W znośnym stanie, ale i tak wymaga kilku napraw, by był zdatny do normalnego użytku. Deski na podłodze skrzypią pod każdym krokiem, nawet tym najlżejszym. Drewniane ściany ochoczo przepuszczają każdy powiew wiatru, który świszcząc wdziera się do środka. Na zewnątrz nadal widać barwne wzory, które jednak zdążyły wypłowieć i stały się tylko wspomnieniem czasów, gdy wóz był nowy.
Pozostawiony w lesie kilka kilometrów od Doliny Godryka.

OPIS

OPIS

Obejrzała się na nią, skubiąc lekko nitkę przy rękawie bluzki.
- Ja... – urwała, tracąc nieco na pewności siebie. Ostatnio to wcale nie było trudne, ale dziś, było jakby gorzej.- Nie chciałam Ci przeszkadzać dziś, ale potrzebuję kogoś, kto zna się na uzdrowicielstwie i nie znam nikogo innego, co do kogo miałabym pewność, że mnie nie oszuka.- mówiła cicho.

Echo wczorajszej rozmowy, nadal powracało do niej zaciekle. Nie tak to powinno wyglądać i dobrze o tym wiedziała. Cokolwiek mówiła, wydawało się nie trafiać do niego, a wręcz odbijać się i przez to dostawała rykoszetem od własnych ostrych słów. Raz za razem, jakby nie mówili w tym samym języku, jakby coś stało im na przeszkodzie. Milczała, kiedy zdecydował, że porozmawiają dopiero dziś. Nie miała pewności czy to dobry pomysł, czy naprawdę powinni rozciągać to i wyciągać na wierzch kolejny temat dopiero następnego dnia.

Wyrwana z zamyślenia, odwróciła głowę w kierunku dźwięku i stawianych nieostrożnie kroków, które nagle umilkły. Ciemne tęczówki zawisły na męskiej sylwetce, przechyliła lekko głowę. Żył? Musiał najwyraźniej. Był zbyt głośny na błąkającą się duszę. Obserwowała, jak uniósł dłonie i w słowach poparł, że nie zamierzał jej skrzywdzić. Podniosła się z miejsca, robiąc krok w tył, na schodek wyżej i kolejny.
- Wiem.- odparła spokojnie. Miał ku temu wiele okazji, a jednak nigdy nie zbliżył się na tyle.

Ciemne tęczówki spoczęły na męskiej sylwetce, ciekawsko prześlizgnęły się mierząc go od góry do dołu. Nie zmienił się wiele, lecz nic zaskakującego, gdy nie minęło tak wiele czasu, odkąd widziała go ostatni raz w murach szkoły. Powstrzymała się przed podejściem bliżej, póki miał towarzystwo. Nie chciała się wtrącać, wyczekując cierpliwie momentu, aż pozostał sam.

- Cześć.- rzuciła na dzień dobry do wszystkich, zerkając zaraz na She, kiedy wspomniała o spóźnieniu. Najwyraźniej liczyły na to samo. Podeszła bliżej, zatrzymując się jednak, gdy zobaczyła Nealę. Przechyliła nieco głowę, przyglądając się dzisiejszej gospodyni. No tego się nie spodziewała.- No proszę.- podjęła z nutą rozbawienia w głosie

Słońce wisiało wysoko na niebie, przyjemnym ciepłem muskając odkrytą skórę. Z utęsknieniem czekała dni, które będą znów gorące, zachęcając, aby jak najwięcej czasu spędzić poza domem, a nie w czterech ścianach. Odchylając głowę ku górze, oparła się mocniej o ścianę wagonu. Czas jej się dłużył, chociaż równocześnie czuła dziwny do opisania lęk przed spotkaniem. Minęło sporo, odkąd rozmawiali normalnie. Złożyło się na to wiele, część z winy dwóch stron, część tylko z jej, czego była świadoma. Długo trzymała w sobie złość, której źródła nie potrafiła już do końca określić.

