Rzeka w dolinie

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 34

--------------------------------

#2 'k100' : 16

--------------------------------

#3 'k100' : 1

Wieczór był duszny, a mokradła wilgotne. Koszula zaczynała lepić się do ciała Teda, ale strużka potu, która spłynęła po jego karku zdawała się lodowata. Uzdrowiciel był świadom wagi powierzonego zadania, a przestrogi z listu Ministra skłaniały do ostrożności—ale oprócz zrozumiałego niepokoju, Moore miał wrażenie, że coś jeszcze wzbudza jego instynktowny strach. Coś złego. Bagna zdawały się nienaturalnie ciche, a ciemność wieczoru - głębsza i czarniejsza niż powinna.
Justine walczyła już z Cieniami, jej lęk był mniej abstrakcyjny, napędzając Tonks do działania. Skutecznie wzmocniła swojego towarzysza białą magią, a Ted od razu poczuł napływ sił i wiary, że jest zdolny do wielkich wyczynów. Niepokój jednak nie ustąpił, zdawał się wręcz wzmagać. Pojedyncze krzewy na mokradłach zadrżały pod wpływem zaklęcia Justine, a ich gałązki zaczęły się trząść, nerwowo, ostrzegawczo. Miejsce było niebezpieczne i niebezpieczeństwo czaiło się gdzieś w pobliżu—ale to Justine i Ted już wiedzieli, słysząc o marnych losach poszukiwanego oddziału. Tonks rzuciła kolejne zaklęcie, ale tym razem magia nie rozlała się po okolicy łagodną falą, jak zwykle. Zamiast tego, Just poczuła się jakby wiązki zaklęcia przemknęły przez jej własną dłoń i przedramię, pozostawiając za sobą nieprzyjemne mrowienie. Mokradła nadal wydawały się ciemne, ale nagle wkoło zajaśniała poświata. Just aż odruchowo zmrużyła oczy, a Ted mógł dostrzec, jak światło otacza sylwetkę samej Tonks. W ciemności mokradeł jasny kształt przykuwał uwagę—również uwagę tego, co czaiło się w mroku. Krzewy znów zastrzęsły się ostrzegawczo, a wasza dyskretna podróż do jaskinii stanęła pod znakiem zapytania. Światło zdawało się oblepiać Justine, rozświetlając jej sylwetkę tak intensywnie, że przekradanie się po mokradłach zdawało się niemal niemożliwe... dopóki nie okiełznacie kapryśnej magii.

Mistrz Gry dorzuca na brakujące k8 Magicusa Justine.
Justine, w wyniku krytycznej porażki Homenum Revelio nie zadziałało na otoczenie, a rozświetliło Twoją własną sylwetkę. Efekt nie minie samoistnie, Just nie pozbędzie się go także jeśli założy płaszcz kameleona (zaklęcie działa przez ściany, więc przez ubrania również).
Justine i Ted, dopóki w dowolny sposób nie pozbędziecie się świetlistej poświaty wokół Just, rzucacie kością "Cienie" po każdej angażującej akcji. Po opanowaniu sytuacji, możecie wrócić do standardowych zasad (kość "Cienie" przy zaklęciach poziomu III lub wyżej).
Mistrz Gry nie kontynuuje rozgrywki.

