Ponoć nadzieja zawsze umiera ostatnia - tak twierdziły księgi, które nie raz czytywał, opowieści, które przekazywała mu matka (mimo że ojciec tępił takie zabiegi i próbował to wybić z jego głowy) a nawet mała dziewczynka, spotkana kiedyś na ulicy we Francji. Pamiętał jej jasne włoski, pyzatą, dziecięcą twarzyczkę i pełne skrzących się iskierek, duże, błękitne oczy. Maleństwo, zaledwie kilkuletnie, wykazywało się typową dla swojego wieku ignorancją oraz przeuroczą naiwnością. Słowa, które padały z jej ust były niezwykle niepozorne. Wpadły mu do głowy jednym uchem i w następnej sekundzie uleciały drugim. Nie pamiętał jej przez tyle lat, była tylko jedną twarzą pośród wielu spotkanych na ulicy. Przypomniał sobie je dopiero teraz, i z całą stanowczością musiał stwierdzić, że wszystko to było stekiem bzdur.
Nadzieja nie była mu potrzebna.
Gdyby trzymał się tak trywialnego i bezsensownego uczucia, a później je stracił, nie byłoby dla niego już szansy. Człowiek, którym był, przestałby istnieć. Zapomniano by jego imię, jego nazwisk, wszystko co sobą reprezentował - a wspominano by jedynie szaleńca, którym w końcu musiałby się stać. Zamknięty jak pantera, jak dzikie, niebezpieczne zwierzę. Odseparowany od innych, by nie zrobić krzywdy. Chowający w sobie gniew, urazę, buzujące emocje. Bał się, to oczywiste. Sama obecność dementorów, ich pachnący zgnilizną oddech, powiewające pomimo braku wiatru peleryny oraz pokryte liszajami ręce - wystarczy, że któryś przeszedł obok, a Craig trząsł się z przerażenia. Wciąż jednak usilnie wmawiał sobie, że to nic. Że to nie wstyd troszeczkę się pobać. Dementorzy byli w końcu istotami budzącymi trwogę nawet u najodważniejszych, a chociaż Burke chętnie by za takiego uchodził, daleko mu było do nieustraszonego herosa z legend.
Wciąż jednak mógł udawać. To był jego sen.
Sen w którym nie potrzebował nadziei. Wystarczyło mu nazwisko. I ludzie, z którymi je dzielił. To właśnie tej myśli usilnie się trzymał. Nie była to szczególnie wesoła myśl, więc dementorzy nie mogli mu jej odebrać. Schował ją głęboko na dnie serca, przywołując za każdym razem gdy powietrze wokół robiło się lodowato zimne. Dygotał, przypominając sobie kamienną twarz Quentina, nieczującego się zbyt dobrze wśród tłumu; wspominając małomówną, wyniosłą Wynnonę lub błyszczące inteligencją oczy Edgara, spoglądające spod srogo ściągniętych brwi. Próbował sobie również przypomnieć twarz Rowan - jednak pamięć o niej zaliczała się do tych zdecydowanie bardziej pozytywnych. Miał więc z tym problemy.
Zaraz potem znów krążył po mrocznej, ciasnej celi, gotując się z wściekłości. Miał rodzinę. Na co więc była mu nadzieja?

Nadzieja w Azkabanie brzmi jak sięgnięcie po niemożliwe. Tak bardzo niemożliwe, że możliwości wydają się być czymś bzdurnym, abstrakcyjnym i bezsensownym jednocześnie. Nie wiem co zrobiłbym na miejscu Craiga - chyba odebrał sobie życie zawczasu. Może rzeczywiście dementorzy nie mieliby ze mnie zbytnio czego wysysać, mało w moim istnieniu było chwil przepełnionych szczęściem. To znaczy, do czasu zdiagnozowania choroby genetycznej mój świat wbrew pozorom miał wiele barw, nie tylko tych wszystkich odcieni ulubionej szarości. Uśmiechałem się częściej niż ktokolwiek mógłby mnie o to podejrzewać, a energii było we mnie zdecydowanie więcej. Tak jak pewności siebie. Później się wszystko rozsypało, a ja swą przeszłość pamiętam jak przez wyjątkowo gęstą, ciemną mgłę. Promienie dziecięcego słońca schowały się bezpowrotnie za trwałą, grubą kotarą z kłębiastych chmur zwiastujących burzę. I to wszystko powodowało we mnie zgorzknienie, jakiego nie chciałbym nigdy doświadczać - jednak los jest okrutny, skrajnie przewrotny.