Wyciągnęła dłoń, by pogłaskać miękką sierść, ale zatrzymała się w pół gestu słysząc pukanie do drzwi wejściowych. Zamiast pieszczoty, zgoniła kota ze stołu i podniosła się z miejsca. Otworzyła chwilę później, posyłając dziewczynie lekki uśmiech.
- Cześć.- przywitała się z pogodnością, która przylegała do niej, gdy tylko była w towarzystwie. Kąciki ust unosiły się odruchowo, ukrywając wiele emocji, które pozostawały jedynie dla niej.

Zerknęła w kierunku okna, czekając czy aby na pewno nie przesłyszało jej się. Było późno, nie sądziła, by kogoś przygnało przed dom. Chociaż z drugiej strony nie raz przekonała się, że pora nie miała większego znaczenia dla kogokolwiek z tej zgrai znajomych osób. Gdy dźwięk znów dobiegł jej uszu, westchnęła cicho i podeszła do okna, by spojrzeć na dwór.
- Co do..- urwała na widok Jamesa, cofając się zaraz.

Nie wybrała jeszcze celu spaceru, rozważając parę opcji, będących najbliżej i najprawdopodobniej najbezpieczniejszych. Krótkie rozważania przerwał szelest gdzieś przy ogrodzeniu od strony ulicy i moment później pojawiająca się znajoma sylwetka. Patrzyła chwilę bez słowa na chłopaka, zaskoczona jego obecnością, zanim w ciemnym spojrzeniu rozgościło się zrozumienie. Wiedziała, co się stało. James opowiedział pokrótce, co się wydarzyło, a ilość nieprzyjemnych epitetów, jakimi określił żonę Steffena, sprawiały, że nie miała powodów, aby nie uwierzyć mu. Czasami powątpiewała w słowa Jima, wiedząc, jak potrafił przekręcić błahe sprawy, ale nigdy nie widziała go tak złego... inaczej niż zawsze.

Oparła lekko skroń o szybę, przyglądając się zwierzęciu w ogrodzie. Wyciągnęła nogi, układając je wygodniej na siedzisku i pogrążając się w myślach. Mimo że w palcach tkwił ołówek, nie musnął on ani razu kartki. Nie miała pomysłu, nie miała chęci. Widoki za oknem nie przyciągały na tyle, by chciała rysować i utrwalić cokolwiek. Spięła się, kiedy usłyszała skrzypnięcie podłogi, odwracając głowę za dźwiękiem, który naruszył ciszę piętra. Uważne spojrzenie spoczęło na Nim, by przez chwilę wręcz oceniająco ogarnąć dobrze znaną sylwetkę.
- Chcesz usiąść? – spytała po chwili, podkulając już nogi, aby zrobić mu miejsce.

Pisząc list, była zdecydowana, czując się pewniej od przeszło dwóch dni, chociaż nie zmieniło się wiele. Pewna tego, co chciała osiągnąć spotkaniem, czując, że ma znów dość siły, aby znieść kolejną niełatwą rozmowę. Taką, którą w końcu trzeba było przejść, wyjaśnić i nie komplikować bezsensownie. Przywykła już do takich, nauczyła się radzić sobie w sytuacjach, które obdzierały ją z komfortu. Trzymała wtedy na ustach uśmiech, który nie sięgał ciemnych oczu, chmurnie skupionych na rozmówcy. Tylko tak mogła radzić sobie, gdy frustracja dławiła ją w towarzystwie. Na palcach jednej ręki mogła zliczyć osoby, które te negatywne odczucia skutecznie w niej uciszały. Nie było ich wiele, a już zdecydowanie nie należała do nich ta, z którą miała się niedługo spotkać.

Odwróciła gwałtownie głowę, a ciemne loki rozlały się po plecach, by pędem jednak opaść na lewe ramię. Uważne i chmurne spojrzenie spoczęło na drobnej sylwetce dziewczyny, by zaraz rozpogodzić się zauważalnie. Brew uniosła się nieco, podobnie, jak kąciki ust.
- Hej.- odezwała się, odrobinę niepewnie. Półwila nie była przeciwnikiem, którego powinna się obawiać, a przynajmniej dotąd nie okazała się takowym być. Czuła jednak cień wstydu, że dała się tak podejść, że pozwoliła, by wystraszyła ją obecność znajomej dziewczyny.

