Laska, z którą Duncan się nie rozstaje. Głównie dlatego, ze bardzo ułatwia mu ona chodzenie. Choć to przedmiot nieożywiony, mężczyzna mówi o niej niemal tak, jakby była istotą, towarzyszącą mu na co dzień. Wykonana na zamówienie, solidna i mocna. Początkowo Duncan miał problem z wyborem wzoru, który miał ozdobić rączkę - koniec końców zdecydował się na orła, upamiętniając tym samym fakt, że w Hogwarcie należał właśnie do Ravenclawu.

~Zakończony~
[...] Duncan nie był specjalnie zdziwiony, kiedy i tym razem podczas spaceru został zaczepiony. Nawet lubił takie spotkania, nawet jeśli czasem musiał znosić ciągniecie za sierść czy uczy. Tym razem jednak pochyliła się nad nim osoba dorosła, co było całkiem miłą odmianą. Pies zamerdał przyjaźnie ogonem, jakże mógłby odmówić komuś radości z pogłaskania pieska? Skorzystał z możliwości obwąchania dłoni dziewczyny, a jakże. Pachniała ziołami, bardzo przyjemny aromat, musiał zauważyć. Ogon nie przestawał wesoło wachlować z boku na bok, gdy nadstawił się do drapania. Zaśmiałby się, gdyby mógł, słysząc jej słowa. Rzecz jasna, był przystojniakiem, w obu swoich wydaniach, ale o tym dziewczyna nie musiała wiedzieć.

~Zakończony~
Nie spodziewał się, że z początkiem nowego roku zyska nagle uczennicę. Początkowo Duncan podszedł do listu swojego bratanka z lekkim przymrużeniem oka. Lubił co prawda przekazywać swoją wiedzę innym, nie zdarzyło się jednak chyba jeszcze, żeby ktoś polecał osobę starszego Moore'a ze względu na jego umiejętności w transmutacji. Owszem, ta dziedzina była mu bliska, zdecydowanie bliższa niż obrona przed czarną magią czy magia ofensywna, nadal jednak nie uważał się za eksperta. Gdy jednak okazało się, że istotnie, wśród bliskich znajomych Volansa znajdowała się duszyczka, która bardzo zapragnęła podszkolić się właśnie z tej dziedziny, kimże był on, aby odmówić?

xxx