Michael Tonks

The member 'Mistrz gry' has done the following action : Rzut kością

---

'k8' : 2, 6, 6, 5, 5, 7, 3, 8, 4, 8, 5, 7

Ta całkiem nowa dla niego sytuacja wymagała od niego poświęcenia wszystkich zasobów, które aktualnie posiadał, na skupienie się na zadaniu, poświęcając tym samym każdą najmniejszą nawet myśl odciągającą go od celu. Nie mógł więc myśleć o Iris i szczęściu, jakie mu dała; nie mógł myśleć o rodzinie, jaką starał się odzyskać, ani o lecznicy, która za niedługo znów mogła zacząć zapraszać w swe progi ofiary wojennych działań, bo te z pewnością wybuchną ogniem zaledwie jedno mrugnięcie po północy trzynastego sierpnia. Oddalił to wszystko od siebie, próbował się odciąć od uczuć, emocji, od konfliktów i nienazwanych sztormów rozgrywających się pod orzechową czupryną. Just znacznie mu to ułatwiła, ukierunkowała jego myśli na Zakon Feniksa, bezpośrednio posyłając je również w stronę czekającego na nich patrolu i lorda Longbottoma, który listownie powierzył to zadanie Tedowi. Pocierał dłonie, bo pot drobnym, wilgotnym pyłkiem osiadał na skórze, kleił się do niej niczym miód, za wszelką cenę usiłując przynieść jej ulgę w cieple.
- Ascendio, jasne - nie pamiętał, kiedy ostatni raz używał to zaklęcie, prawdopodobnie jeszcze w Hogwarcie albo i po nim, kiedy zaczynał życie w Londynie, ale znał je dobrze, z obrony przed czarną magią miał lepsze wyniki niż z uroków. Najwyraźniej jego umysł już od najmłodszych lat wybierał ścieżkę braku konfliktu i wyrządzania krzywdy, wybierając drogę przez chaszcze - ratując życie wszystkiemu, czemu tylko mógł. Przyjął prezent od Justine bez wahania, chociaż poczuł w mięśniach chwilowe spięcie dyskomfortu. Ufał jej jednak i przypiął nakładkę do pasa od spodni, sprawdzając, czy dobrze się trzyma. - Nie wysyłaj patronusa, może to niepotrzebne - „może” było w jego głosie wyczuwalne bardzo wyraźnie, ale bardziej przychylał się ku odmowie. - Może tak silna biała magia w jakiś sposób ściąga cienie, nie wiem... i wolę nie sprawdzać. Wiemy, gdzie iść, na razie to powinno wystarczyć. - zerknął jeszcze raz na eliksiry, które mu pokazała. Kiedy doczepiła do kolorów nazwy, wiedział, że je zna, choć poczuł się w pewien sposób zaskoczony. Skinął głową, dając jej znać, że wszystko jest jasne i ruszył powoli do przodu, zerkając jeszcze przez chwilę na nią.
Wrażenie, jakie dawało Magicus extremos, na chwilę przyćmiło jego uwagę - krew nagle przyspieszyła, przed oczami pojawiły się drobne mroczki, nozdrza rozchyliły się w pooszukiwaniu powietrza do napełnienia płuc, utwierdzając go w przeświadczeniu, że zrobi wszystko, żeby pomóc tym czarodziejom. Wziął jeden czy dwa głębsze wdechy i dopiero wtedy to dostrzegł. Obejrzał się za siebie powoli, z szeroko otwartymi oczami, oczekując w tym nagłym blasku wroga, ale to, co zobaczył, zupełnie nie mogło do niego dotrzeć.
- Just...? - szepnął, zanim coś całkiem niedaleko nich poruszyło się w krzakach.
Oczywiście, że pierwszą myślą były Cienie, nie żaden królik, lis czy zagubiony w wieczorze kruk. Wszystko, co było w liście, nawiązywało właśnie do nich, więc Ted widział je teraz wszędzie, gdziekolwiek były i gdziekolwiek ich nie było. Przełknął powoli ślinę, sztywniejąc na całym ciele. Stał w miejscu, jedynie ruchem gałek ocznych przeskakując ze świetlistej sylwetki Just na gęstwinę, w której coś, cokolwiek, na nich czyhało. A potem spojrzał w kierunku jaskini, której jeszcze stąd nie było widać, ukrytej za drzewami, za ciemnością, w jaką mieli się oboje zaraz wlepić. Postanowił działać pośrednio według wskazówek Just, korzystając z popychającej go do przodu siły rzuconego przez Tonks zaklęcia. Wskazał jej palcem kierunek i ruszył sam, powoli, ostrożnie, słysząc swój uciszany oddech, w dłoni trzymając różdżkę, którą nie pamiętał nawet, kiedy chwycił. Bał się, cholera jasna, był przerażony, że właśnie oddzielał się od Just, ale nie wierzył, że w aktualnej sytuacji mogli swobodnie poruszać się we dwójkę, nawet zachowując jakiś sensowny dystans. Patrzył pod nogi, butami sprawdzając pokrytą mchem ziemię, jej stabilność, pół krokiem szukając oparcia lub jego braku - w tym przypadku cofając zaraz nogę, żeby wybrać inny grunt. Liczył kroki, każdy z nich przybliżał go do jaskini, chociaż droga miała okazać się długa, powolna i bardzo niestabilna. Nie chciał rzucać na razie żadnego zaklęcia, chociaż to znacznie zmniejszało jego szanse. Po dziesiątym kroku obejrzał się na Just tylko na krótką chwilę, zaledwie sprawdzenie, czy wszystko z nią w porządku, by zaraz potem znów przeć do przodu.
Jedenaście, dwanaście, trzynaście...
Zaczął się pocić, napięte mięśnie delikatnie drżały, jakby ostrzegały przed tym, że tak długa czujność może skończyć się dla niego naprawdę źle.

