Łazienka

| stąd

Podróż powrotna była jeszcze trudniejsza niż lot w pierwszą stronę; nie zdążyła odpocząć, a już znowu musiała wzbijać się w powietrze i nawigować między ciężkimi od deszczu chmurami. Miała problemy z utrzymaniem w dłoniach śliskiego drążka, widoczność była tragiczna, co zmusiło ją do zrobienia kilku postojów, nim dotarła do Londynu. Dotarła do mieszkania przemoczona do suchej nitki, przemarznięta, wyraźnie zmartwiona, lecz cała i względnie zdrowa. Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi wejściowe, upewniła się, że nałożone na lokum zaklęcia ochronne działają jak należy, że jest sama i że wszystko znajduje się na swoim miejscu. Czy były to początki paranoi? Dopiero wtedy ruszyła do łazienki z zamiarem wzięcia gorącej kąpieli. Miała problemy ze skupieniem się na czymkolwiek, co nie dotyczyło poruszanych na wzgórzach tematów; mechanicznie odkręciła kurek z ciepłą wodą, a następnie wróciła do pokoju, gdzie pozbyła się przesiąkniętego deszczem okrycia wierzchniego. To jednak było za mało, wszystko, co miała na sobie, było mokre. Uspokoiła pohukującą cicho sówkę przysmakiem, by kilka minut później wrócić do łazienki z ubraniami na zmianę, ręcznikiem i szklaneczką whisky. Nie miała Auxiliku, nie znała się na alchemii, łudziła się więc, że ogrzanie się w taki sposób uchroni ją przed przeziębieniem. Gdyby to jednak miało nie pomóc, postanowiła napisać do Poppy; przygotowanie kilku prostych eliksirów nie powinno być dla niej problemem.
Powoli zanurzyła się w parującej wodzie, próbując przyzwyczaić przemarznięte ciało do tej nagłej zmiany temperatur. Kiedy już gorąc wody przestał drażnić skórę, sięgnęła po alkohol. Pierwszy łyk sprawił, że wykrzywiła usta w paskudnym grymasie, jednak każdy kolejny był łatwiejszy do przełknięcia. Deszcz dudnił o znajdującą się tuż obok szybę, tylko pogłębiając odczuwaną przez nią melancholię. Miała mętlik w głowie i teraz, gdy znalazła się już w wannie, gdy jej uwagi na rozpraszał lot na miotle czy rozprawianie się z mokrymi szatami, wspomnienia ze spotkania na wzgórzu wracały ze zdwojoną mocą. Westchnęła głośno, ścisnęła nasadę nosa; była zmęczona. Nie tyle samą podróżą, co planami, w które została wtajemniczona, a które budziły w niej sprzeczne emocje. Czy była na to gotowa? Chciałaby móc z kimś o tym porozmawiać, lecz nie posiadała tego przywileju. Zlot na wzgórzu musiał pozostać tajemnicą, jeśli chcieli zminimalizować ryzyko wykrycia.
Woda zdążyła już wystygnąć, gdy wychodziła z wanny. Nadal nie znała odpowiedzi na swe pytania, a z każdą kolejną chwilą czuła się coraz gorzej; ani alkohol, ani kąpiel nie pomogła z narastającą gorączką.

