Sypialnia Vesny

22 września
______________________________________________________________________________

Pragnęła, by każdej osobie wokół niej było dostatnio i spokojnie, zwłaszcza swojej matce i bratu. Fundament, na którym budowała swój dzień. Jednak głęboko w jej sercu iskrzył ogień, który nie pozwalał jej być obojętną na cierpienie innych. Nawet wtedy, gdy miała nadzieję na chwilę oddechu od codziennych trosk, jej uwaga skupiała się na potrzebach innych. Choć czasem ambicje jej ducha kłóciły się z ideą służby, zawsze była gotowa sięgnąć po pomoc, nawet wtedy, gdy nikt jej o to nie prosił. Spostrzegając w oczach drugiego człowieka ukrytą potrzebę, oddawała się bezinteresownie poszerzaniu własnych umiejętności, gotowa sprostać oczekiwaniom swej mentorki. Czasem zadawała sobie pytanie, czy nie poświęciła na te cele zbyt wiele. Jednak nigdy nie miała wątpliwości, że jej działania były słuszne. Nawet gdy jej brat uważał, że takie postępowanie jest objawem słabości, którą wmawiano jej od dziecka, Vesna nieustannie walczyła, zakładając rękawy i oddając się w wir pracy, gotowa pomóc innym nawet kosztem własnego komfortu.
Ciągłe przemieszczanie się pośród zakątków kraju sprawiało, odczucie chwilowego zmęczenia. Licho pragnienia rzucić wszelkie dobrodziejstwa ludzi i zniknąć, zaszyć się pośród nieznanego. Zyskała dobroć od niewielu ludzi, co napawało ją znacznym zdziwieniem, niosło nadzieję. Jednak mimo trudów podróży, zawsze znajdowała czas dla siebie. Gdy tylko postawiła stopy na tutejszych ziemiach razem z Niko, ich celem stało się uwolnienie matki z okowów, które sama nałożyła na siebie wiele lat temu. Matka przywdziała wdowią czerń po stracie męża i zamknęła się na świat i ludzi, żyjąc tylko wspomnieniem. W jej pustym życiu królowały sterty listów miłosnych, kilka zdjęć i wierszy, które kiedyś dla niej napisano. Te drobiazgi były jedynymi towarzyszami w jej samotności, a rodzeństwo pragnęło przywrócić jej radość życia i nadzieję na lepsze jutro. Mimo trudności i niebezpieczeństw udawało się nieść iskierkę nadziei dla matki. Uśmiechnęła się nikle pod nosem, czując ciepło w sercu, gdy oplatała się lekko przydużym płaszczem, aby uchronić się przed chłodem wrześniowych wieczorów. Miała okazję wyjść, a każda taka chwila była dla niej cenna. Odprowadzając matkę do niedalekiej miejscowości, gdzie poznała zielarkę równie samotną, jak ona, Vesna dostrzegała nić porozumienia i dobroci między nimi. Choć negatywną stroną takich wypraw był niepokój związany z ciemnością i poczucie zagrożenia w niebezpiecznych czasach. Jednak mimo wszystko, determinacja i miłość do matki sprawiały, że znajdowała siłę, by pokonywać trudności i dawać jej nadzieję na lepsze jutro. Świadomość, że przyszłość może być lepsza, malowana w barwach nadziei, napawały optymizmem.
- Na grzbiecie wiatru tańczę… Światło gwiazd mnie prowadzi… - Zanuciła cichutko w swojej rodzimej mowie, która brzmiała jak stary, pouczający szmer natury. Jej melodia rozbrzmiewała w harmonii z pięknem nieba wieczornego, które migotało nad nią jak wielki płótnem malarskim. Śpiewając, tworzyła swój własny spokój w sercu, aby przeciwdziałać burzliwym emocjom, które drżały w jej wnętrzu. Gdy spojrzała za siebie, zdała sobie sprawę, że szmer niewiedzy i niepewności dochodził z otaczającej ciemności. Umysł płatał jej figle, wprowadzając w stan niepokoju, który odczuwała na karku jako chłód, przenikający jej ciało. Przynajmniej próbowała, argumentując pośród rozszalałych myśli. Pomimo drżenia, postanowiła walczyć z wewnętrznymi demonami, dając upust swojej siły poprzez spokojny śpiew, który miał moc uspokojenia i nadziei. - Chyba oszalałam…
Popadanie w tarapaty było dla niej niczym chleb powszedni. Choć w dzień ludzie zdawali się ją kojarzyć i miło witali na ulicach, noce były zupełnie inną historią. Wtedy wychodziły na jaw najczarniejsze aspekty ludzkiego charakteru, a niektórzy szukali pretekstu do konfrontacji. Niejednokrotnie słyszała nieprzyjemne komentarze i musiała znosić drwiny, czasem nawet z towarzyszeniem nieprzyjemnych gwizdów. Piękno, które jej towarzyszyło, było zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem, szczególnie gdy znajdowała się w samotności.
