Leśne mokradła

-Niechże panienka wybaczy, nie chciałem być wulgarny– czy Avery sobie żartował? Lecz po jego głosie nie można było poznać, że drwi, choć spoglądał mu wyzywająco w twarz przewijając przed oczami słodkie wizje ostatniego spotkania, a w uszach dźwięczały skąpo wypowiedziane, nieliczne słowa Samaela, który próbował go zranić. Rozszarpać jego dumę. Niedoczekanie, mój drogi przyjacielu – swoją drogą... na widok nagiej kobiety też się tak peszysz? Jesteś p e d a ł e m? - był szczerze zainteresowany odpowiedzią. I tym razem naprawdę zniesmaczony ową (dość prawdopodobną, choć nie wiedział i nawet nie chciał wiedzieć, jak prawdziwą) myślą, obrzydliwym wręcz przypuszczeniem, które wygnał prędko ze swego umysłu. Ruszył prosto w ziejącą na nich niepokojem gęstwinę mając szczerą nadzieję, że zainteresowanie przygodą – cóż za infantylne określenie – cofnie go przed wypowiedzeniem gorzkich słów cisnących się na usta, kolejnych nieprzyjemnych, plugawych obelg. Nie był sprawiedliwy.
I śmiech, szyderczy śmiech dźwięczący w jego umyśle. I ta nieprzetrawiona z porannym śniadaniem irytacja, która nasilała się z każdym kolejnym oddechem Samaela i krokiem Weasley, którą najchętniej udusiłby na miejscu i pocieszała go jedynie świadomość, że nadarzy się ku temu wspaniała okazja. By wyeliminować brud wkradający się ukradkiem między ich szeregi, aby wymazać skazę wśród (prawie) idealnych towarzyszy broni.
Odgarniał sprzed twarzy gałęzie dłońmi opancerzonymi w rękawice, zrobione z tego samego materiału, co reszta, używanego podczas polowań, ciepłego, skórzanego stroju. I parł przed siebie uparcie: obserwujący otoczenie, czujny, skupiony całkowicie na drodze przed sobą i tymi, którzy wlekli się za nim. Z całej tej drużyny najprawdopodobniej Julius znał dobrze tereny leśne, może Russel miał go jeszcze zaskoczyć – czy nie pracował przy testralach? Na pomoc ich najdroższego lekarzyny nie liczył. Prędzej oddałby swoje życie w ręce egzekutora, jakkolwiek groteskowo miało to nie brzmieć.

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

'k100' : 91

Wyglądało na to, że niesforni chłopcy nie zamierzali czekać na spóźnialskich. W gorącej wodzie kąpany Lestrange postanowił wyruszyć wgłąb mokradeł jak najszybciej, zostawiając resztę ekipy za sobą. To w sumie dobrze, szlachciury zamiast pobić się znowu, jak miało to miejsce po ostatnim spotkaniu Rycerzy, po prostu zaczęły wykonywać misję. Dla Samanthy to była bardzo wygodna sytuacja - im szybciej tym lepiej. Nie będzie musiała wysłuchiwać ich drażniących głosów wypowiadających jeszcze gorsze słowa.
Kiedy więc drugi agent - Samael - wkroczył w gęstwinę, Samantha też ruszyła się z miejsca i nie odzywając się do nikogo, skierowała się za nimi. Różdżkę trzymała w pogotowiu, zaciskała na niej palce w kieszeni. Zawsze mogła przydać się do rozcięcia cierni lub... czegoś innego. Cóż, ona sama nie zaatakowałaby nigdy swoich współpracowników, ale po nich nie można być nigdy niczego pewnym. Musiała być przygotowana na każdą ewentualność. Postanowiła wykonywać rozkazy i nie zwracać na siebie zbędnej uwagi dopóki, dopóty nie zagrażałoby to jej życiu. W tym wypadku - broniłaby się zawzięcie i skłonna byłaby do zamordowania zdrajcy. Ta postawa miała także dodatkową zaletę - w razie gdyby coś się nie udało to nie na jej barkach spoczywać będzie bezpośrednia wina.
Podążała więc za Rycerzami z przodu, mając w głowie dokładnie wyznaczony cel - pozytywne ukończenie misji i wyjście z niej cało. To wartości priorytetowe.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