Dawno nie czuła się tak... inaczej. Niecierpliwie czekając umówionego czasu, by tak po prostu się z kimś spotkać. Lubiła Go, może nawet bardziej niż dotąd sądziła. Jednak brakowało jej takich osób, które mimo nieprzyjemnego czasu, były pogodne i zarażały tym nastawieniem. Przy okazji przeganiając jej czasami chmurne spojrzenie i ponure myśli. Spotkanie po paru latach tchnęło w nią więcej dobrego humoru, niż mogła się spodziewać. Dało jej zapas na następne tygodnie, które nadszarpywały radość błyszczącą w oczach, aż ta zgasła znów, pozostając wspomnieniem. Nie chciała jednak nadwyrężać dobroci Iana, zabierać mu znów czas, który mógł spędzić inaczej.

OPIS

Schodząc na dół w półmrok, który panował na parterze domu, westchnęła cicho. Zwykle zbiegała po schodach, ciągle gnając gdzieś, jakby miała być wiecznie spóźniona. Od paru dni jednak zwolniła mocno, pozwoliła, by rozsądek i ostrożność pokierowały nią mocniej niż kiedykolwiek. Rozpoczęła kolejną nierówną walkę z własnym ciałem, zapinając drobne zapięcia sandałów. W końcu jednak znalazła się na dworze, zahaczając o ogród napełniła wodą dwa wiadra, aby stojącej tam kobyle nie brakło, zanim wróci do domu. Spojrzała w górę na bezduszne słońce, które szczodrze dzieliło się swoimi promieniami i kometę, która stała się nieodłącznym elementem nieba od kilku dobrych dni. Nie miała pojęcia, co to przedziwne zjawisko tak naprawdę zwiastuje. Budziła niepokój, cały czas tak samo, jak w dniu, kiedy pojawiła się pierwszy raz.

Westchnęła cicho, odwracając głowę, kiedy usłyszała szelest. Chyba nie tylko ona kręciła się po okolicy. Nie miała ochoty na towarzystwo, a już zwłaszcza, gdy w okolicy nie było nikogo, komu ufała i kto mógłby w razie czego wesprzeć różdżką. Upuściła patyk, by zamknąć palce na różdżce. Mogła spłoszyć niechcianego gościa, lecz zamiast tego, cofnęła się i oparła plecami o jedno z wielu drzew.

Spojrzała ku osobom, które już zajęły miejsce, ale to jeden stół zwrócił jej szczególną uwagę. Uśmiechnęła się, krzyżując wzrok z przyjacielem i bez wahania już podchodząc bliżej. Zatrzymała się na moment przy mężczyznach, których wcześniej obserwowała.
- Szczęśliwego Lughnasadh.- odpowiedziała łagodnym tonem, obejmując palcami czarkę z miodem. Upiła odrobinę, czując, jak słodycz rozlewa się po języku.

Skinęła na niego palcem w pełnym zadziorności i kuszącym geście, cofając się nadal. Uważała, aby na nikogo nie wpaść, by odciągnąć Doe na bok. Czy miała jakiś plan? Nie. W niczym to jednak nie wadziło. Była ciekawa czy podąży za nią, czy przeszkodziła mu w czymś. Przestała pytać, przestała dociekać, jak wygląda jego codzienność. To był trzeci dzień, który spędziła sama. Czuła na plecach promienie słońca, które już prawie zaszło.

Lubiła kwiaty, zwłaszcza te polne przywodzące ze sobą wspomnienia dzieciństwa. Kojarzyły jej się głównie z polanami w pobliżu, których zatrzymywał się tabor i wolnym czasem, który spędzała z kuzynkami zbierając, co ładniejsze kwiaty na wianki czy drobne bukieciki. Potrafiła jeszcze przywołać tamte beztroskie rozmowy, szeptane między nimi słowa i zwierzenia w którym chłopcu zadurzyła się każda z nich. Były kochliwe, zafascynowane chłopcami, którzy pozostawali niedostępni. Mimowolnie uśmiechnęła się, gdy tamte chwile wróciły do niej na moment.