We śnie wszystko jest możliwe. Nawet to, że rosnę do rangi bohatera. Jestem najdzielniejszym i najbardziej skutecznym ze wszystkich czarnoksiężników stąpających po tej ziemi - dobrze, możliwe, że Czarny Pan nadal pozostaje chlubnym wyjątkiem. Z moimi umiejętnościami jestem tuż za nim, wykonuję wszystkie jego polecenia z zatrważającą precyzją. Nigdy nie zawiodłem. I teraz też tego nie uczynię. Lord Voldemort mówi, że mam odzyskać mojego drogiego kuzyna. Wyrwać go ze szponów przeklętego więzienia, kreatur żerujących na naszym szczęściu, pilnujących murów przymusowego lokum jak piekielne ogary.
Nie zwlekam ni chwili, ciesząc się w duchu, że męczarnie jednego z najpotężniejszego rodu Burke zostaną wraz z moim przybyciem ukrócone. W pogardzie mając szpony mrozu tnące i słońce pustyni, wdarłem się do najpilniej strzeżonej wieży w Azkabanie, unosząc swe dłonie. Nie mam w nich różdżki, nie jest mi potrzebna. Wystarczą ręce do władania najpotężniejszą, najbardziej niszczycielską magią jaka znana jest czarodziejom. Unoszę je więc w górę, przekręcam, a na moją komendę dementorzy zaczynają się wić jak piskorze wyrzucone na brzeg, pozbawione cennej wody do oddychania. Zaklęcie tarczy, bzdurny patronus - to dawne dzieje. Niepotrzebne dziś do pozbawienia tchu tym mrocznym bytom. Wystarczę ja oraz moja niezachwiana potęga.
Niemal sunę nad kamiennymi podłogami wzdłuż korytarzy, mijając co rusz cele, a w nich zamknięte indywidua. Część z nich skamle o pomoc, część już dawna nie jest sobą - czuję drżenie ciała na myśl o pocałunku dementora, czymś, co przeraża mnie najbardziej, chociaż nie powinno. Wszak potrafię je pokonać skinieniem palca, a jednak nadal wywołują we mnie irracjonalny strach.
Wreszcie dostrzegam kuzyna, ewidentnie wyprowadzonego z równowagi.
- Nadszedł kres twych cierpień, mój drogi. Oto przybywam ja, twój wybawca, najpotężniejszy zaraz po Nim, wierny sługa Czarnego Pana, który pragnie mieć cię u swego boku - odzywam się głosem donośnym, silnym, grzmiącym, wręcz przerażającym - i przede wszystkim pełnym zbędnego patosu. Gdybym usłyszał się naprawdę, złapałbym się za głowę z zażenowania. Zamiast tego nonszalancko rozchylam poły szaty, żeby Craig mógł dostrzec me blade, surowe oblicze. - Na cóż się tak denerwujesz? - dopytuję nagle, przybierając bardziej rzeczywisty wyraz twarzy. Jakby we śnie pojawił się zgrzyt w tej pięknie wykreowanej scenerii.

Coś się zmieniło. Wyczuł to niemal natychmiast. W którymś momencie najpierw zrobiło się cicho. Po prostu cicho. Chociaż korytarze tej przeklętej twierdzy nigdy nie należały do zbyt hałaśliwych - każdy z więźniów zwykle starał się robić jak najmniej hałasu, a wszystko po to, by nie zwrócić na siebie niepotrzebnej uwagi. Umysłom dementorów daleko może było do typowych ludzkich strażników, bo nie karali nadmiernych wrzasków dodatkowymi cęgami. A jednak każdy z tutejszych osadzonych, nie ważne, czy wciąż posiadał resztki rozumu, czy może już oszalał; nie ważne, czy byli winni swoich grzechów, czy może zostali w coś wrobieni - oni wszyscy starali się za wszelką cenę zachować ciszę. Nawet bulgotanie, mamrotanie pod nosem, rozmowy z wyimaginowanymi przyjaciółmi, żale, wygłaszane nocą do księżyca... one wszystkie nie mogły zagłuszyć panującej w Azkabanie ciszy.