'k100' : 28

Dobra, może zabawa to było złe określenie. Lepiej pasowało komedia albo nawet i tragikomedia. Powstrzymałem się od głośnego westchnięcia na rzecz zrezygnowanego kiwnięcia głową. Nie sądziłem, że szlachta skostniała aż tak bardzo, iż wyparowały z nich ostatnie resztki poczucia humoru. Być może nie do końca, bo widocznie Avery wciąż posiadał kręgosłup skoro skinął mi głową. Reszta zachowywała się dokładnie tak jak na szlachtę przystało, czyli wyciągała wnioski takie, jakie były dla nich korzystne. Nic nowego. Na szczęście Mulciber nie był zarozumiałym bufonem, chociaż szlachcice mogliby uznać to za wynik faktu, że jego krew jest tylko czysta. Na jego pytanie moje spojrzenie podążyło bezwiednie do jedynej kobiety w naszym męskim towarzystwie, która widocznie póki co wykazywała się większym niż my rozumiem i nie używała bez sensu jadaczki. Sprytne zagranie Toma. Być może dziewczę wyklęte nawet przez Weasley'ów skrywało ukryty potencjał.
- Żeby skończyć misję, jeśli się przez przypadek pozabijamy - mruknął bezwiednie ruszając w ślad tłumu. Nie było sensu na samotne wyłamywanie się z grupy, bo za prostym półkrewkiem nie ruszyłby nikt. Poza tym nie bez powód nie wysłano nas w pojedynkę. Coś musiało być na rzeczy, ta sprawa nie mogła być taka prosta. Coś mi tutaj cuchnęło i bynajmniej nie chodziło tutaj o swojski zapach błota o poranku. Co prawda Avery postanowił wszystkich dookoła poinformować o naszej obecności, ale ze względu na nasze całkiem poprawne stosunki zachowałem stosowne milczenie. Może nocne zwierzęta uznają, że pora już spać? Gorzej, jeśli jakieś dzienne bestyjki uznają, że pora wstawać.

The member 'Crispin Russell' has done the following action : rzut kością

'k100' : 5

Cezar, wprawnie przedarłeś się przez największe ciernie, nic nie robiąc sobie z ich istnienia dzięki założonym skórzanym rękawiczkom. Nie były co prawda ze smoczej skóry, jednak ochrona wystarczyła dla przejścia bez większych urazów. Reszta grupy postanowiła ruszyć za tobą i bez problemu cię dogoniła, lecz ich przejście było o wiele bardziej opłakane w skutkach. Samael i Ramsey obeszli się tylko z kilkoma bardziej bolesnymi niżeli groźnymi ukłuciami. Natomiast w nogi Samanthy, nieosłonięte przez przykrótkie spodnie głęboko wbiło się kilka cierni oraz powstały krwawe zadrapania - by nie przeszkadzały w dalszej wędrówce, należałoby je usunąć. Najwięcej pecha miał jednak Crispin wraz z Juliusem, który został na szarym końcu wyprawy, jakby niezdecydowany czy nie warto poczekać na spóźnione panie - zaplątali się w ciernie i jeśli sami nie wydostaną się z bolesnego potrzasku, będą potrzebować waszej pomocy.

Część z was dostała się na ścieżkę z większymi lub mniejszymi urazami naskórka, jednak odnosicie nieprzyjemne wrażenie, że las zaprasza was w swoje głębiny. Samael, poczułeś się obserwowany, gdy tylko wszedłeś na ścieżkę. Może światło, które powstało na końcu twojej różdżki, lecz równie szybko zgasło, przyciągnęło uwagę tego... czegoś. Oczywiście, o ile to wrażenie nie jest pierwszym objawem paranoi wywoływanej wejściem do lasu. By dostrzec, co powoduje takie wrażenie, rzucasz kością k100.

| Przypominam, że w jednym poście można wykonać jedną długą akcję, więcej o nich znajdziecie w mechanice. Na odpis macie 48 godzin.

