze niezauważenie. Ale jednak zawód w oczach kobiety był wyraźny nawet w panującym półmroku.