To nie była dla niej pierwszyzna. Działanie pod presją, zgodnie z założeniami i z celem. Robiła to już wcześniej. Kiedy wychodziła w teren, musiała pozostać skupiona i - jak niezmiennie powtarzał Kieran - spodziewać się niespodziewanego. Zabawne powiedzenie, bo przecież nie dało się tego przewidzieć. Ale jednocześnie rozumiała jaką prawdę kryły krótkie słowa. Ale nadal, mimo przygotowań, ponadprzeciętnych umiejętności, poświęcenia - nadal popełniała błędy. Jeden za drugim. Jeden za drugim. Miała wrażenie, że ostatnio jedynie z nich się składała. Z błędów, które niosły albo problemy, albo cierpienie. Mimo to, nie odmówiła Tedowi, kiedy poprosił ją o asystę. Przecież wiedziała co robić i jak działać. Zajęła się tłumaczeniem mu kolejnych rzeczy, chcąc jak najlepiej określić ich plan działania. Najważniejsze było ustalić priorytety i to, za co kto miał odpowiadać. Ted za leczenie, ją zabrał ze sobą, żeby wrócił cały i żeby zapewnić bezpieczeństwo też ludziom. Potaknęła głową nie spuszczając z niego tęczówek wzrokiem sprawdzając, czy naprawdę przyswoił sobie to, co mówiła, czy jedynie potakiwał. Ale zdawał się znać czar i rozumieć. Przekazała Tedowi zakładkę w którą wcześniej włożyła głównie lecznicze eliksiry uprzednio tłumacząc co znajdowało się w środku. Nie widziała przeszkodów, by pomógł sobie nimi. Eliksiry nie były teraz łatwo dostępne - ale nic nie było. A pomocy, nie mierzyło się przecież w ilości galeonów. Dzisiaj, chodziło o to, żeby wrócili wszyscy do domu. Kolejne słowa były propozycją, miała być jego pomocą, może przewodniczką, ale ostateczne decyzje pozostawiła jemu, przekazując jednocześnie plusy i możliwe minusy proponowanego rozwiązania żeby wiedział w czym decyduje - nie musiał przecież wiedzieć co może się stać. Ona sama nie umiała przewidzieć wszystkiego, ale już zdecydowanie więcej.
- Dobra. - zgodziła się z nim, nie sięgając więc po białą magię. Postanowiła jednak sprawdzić ich trasę, drogę, przygotować ich do niej - wzmocnić Moora. Rośliny poruszyły się ostrzegawczo miejsce nie zdawało się bezpieczne. A przynajmniej takie odniosła wrażenie mimowolnie mrużąc oczy. Sięgnęła po trzeci urok. I cóż, oczywiście, że w momencie w którym nie robiła nic, czego nie robiła wcześniej. A wręcz przeciwnie coś, co robiła nie raz i nie dwa dzisiaj postanowiła cholernie nie wyjść. Nie musiała wiedzieć, że spieprzyła, bo jako pierwsze powiedziało by jej to spojrzenie Teda a drugie poświata która rozchodziła się od niej i zmusiła do zmrużenia oczu. Właściwie nie, jako pierwsza powiedziała jej to różdżka i to cholernie przeczucie, że zrobiłeś to nie tak. Mrowienie które rozeszło się w dłoni. Czuła je wyraźnie, ale tego, że zacznie się świecić jak pieprzone lumos nie przewidziała w najgorszych scenariuszach. Krótkie pytanie obleczone jej imienię zwróciło jej uwagę na Teda. Nie mogli maszerować w ten sposób. Bo w ten byli jawnym celem.
- Idź. Wołaj gdyby było naprawdę źle. Powodzenia. - powiedziała do niego. Ostatecznie, jeśli wszystko skupi się na świecącej niej, on przemknie dalej bez większych problemów - przynajmniej powinien. Zaś jeśli coś się jeszcze mocniej skomplikuje ich obecność tutaj była już raczej oczywista, jeśli nie będzie widział innego wyjścia, niech ją woła. Dostarczy go z powrotem żywego - inna opcja dla niej nie istniała. Skinęła głową, kiedy wskazał jej palcem kierunek decydując się ruszyć w stronę w którą mieli oboje zmierzać. Zaraz go dogoni, najpierw zajmie się tylko tym, co tak koncertowo spieprzyła. Rozejrzała się wokół, ale oczy rozstrojone przez jasność jej samej nie dostrzegały tyle ile mogły oczy przyzwyczajone już do ciemności. Wzięła oddech w płuca. Zacznie od Finite. Ostatnie wydarzenia na wybrzeżu hamowały ją i nakazywały zaczynać od najprostszych rozwiązań. A Finite powinno przerwać jej własne zaklęcie. - Finite incantatem. - pomyślała wywijając nadgarstkiem licząc, że to proste działanie jej pomoże. Jako następne w głowie miała Divirgento. Zerknęła na Teda, ale nie ruszyła za nim, pozostała w miejscu jak pieprzona latarnia, gotowa ściągnąć na siebie wszystko. Wiedziała że sobie poradzi. Jakoś będzie musiała.