Prawdziwa ironia losu - znajdowali się sami w głuszy, napompowane testosteronem stado samców (Weasley przedstawiała sobą wartość porównywalną do zwierzęcia) i już zaczynali skakać sobie do gardeł. Lestrange, napuszony kogucik najwyraźniej poczuł zew natury, więc postanowił się dostosować i okazać swą prymitywność w całej krasie. Żałosne - ale Avery doskonale wiedział, że po tym troglodycie nie można spodziewać się niczego innego. Intelekt ograniczony do świadomości, jak posuwać[i] niewiasty i zapić się do nieprzytomności skazywał Caesara na pędzenie żywotu na ostatnim szczeblu łańcucha pokarmowego. Razem z prostaczkami i mugolskimi bękartami, którymi ponoć pogardzał.
-Naga kobieta to przyjemność - niemalże wymruczał, potwierdzając fakt oczywisty dla wszystkich samców alfa - zaś na t w ó j widok [i]wszystko opada - dodał nad wyraz spokojnie, prawie pobłażliwie, rezygnując z przyjemności wepchnięcia mu przez gardło zaostrzonej gałęzi. Chwilowy kaprys minie; poczeka na inne, lepsze alternatywy.
Odgarniając rękami ciernie, Avery ledwo czuł kolce haczące o jego skórę - zbyt zaabsorbowany obserwowaniem terenu czy też raczej knuciem, jak upozorować nagły zgon Lestrange'a? Gdy znalazł się na ścieżce, omiótł uważnym spojrzeniem las, odnosząc dziwne wrażenie, że ktoś (coś?) ich obserwuje. Zerknął na swych towarzyszy - Weasley miała stanowić im jedynie zbędny ciężar (rozsądniej byłoby ją tu zostawić) i o dziwo w tyle pozostał także ich nominalny przywódca wraz z Russelem. Pokręcił głową, ponownie przeczesując wzrokiem teren.
-Wydaje mi się... że nie jesteśmy tu sami - rzucił cicho, skupiając się na leśnej gęstwinie. W której coś się czaiło i tego był pewny.

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

'k100' : 99

Julius najchętniej parsknąłby śmiechem, gdyby nie to, że Avery rzeczywiście mógł być pedałem, co tylko wywołało w nim obrzydzenie. Grymas niezadowolenia pojawił się na jego twarzy, ale nie zamierzał niczego komentować. Zacisnął rękę mocniej na różdżce w kieszeni kurtki tak w razie gdyby miała się zaraz rozpętać jakaś bijatyka. Kolejna zresztą. Widząc oddalające się plecy Cezara w stronę lasu odetchnął z ulgą, zakładając, że zaklęć tak niehonorowo nikt rzucać nie będzie. Przybrał więc jak najbardziej neutralny wyraz twarzy, wyjął różdżkę z ukrycia i jako ostatni ruszył wraz z tłumem. Wcale nie dlatego, że zamulił z reakcją, chciał osłaniać tyły!
Jakkolwiek dziwnie to nie brzmi.
W każdym razie usiłował przedzierać się przez nieskończone chaszcze, próbując także uważnie stawiać każdy krok, w końcu nie wiadomo co gdzie może leżeć. Albo co gdzie ktoś umieścił. W rezultacie zagapił się nieco na to, co było przed nim (nie spodziewał się kupy ciernistych krzewów jako zasieków przed nie wiadomo czym): w rezultacie tego trochę się poranił o ostre kolce. Przeklął pod nosem niezbyt elegancko obserwując miejsca, skąd płynęły niewielkie stróżki krwi. Kolejne niecenzuralne słowo przeszło przez jego gardło. Chłód nie poprawiał jego sytuacji wcale, tak samo jak szaruga otoczenia i fakt, że mógł zostać sam w tyle. Wreszcie wyciągnął różdżkę w kierunku krzaczorów i postanowił rozprawić się z tym paskudztwem.
- Diffindo - rzucił cicho w nadziei, że cały przejdzie dalej. Przez tunel, który się wytworzy po przecięciu cierni, rzecz jasna. Nie dosłyszał słów Samaela, za bardzo był skupiony na pokonaniu przeszkody na swojej drodze. Możliwe, że to było błędem.