A jednak, właśnie w tej chwili, zrobiło się po prostu naprawdę cicho. Jak gdyby ktoś pozbawił człowieka słuchu - najlżejszy podmuch powietrza nie poruszył kłębkiem kurzu na więziennej podłodze. Aż do czasu gdy dementorzy, przerażeni nieznaną Craigowi siłą, z dzikim wrzaskiem, skowytem, zawodzeniem - załopotali swoimi poszarpanymi pelerynami i uciekli.
Nie od razu dostrzegł, co spowodowało taką zmianę. Wysoką, ubraną na czarno postać, która sunęła ku jego celi, tak naprawdę można by pomylić z jednym z nich. Ale jednak nie, to nie mógł być ponury więzienny strażnik. Moc, która od niego emanowała, przeniosła na skórę Craiga przyjemne ciepło. Wystarczył drobny promyczek, leciutki podmuch mocy magicznej pochodzącej od dostojnej, potężnej postaci, by zimno uleciało z najdalszych czeluści jego ciała.
- Nareszcie! - czarna pantera, dzikie zwierzę zamknięte w klatce tak długo, wydało z siebie tryumfalny ryk. Nie zważając nawet specjalnie na jego słowa, Craig chwycił mocno za kraty - jedyną jeszcze przeszkodę, oddzielającą go od jego drogiego kuzyna. - Uwolnij mnie! Nie widzisz, że tu cierpię?
Rodzina. Chyba tylko na niej można polegać! Chciał w to głęboko wierzyć. Przecież to dlatego właśnie rodzina przyszła mu z pomocą - nie Czarny Pan, nie któryś z jego najwierniejszych sług. Tylko właśnie jego drogi kuzyn.

To cisza przed burzą, którą zamierzam rozpętać - i nie będę zbierać wiatru, wręcz przeciwnie. Jest we mnie wielka moc, możliwości roztaczają się przede mną jeszcze większe. Z zadowoleniem przyglądam się mojemu dziełu. Pokonani dementorzy, czy ktokolwiek odważyłby się chociażby pomyśleć o czymś takim? Osiągnąć nieosiągalne - to dowód prawdziwej potęgi. Niemal całkowicie znajdującej się w moich dłoniach, płynącej najprawdziwszym strumieniem niepokonanej magii w moich żyłach, najwspanialsza i najdoskonalsza broń dziejów. Nazwisko Burke już nigdy nie będzie kojarzyć się z tchórzliwymi szczurami chowającymi się po Nokturnie, od tej pory będzie równie sławne co tożsamość Czarnego Pana. Nadchodzi nowa, obiecująca era, przepełniona czarną magią, morderstwami na szlamach oraz poszerzeniu magicznych, a także naukowych wpływów czarodziei Rycerzy Walpurgii. Brzmi wspaniale, prawda?
Azkaban wygląda odrażająco. I przerażająco. Zyskuje na pozytywnej opinii jedynie w momencie, w którym truchła każdego jednego dementora leży bezwładnie na ziemi. Sunięcie między nimi za pomocą niewidzialnej siły napawa mnie pewnego rodzaju dumą. Nawet się uśmiecham - wyrażając nie tylko zadowolenie, ale również pogardę oraz najprawdziwsze szczęście z powodu krzywdy tych kreatur.
Rozlegająca się zewsząd cisza mnie nie onieśmiela. Więźniowie patrzą na mnie z mieszaniną strachu i podziwu, dość szybko niwecząc tę wspaniałą chwilę. Już po paru minutach rozlega się wycie, nawoływanie mające na celu sprawienie, żebym także innych siedzących w tym koszmarze uwolnił. Niestety Czarny Pan wyraził się jasno - tylko Craig. Dlatego obrzucam resztę pogardliwym spojrzeniem ciemnych jak noc oczu.