Słysząc gwizdy wychodzących z pobliskiego pubu podchmielonych mężczyzn, Vesna szybko skierowała się w ciemność uliczki, starając się uniknąć niebezpieczeństwa. Przyspieszyła kroku, licząc na to, że wkrótce znajdzie się na bezpiecznej głównej ulicy. Jednak jej błąd w ocenie kierunku spowodował, że wpadła na kogoś nieoczekiwanie, prawie powalając ich oboje na ziemię. W ostateczności chwili zaparła się o poszkodowanego jej wybryku, ciągnąc go za poły wierzchniego ubrania. Akompaniament cichego syku bólu dotarł do ucha, gdy sama ukazała grymas boleści zderzenia nosa z czyimś ciałem. Głupia; skarciła się w natręctwie własnej głupoty.
- Przepraszam… Moja wina! - przeprosiła zdawkowo, myląc panujące tutaj obyczaje i użytkowany język. Pragnęła tylko dostać się do mieszkania i nie wychodzić, cicho nadzieję mając, że to nikt z bliskich sąsiadów. - Nie chciałam - ponowiła, zdając sobie sprawę z nadal podtrzymywanego mężczyzny. Na pewno miała do czynienia właśnie z taką osobą, był dużo wyższy i mocniej zbudowany. Światło dochodzące z okolicznego domostwa okazało tragedię, jaką dojrzała na twarzy mężczyzny. Zaschnięta krew znajdowała się na połowie jego twarzy, komu podskoczył? Wykluczała swój współudział w tej masakrze, było to po prostu niemożliwe. - Przepraszam… Kto Panu uczynił taką krzywdę?
Rozejrzała się badawczo dookoła, jakby próbując odnaleźć źródło ich nieoczekiwanej kolizji. Okazało się, że byli sami na tej ciemnej uliczce, z wyjątkiem zdziczałego kota, który przemknął gdzieś w odmętach ulicznych. Vesna niepewnie podtrzymała mężczyznę za ramię, starając się zapobiec jego potencjalnemu upadkowi. Dostrzegła, że mężczyzna trzymał się za bok, co sugerowało, że cierpiał z powodu zderzenia.
- Potrzebuje Pan pomocy - stwierdziła jawnie, niż skłaniając się ku zadaniu taktownego pytania. Nie była żadną damą, przez co dbanie o maniery zbytnio ją nie interesowały. W jej osobistej codzienności pragnęła czuć się sobą.

Rozczarowanie rozlało się po każdej komórce zdewastowanego ciała, krążąc nieznośnie w krwioobiegu, wprost z obolałej głowy do skruszonego serca, paradoksalnie zwalniającego w podłym tempie z każdym kolejnym krokiem. A ich postawił już wiele, w zaciekłości godnej lepszej sprawy pozostawiając za plecami majak drewnianej chaty i zjawy dwojga przyjaciół. On naraził się niegościnnością, na powrót wciskając odnowiony kontakt w ramy zapalczywej wrogości, ona zaś po wszystkim obrała stronę przeciwnika, ze zdradliwą ostentacją manifestując kierunek dokonanego wyboru. Tyle właśnie mieli znaczyć, oboje do reszty już zepsuci tymi angielskimi naleciałościami, oboje najpewniej też zbyt dumni, by w najbliższej przyszłości wyciągnąć dłoń zgody w brzmieniu prostego przepraszam; są siebie warci, chciałby nakreślić ich rysem krytycznej oceny, choć istotnie nie byłby w stanie nigdy tego z siebie głośno wyrzucić. Wbrew ichniejszemu przekonaniu zdolny był dostrzec smugi własnych błędów, rozliczywszy się z popełnionych grzechów w zamglonym odbiciu zwierciadła; tak miało być najpewniej i teraz, gdy pierwszą złość rozpuści okoliczne powietrze, gdy zastane rany zdecydują się wreszcie zabliźnić, a pretensja rozejdzie się po nadszarpniętych stawach, przynajmniej na jakiś czas stając w okowach wygodnego zapomnienia. Aż do momentu kolejnej konfrontacji, w której pierwotny zamiar pokory znieść miała ponowna chęć dzierżenia w dłoni kontrolnej dominacji; aż do chwili następnego spotkania, podczas którego z ust na powrót wypełzną prowokujące wyrazy goryczy. Zasłużył sobie, konkretyzował bezgłosem myśli treść tej fatalnej perspektywy, ilekroć tylko krew znowu dochodziła do warg smakiem metalicznego rozrachunku. Przegrałem, dobijało się do świadomości echem zawstydzającej porażki; że znów okazał się tym słabszym, tym niewystarczającym ośrodkiem współdzielonej od lat rywalizacji.
