Z kubkiem w jednej ręce, drugą pchnąłem ciężkie, drewniane drzwi i wkroczyłem do pomieszczenia pewnym krokiem.
Nadal nie przyzwyczaiłem się do obecności Luciny w domu, więc znowu złapałem się na tym, że byłem zaskoczony jej widokiem. Pamiętając jednak bardzo dokładnie słowa Drew na jej temat, wiedziałem jak muszę się zachować i o dziwo nie przyszło mi to z jakimś wielkim trudem. Miała nam zaufać, czuć się w domu bezpiecznie, a naszym obowiązkiem jako rodziny było dopilnowanie by tak się właśnie stało.

- Wypchaj się. - rzuciłem do Drew kręcąc głową z lekkim rozbawieniem – Zasiedziałem się nad papierami, ale mam coś. - dodałem po chwili zbliżając się do kuzynów i lekko machając niesioną butelką – Nie będzie lepszej okazji, a na gardła kobiet to nie jest. - powiedziałem z uśmiechem stawiając butelkę obok obok ognistej – Akwawit, 40%, przywiozłem z Norwegii.

Fin.
Spokojnym krokiem podszedłem do kamiennej konstrukcji, jednocześnie wyciągając szkicownik i jeszcze podczas chodu wykonując pierwsze ruchy ołówkiem. Wjazd na most z jednej i z drugiej strony wyglądał na zdatny do użytku, gorzej było w przypadku środku mostu, tutaj kompletnie brakowało budulca. Zwykłe Reparo tu nic nie zdziała.

I to właśnie spacerując alejkami natknąłem się na ciotkę. Była chyba ostatnią osobą, której się tutaj spodziewałem. Ciotka Irina zawsze wydawała mi się być najbardziej tajemniczą postacią w naszym domu, otaczała ją taka charakterystyczna aura. Nie zmieniało to jednak faktu, że szanowałem ją tak jak każdego członka rodziny.

Rozejrzałem się na spokojnie i kiedy doszedłem do wniosku, że zdecydowanie pojawiłem się przed czasem, wyciągnąłem na spokojnie z torby szkicownik i na spokojnie zacząłem rysować to co widzę. Skoro i tak miałem poczekać, to przynajmniej mogłem ten czas wykorzystać na coś pożytecznego, a szkic przodu budynku z całą pewnością pomoże mi w dalszej pracy.

- Miło… - mruknąłem kiwając głową z zadowoloną miną kiedy na wejściu zostałem obdarowany kieliszkiem z bąbelkami.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu, po tym jak jakaś kobieta wręczyła mi zestaw ręczników. Można było się domyśleć, że dzisiaj będzie tutaj dużo ludzi. Takie atrakcje przyciągały chętnych jak lep na muchy. Na twarzach wielu osób można było zauważyć zmęczenie, więc zdecydowanie było to idealne miejsce aby odpocząć.

Jeśli chodziło o pracę potrafiłem być cierpliwy, jednak gdy w grę wchodziło stanie w kolejce, tu pojawiał się problem. Z drugiej jednak strony, widząc tych wszystkich ludzi, byłem zadowolony. Ludzkość miała szanse na przetrwanie skoro tyle młodych osób stawiło się tu dzisiaj by nieść pomoc innym, mniej lub bardziej poszkodowanym. Sam robiłem to z chęcią, mogąc jednocześnie dać świadectwo swoim umiejętnością.

Zaintrygowany wyciągnąłem szkicownik i wprawnymi ruchami w kilka minut narysowałem swoje znalezisko. Dopiero kiedy szkic był gotowy postanowiłem wejść do środka. Nie opuszczając różdżki wspiąłem się ostrożnie po kilku schodkach, po czym rzucając cicho Lumos rozejrzałem się po wnętrzu. Zdecydowanie nikt tutaj nie mieszkał, byłoby to dość niebezpieczne. Starając się jednak nic nie zepsuć zacząłem przeglądać zawartość wozu. Po wystroju doszedłem do wniosku, że należał kiedyś do ludzi nazywanych potocznie Cyganami.