Biblioteka

Zaklęte w nich znaczenie, podstawowa formuła mowy. Określały pojęcia, przeobrażały stany w informacje i skradały złożoność świata w litery. Ich pisemne odpowiedniki, wyrazy, również zawierały szczyptę magii, która wyświadczała światu przysługę. Uczyli składać się je w całość od dziecka, męczące zajęcia kaligrafii, która miała posłużyć do nadania godności i piękności przekazu, w końcu zawsze winni emancypować ich moc. Pamiętał, gdy ze skupionym spojrzeniem i niepewną dłonią stawiał pierwsze pisemne ślady istnienia, pobierał lekcje nauki, która miała posłużyć mu całe życie. Surowa matrona, babcia, stała za nim i z ponurą satysfakcją obserwowała jego trud – nie poddawał się. Bolesność ręki i zmęczenie, która otaczało jego ciało nie było wystarczającym powodem do zaprzestania, nie gdy był tak daleki od perfekcji sztuki. Zajęło mu wiele miesięcy, by uzyskać satysfakcjonujący poziom. Możliwe, że właśnie te tygodnie, które spędził wraz z piórem i pergaminem pozwoliły zachować mu stałość dłoni, gdy notował kolejne listy. Mimo znużenia, które igrało pod jego skórą i stresu związanego z dewastacją, która napotkała ich kraj – jego ręka nie drgała. Stawiał idealne linie, kreślił piękne litery i jak zawsze godnie reprezentował to kim był. W ostatnich dniach przeczytał setki listów, zarówno od prostych mieszkańców, jak i wysoko postawionych urzędników państw przyjacielskich. Rozpoznawał emocje, które tliły się w każdym nadawcy, przerażenie, które wizytowało między liniami, nadając pewnego niedbałego wyglądu. Czy winien oczekiwać doskonałości w momencie końca świata? Nie, zwłaszcza, gdy sam wygodnie koczował w cieple gabinetu i jego rodzina była bezpieczna (w pewnych granicach tego słowa, z delikatną ułomnością i szczodrą pieszczotą). Jednak owa niedbałość zdradzała więcej niż on sam chciałby przekazać, zawsze oddając czempionat profesjonalizmowi i maestrii. Preferował nie szarżować prawdziwymi odczuciami, strachem mieszającym się z defetyzmem, srogim poczuciem, że kraj już przegrał, mimo, że jeszcze tak wiele przed nimi. Wolał szerzyć determinacje oraz spokój, czasem wręcz użyczając urzędniczej obojętności. Papier przyjmie wszystko, tak prawił jego ojciec i dziadek i zapewne kilka generacji Crouchów przed. Papier akceptował prawdę, kłamstwo i wszystko, co skrywało się pomiędzy, a co politycy kochali najmocniej (a przynajmniej powinni). Nie był jedynym przedstawicielem rodu, który odnajdywał w słowach obowiązek; który zwracał się w ich stronę i oczekiwał rozwiązań. Gdy skrzat poinformował go, że jego siostra spędziła w bibliotece już kilka godzin i nie opuszcza pokoju podjęcie kolejnej destynacji było wręcz naturalne. Dom był cichy, wręcz jakby katastrofa zabrała również i z niego życie, choć przecież pozostali oddaleni od centrum nieszczęścia. Posiadali jego swoje własne epicentra, ich mała tragedia, którą spowija milczenie. Ta definitywna cisza tak bardzo różniła się od zamieszania ministerstwa, że potrzebował kilku minut, by móc do niej przywyknąć, oswoić ją jak dzikie zwierzę. Bezsłowne otoczenie nie należało do Crouchowskich zwyczajów, lecz chłód na zawsze utwardzony był w ich kulturze.