Adrenalina odpuściła w końcu rozjątrzoną staturę, snującą się trochę nieskładnie po połaciach ciemnego lasu; mimowolnie zwolnił więc w dłużącym się marszu, choć na horyzoncie migały już światła inne od gwiezdnej kaskady i blasku miesiączka. Dotkliwy, silny ból pulsował całym torsem, jednoczesny trapił również nadwyrężone zatoki; od dawien dawna już nikt nie wystawił go na podobną próbę, w niefortunności całego przedsięwzięcia był jednak z dala od bezpieczeństwa domowego azylu. Maligna zdawała się rozproszyć odczuciem drażniącego dreszczu, w naprzemiennym uczuciu ciepła i zimna; pozostałości wódki najpewniej skutecznie uśmierzały przynajmniej część dręczących go teraz utrapień, chowając w kąt naturalną potrzebę odpoczynku i opieki. Ostatki rozsądku powstrzymywały go od spontaniczności, wyczerpująca się energia dawała się jednak we znaki, kąśliwie i dojmująco. Niewielkie miasteczko widniało potencjałem bezpieczniejszego od teleportacji powrotu, w nienormalnej natarczywości rozglądał się więc po pobliskich murach, w niemej potrzebie zniknięcia w jęzorach wyzwalającego ognia. Sfatygowany oparł się o ceglaną ścianę, natenczas dłoń machinalnie objęła lewy bok klatki, jakby gest ten odjąć miał niezidentyfikowaną dokuczliwość; obróciwszy się w leniwym zwrocie do tyłu, niespodziewanie napotkał obcy oddech, obcy stukot obcasów, obce wejrzenie ciemnych w obowiązującym mroku tęczówek. Co jednak pozostawało znajome, to dźwięki rodzimej mowy, odbijające się zwielokrotnieniem w tutejszym zaułku; halucynacja czy prawda?, próbował zrozumieć w pierwszych sekundach meliczności bułgarskiego języka, skupienie padło jednak na siarczysty potok dziewczęcych konstatacji.
— To nic — wydusił w jawnym zmęczeniu, głoskami jednoczącymi ich w słowiańskim porozumieniu, tymże leciwym kłamstwem tuszując rzeczywisty obraz, który nijak dało się przecież przeoczyć. Spuchnięty nos, czerwonawe reminiscencje zaschniętej już nieco posoki, w końcu też i niepewność postawy zdradzały go oczywistą potrzebą uzdrowicielskiej interwencji. Pytanie o sprawcę puścił w niebyt, zdziczały kot na moment pochwycił bystrość męskiego umysłu, równowagę odjęła mu jednak desperacka mordęga, ulokowana gdzieś w okolicach żeber, potem też u szczytu ramienia.
— Nie chcę pani kłopotać... — dodał wkrótce, już po angielsku, jeszcze nim pobladł nieznacznie i zgarnął z rozpalonego czoła niesforne kosmyki ciemnych włosów. W krótkiej, pożegnalnej obserwacji, zastałej na moment przed ostatecznym pozostawieniem jej w czarnej matni zaułka, rozpoznał wreszcie kanty młodzieńczego oblicza, wiedzione nierozpoznanym z początku skojarzeniem.
— Vesna?

| obrażenia: złamana przegroda nosowa, pęknięta śledziona i złamane dolne żebro, uszkodzone oko, ukruszony ząb

Owa niespodziewana interakcja zepsuła delikatną równowagę, jaką starannie utrzymywała w tej nietypowej sytuacji. Słowa brzmiały jak echa przeszłości jakby wydobyte zza mglistych wspomnień i przyniesione do teraźniejszości. Czuła, że każdy dźwięk wypełniający przestrzeń był jak kamień wrzucany do spokojnego stawu, tworząc fale niepewności i zaniepokojenia. Jego obecność była niczym zagadka, której rozwiązanie wymykało się zasięgowi jej umysłu. Czy to zbieg okoliczności? Z trudem powstrzymywała wewnętrzne pytania, unikając rozwiązania tajemnicy tej nocy. Mimo wszystko, w głębi serca, wiedziała, że to nieprzypadkowe spotkanie wciągnie ją w wir wydarzeń, których konsekwencje mogą być nie do przewidzenia. Wszystko wokół wydawało się zatopione w mroku, tylko nieliczne światła oddechu nocnego świeciły w oddali. Czuła, jak pulsujące dźwięki otaczającej ich muzyki przenikały jej wnętrze, odsłaniając ukryte zakamarki jej duszy. A tu, w tej chwili, napotkała na postać z przeszłości, której obecność była równie zagadkowa, jak cisza między dźwiękami. Patrzyła na niego z wewnętrznym napięciem, próbując rozgryźć tę enigmatyczną sytuację. Jego spojrzenie odbijało się od jej własnych oczu, jakby próbując przeniknąć jej wewnętrzne tajemnice. Był jak zagadka, którą próbowała rozwiązać, ale im bardziej zagłębiała się w to spojrzenie, tym bardziej oddalała się od odpowiedzi.
