First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Choć skupienie Zachary'ego na nieprzytomnym Mathieu było niezmienne, uniósł kąciki ust w wyrazie satysfakcji. Zdawał sobie sprawę z tego, jakie wrażenie wywierały same legendy o latających dywanach, a co dopiero możliwość władania tak potężnym i rzadkim artefaktem. Mimo tego, iż nigdy nie kwapił się do zgłębiania tej sztuki, szczególnie w kwestii teoretycznej – jak zazwyczaj czynił – to nie potrafił odmówić sobie stosownej praktyki. Latające dywany nie były tym, w co zdążyły obrosnąć w ciągu stuleci, nie dla Shafiqa. Nie były także chodnikiem wystawianym w reprezentacyjnym holu ani ścienną dekoracją. Były narzędziem. Wyjątkowo użytecznym i przydatnym, zważywszy na sytuację, w której się znalazł. Wiedział, że próba przebudzenia Mathieu tutaj była ryzykowna; musiał przetransportować go tak bezpiecznie jak tylko było to możliwe, lecz jeszcze nie odważył się poruszyć ciałem przyjaciela, jedynie przyjmując informacje, dzięki którym był w stanie oszacować wstępne ryzyko. Lamino. Sama ta myśl sprawiła, że drgnął. Wiedział. Wiedział na własnej skórze, jakie konsekwencje niosło to zaklęcie i jak niektórzy wprost lubowali się w jego używaniu, wykazując się niebywale wielką sprawnością w tym zakresie.
Zahamowanie dalszego upływu krwi powiodło się. Otwarta rana zwolniła toczyć krew nieprzytomnego Rosiera, co Zachary przyjął z satysfakcją. Uchronił przyjaciela przed śmiercią w tym miejscu – odsunął w czasie, nie miał złudzeń. Nie wiedział na jak długo, ale zamierzał zrobić wszystko, by przeżył. Nie względu na Tristana czy Czarnego Pana, nawet nie przez wzgląd na samego Mathieu. Osobista zażyłość Shafiqa okazała się grać w tym wypadku największą rolę, kiedy delikatnym, wyjątkowo ostrożnym ruchem jął naciągać uszkodzoną skórę wokół źródła problemu.
Wzrok uniósł, słysząc pytanie. Choć próbował zachować pełnię obojętności oraz cały, praktykowany latami, profesjonalizm, to przez twarz przebiegł cień wątpliwości, gdy spojrzał w oblicze nestora Rosierów. Przygaszone spojrzenie nie wyglądało optymistycznie tak jak wyraz twarzy, ale słowa Zachary'ego, wbrew temu wszystkiego, brzmiały pewnie.
— Nie poskładam go tutaj — to niemożliwe, odpowiedział. — Zaklęciami mogę jedynie doraźnie go wspomóc, ale to nie obejdzie się bez nici i igły — zerknął na podłużną ranę, wyobrażając już sobie bliznę, która pozostanie z Mathieu. Odjął spojrzenie od Tristana przekonany, że odpowiedź była wystarczająca, po czym ponownie skupił się na ratowaniu przyjaciela.
— Purus — wyszeptał kolejne zaklęcie, raz jeszcze wykonując ostrożne ruchy różdżką w pełnym skupieniu. Kolejny ważny krok, jeden z wielu, jakie miał jeszcze wykonać, tylko już nie tutaj. Zerknął na Tristana, spoglądając na niego przez dłuższą chwilę z zaciętością, by zażądać odpowiedzi, co takiego się tutaj działo. Nie podjął jednak tej próby. Doskonale wiedział, dlaczego tutaj byli, a ta oczywistość wydała się idiotyczna w tej samej chwili, w której o niej pomyślał. Dlatego w ciszy jedynie patrzył na nestora Rosierów, aż cicho odchrząknął, upewniając się, że nie przerwał mu w rzucaniu skomplikowanych zaklęć zabezpieczających.
— Co z tobą? — Zapytał otwarcie, powoli zabierając się za przesuwanie bezwładnego ciała przyjaciela na dywan. Samodzielnie, nie będąc wyjątkowo silnym, zdawało się trwać wieki i jeszcze dłużej, nim połowę ciała wcisnął pod miękkie włosie. Wierzchem dłoni dotknął jeszcze czoła Mathieu, z czystej praktyki porównując temperaturę ciała. Bez satysfakcjonującej odpowiedzi.

The member 'Zachary Shafiq' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 61

Rozkazy dla inferiusów powinny być akcją, więc w drugiej turze zabezpieczeń wysyłam pusty post (zrobiłam dwa ruchy w poprzednim)

Przesuwał różdżką powoli, kreśląc nią odpowiednie gesty, rezonował magię wyspy, składał cząstki jedna po drugiej, tworzył obraz, który zaburzy możliwości walki w tym miejscu, dbając o to, by zawierucha przede wszystkim objęła centrum wyspy, jej punkt obserwacyjny. Inferius były stworzeniami, które miały zatrzymać pierwszą falę, prawdziwie poważna walka rozegra się tutaj - i musiał zrobić wszystko, by walka ta została możliwie jak najmocniej utrudniona. Uważnie rozglądał się wóczas po okolicy, upewniając się, że na wyspie nie pozostał już nikt żywy i że - przede wszystkim chyba - nic więcej, żaden przedmiot, wskazówka, nie umknęły jego oczom. Trudno stwierdzić, ile czasu mu to zajęło, kilkanaście, może kilkadziesiąt minut, w trakcie których Zachary zajmował się Mathieu - kiedy skończył, jego kuzyn leżał już na dywanie Shafiqa. Skinął głową Zachary'emu, kiedy skończył, na znak, że słyszał jego słowa. Zdolności uzdrowicielskie czarodzieja cenił sobie bardzo wysoko, dlatego też przyjął jego słowa bez wątpliwości, nie zadając też zbędnych pytań. Jeśli Zachary uważał, że potrzebował lepszych warunków, w istocie tak musiało byc.
- Jest stabilny? - zapytał, bo choć tyle musiało mu starczyć, niepewny wyraz na twarzy Zachary'ego nie napawał radością, ale wróżenie z kart też nie miało żadnego sensu - należało czym prędzej przenieść się do Dover i pozwolić Shafiqowi działać. Mathieu był przecież silny, wytrzyma. Da sobie radę. - Potrzebna jest hospitalizacja czy wystarczy powrót do Chateau Rose? - zapytał medyka, rozmyślając nad trasą podróży. - Do Londynu może zabrać nas świstoklik - Jeśli będzie to konieczne, nie musiało przecież wcale być.
- Jestem cały - odparł zdawkowo, sięgając lewą dłonią prawego ramienia, by podciągnąć rękaw czarodziejskiej szaty. Rana wciąż budziła bolesność. - To zostało mi po ogniu - powiadomił, przenosząc spojrzenie na Shafiqa, ślad po silnym oparzeniu  wił się między innymi, zapewne starszymi i mocniej zabliźnionymi, pozostałościami po smoczym ogniu. - Posiliłem się energią czarodziejów, którzy tu byli, ale to nie zniknęło - mówił dalej, nie czuł słabości, nie był znużony, był w stanie dość sprawnie poruszać ręką - ale rana wydawała się niepokojąca. Ufał wiedzy Zachary'ego  - właśnie on mógł ocenić to najlepiej. Wkrótce dołączył na nich na dywanie i razem odlecieli w kierunku Dover.

zt x3 -> lecimy do chateau rose