Kuchnia

| ranek, 1 kwietnia

Wróciła do domu. Cudem. Cudem przeżywając tę okropną, okrutną noc. Miała ochotę spać, płakać, krzyczeć i po prostu się do kogoś przytulić. Nie pogardziłaby też uzdrowicielem. Po starciu z Wrońskim i policją była trochę obolała.
Wiedziała właściwie tylko jedno. Nie mogła zostać w Londynie. Nie po tym, co zobaczyła… nie. CO PRZEŻYŁA tej nocy. Przełknęła głośno ślinę, odpychając Betty, która przybiegła do właścicielki natychmiast po tym, gdy ta przekroczyła próg mieszkania. Przez chwilę miała ochotę parsknąć śmiechem. Londyn płonął, a wnętrza wyglądały tak jak zawsze. Spokojnie i pusto.
Weszła do salonu, mając ochotę opaść na kanapę, jednak z nerwów zaczęła chodzić po pomieszczeniu w kółko. Po chwili zauważyła, że Varda zdążyła przynieść jej już w dziobie najnowsze wydanie „Proroka Codziennego”, które wzięła do roztrzęsionych rąk, przeglądając je i wyłapując tylko pojedyncze słowa. Te jednak wystarczyły jej, aby zrozumiała, co się stało i aby zaczęła myśleć jeszcze intensywniej, niż przed chwilą.
Co powinna zrobić? Do kogo się zwrócić? Wiedziała, że pisanie do Marcelli z prośbą o pomoc może tylko jej przeszkodzić. Kto wie, gdzie teraz była i co się z nią działo? Może… może nawet nie żyła? Może tkwiła w lochu, była torturowana? Nie, to nie miało sensu. Jednocześnie jednak wiedziała, że sama nie wydostanie się z miasta. Już przybycie do mieszkania było trudne, a co dopiero wydostanie się z niego.
Macmillanowie. Nazwisko pojawiło się w jej głowie nagle, ale wiedziała, że to może być dobry trop.
Byli jej przychylni. Cały czas płacili jej za zajęcia z Heathem. Na dodatek, przynajmniej Anthony i ojciec jej ucznia nie byli związani bezpośrednio z Londynem, więc pewnie byli po prostu bezpieczni. Mieli wpływy i pieniądze, więc… może byliby w stanie jej pomóc? Nie chciała ich wykorzystywać, ale w tej chwili była w bezpośrednim zagrożeniu życia. Konwenanse, zwyczaje i to, co sobie o niej pomyślą schodziło na dalszy plan.
Jeśli miała być użyteczna dla Zakonu Feniksa, musiała przeżyć. A by przeżyć, potrzebowała pomocy. Pomocy, której Macmillanowie może będą w stanie jej udzielić.
Zatrzymała się jak wryta. Nie myśląc zbyt wiele, machnęła różdżka.
– Expecto Patronum – powiedziała słabym, drżącym głosem.

The member 'Gwendolyn Grey' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 87