Zaczarowany kocyk

Nie obchodziło ją, jakie opinie tworzył na jej temat w głowie i nawet gdyby wybrzmiały, obeszłyby ją całkowicie. Nie był osobą, której słowa mogłyby ją zranić i wzbudzić jakieś większe emocje. Był tylko przelotnie poznanym chłopcem w nowym dla siebie kraju, który dał się złapać na sztuczki stare, jak świat. To zawsze sprawiało, że młodzi mężczyźni, byli jacyś żałośni w swej prostocie. Uczona od małego, by być sprytniejsza niż oni, a z wiekiem po prostu przebieglejsza i bez skrupułów, gdy nie pilnowali zawartości sakiewki. Korzystała z okazji i tego, co pod nos podsuwał jej los. Tylko nigdy nie robiła tego dla zabawy, a z konkretnych powodów. Kilka lat temu, by przynieść, chociaż parę drobniaków do domu, a później by przeżyć i nie umrzeć z głodu. Nie sądziła jednak, aby jej wyjaśnienia miały cokolwiek zmienić. Jego opinia o niej, najpewniej była nie do uratowania, gdy nigdy nie miał okazji stanąć na jej miejscu i zrozumieć, jak to jest głodować całymi dniami. Przy pierwszym spotkaniu wydawał się sympatyczny, cichy i trochę zamknięty w sobie, ale jednak miły w całokształcie. Dziś zachowywał się jak większość ludzi, których napotykała na swojej drodze, przeświadczonych, że byli lepsi od niej. Schowani za rodzinami, zadzierali nos, myśląc, że są nie wiadomo kim.
Pochyliła lekko głowę, zaciskając usta w wąską kreskę. Pozwoliła sobie na chwilę ciszy, jakby zastanawiała się nad jego słowami i zapewnieniem, że był pamiętliwy.
- Nie ty jedyny.- odparła, chociaż teraz myśli zajmowała niepewność, jak ten dzień skończy się dla niej. Czy znów będzie musiała lizać rany, gdy konsekwencje dawnych czynów, dopadną ją dziś?
Zawiesiła na nim spojrzenie, które zaczęło przenikliwie błądzić po twarzy młodego mężczyzny. Słuchała wyjaśnień i wyprowadzenia z błędu, że to nie troska nim dziś kierowała. W to jednak nie wątpiła, bo prawie zapominała, czym jest troska skierowana w jej stronę i że ludzie potrafią nią obdarzać innych. Dlatego tym bardziej nie podejrzewałaby akurat jego o takowe przejawy.
Kiedy zaczął obrażać i ją i nienarodzone jeszcze dziecko, mimowolnie westchnęła.
- Gdy rozmawialiśmy ostatnim razem, wydawałeś się ciekawszy i przyjemniejszy do słuchania.- przyznała, odwracając na moment wzrok od niego, by podkreślić, jak mało interesujący się stawał.- Jeżeli już chcesz urazić mnie albo moje dziecko, postaraj się trochę.- dodała, ale czuła, jakby coś zacisnęło się na jej gardle. Wcale nie chciała, aby dopiekł jej bardziej. Miała dość słuchania wyzwisk i obelg, którymi Anglicy chętnie ją obdarzali przez całe życie. Nie chciała, aby jej dziecko było nimi określane, chociaż nawet nie zdążyło pojawić się na świecie.
Kolejne słowa pozostawiła bez komentarza, przestając wierzyć w jego postawę. Na ile było w tym pozornej obojętności? Jak bardzo tamta sytuacja musiała zaboleć męskie ego, by teraz odbijał sobie z nawiązką? Wolała nie pytać, nie grzęznąć w tym bardziej.
Grymas niezadowolenia wykrzywił usta, kiedy zrównał ją z dziwką. Nie był w tym pierwszy i najpewniej nie ostatni, ale to jedno określenie, było mocno wymierzonym policzkiem. Miała ochotę wydrapać mu oczy, jednak w obecnym stanie najpewniej zaszkodzi sobie pochopnym ruchem.
- To jest dla ciebie zabawa? Jesteś żałosny.- wyrzuciła z siebie. Zacisnęła palce jednej dłoni na nadgarstku drugiej, by ukryć drżenie i złość.- Skończony dupek z ciebie.- burknęła i odwróciła się na pięcie, gotowa po prostu iść stąd. Wystarczyło już obrażania.