| zt

| 14 marca

Od tragicznej w skutkach próby przemiany minął ponad tydzień. Wzdrygała się na samo wspomnienie stracenia kontroli nad swym ciałem; wciąż odczuwała napawający lękiem ból w klatce piersiowej, choć żebra zostały magicznie nastawione i już nie łamały się pod swym naporem. Było jej wstyd z powodu listu, który musiała wysłać, a który przygnał do niej przerażoną Poppy - mimo to wolała napędzić stracha kuzynce niż wzywać magiczne pogotowie. To uświadomiło jej jak bardzo była nieufna nie tylko względem aurorów czy pracowników ministerstwa, co do których poglądów nie miała pewności, ale i wszystkich obcych. Na szczęście hospitalizacja w Mungu nie była konieczna; pomoc otrzymała na tyle szybko, by nie doznać żadnego nieodwracalnego uszczerbku na zdrowiu. Mimo to plan wcielenia się w Philippę i zinfiltrowania Parszywego Pasażera musiała odłożyć na później.
Powoli, uważając na pobolewającą klatkę piersiową, wyszła z wanny, ostrożnie stawiając stopy na chłodnych łazienkowych kaflach. Owinęła się ręcznikiem, a następnie krytycznie przyjrzała się sobie w lustrze; sińce pod oczami odznaczały na tle chorobliwie bladej cery, powinna się wyspać, jednak nie miała na to czasu. Przez dłuższą chwilę toczyła wewnętrzną walkę między tym, co powinna zrobić, a panicznym strachem przed podjęciem kolejnej próby przemiany. Bała się, tak jak jeździec obawia się wsiąść na abraksana po wypadnięciu z siodła. Tylko głupiec by się nie bał. Lecz im dłużej zwlekała, tym bardziej się tym straszyła - a przecież nie mogła zrezygnować z wykorzystywania swego daru.
Przeniosła wzrok na leżące przy umywalce zdjęcie barmanki, znów analizując rysy jej ładnej, delikatnej twarzy. Nie łudziła się, że zdoła podrobić kolor ciemniejszych tęczówek czy barwę głosu, skupiała się więc na tym, co mogło wzbudzić czyjeś podejrzenia na pierwszy rzut oka - kościach policzkowych, uśmiechu, nosie. Niewątpliwie musiała zmienić odcień skóry, popracować nad krzywizną ust oraz łukami brwiowymi. Jak wielu marynarzy będzie zaczepiać ją pod postacią barmanki...? Nie mogła się nad tym zastanawiać, jeśli nie chciała się znowu rozproszyć. Odetchnęła głęboko i powoli, próbując zapanować nad bijącym zbyt szybko sercem, i spróbowała zmusić ciało, by upodobniło się do kobiety ze zdjęcia.

| ST 80-71, +10 do rzutu

The member 'Maeve Clearwater' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 7

Po chwili spojrzała w lustro, by zauważyć, że efekt przemiany był wysoce niezadowalający. Nijak nie przypominała pracującej w Parszywym czarownicy, nikogo w ten sposób nie oszuka. Westchnęła głośno, boleśnie, mimowolnie kładąc dłoń na pulsujących tępym bólem żebrach. Czy miało to jakikolwiek sens? Podejmowanie kolejnych prób...? Odkręciła kurek z zimną wodą i niechętnie ochlapała nią twarz, mając nadzieję, że to ją trochę orzeźwi. Nie mogła odkładać wcielenia się w Philippę w nieskończoność - nie mogła mieć pewności, kiedy znowu barmanka zniknie z Parszywego i kiedy będzie miała względną pewność, że uniknie spotkania się z nią twarzą w twarz. Bała się, że dalsze naginanie ciała do swej woli zakończy się znów katastrofą.
Wwierciła wzrok w zdjęcie, próbując odnaleźć w nim coś nowego, coś, co wcześniej miałoby unikać jej uwadze. Przecież to nie było takie trudne - przemieniała się już wiele razy, zmieniając nie tylko swoją twarz czy włosy, ale i całą sylwetkę. Dlaczego akurat teraz miała z tym taki problem? Policzyła do dziesięciu, wzięła kolejny głęboki oddech i skupiła się tylko i wyłącznie na uśmiechającej się podobiźnie nieznajomej.

| ST 80-71, +10 do rzutu

The member 'Maeve Clearwater' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 73

Ze strachem spojrzała na swe odbicie, lecz tym razem ujrzała w nim tą, w którą próbowała się przemienić. Zgadzały się fryzura, mniejszy nos i pełniejsze usta. Pozbyła się również sińców pod oczami, i choć tęczówki wciąż miała szaroniebieskie, a nie piwne, to liczyła na to, że handlarz nie zwróci na to większej uwagi. A przynajmniej nie powinien, zbyt zajęty szerokim uśmiechem siedzącej przed nim dziewczyny czy jakże zajmującą rozmową, w którą zamierzała go zaangażować. Odetchnęła, tym razem z ulgą i po raz ostatni porównała swą obecną twarz z trzymanym w dłoni zdjęciem. Następnie opuściła łazienkę, by odnaleźć przygotowane na tę okazję ubrania; nie miała pewności, co pasowałoby do Philippy, a co zostałoby uznane za podejrzane i nijak do niej nie podobne, dlatego zdecydowała się na ciemne, bezpieczne odzienie - plisowaną spódnicę za kolano, gładki sweter z golfem. Nie miała czasu, by zapoznać się z nią bliżej, a co za tym idzie - by poznać jej preferencje i skłonności, co stanowiło ewidentny błąd. Nie zamierzała jednak przebywać w Parszywym długo, łudziła się więc, że wypożyczenie tożsamości panny Moss na godzinę czy dwie ujdzie jej na sucho.
Po kilku kwadransach - kiedy już upewniła się, że okna są pozamykane, a całe mieszkanie odpowiednio zabezpieczone - opuściła kamienicę z zamiarem dostania się do doków.

| zt