Rzucam Finite na to nieudane Homenum Revelio (ogólnie swoje powinnam bez ST, a st HR ma 65+10 =75? Wołam mistrzu osądź mnie albo daj mi znać na boczku

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 53

--------------------------------

#2 'Cienie' :

Próby stawania do walki nigdy nie kończyły się u niego dobrze - robił to jeszcze za małego, kiedy do żywego raniły go słowa, które musiał brać na siebie Billy, ale kiedy po raz kolejny w odpowiedzi wracał do domu pobity, wycofał się. I tak było już zawsze. Zawsze to ucieczka miała być jego jedynym asem w rękawie, który wyciągał, gdy tylko zaczynało dziać się coś złego. Jedni powiedzą, że to prawidłowy odruch uzdrowiciela - jeśli ma pomagać, musi na pierwszym miejscu pomóc sobie, tak mu zresztą powtarzali wciąż profesorowie. Tylko słowa odnosiły się wtedy do zupełnie innej sytuacji. Nie chodziło im o front, o wojenną zawieruchę, gdzie uzdrowiciel celowo wbiegał w huragan, by wyciągać z niego potrzebujących; wtedy wypowiadali się o zatrutych eliksirami ludziach, którzy mogą się na ciebie rzucić wśród korytarzy św. Munga, wśród doświadczonego i obytego z takimi sytuacjami personelu; mówili o czarodziejach rozszalałych od klątw, o czarodziejach usiłujących cię uderzyć, bo przyniosłeś wieść o zmarłym krewnym. To tak nic nieznaczące sytuacji w porównaniu do tej, w której znaleźli się oboje właśnie teraz, że znów chciał się chwycić schematu, który tak dobrze znał.
Chciał uciec.
Głos Just go otrzeźwił, zwróciła na siebie jego uwagę w ten sposób, a potem kawalkada myśli zasypała jego rozkołysany w strachu umysł. Przestała jarzyć się jasnym światłem, ale to najwyraźniej ono przyciągnęło cieniste stworzenia. Pobladł jak truposz, kiedy przyglądał się, jak okrążały ją, szczerząc kły. Były jak zrodzone z horroru. Jakby zrodziła je najczarniejsza noc. Przełknął ślinę, czując jak zaczyna przełamywać własną barierę, jak ta pęka, powoli i ospale, ale rysa po rysie, jak wtedy, z Iris, wyłania się spod niej coś, co mógłby nazwać nadzieją. Uniósł różdżkę, chociaż do głowy nie przyszło mu jeszcze żadne sensowne zaklęcie.
- Jak z tym walczyć, Just? - zawołał do niej, kierując magiczne narzędzie na jednego z wilków.

