Pokoje gościnne

Jego twarz przyozdobił grymas surowości, gdy wsłuchiwał się w słowa córki. Nieporadne, dziecięce, pozbawione zrozumienia, a jednak równie dorosłe, co głupie, czy wiek zwalniał ze zdrowego rozsądku? Miały w sobie moc, wielką moc, można je było, z pewnością, doprowadzić do wielkości, jeśli tylko będą posłuszne i jeśli tylko zostaną poprowadzone rozsądnie. Uniósł brew, spoglądając na Deirdre, pytająco, czy nie rozmawiała z nimi o tym, czego dokonały? Co zrobiły?
- Opuść ręce - oznajmił zdecydowanie, kiedy klasnęła, bez entuzjazmu i bez zainteresowania jej słowami, nie powinna być karmiona myślą, że jej czyn morderczy był czymś pożądanym. Stanowił dowód, dowód tego, kim lub czym mogą się stać, ale przyszłość ta nie malowała się barwnie. Jeśli dzieci miały żyć, żyć normalnie, musiały się w pierwszej kolejności dostosować w ciasne reguły świata. Były dziećmi namiestniczki Londynu i jako takie musiały zostać zaakceptowane przez socjetę. Nie jako nieprzewidywalne zwierzęta, które nie panowały ani nad swoją mocą ani nad swoimi emocjami. - To nie powinno było się zdarzyć. Nie w ten sposób. I nigdy więcej się nie zdarzy - oznajmił chłodno, przenosząc wzrok na Deirdre, to ona, ich matka, powinna tego dopilnować. To ona, ich matka, powinna nauczyć je wykorzystywać ich moc na komendę, nie chaotycznie i niezrozumiale. - Nie tobie oceniać, kto jest dobry, a kto niedobry. To robią dorośli - mówił dalej, równie chłodno, odnajdując wzrok syna, upewniając się, że i do niego dotarły te słowa. Były dziećmi, jako dzieci nie opanują świata, a do władzy nie dojdą nigdy, jeśli skorupka tak wcześnie nasiąknie nieskończoną arogancją. Musieli zaufać mądrzejszym od siebie, dać się poprowadzić. - Czy to jest jasne? - spytał, wyraźnie domagając się potwierdzenia w słowach tak jednego, jak drugiego dziecka, nie wiedząc, czy były wystarczająco dojrzałe, by zrozumieć naturę jego słów, podobnie jak sens nakazu. Evan był niewiele starszy od nich, ale pozostawał pod stałą opieką guwernantów i nauczycieli, wyprzedzał je wychowaniem, bo wymagano od niego więcej. Czas najwyższy rozpocząć także bękartów, na czas zamieszkania tutaj dołączą do nauk Evana, co potem, nie wiedział. Wysłucha zdania guwernantów na ich temat, na temat ich możliwości intelektualnych. Deirdre nigdy nie była w jego oczach dobrą matką, ale te niesforne kocięta pozostawione w złych rękach nigdy nie wyrosną na nic więcej, niżeli dachowe koty. Mimo to dostrzegł powagę w ich okrągłych oczach, gdy z ust ich matki padło ostrzeżenie. Być może, być może potrafiła do nich dostrzec. Spojrzał na całą trójkę, z góry, nie ruszając się z zajętego fotela.
- Nie idziecie do łóżka - sprostował słowa Deirdre, mieszkając tutaj, musieli dostosować się do panujących w domu zasad. - Jemy kolację o godzinie 20, służba zaprowadzi was na miejsce. Dzieci jedzą osobno, póki nie nauczą trzymać się poprawnie sztućców - Evan też - jeszcze - nie jadał z nimi, ale spodziewał się, że to nie potrwa już długo. Nie pytał, czy mieli na to ochotę lub siły, nie miało to większego znaczenia. Pod dachem Chateau Rose panowały żelazne zasady i dotyczyły zarówno gości, jak i domowników. Wymówienie się nie wchodziło w grę. - Przygotuj je. Niech prezentują się... jak należy - Czy w ogóle miała dla nich odpowiednie ubrania? Nie jego problem, chciał wierzyć, że potrafiła zająć się przynajmniej tym - pokierował ją już do swojej żony.
- Tu panują trochę inne zasady niż w domu. Służba ci wyjaśni - oznajmił, zrywając się z fotela, nie miał tyle czasu. Musieli ją uświadomić. Co jej było wolno, czego nie, kiedy wolno jej było podejść do stołu, kiedy od niego odejść, do których pomieszczeń wolno jej było wchodzić, do których nie. Nie mogła zbłaźnić się przed jego matką, dając jej do rąk oręż. Zatrzymał spojrzenie na jej twarzy, gdy wyraziła wdzięczność, przez chwilę podtrzymując to spojrzenie - ale ani nie odpowiedział, ani nie zareagował.
- Ty też się przygotuj - rzucił oschle, opuszczając komnaty.

/zt x2