Zatrzymuję się przed celą kuzyna, dostrzegając, że wcale się nie cieszy na mój widok. Jest wręcz oburzony, że trwało to tak długo - a ile miało trwać? Czy on myśli, że dostanie się do Azkabanu jest takie proste i przyjemne? Nie wie jak daleko to jest od Durham i że nie mogłem się wybrać tutaj bez lekarstw? Niewdzięcznik.
- Jakoś nie widzę, żebyś oczekiwał mojego przyjścia. Nie cieszysz się z widoku najdroższego członka rodziny? - dopytuję zatem naprawdę rozeźlony. Ściągam gniewnie brwi, zakładam ręce na piersi. - Okaż trochę empatii. Prażyłem się w słońcu i zamarzałem w śniegu - dodaję kręcąc z dezaprobatą głową. - To jak? - zadaję kolejne pytanie. I wyczekuję. Nie otwierając dotąd więziennych krat. Liczę na rzucenie smakołyka za świetnie wykonaną sztuczkę.

Był niecierpliwy - to całkowicie zrozumiałe. Zbrzydło mu zimno, zbrzydł mu brak nadziei, rozpacz, którą rozsiewali wokół siebie dementorzy niemal sprawiała, że każdego dnia uginał kark przed ich potęgą. Dokładnie tak, potęgą. Bo mimo całej nienawiści, którą ich darzył, mimo odrazy, pogardy i szeroko pojętej niechęci, tak naprawdę można ich było też podziwiać. Bo przecież starczyła sama ich obecność, by niemal każdy czarodziej zapominał, jak się oddycha. Dzika bestia we wnętrzu Craiga ogrzewała go swoim gniewem, swoją wściekłością płonącą niczym samo serce wulkanu - gdyby nie to, prawdopodobnie już zamieniłby się w jedno z tych ścierw, porzuconych na pastwę czasu więźniów, zamkniętych w klatkach swoich ciasnych umysłów, zimnych, pozbawionych ładu. On był zamknięty w klatce z bestią własnej furii - i nie tak prosto było ją uspokoić, nawet gdy na horyzoncie nareszcie pojawił się ratunek.
Powinien być wdzięczniejszy. Wiedział to. Powinien okazać radość, może nawet uronić łzę ulgi, z tęsknotą wyprostować ręce ku swojemu drogiemu kuzynowi. Kuzynowi, który istotnie był mu teraz jednym z najbliższych - bo chociaż stopień ich pokrewieństwa nie był aż tak bliski, więź która ich łączyła była mocniejsza niż ta, którą Craig dzielił z rodzeństwem. Oni nie rozumieli. Brat i siostra, oni nie rozumieli. Nie byli świadomi, jak ważna dla świata jest służba Czarnemu Panu. Mimo, że świat parł do przodu, zmieniał się... oni nie rozumieli.
- Wybacz mi, drogi kuzynie - jęknął, chyląc głowę. Nie chciał go obrazić swoim brakiem wdzięczności. Za ratunek, który ofiarował mu Quentin, należało mu się tysiąc czekoladowych żab z najrzadszymi kartami z talii czarodziejów - Gniew i upokorzenie wykrzywiły moją twarz, zobacz do jakiego stanu doprowadziły mnie te kreatury. - Podziwiał go. Podziwiał moc, którą dysponował. W odległych snach i marzeniach widział ich ród władający właśnie taką siłą, którą posiadał Quentin. Uwięzienie go w tym miejscu sprawiło, że mrzonka ta niemal uleciała z jego myśli. Ale teraz widok kuzyna i leżących u jego stóp trucheł dementorów napełnił go werwą. - Nie jestem w stanie wyrazić jak głęboko sięga moja radość, gdy cię widzę. Proszę, wypuść mnie, bym mógł cię uściskać.