| przenosimy się tu: szafka

wychodzimy z szafki

Kiedy trzeci okrąg pojawił się na polanie, odetchnęła trochę głębiej. Walka z nimi trwała dłużej, ale - jak zauważyła, poszło jej tym razem lepiej niż z Rosierem. Przyjęty na siebie atak, dzięki doświadczeniu nie był groźny, zadał jej obrażenia, mało przyjemne, ale wiedziała, że będzie w stanie sobie poradzić. Czasem było to opłacalne, obronę zamienić na atak, zwłaszcza, że przeciągająca się walka mogłaby działać na ich niekorzyść. Wilki nie wydawały się próbować wydostać z pułapki - ale nawet gdyby to zrobiły, ogień powinien je mocno podpalić, na tyle, by osłabić znacząco i ułatwić zadanie. Nie powinni jednak zostać tutaj dłużej, niż to konieczne.
- Zbieraj się, Moore. - powiedziała do niego nie odciągając spojrzenia od trzech ognistych stosów. - Będę szła zaraz za tobą, dam sobie radę z pojedynczym osłabionym przeciwnikiem. - zapewniła go brodą wskazując by rozpoczął wędrówkę w stronę do której zmierzali. Zdawała sobie sprawę, że pojawienie się wilków, było jej winą. To ona rzuciła zaklęcie nieskutecznie, koncertowo je psując. Rozwalając całkowicie i przeciwnie to one - albo światło którym emanowała - zwróciły ich uwagę, robiąc z niej cel wilków. Nie miała nic przeciw temu, była w stanie się obronić. - To jeszcze nie koniec zadania, nie? - mruknęła nie opuszczając dłoni z różdżką. Nie było czasu na odpoczynek, powinni dostać się możliwie jak najszybciej do potrzebujących, tych o których pisał w liście Longbottom. Dlatego ruszyła za Tedem, obserwując też niknące coraz bardziej okręgi ognia - wrócić, będą musieli inną drogą, na wypadek gdyby ogień przyciągnął kogoś uwagę. Ważne, że byli już bliżej, niż wcześniej. A kolejne kilkanaście minut trasą którą prowadził ich Ted zbliżała do wyznaczonego celu. - Chcesz żebym weszła z tobą, czy popilnowała na zewnątrz na wszelki wypadek? - zapytała, miała jeszcze trochę energii magicznej, mogła pomóc z podaniem eliksirów, ale jednocześnie, pozostawią wejście otwarte i niezabezpieczone przez nikogo. Spojrzała na niego, oczekując na decyzję. Podciągnęła kącik ust ku górze. - Nieźle ci poszło, zachowałeś zimną krew. - pochwaliła w między czasie, potakując krótko głową. Nie oczekiwała pomocy, ale skłamałby mówiąc, że ta się jej nie przydała. Walka z trzema przeciwnika samemu, byłaby trudna i wyczerpująca. Teraz, kiedy on ruszy dalej, ona zadba o to, żeby pozbyć się wilków całkowicie.

