Tereny zielone

Nie było nowością w ciągu ostatnich miesięcy istnienie faktu, że świat kompletnie obrócił się do góry nogami. Nie pamiętasz kiedy ostatnio wytchnąłeś od wizyt w Domu Duchów, a sen tak łatwo przychodził. Nie spodziewałeś się też, że pewnego dnia siedząc na uboczu Arundel w swoim domu uda Ci się doświadczyć widoku sowy przelatującej na wieczornym nieboskłonie zasianym językami spadających gwiazd, które w każdym momencie mogły spaść i na twój dach. Sowa niespotykana, a tym bardziej niespodziewana była treść listu przypiętego do jej nóżki. Po tym, gdy usiadła na twoim parapecie i mogłeś dać jej pokruszonego herbatnika na znak dobrze wykonanej roboty, zaglębiłeś się w treść listu, a twoja brew momentalnie uniosła się ku górze. Może i wiatry będą pomyślne, ale nie wiesz czy kontakt z ową szlachcianką będzie taki sam. Mimo tego miałeś w swoim charakterze wpisane, że nie odmawiasz pomocy w związku z duchami, nawet jeśli ktoś postanowił być wobec ciebie niemiłym. Dziewiętnasty sierpnia... Zapisałeś datę i odpisałeś krótko lady Travers, wracając po wysłaniu sowy z powrotem z przyczepionym do jej nóżki listem.
Wraz z pierwszymi rannymi ptaszkami wstałeś i Ty, zdając sobie sprawę, że był już dziewiętnasty sierpnia. Osiemnastego byłeś na tyle zajęty, że nie ważne było jego przytaczanie. Nie był to ważny dzień dla tej sytuacji. Wolałeś jednak założyć coś wygodnego, nie przesadzałeś z ubiorem. Pogoda zresztą była nie do zniesienia dla ciebie, więc zakładając skórzaną kurtę zamknąłeś zamki w domku i wyruszyłeś w bezpieczny obszar, aby móc pojawić się na ziemiach Corbenic Castle. Choć czujesz potęgę tego miejsca, nie zamierzałeś mówić, że jest zachwycające. Ot typowe miejsce należące do kasty najwyższej. Oblizałeś jeszcze spierzchnioną słonym smakiem wiatru wargę i ruszyłeś naprzód, licząc się z tym, że zaraz twoje zmysły zaczęły powodować małą migrenę. Energia była tutaj nieprzyjemna, chociaż osoby nieczule na aury mogły tego tak dobrze nie wychwycać. A to wszystko przez efekty cholerneych odłamków meteorytowych. Nie byłeś znawcą meteorytów, byłeś znawcą duchów. Mimo tego jednak postanowiłeś rozprawić się z jednym problemem. Nie widziałeś żadnych zjaw, ani innych bytów nadnaturalnych. Jedynie przed wejściem stosik drobinek meteorytów błyszczących pod odpowiednim kątem. Zapukałeś do drzwi i pozwoliłeś sobie na poczekanie na przybycie kogoś, kto przyprowadzi lub zaprowadzi go do lady. Przynajmniej byłeś punktualnie.
— Witam, lady Travers. Mam nadzieję, że ostatniej nocy nikt nie próbowal już przy tym niczego robić. Możemy przejść do pierwszych pytań? Czy o czymś do was dusze mówiły? Prosiły o coś? Czy może jedynie naprzykrzały i lawirowały między pomieszczeniami? A może trzymały się tylko tego miejsca? Wspominałaś o trzymaniu się tylko drzwi wejściowych... Przeszkadzają też na terenach wokół. — Wolałeś podejść do tego profesjonalnie, nie pamiętać wspomnień ostatniego spotkania czy też Elfiego Szlaku.

