Kuchnia

Spokój, który dziś między nimi zapanował, rzeczywiście nie należał do częstych. Wydawał się wręcz nieodpowiedni w swej egzystencji, długiej i upartej, nie zaburzyła go nawet niewyszukaną próbą zagrania na wodzach cierpliwości Friedricha omijaniem udzielenia konkretnej odpowiedzi. Szmalcownik pozostał wyrozumiały. Na tyle, na ile potrafił; nie naciskał na nią, namawiał, by rozważyła jego słowa, czym zmusił ją do podejrzliwego zmarszczenia brwi. Od teraz zawsze będzie obchodził się z nią jak z jajkiem, zamiast z rozjuszonym lwem? Nie zdążyła jednak tego pytania zadać na głos, bo mężczyzna zaraz podniósł ją siłą z krzesła, przerzucił sobie przez ramię i zabrał do innego pomieszczenia, gdzie, z cichym, jakby pobłażliwym westchnieniem wylądowała na kanapie. Otto nawet jej nie bronił, co za pies - a przecież Merlin jeden mógł wiedzieć co jego pan planował w tym spaczonym umyśle. Merlin i ona, gdy duże dłonie zakleszczyły między palcami purpurowy materiał sukienki i rozerwały go niemal na strzępy; szwy puściły zbyt łatwo pod wpływem jego dotyku a panujący w mieszkaniu chłód szybko uderzył blade, odsłonięte ciało.
- Nie możesz się powstrzymać? - z pełnym dezaprobaty cmoknięciem języka o podniebienie sięgnęła po jedną z jego dłoni i powiodła ją do swojego brzucha, a potem i niżej, choć udowodnił jej szybko, że nie musiała go prowadzić. Pamiętał. Pamiętał gdzie dotykać, jak dotykać, by ciało wygięło się w przyjemnej odpowiedzi a głowa odchyliła do tyłu, wdzięcznie odsłaniając szyję. Czy zdawał sobie sprawę, że mimo wszystko, mimo wszelkich przejawów agresji i fizycznej tortury, był jedynym mężczyzną, którego dotyku rzeczywiście się nie bała? O ironio. Najpewniej nie, nigdy przecież nie wyjawiła mu prawdy dotyczącej przeszłości zbyt zamierzchłej, by sama chciała o niej pamiętać; szczególnie teraz, gdy oferował jej doznania zupełnie innego typu. Wyczekane, ten jeden raz nawet niesamodzielnie sprowokowane - wziął ją na kanapie, potem już nie tylko na niej, aż słońce znikło za brudną linią nokturnowskiego horyzontu i dzielnica rozkwitła typowym dla siebie żywotem. Mama ostrzegała, że po zmierzchu wychodzą potwory. Wren obserwowała je - z okna jego pozbawionego światła gabinetu, naga, skryta jedynie za ciężką zasłoną. Kaskada czarnych włosów zakrywała piersi; w tym samym czasie Friedrich rzekomo odgrzewał okupiony kucharskim siniakiem obiad, lecz do pokoju nie wracał już zdecydowanie zbyt długo. Albo zasnął nad kuchenką, albo wyżłopał kolejną butelkę zagranicznego alkoholu, z którą jej kubki smakowe pragnęły wspólnego mieć niewiele.
Gdy oddaliła się od okna, zrozumiała, że niewielką pomocą będzie sięgnięcie po rozczłonowaną sukienkę zalegającą teraz gdzieś nieopodal kanapy; mogłaby materiał zszyć za pomocą igły, nitki i różdżki, ale i drewno kasztanowca zostawiła przy czerwonych kwiatach dopełniających narzeczeńskiej sielanki. Ilekroć to słowo powracało do myśli, zastanawiała się jaki diabeł podkusił ją do ich przyjęcia - przecież przyrzekała sobie, że nigdy nikomu nie pozwoli się zniewolić. A jemu pozwoliła na to szybko, niemal zbyt szybko, dostrzegając trwające między nimi pokrewieństwo myśli, charakterów, widoczne wyłącznie w krzywym zwierciadle. Czarownica westchnęła, na moment odwiedzając łazienkę by porwać zdecydowanie na nią zbyt duży, czarny szlafrok należący do Schmidta, który zarzuciła na ramiona i udała się do kuchni, gdzie - oczywiście, że sobie nie poradził - trzeba było ugaszać nowy pożar.

zt x2