Chociaż minął już miesiąc, odkąd czarnomagiczna burza, siejąca spustoszenie na terenie całych Wysp Brytyjskich, niemal zupełnie sparaliżowała sieć magicznego transportu, to nikt nie spodziewał się informacji, która początkiem grudnia dotarła do rezerwatu Peak District: dwa latające powozy, na których pokładzie znajdowały się przewożone do Anglii magiczne stworzenia, zniknęły bez śladu podczas przelotu nad Szkocją. Rozesłano ekipy poszukiwawcze, trop urwał się jednak u podnóży Ben Nevis – najwyższego górskiego szczytu Wielkiej Brytanii, od listopada nieustannie tonącego w chmurze silnych, magicznych wyładowań. Podjęto decyzję o konieczności dokładnego przeczesania terenu, nie doszło ono jednak do skutku – górska wspinaczka w dramatycznie niestabilnych warunkach okazała się przedsięwzięciem zbyt trudnym i niebezpiecznym, zwłaszcza biorąc pod uwagę napływające od okolicznych mieszkańców doniesienia o niepokojącym zachowaniu lokalnej flory i fauny. Z jeszcze większym ryzykiem wiązała się jednak zwłoka – mimo licznych prób nawiązania kontaktu, żaden z członków załogi nie dał do tej pory znaku życia, a przewożeni powozami pasażerowie należeli do gatunków jednocześnie cennych, jak i szczególnie niebezpiecznych, nieprzystosowanych do śnieżyc ani przesiąkniętych czarną magią nawałnic; liczyła się więc każda minuta.

Ze względu na to, że wśród zaginionych magicznych stworzeń znajdowała się dorosła przedstawicielka groźnej rasy smoków, która – wraz ze złożonymi niedawno jajami – miała trafić pod opiekę angielskiego rezerwatu, zwierzchnictwo nad wyprawą objęli smokolodzy z Peak District. Z kolei obecność transportowanych do londyńskiego Ogrodu Magizoologicznego okazów sprawiła, że o konsultację i udział w wyprawie poproszono również znawców magicznej fauny. Przed stworzoną w ten sposób grupą stanęło karkołomne zadanie odnalezienia zaginionych zwierząt oraz bezpiecznego dostarczenia ich do Anglii – nim zrobią komuś krzywdę lub same staną się ofiarami kotłującej się nad wzniesieniem burzy.