sypialnia Tatiany

Skandaliczna czerwień w okowach koniakowych kieliszków i smuga uśmiechu przemykająca prędkim krokiem w lichy wyraz zaskoczenia; które z nich skłonniejsze było do wiary w los, które gotowe było zrzucić coś pozornego na karb przeznaczenia ― z której strony bluźniercze nie ma przypadków wygrywałoby melodię wraz z rozbawionym śmiechem, za szybkim tętnem, garścią muśnięć o materiał, skóra o skórę, wargi o wargi.
Nieważne; nie interesowało ją to, nigdy, lub przestało w strzępach sztucznie stworzonej chwili, kiedy on na nowo witał się z ciemnym mieszkaniem, a ona w nawykowym geście sięgała po alkohol. Przestało, kiedy puls przyspieszył, oddech spłycił, język oplatał język i przez moment ułomnego wyobrażenia wydawało jej się ― im? ― że cała parszywość ― ich, Anglii, wojny, tego brzydkiego miejsca? ― przestała istnieć. Że nie wyszła tamtego dnia, że nie odwrócili się od siebie; a może nigdy nie poznali, i tak naprawdę ci, których zamknięto w szczelnej, dusznej puszce, nawet nie znali swoich imion.
Byłoby łatwiej?
Łopatki i lędźwie przywarły do ściany, cichy pomruk zatańczył na krawędzi jego ust; mógł wybrzmieć zawahaniem, pociemniałe spojrzenie z niebieskiego zaczęło przypominać sarnie, choć w rzeczywistości nie miała w sobie choćby krzty niepewności.
Mieli tak trwać ― w fasadzie przyjętych ról, choć paradoksalnie każde z nich już dawno porzuciło maski i kostiumy; w wyuczonym geście, gdzie to do niej należało tak i należało nie. W tęsknocie, która ścieliła się przecież w jego oczach i na którą łaskawie gotowa była odpowiedzieć, uciszając własną potrzebę, desperackość wylewającą się gdzieś niepostrzeżenie obok przyspieszonych i nieskładnych gestów, ruchów, uniesień dłoni i niezgrabnych pocałunków ― jakby w tym wszystkim miała odsłonić się z prawdą, z prostolinijnym faktem, że przecież potrzebowała go tak samo mocno. Nim wzejdzie słońce, zaprzeć się tego trzykrotnie.
Przecież wiesz ― wiem.
Wiem jak bardzo.
Wiedziała, zasiadając na skraju eleganckiego weluru i odchylając tułów w tył. Wiedziała, w zrelaksowaniu pozwalając sobie na uśmiech, w międzyczasie unosząc nogi, w rozbawieniu obserwując jak but uderza obcasem o podłogę, a dźwięk niesie się po pomieszczeniu ― on wciąż pozostawał tam. Na dole, na kolanach, przed nią.
Tylko odrobinę ostentacyjnie wyprężyła na moment ciało, z bezwstydnym zadowoleniem rozchylając leniwie nogi, pomiędzy oczekiwaniem a wyznaczaniem tego co dalej. Podwinięta sukienka przestała być ważna, ramiączko dawno temu ukazało połać bladej skóry na lewym ramieniu, w kolejnych muśnięciach materiału obnażyła przed nim jasne udo; na jego tafli mignęła ciemna nić bielizny, która niedługo później skapitulowała na drewnianej podłodze.
― Patrz na mnie ― w rozkazie rozciągała się wciąż subtelna miękkość; odnalazła się w dotyku, z jakim ujęła jego podbródek, musnęła żuchwę, wplotła ją we włosy, a palce szarpnęły tylko odrobinę ― Taką wyobrażasz mnie sobie w nocy?

W niemym powitaniu dawnej kochanki tliły się dwie, zupełnie ambiwalentne siły; we wzajemności tarły się naprzemiennie, zarazem też na przekór, to czułością, to zapalczywością, to godną podlotka łagodnością, to rubaszną ordynarnością. W całym niezrozumieniu tej labilnej konwersacji bez słów mieli pojąć się jednak w wyjątkowej precyzji, z ukrytą w podświadomości elokwencją, spisaną jakby machinalnie w odmętach pamięci; w pozie iście wprawnego mówcy-retoryka jednym zaledwie komunikatem potrafiła obudzić weń zastygłe w bierności zmysły, nęcąc, urzekając, zwodząc na pokuszenie. Zza przymglonych od kojącej pierwotności spotkania powiek wyglądała jakaś milcząca potrzeba, najpewniej swym sednem dotykająca nie jego samego, a zaledwie tego, czym zwyczajowo potrafił ją obdarować.
