Kuchnia

| 8 sierpnia

Nawet nie pamiętała drogi do mieszkania Michaela. Dała się mu prowadzić, ufając, że nie wprowadzi ją wcale w paszczę lwa. Gdy dotarli na miejsce, próbowała o czymś mówić, coś tłumaczyć, ale z jej ust chyba wydobył się tylko niewiele wnoszący bełkot, bo gdy tylko jej ciało poczuło miękkość kanapy, nie mogła powstrzymać senności. Jej powieki natychmiast stały się ciężkie, a świat oddalił się gwałtownie i panna Grey dała się porwać objęciom Morfeusza.
Gdy wstała, nie była wcale mniej obolała – podniosła się, z trudem powstrzymując cichy jęk. Czuła się brudna i schorowana, jakby powinna leżeć w łóżku przez co najmniej kolejny tydzień. To jednak i tak była poprawa w porównaniu do dnia poprzedniego, kiedy trzęsła się z zimna, bólu i głodu.
Właśnie, głód. Była głodna, i to śmiertelnie. Nie jadła dobrze od miesięcy, a od wczoraj czy w ogóle miała coś w ustach? Chyba nie było sensu nad tym rozważać. Nic dziwnego jednak, że to, co przyszło pannie Grey do głowy to śniadanie. Nikt przecież nie odmówi domowego śniadania, a tak przynajmniej mogła odwdzięczyć się swojemu wybawcy. Podniosła się więc na nogi tak ostrożnie, jak tylko się dało. Rozejrzała się ostrożnie po niewielkim mieszkanku, próbując zorientować się, co gdzie jest, po czym powędrowała do kuchni. Nietrudno było ją znaleźć, zważając na wielkość kawalerki.
Kuchnia była zaskakująco ładna i czysta, jak na mieszkanie samotnego kawalera. Nim jednak popadła w zachwyty, szybko zorientowała się dlaczego. Poza stęchłymi torebkami z herbatą nie było w niej niczego, co nadawałoby się do jakiegokolwiek spożycia. I to odkrycie sprawiło, że dłoń Gwen powędrowała do ust, a w jej oczach ponownie pojawiły się łzy.
Nie zostałaś uratowana przez bogatego szlachcica, Gwen. Trwa wojna, ludzie klepią biedę, racjonują jedzenie, sama to przecież robiłaś. A ty próbujesz zrobić jajecznicę…
Rzeczywistość. Piękna, prawdziwa rzeczywistość.
Przez chwilę stała niemalże w bezruchu, próbując opanować domagające się gwałtownej reakcji ciało. W końcu wzięła głęboki oddech i zaczęła od tego, od czego powinna: umyła ręce, patrząc, jak brud z jej dłoni farbuje wodę na mętny, ciemny kolor. Gdy wycierała je o szmatkę, zauważyła, że wciąż ma brud pod paznokciami. Nie miała przecież jednak nawet jak ugotować czegokolwiek bardziej złożonego, a wyjście do sklepu nie wchodziło w grę, toteż po prostu nastawiła wodę na herbatę. Czekając, aż czajnik zacznie gwizdać, usiadła przy stoliku, wpatrując się we własne dłonie.
I co teraz zrobisz, Gwen?