| just jeszcze wraca na szafkę

Nie bez powodu nie miał doświadczenia w walce - wyrzucał z siebie zaklęcia, które pierwsze przychodziły mu na myśl, część z nich była zbyt słaba, by dotknąć celu, jasne wiązki błyszczały między gałęziami pochylającymi się nad mokradłami; nie było w jego ruchach płynności, jakiej zazdrościł Just, nie było pewności, z jakiej wypowiadała inkantacje. Wzięła ataki wilków na siebie, nie był pewien czy dlatego, bo tak wierzyła w swoje umiejętności, czy dlatego, bo może chciała ochronić jego - w obu przypadkach był jej ogromnie wdzięczny, że była tuż obok. Przełknął ślinę, oglądając jak czerń cienistych potworów miesza się w powietrzu z płomieniami wzbudzonych przez magię Tonks. Blask na tych kilka długich chwil wskazał Tedowi drogę w gęstwinie bagnistych korytarzy. Ścieżka pięła się dalej, w kierunku, który odnalazł wcześniej na mapie. Miał nadzieję, że na jej końcu znajdą cel - ludzi, którzy potrzebowali ich pomocy. Kiedy zadała mu pytanie, pokiwał głową, ale jakby ospale, budząc się z katatonii bitwy. Wziął głębszy wdech, poczuł, jak serce bardzo powoli zwalnia, jak nie puchnie już tak w klatce piersiowej. Umysł przestawiał się z trybu przetrwania na tryb działania i teraz dotarło do niego, jak bardzo pragnął stchórzyć, zachować się jak zawsze - uciec. Ale został. Został i walczył razem z Just.
- Tędy - pokazał jej ścieżkę, którą chciał podjąć wcześniej, uciec nią przed wilkami. Tym razem uciekać nie było trzeba, wilki gasły w płomiennych pułapkach, ulatując czarnym popiołem na wietrze. - Myślę, że lepiej będzie, jeśli będziesz sondować okolicę jaskini. W liście było napisane, że cienie wypełzały z bagien. Raport musiał być bardzo dokładny... - historia, którą lord Longbottom opisał na pergaminie, zdarzyła się na ich oczach. Ścieżka, którą szli, wydawała się stabilna, ale wilgoć zamknięta szczelnie w ziemi zmuszała zmysły do podejmowania ostrożnych kroków. Buty zapadały się lekko, ale mech i pokrycie leśne działały trochę jak poduszka powietrza. Rozglądał się dookoła, nasłuchiwał, choć nie poświęcał temu całej uwagi. Zerknął na Just. - Serio? Ja... nie umiem walczyć. Za to ty jesteś świetną przewodniczką w procesie nauki. Nie pogardzę słowem czy coś... cśś.
Usłyszał kroki w poszyciu, ale kiedy dotknął ramienia Just, żeby się zatrzymali, kroki ucichły. Zmrużył powieki. Niewiele trzeba było, by dostrzec sylwetkę między drzewami. Przełknął ślinę. O ile dobrze pamiętał, jaskinia powinna być w pobliżu.
- Chcemy pomóc - powiedział cicho, instynktownie podejmując inicjatywę. Od miejsca bitwy z cieniami nie dzielił ich duży dystans, więc jeśli ranni wciąż szukali tutaj schronienia, musieli słyszeć brzmienie zaklęć i świst magii wśród drzew.
Mężczyzna pewnie wyszedł spomiędzy drzew. Nie bał się. Albo nie miał nic do stracenia. Poszarpana koszula i materiał pobrudzony krwią zdobiły jego prawe ramię, to samo, które trzymała wymierzoną w nich różdżkę. Utykał na lewą nogę, twarz nosiła ślady zadrapań.
- Od kogo jesteście? - zapytał twardo, nadając zgłoskom tony groźby. I w jednej sekundzie jego twarz złagodniała; oświetlana płożącym się przy horyzoncie słońcem, którego promienie ostatkami sił usiłowały przedrzeć się przez gęstwinę mokradeł. - Tonks...? - tym razem głos utracił na sile, przybrał na słabości i wyczerpaniu.