A dla niej właśnie, dla niej, gotów był uczynić naprawdę wiele.
Sprytna myśl, dotykająca głębin omawianej głębokim tonem tęsknoty, cudownie omamiła młodzieńcze serce, wniknąwszy nieoczekiwanym pochlebstwem do samego drygu krwioobiegu, spajając go jednością, bodaj na ten krótki moment, ze ślepotą naiwnej wierności. W to, że układane w afekcie figury z obydwu ciał znaczyć miały coś więcej od efemerycznej fantazji; w to, że nie po raz ostatni jeszcze odnajdywali się w gorącu perłowej pościeli, z twarzami objętymi sidłami jakże urzekających ― czy szczerych? ― uśmiechów. Kim jesteśmy? Dla siebie, dla nas samych, majaczyło zwątpieniem gdzieś z tyłu głowy, dodając całemu temu aktowi, istotnie chłodnemu i wyrachowanemu, barw obłudnego ciepła. Niczym blady płomień świecy, okalający teraz skrawki jej pięknego ― Salazarze, chyba też i idealnego ― istnienia; toksyna wydobywająca się zwykle zza cynicznej zasłony bytu rozlała się gdzieś w eterze, trochę jak zapach jej ciężkiego piżma, trochę jak masa dusznego, letniego i wieczornego powietrza. Nie potrafił powstrzymać dyskretnego uśmiechu zadowolenia, nie potrafił też ukryć żaru pożądania w ciemności osobistych tęczówek; jak ten wygłodniały pies dosięgał teraz wzrokiem najpyszniejszego kąska własnych imaginacji, a ona, ona uwielbiała przecież karmić go z analogiczną manierą. Zachęcała, by otworzył usta, by polizał i skosztował czegoś egzotycznego, swego czasu nawet grzesznie zakazanego; rozsmakowany w tym boskim wrażeniu, non stop żądał więcej, więcej, więcej. I tak też dziwnym trafem wiecznie opuszczał progi jej życia z parszywym wrażeniem, pazernego być może, nienasycenia; tym tropem narastał weń najdokuczliwszy z nałogów, uzależniająco dręczący w snach i na jawie, chorobliwie przypominający, że była pozornie na wyciągniecie ręki, zarazem też ciągle gdzieś poza jego zasięgiem. Miłość, nazwałby ten stan roboczo przelotny obserwator, kolorując całość jakąś niegodną, bajkową wzniosłością, ale to bynajmniej nie było zakochanie; obsesja, żądza, obłęd, wymieniać by się dało w próbie objaśnienia przyczynowości oglądanych tu migawek, bo tak właśnie scałowywał z niej resztki potencjalnej wahliwości ― obsesyjnie, pożądliwie, w szale jakiegoś popieprzonego obłędu.
― Zdejmij to ― zarządził stanowczo, mocnym chwytem w talii przyciągnąwszy ją bliżej, by w półcieniu nadchodzącej nocy faktycznie ujrzeć mógł każdy cal jej skóry, każde dziedzictwo jej bliskości. W niecierpliwości sam ostatecznie wyciągnął jej ręce ku górze, ostatni ślad zbędnego materiału sukienki porzucając w którymś z zakurzonych kątów. ― Taką, inną, każdą, jakąkolwiek... ― stwierdził w leniwym wyliczeniu, raz za razem, ilekroć tylko naznaczył obecnością swoich warg gładkie wnętrza jej ud. Ale najbardziej, najbardziej lubię, gdy spazmatycznie prosisz o j e s z c z e. Chciałoby się więc nakazać jej wreszcie zamilknąć, chciałoby się pewnie niekonwencjonalną perwersją zamknąć jej usta, ale dla niego przyjemnością specyficznego uznania, jedynego chyba w swoim rodzaju, niosła się jej prywatna rozkosz. Uniżone spojrzenie po raz ostatni omiotło jej długie nogi i prężący się w kociej posturze gors, opuszki sięgnęły zaś dwóch kobiecych wydatności, a język, język począł inicjująco malować oblicze ekstatycznego porywu. Iście po francusku, choć nie umiałby przecież wydusić z siebie monumentalnie brzmiącego ma chérie, tu es tellement belle.