Przymknęła oczy, czując przyjemny powiew wiatru, który owiał twarz i poruszył gęstymi lokami, dziś rozpuszczonymi. Było wcześnie, więc gorąc nie dokuczał nikomu, a jej było zwyczajnie szkoda zaplatać znów włosy w ciasny warkocz. Leniwie odliczała minuty, szybko tracąc rachubę i przestając jakoś wyjątkowo zwracać uwagę na czas. Nie spieszyła się nigdzie, nie było jej prędko do zniknięcia z oczu wszystkim. Odwróciła głowę, zerkając przez ramię, tknięta przeczuciem i poczuciem, że ktoś się do niej zbliża.

Nerwowe rżenie naruszyło spokój okolicy. Odwróciła głowę, by odnaleźć źródło niepokoju zwierzęcia i zauważyła wysoką, chudą sylwetkę. Z początku obcy, szybko nabrał znajomych kształtów, budząc zaskoczenie swoją obecnością. Pewnie, że mógł tu być, to raczej oczywiste, a jednak nie spodziewała się takiego spotkania.
- Castor.- rzuciła, nie kryjąc zdziwienia.

Zerknęła na gałązki, które ściskał w dłoni, była pewna, że gdyby podeszła bliżej i gdyby światło było nieco lepsze, mogłaby dostrzec, jak bieleją mu knykcie. Widziała spięcie w ramionach, całej sylwetce napiętej od emocji, jakie musiały mu towarzyszyć. Wiedziała dlaczego tu był i dla kogo tu był. Ruszyła się z miejsca i wzięła z dzbana gałązki osiki, gdy mijała naczynie. Zatrzymała się dopiero koło chłopaka, przekładając gałązki w prawą dłoń. Nie spojrzała na niego, nie chciała krzyżować ich spojrzeń. Co miałaby dostrzec w brązowych tęczówkach przyjaciela.

Uniosła nieco brew, kiedy ich spojrzenia skrzyżowały się, chociaż ciemne tęczówki nie rzucały wyzwania. Mimika nie zdradzała nic i na próżno było szukać tego ładnego uśmiechu, który zwykle błąkał się po pełnych ustach na widok znajomych osób.
Obserwowała z czujnością, czując narastającą niepewność.
- Cześć.- rzuciła jedynie, niezobowiązujące poruszenie ust, bo dystans między nimi nadal był zbyt duży, aby to usłyszał.

Wzbijesz się wysoko, gdy spopielisz przeszłość w ogniu. Ochrypły głos dotarł do jej uszu, a ciemne tęczówki uniosły ku twarzy czarownicy. Nie spodziewała się tego, słów tak trafnie dotykających głównego problemu jej życia. Przeszłość ciążyła okrutnie, była powodem niezgody. Naprawdę właśnie to powinna zrobić? Spopielić ją? Ogień wyrządził w jej życiu najwięcej szkód, a teraz miał stać się rozwiązaniem. Wyrwała się z otępienia, chociaż miała wrażenie, że ciało zareagowało z opóźnieniem. Myśli były już poza namiotem, kiedy nogi dopiero robiły pierwsze kroki ku wyjściu.

Miało jej tu nie być o tej porze, gdy wraz z wysłaniem kruka, zgodziła się na powrót do domu. Ostatni list był kapitulacją, zgodą i poddaniem się w uporze, który okazywał się bezcelowy. Nie miała siły przebicia i zaciętości, by trwać przy swoim. Jednak słońce zachodziło, a ona nadal przebywała w Dorset, chłonąc ostatnie chwile festiwalu. Jutro wróci brzydka codzienność, ale dziś chyba nadal nikt nie chciał o tym myśleć. Ona też nie. Wyścig na aetonanach, którym zdawał się żyć każdy, przyciągnął również ją na plażę. Chciała to zobaczyć, obejrzeć zmagania śmiałków, którzy dosiądą latających koni i zmierzą się w powietrzu.