Drzwi celi w końcu się otworzyły. Czy to wspaniały kuzyn postanowił zwrócić Craigowi skradzioną wolność? A może one ani przez chwilę nie były zamknięte? Niepewność zawisła w powietrzu, jednak postać kuzyna zniknęła zupełnie jakby nigdy jej nie było. Sny nie znają jednak zdziwienia, owo zniknięcie musiało wydawać się logiczne, całkowicie logiczne. Drzwi celi zaczęły lekko się poruszać, skrzypiąc przy tym złowrogo jakby grożąc, że za chwilę się zamkną i jeśli Craig nie przejdzie przez nie w tej chwili, pozostanie w zamknięciu na wieki.
A prowadziły prosto w absolutną ciemność. Ciemność i zimno, dreszcze przebiegające po skórze i dziwny lęk, poczucie beznadziei krążące dookoła jasno wskazywało iż w okolicy znajduje się dementor - lub dementorzy. Nie było już jednak odwrotu, nie było innej drogi, krat z tyłu już nie było i właściwie to żadnej drogi nie było. Była tylko ciemność gęsta i nieprzyjemna, aż do chwili w której nie dało się dosłyszeć wyraźnego miałknięcia.
- Nie przyjdzie, mówię ci, padniemy z głodu Bash.
Zamarudziła ruda kotka i choć Craig niewątpliwie nie miał nigdy okazji usłyszeć jaki głos miałaby Zołza gdyby potrafiła mówić, dotarła do niego niejasna pewność, iż to właśnie z nią ma do czynienia.
- Zabłądzi jak to człowiek, ale jeśli zabłądzi i zginie to zrobię sobie z niego drapak. - dodała w złości, bo Craig nie napełnił jej miski zanim pojmano go do celi. Ile czasu jeszcze będzie musiała chodzić głodna i pozbawiona wieczornego czesania?
- Jeśli dementor go nie pożre to przyjdzie, spokojnie. - na te wszystkie słowa marudzenia Zołzy padło tylko jedno zdanie wymówione niewątpliwie przez ciemnego kocura - Basha. - Chyba go widzę, ale dementor dookoła niego krąży. - dodał dopiero po dłuższej chwili. - Stepuj, Craig! Ucieknie jak będziesz stepował!
Dało się jeszcze dosłyszeć dopiero po dłuższej chwili, a rada płynąca z kociego gardła wcale nie brzmiała dziwacznie, przecież stepowanie od wieków jest znanym sposobem walki z dementorami.

Otworzenie krat go nie zdziwiło - w końcu musiały kiedyś zniknąć, prawda? Kuzyn by go tak nie zostawił! Na pastwę losu tych przeklętych dementorów? Kto wie, może gdyby minęło jeszcze trochę czasu, to w końcu nawet więźniowie z sąsiednich cel przekopaliby się przez mury, żeby go zjeść? Nie potrafił się teraz zdecydować, czy gorszym losem byłoby bycie skonsumowanym przez innych osadzonych w Azkabanie czy też może gdyby jego dusza miała zostać pożarta przez jednego z zakapturzonych, potwornych strażników tego miejsca. Obie śmierci wydawały mu się różne strasznie - na swoje szczęście, nie miał za bardzo czasu zastanawiać się, jak wolałby zakończyć swój żywot! Bo o ile otworzenie się krat go nie zdumiało, tak zniknięcie postaci kuzyna tuż przed jego nosem już było dość niepokojące. Przecież wuj go zabije, jeśli Craig wróci do domu bez jednego z jego synów.
- Quentin? - postąpił krok w ciemność, wołając imię kuzyna. Do jego umysłu zaczęły się wdzierać najstraszniejsze myśli - a jeśli więźniowie już skonsumowali drugiego Burke'a? Albo on sam zamienił się w dementora? I co miał teraz powiedzieć wujostwu?
Ruszył przed siebie - na ślepo, w końcu wokół panowała totalna ciemność. Wciąż jednak czuł, że coś jest nie tak. W którymś momencie nawet coś zakuło go w jeden z pośladków. Coś małego, zupełnie jak komar. Ale przecież w Azkabanie nie było komarów, prawda?
- Zołza? Bash? - jego głos ponownie rozległ się w mroku. No przecież, to zupełnie oczywiste że jego koty zawędrowały aż tutaj. Cholera, długo ich nie widział. Musiał zapamiętać, żeby zapytać się Basha jak się dogaduje z Zołzą. Ruda kotka była w końcu dość nowym domownikiem. Czy może jednak już zdążyli narobić miliony kociąt?