The member 'Julius Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 51

Tego właśnie najbardziej nienawidziła w byciu wykluczonym z rodu. Nie brakowało jej napuszonych szlacheckich znajomości, wzniosłych imprez, tytułu. To wszystko miała naprawdę głęboko w poważaniu. Nienawidziła biedy z jaką musiała się zmagać. Biedy i przykrótkich spodni. Można się śmiać, że Weasleyowie i tak nie są zbyt bogaci, jednak prawdziwy Weasley ma przynajmniej spodnie w dobrym rozmiarze. Przeklinając w ciszy całe swoje życie, wyszła z krzaków na ścieżkę i przysiadła na mokrej ziemi. Nogi nieco powyżej kostek miała trochę zakrwawione, a w parę miejsc wbiły się kolce. Zaczęła więc szybko, lecz ostrożnie usuwać ciała obce z okolic piszczeli. Nie miała czasu na takie głupstwa. Jeszcze brakowałoby, żeby ją posądzono o spowalnianie grupy. W trakcie kiedy ta próbowała pozbyć się niechcianych cierni z nóg, Samael ogłosił Rycerzom, że ktoś prawdopodobnie ich obserwuje.
Dziewczyna, mimo ogromnej nienawiści, jaką darzyła swojego kuzyna, nie mogła powiedzieć, że jego przeczucia były błędne. Sama odczuła coś dziwnego, kiedy tylko znalazła się na leśnej dróżce. Innego niż ból krwawiących kostek, czy zimno. Cokolwiek to było, zdołało przekonać Samanthę, że ich misja to naprawdę poważna sprawa.
Kiedy tylko skończyła wyciągać kolce z nóg, wstała i weszła na środek ścieżki, wyciągając z kieszeni różdżkę.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 27

Kroczył wolno za Cezarem, przedzierając się przez cierniową puszczę, starając się wyjść z tego bez szwanku. Bynajmniej nie chodziło o to, aby zadbać o jego ładną buźkę, która mogła mu się jeszcze w życiu przydać. Nie chciał bawić się w uzdrowiciela, a Cassandra wydawała się zapaść pod ziemię, przynajmniej tak wnioskował po braku odpowiedzi z jej strony. Wolał pozostać cały i zdrowy, więc odciągał od siebie gałęzie, raniąc się lekko i dość nieszkodliwie. Od tego nie urmrze, to najważniejsze.
Idąc cały czas za Samaelem, w końcu zwolnił i zatrzymał się na skraju, gdzie już największe problemy miał za sobą i obejrzał się za Crispinem. Prawdę powiedziawszy los tej szlamy był mu nieco obojętny, ale był gościem, który mimo swojej brudnej krwi był facetem zdolnym do prowadzenia inteligentnej rozmowy, w przeciwieństwie do tych wszystkich brudasów, która ich otaczała. Mógłby go nawet polubić. Był zabawny, chwytali te same fale, a Ramsey mimo swoich przekonań nie srał na wszystkich ogniem. Tom go akceptował, więc i Mulciber rozważał w nim coś więcej niż tylko hańbę we krwi. Kto wie. Być może któregoś dnia miałby uratować mu życie, skoro tkwili razem w tym całym gównie, któremu Tom przewodniczył.
Obrócił się, słysząc gdzieś stłumiony głos Samaela i zmrużył oczy, próbując się dopatrzyć w gęstwinie tego, co on. Rzucenie "lumos" mogło być ryzykowne, więc jedynie zacisnął palce na swojej rózdżce i wytężył wzrok.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 95