Niektóre rody mają drastycznie nakreślone rolę kobiet, piastunek domowego ogniska. Jakże marnotrawstwo talentu i czasu, pozbawiania możliwości. Na wychowanie córki łożyło się pieniądze, czas i zasoby, logicznym winno być, by to wszystko w przyszłości się zwróciło. Inwestycja w człowieka to zawsze najbardziej niepewny rodzaj zaangażowania kapitałowego, lecz on sam przekonany było jego miarodajnych sukcesach (w końcu posiadali wspólne geny). Hypatia dopiero zaczynała raczkować w ich świecie, choć czasem to młodzieńcza arogancja odnajdywała jej osobę. Niektórzy uznaliby, że owe podejście do kobiet było progresywne, on sam oceniał je jako kapitalistyczne i nastawione na zysk, czyli generujące prosperitę. Hypatia była zbyt mądra, przydatna i chętna do działania, by ograniczać jej możliwości – tak oceniał i przekazywał od dawna dziadkowi i nestorowi. Nic jednak nie nakłaniało do danego poglądu bardziej niż pieniądz i widmo fortuny. Niektórzy mieli mylne pojęcie na temat angielskich rodów – nie pozostawali tysiące lat na szczycie, gdyż oddani byli starym zwyczajom. Nie, umieli połączyć stare z nowoczesnym, zawsze się dostosować i właśnie dlatego ich latorośla osiągały sukcesy. Gdy przekroczył próg biblioteki, głos siostry wybrzmiał w pomieszczeniu. Bez słowa wykonał prośbę, rozciągając starą mapę Surrey przed ich oczami na stolę.
– Mam nadzieje, że zdajesz sobie sprawę z jej nieaktualności. Wojna spowodowała, że wiele pozostaje nieznanym, nie wspominając o ostatniej katastrofie – odnotował, skupiając swój badawczy wzrok na jej osobie. Zawsze poświęcał kilka sekund na szybką ocenę jej zdrowia, wzrokowy test diagnostyczny, który wytworzył się już w czasie dzieciństwa, gdy choroba zaczynała zabierać jej zdrowie. Zawsze oczekiwał momentu słabości, gdy organizm nie będzie mógł sobie poradzić. Dlatego szukał rozwiązań, zawsze preferował znajdywanie recepty niż dłużące się zamartwianie.
– Nie jestem entuzjastą tego przemówienia, tak mało eleganckie i bezpośrednie. Mówi za wiele nieistotnych rzeczy i za mało, tego co powinien. Kolejny manifest polityczny zamiast odezwy do narodu. Aktor grający patriotę, udający męża stanu, lecz gubiący się w swoim akcie – skomentował z wyraźną dezaprobatą, degustacja zniekształcająca jego przystojną twarz. Jego odczucia względem Ministra Malfoya od wydarzeń z kwietnia pozostawały negatywne, wręcz oschłe, lecz nie przeszkadza mu to w jego dążeniach do nowej pozycji. W ich domu, przy jej obecności mógł sobie jednak pozwolić na prawdę. Był ciekaw, czy Cornelius miał możliwości wcześniejszego omówienia tego z ministrem, tak wiele wyjaśniłaby odpowiedź na tą zagwozdkę.
– Do wydarzeń z sierpnia nie wyobrażałem sobie jak wygląda meteoryt, jak wiele można się nauczyć – stwierdził, przypominając sobie jego własne dni, gdy odnajdywał się w nowej roli. W brudzie, krzykach i płaczu, jakże odległe od jego wymyślonych idei. Oddaleni od ludzi, zrozumienia ich życia i głodu, jaki ponoszą Brytyjczycy. To jednak był jego obowiązek, sam go na siebie nałożył, choć uznawał, że była to spuścizna nazwiska. Hypatia była chorowitą nastolatką, oczywiście, że nie nadawała się do pracy przy gruzie. – Przyznaję jednak, że nasze talenty przydatne byłyby w innych miejscach. Uznaje to jednak za oznakę desperacji. Z powodu konfliktu wiele pozycji w ministerstwie pozostaje nieobsadzonych, miną lata nim sytuacja się unormuje i powstaną nowe kadry.
Z wyraźnym zmęczeniem usiadł na przyległych do stołu krześle. Ostatnie dni odczuwalne były w każdym mięśniu jego ciała, jakby cała energia brana była tylko z czystej determinacji. Mimo, że jego praca w ministerstwie była zakończona na obecną dobę to czekało go jeszcze spotkanie z dziadkiem i możliwe, że z kuzynem. Zapewne emocjonalnie trudniejsze niż wszelkie godziny dotychczas. Spojrzał na stertę listów, o której wspomniała siostra, jego wzrok zawisł na nich z doczesną neutralnością, wręcz obojętnością.
– Streść mi je, proszę – odezwał się ponownie, oddając się pełni jej możliwością i wiarą we własne umiejętności, że odkryje to, co nawet jej sprawne oko przeoczyło.