Skąd znał jej imię? Pytanie targało nią niczym zawierucha wiatru, wzbudzając chłodne dreszcze na skórze. W tym zbłąkanym labiryncie, gdzie każdy zakręt krył niepewność, była jak dusza skazańca w obliczu osądu.
- Znamy się? - niepewnie posłużyła się obcą mową, podtrzymując mężczyznę z pomocą własnych sił. - Mało kto tak szybko zapamiętuje moje imię, sir. - badawczo, jakby pragnąc wybadać grunt, lawirowała między znajomą tonacją, wzrok przenosząc ponownie na jego rany. Spomiędzy odmętów pamięci, gdzieś twarz przed nią stojąca gromiła inne, jakby pragnąc utwierdzić ją w niewygodzie sytuacji. - Igor?
Jego obecność wzbudzała w niej skrzętnie ukryte wspomnienia, które jak niedostępne artefakty tkwiły w zakamarkach jej umysłu. To niezgrabne zderzenie z przeszłością, starała się unikać, oplątało ją jak pajęczyna z poprzednich dni. Wszystko zdawało się nierealną kwestią. Tak, możliwość, że ta postać, którą teraz widziała, mogła pojawiać się w tym odosobnionym miejscu, wydawała się niemożliwa. Wydźwięk absurdalności unosił się w powietrzu, mieszając się z dreszczem niepewności. Wiedziała, że musiała zachować ostrożność, nie ulegając pokusie wierzenia w przypadki. Jednak serce nakazywało działać, by pomóc potrzebującym. Mimo niebezpieczeństwa, które niosło za sobą jej łatwość poddaństwa nadziei.
- Proszę wybaczyć, pomyliłam pana z kimś - powzięła szczerość przeprosin, subtelnością uśmiechu maskując niewygody własnego roztargnienia. Postarała się oprzeć jego dominującą sylwetkę o pobliską ścianę, by odciążyć boleść ciała. - Trzeba pomagać każdemu - zauważyła, wyciągając skrytą w złożoności płaszcza chusteczkę, oczekując jakby pozwolenia. - niezależnie, jakie serce skrywa się w odmętach własnego ciała. Mogę? - rzuciła mu krótkie spojrzenie, badawcze, stając na palcach, by spojrzeń na nos poszkodowanego. - Pomogę, jednak trzeba będzie przenieść się w bezpieczniejsze miejsce, proszę.
Spojrzała na ranionego mężczyznę z wyrazem współczucia, czując wewnętrzną potrzebę ulżenia mu w cierpieniu. Choć wciąż uświadamiała sobie swoje ograniczenia jako początkująca w dziedzinie uzdrawiania, nie zniechęcało to jej do podjęcia wysiłku w niesieniu pomocy. W tym momencie nawet najmniejszy gest wsparcia mógł przynieść ulgę temu, kto znalazł się w potrzebie. Delikatnie oczyściła ranę, starając się nie pokazać swojego dyskomfortu wobec subtelności krzywizny na jego twarzy. Była tam, by pomóc, by zagoić rany i przynieść ulgę. Choć może nie posiadała wiedzy ani doświadczenia bardziej wprawionych, jej chęć do niesienia pomocy była niezachwiana.
- Złamany, potrzebuję lepszego miejsca na zaradzenie temu - zakomunikowała pewna siebie, próbując nakłonić biedaka do współpracy. Zgódź się, wołało jej spojrzenie, choć zapalczywie nie zamierzała odejść. - Oferuje schronienie i coś ciepłego do wypicia - wyciągnęła różdżkę na widok jego spojrzenia, nie gotując się do ataku. Liczyła na dobroć losu, który często drwił z niej. - Subsisto dolorem maxima - szepnęła, słysząc w oddali śmiechy upojonych alkoholem jednostek. Z przewagą liczebną, oboje nie mieli zbytnio szans, na swoistą interwencję. Westchnęła, widząc szybko znikające, nikłe światełko nadziei. Los nie zamierzał współpracować. - Proszę o zgodę, sir.

rzut na uzdrawianie, nieudane