- Mogłoby któreś z was poświecić oczami, nic nie widzę! I jakiś wielki zakapturzony komar gryzie mnie w tyłek! - poskarżył się. Gdy zaś usłyszał radę pochodzącą z kocich ust jego ciemnego kocura, Craig wyraźnie się skrzywił - Jakie stepowanie? Przecież one się boją tradycyjnego szkockiego tańca! Ale ja nie mam kiltu!

- To nie komar tylko dementor, może jakiś upośledzony i nie wie jak się zabrać do rzeczy. - Zołza przeciągnęła się mocno, a leniwe miałknięcio-ziewnięcie rozległo się w okolicy. Kocie oczy pobłyskiwały w ciemności, pozostając w tej chwili jedynymi jakkolwiek widocznymi punktami w okolicy. - Ale jest coraz bliżej więc lepiej zacznij stepować.
Dodała jeszcze po chwili, a faktycznie chłód jaki panował dookoła zdawał się zagęszczać z każdą kolejną sekundą. Dało się się dosłyszeć szelest szaty dementora, od czasu do czasu jego ciężki, charczący oddech. Craiga ogarniało poczucie beznadziei, niechęci do jakiegokolwiek działania, jego otuchą jednak nawal pozostawały dwa koty.
- Nie próbuj go tu sprowadzać!
Krzyknęła jeszcze ruda kotka i choć w ciemności nie można było tego zobaczyć, nastroszyła się mocno, stawiając ogon w sztorc i strosząc swoje futro, kiedy dementor znalazł się w jej opinii zbyt blisko.
- Nie potrzebujesz kiltu, masz buty do stepowania, stepuj. - Bash zachował znacznie więcej spokoju i rozsądku, trochę bardziej też najwidoczniej przejmował się tym, by ich karmiciel powrócił do domu w jednym kawałku i z duszą w ciele. - Zaufaj mi, stepuj, wystukuj rytm "Kociołka Miłości" Celesty, a na pewno go przegonisz.
Dodał zaraz. Mrugnął w ciemności, zaraz jednak prychnął kiedy dementorzy chłód dotarł i do niego, wraz z Zołzą zaczął się cofać. Mógł być nawet w miarę wierny Craigowi, nie zamierzał jednak pozwalać by ta kreatura zbliżyła się do niego i jego pięknego futra.
- Jak od niego uciekniesz, będziesz wolny. - dodał jeszcze Bash, łaskawie nie kończąc zdania tym, co najpewniej czaiło się w jego głowie, czyli i dasz nam potrójną porcję karmy w ramach zadośćuczynienia.
Koty widocznie zaczęły się niecierpliwić, a im bardziej Craig wraz z dementorem się zbliżali, tym bardziej one się oddalały absolutnie niechętne do jakiegokolwiek kontaktu z tym potwornym zakapturzonym stworem. Jednocześnie Burke'owi trudno było opędzić się od wrażenia, że im bliżej kotów, tym zapach wydaje się bardziej domowy, a kiedy dementor jest tuż przy nim - dookoła czuć wyłącznie Azkaban.

- Przecież dementory nie wysysają kotów. Czego wy się boicie - zawołał obrażony, widząc, że światełka, którymi były oczy jego podopiecznych, zaczynają się oddalać, mimo iż Craig biegł ku nim z całej siły. - Powinniście być moimi patronusami - zawołał jeszcze takim samym nadąsanym tonem. Potem jednak zdecydował się zatrzymać - dalsze uciekanie nie miało sensu. Komar-dementor cały czas podgryzał go w tyłek, czasem słabiej, ale coraz częściej jego ukąszenia były zdecydowanie mocniejsze. Może i był upośledzony, ale coraz lepiej dawał sobie radę - chyba po prosty przyzwyczaił się do tego jednego miejsca, a jak wiadomo, praktyka czyni mistrza. Craig miał wrażenie że zamiast lewego pośladka ma bryłę lodu, tak często niedorozwinięty dementor próbował go tam użreć. Gdy Burke się zatrzymał, spróbował wytężyć wzrok i dostrzec coś w ciemności - jakąś masę, ciało, strzęp dementora który wokół niego krążył. Nie dostrzegł go jednak, a jedynie wciąż czuł jego obecność - która powodowała głównie że zaczynał się trząść z zimna i ze strachu. Widział tylko migające, świecące punkciki w oddali - i miał szczerą nadzieję, że były to oczy jego kotów. Inaczej powyrywa im kłaki!