Zajęła się wilkami do końca. Ted powinien oszczędzać siebie - w końcu ludzie po których (albo do) których szli, mogli potrzebować pomocy uzdrowiciela. Co prawda znała jakieś podstawowe zaklęcia medyczne - w końcu wiele lat spędziła na pogotowiu, ale te ostatnie głównie walczyła, uczyła się białej magii i zaklęć, nic dziwnego, że jej umiejętności w dziedzinie uzdrowicielstwa przykurzyły się trochę. Wypuściła między nich pytanie, by skinąć później krótko głową spoglądając na ścieżkę, którą wskazywał. Zajęła się wilkami - a może bardziej dopilnowała, by nie był niebezpieczeństwem, gdyby ogień przygasł. Miała o nich teraz już więcej informacji - choć nadal nie odpowiadały one na żadne z pytań które pojawiały się w jej głowie. Nie miała problemu z tym, żeby przypilnować okolicy jaskini - znalezienie niebezpieczeństwa szybciej, mogło pozwolić im na to, by nie zostali otoczeni. W końcu celem ich działań było wyjście - a bardziej wyprowadzenie - ludzi, którzy ukrywali się w jaskiniach nie będąc w stanie razem z rannymi przejść przez bagna, jednocześnie chroniąc się przed cieniami. Te, jak i Ted miał okazję zauważyć dzisiaj były szybkie i dość wytrzymałe. - Ja? - zdziwiła się trochę spoglądając na Teda z zastanowieniem. Zamilkła na chwilę, szczerze wątpiłam że była. Głównie dlatego, że wojna ją zmieniła a relacje z większość zepsuła byciem sobą, albo odzywaniem się po prostu. Może utraciła umiejętności społeczne, na rzecz tych magicznych - trudno było jej powiedzieć, nie chciało jej się nad tym zastawiać więc wygodnie tego nie robiła. Zastanowiła się chwilę, ale nie powiedziała wiele więcej. Wzruszyła ramionami. - Jesteś uzdrowicielem, twoim zadaniem jest nie zginąć i nie dać zginąć innym, nie? - wyrzuciła w jego stronę w trochę innej formie słowa, których kiedyś - jeszcze na kursie - nauczyła ich Alba. A może próbowała wbić im w głowę je dostatecznie mocno. Przekonanie, że martwy ratownik, to żaden ratownik. Było w tym coś logicznego, martwi, nie mogli nikomu pomóc. Proste i całkowicie prawdziwe. Niewiele więcej zdążyła powiedzieć, bo chwilę później poczuła na ramieniu rękę Teda. Zatrzymała się i zamilkła nie mówiąc wiele więcej. Wsunęła jedną z dłonie w kieszeń spodni w drugiej nadal trzymała różdżkę - pozornie lekko, ale zaatakować i bronić była zdolna w każdym momencie. Milcząco zawiesiła spojrzenie na sylwetce, która wyłoniła się spomiędzy drzew.
- Serwus, Bing. - odpowiedziała wychodząc w jego stronę. - Wyglądasz jak z pięć nieszczęść. - oznajmiła w krótkim żarcie sugerującym, że mogło być gorzej bo nie doliczyła do pięciu. - To Ted, jest uzdrowicielem, zabierzemy was stąd, gdzie reszta? - zapytała mężczyzny, ten brodą wskazał wejście do jaskini. - Zajmę się nim. Zostaniemy tutaj na wszelki wypadek. - zerknęła na Binga a potem na Teda, była jeszcze w stanie rzucić kilka leczniczych zaklęć. Zostaną też na zewnątrz, żeby przypilnować wejście do jaskini i nie pozwolić by cokolwiek dostało się do środka, kiedy Moore będzie pomagał tym wewnątrz.