Hyde Park

29 września
W dziwacznym napięciu niemych zerknięć w samo sedno własnego odbicia w zwierciadle rozliczał się z brzemieniem grzechu. Grzechu, który drażnił przełyk gorzkim poczuciem winy; grzechu, który na powrót odbił się echem nieprzyjemności, gdy spojrzenia zjednoczyły się w milczącej rozprawie pośród ministerialnych murów. Chciał widzieć istotę wyrzutu wyłącznie w niej, właśnie w przenikliwej sylwecie nikczemnej modliszki, jakże zachłannie czyniącej zeń byle kukiełkę osobistych potrzeb, jakże niegodziwie manipulującej jego nierozumnym instynktem. Chciał uznawać ją za cyniczną reprezentację piękna i grozy, jednoczesnego wyrachowania i iście wzburzającej niegodziwości; obrazy jej słów majaczyły w trzeźwej reminiscencji niesatysfakcjonującym krzykiem przylepionej doń żałości. Z przekąsem rysował ją wówczas wyobrażeniem zakrzywionych kształtów, pobrudzonych krwią jego żalu, zniekształconych zapachem niemoralnego rozkładu. Co ty ze mnie zrobiłaś, Imogen?, dywagował niemo w cichych rozważaniach nad zepsuciem własnego ja, nad fatalnym przedmiotem chorobliwego cierpienia na zagubioną tożsamość; ile jeszcze jesteś gotowa zrobić?, chciałby wiedzieć i z bladym oczekiwaniem życzył sobie o niej nie pamiętać.
Ale pamiętał, pamiętał aż zanadto, sczeznąc w bólu wciąż niezasklepionych ran, w intymności nocy rozliczając się z popełnionych zbrodni i niezastałej kary. W nienormalnie pożegnalnym tonie spisywał więc uprzejmości na pergaminowej gładzi; tusz wsiąkał w papier, ilekroć tylko w pięknych zdaniach wybrzmiewała nihilistyczna nadzieja, pokorne przeprosiny, wreszcie też całkiem życzliwe, urodzinowe pozdrowienie. Wahliwa wątpliwość wprowadzała w drżenie niepewne palce, już wkrótce ubijające miękkość futra mruczącego pod dłonią zwierzęcia. Miał być jej strażnikiem, miał być podarunkiem i chyba też alegorycznym wyrazem odejścia. Wszakże tylko ono mogło okazać się zbawczym dla młodzieńczej fuzji emocjonalnych rozterek, które targały i nim i nią.
― Powiedz, że jest ode mnie ― wyrzekł lapidarnie, przekazując torbę z wierzgającym się wewnątrz kotem prosto w ręce zaznajomionej przyzwoitki. Tej samej, którą niefortunnie opłacił przed niespełna miesiącem. ― A właściwie... sam to zrobię ― postanowił od razu, już zaraz kierując się na skraj największego z londyńskich parków.
Przepraszam.

zt