- No dobrze, dobrze! Nadal uważam, ze bardziej skuteczny jest reel, ale wypróbuję waszej metody! - zawołał, poddając się. Czuł jak w bryłę lodu zamienił mu się także drugi półdupek - musiał się pospieszyć, bo jeśli to skostnienie miało postępować, to prędzej czy później zamieniłby się w lodową statuę. Co gorsza, w lodową statuę w butach do stepowania!
Po chwili po okolicy rozległ się huk. Najpierw jeden. Potem kolejny. Każde kolejne uderzenie butem o ziemię, każde stuknięcie - wywoływało potężną falę wstrząsów. Twórca tych butów zdecydowanie się postarał. Drzemała w nich taka potęga, że wybijany przez Craiga rytm (swoją drogą, tak, wystukiwał "Kociołek miłości". To była piękna piosenka!) sprawiał że ziemia drżała! Nawet mu się to zaczęło podobać po pewnym czasie. I stuk, stuk, stuk! W oddali rozległ się hałas, jakby się coś potłukło. Burke jednak nie zwracał na to uwagi - stepował, stepował aż mu zaczęło brakować sił!

Światełka w oddali się zatrzymały, obserwowały. Zapadła całkowita cisza, cisza pełna oczekiwania. Oczekiwania na show? No więc show się rozpoczęło, a potężne uderzenia o podłogę dało się słyszeć wszędzie, rytm Kociołka Miłości znany chyba wszystkim faktycznie odstraszał dementora. Może nie było tego widać, ale na pewno można to było odczuć, odchodził i zabierał ze sobą swój przeszywający chłód.
Koty wciąż siedziały w miejscu i przyglądały się swojemu właścicielowi, a za nimi zaczęła się pojawiać łuna światła. Niewielki pas rozbłyskujący od dołu, zupełnie jakby ktoś podnosił kotarę. Po dłuższej chwili oczywistym było, iż na prawdę ktoś podnosi wielką, ciężką kotarę. Gruby materiał unosił się powoli i niechętnie, z początku oślepiając wszystkich przebywających w ciemnościach.
Widok z drugiej strony stał się wyraźny dopiero po kilku chwilach solidnego mrużenia oczu, światło w pierwszej chwili zdawało się być niemal agresywne - co oczywiste skoro przybyli tu z mrocznego Azkabanu, przechodząc po drodze ten ciemny teren.
Rzecz w tym, że jakimś sposobem dotarli na zaplecze teatru, znajdowali się zaraz przed sceną, na widowni w kolei znajdowali się przedstawiciele rodów szlachetnej krwi. Rosierowie, Burke'owie, Rowle'owie. Nikt jednak zdawał się nie być zadowolony z tego jaki popis dał przed chwilą Craig, niewątpliwie słyszeli wystukiwany rytm. Może pomylił w którymś momencie kroki? Może gdzieś uderzył zbyt mocno lub zbyt słabo? Może to jego rozmowa z kotami się nie spodobała? Lub dobór repertuaru? Choć przecież wszyscy kochają Celestę nawet jeśli kochają ją tylko w głębi serca, nikomu się do tego nie przyznając.
W każdym razie byli niezadowoleni i zamiast czekać na show, które Burke stojący na scenie niewątpliwie powinien dać, zaczęli po kolei wstawać i opuszczać salę z jawnym oburzeniem i niezadowoleniem. Światła z kolei poczęły dasnąć, zaczęło się robić coraz ciemniej i ciemniej, na chwilę jakby dookoła pojawiła się mgła - oto sen powoli odchodził. Łagodnie i delikatnie, choć swoją naturą na pewno do takich nie należał.

zt x 2