Czekała na niego w jednym z salonów niedaleko wejścia do zamku. Dwie minuty przed dziesiątą znajdowała się już na miejscu, punktualność znaczyła wszak o dobrym wychowaniu - jeśli Zabini zamierzał się pojawić liczyła, że zajmie się sprawą która stała się pod pewnym względem uciążliwa. Fragmenty odłamków, które znalazły się przed głównym wejściem do zamku były kłopotem, którym należało się zająć. Zwłaszcza, że ten powracał zupełnie niezrozumiale. Poinformowana przez służkę ruszyła do wejścia - nie widziała powodów, dla których miałaby gościć mężczyznę w zamku. Nie był jej gościem, był zleceniobiorcą któremu postanowiła dać szansę mimo tego w jaki sposób zachował się, kiedy pierwszy raz udało im się zetknąć ze sobą. Była zmęczona, ostatnie dnie spędziła na wspomaganiu w działaniach nie tylko Manannana, ale i cały ród - pojawiała się tam, gdzie powinna. Robiła to, co należało i to samo mówiła. Zawsze przygotowana, pełna wyrozumiałości i gracji. Ale chaos, który ogarnął wszystko wokół dawał się we znaki, nie tylko w hrabstwie, ale i zamku oraz rezerwacie smoków. Dnie wydawały się długie i ciężkie - a jednak jej prezencja (również dzisiaj) pozostawała nienaganna, a dłonie zadbane i gładkie.
- Panie Zabini. - przywitała się, pochylając lekko głowę. Nie miała dziś na sobie sukni, a ciemną granatową - niemal czarną - spódnicę, którą opinała jej talię i elegancką koszulę. Na dekolcie znajdował się kryształ w uszach kolczyki z białego złota. Ręce pozostawały niemal skromne z pierścieniami które otrzymała od męża i bransoletką odnoszącą się do tego skąd pochodziła.
- Mela, Mela, przyprowadziła sobie uwoooodzicielaaaa. - zawołał jeden z duchów dzieci - chichot potoczył się wokół - i nie był sam w grupce, która znajdowała się trochę po lewo, ale nadal na kawałku zniszczonych kometą schodach głównych znajdowała się kilku osobowa grupka duchów w różnym wieku. Ten, który odezwał się głośniej na imię miał Cairbre. Był przedwcześnie zmarłym synem nie żyjącej już od dawno jednej z kobiet Traversów, coś jednak nadal trzymało go tutaj - choć tutaj, było pojęciem względnym, Melisande poznała go kilka dni temu, kiedy po raz pierwszy napotkała duchy na schodach do zamku. Ciemne spojrzenie przesunęło się w kierunku właściciela głosy, przekręciła głowę, wydymając lekko usta, patrząc jak chowa się za postacią starszej kobiety odzianej w suknie zdecydowanie dzisiaj już niemodną.
- Ostatniej nocy nie. - odpowiedziała Zabiniemu, wracając do niego spojrzeniem. - Ale chyba nie sądzi, pan, panie Zabini, że nie próbowaliśmy uprzątnąć zamku po tym, jak niektóre jego partie zniszczyła kometa? - zapytała unosząc brwi do góry. Przecież było to niemal absurdalnym pozostawić główne wejście do rodowej rezydencji w takim stanie i z niemal nieproszonymi gośćmi. Choć duchy zdawało się zeszły z okolicy - więc powiązane były w bliższy lub dalszy sposób z rodem, to nie sądziła, by miały pomagać w witaniu możliwych gości i budować odpowiedni wizerunek. Wysłuchała pytań padających z ust Zabiniego. - O niczym konkretnym. - odpowiedziała na pierwsze z pytań. Krótko i rzeczowo. - Nie. - niczego nie chciały. Ale kolejne pytanie uniosło jej brwi. - Duchy, które pan widzi nam nie przeszkadzają w większości są częścią Corbenic Castle i terenów wokół. Jak wspomniałam nie na rękę nam jest to, że zdecydowały się rezydować w jednym miejscu, wracając do niego albo w ogóle go nie opuszczając. Jeśli poszukuje pan przyczyny, to podałam ją panu w liście - domniemuje, że za ich zachowanie odpowiedzialne są resztki komety. - wskazała brodą na niepozorną ( w świetle dnia ) kupkę, przy której krążyły duchy. - Zdają się je ściągać ku sobie i pociągają nie tylko duchy, ale i ludzi. Ustawiłam nasze spotkanie na poranek, bo nocą odłamki wydają się błyszczeć, iskrzyć może nawet, ciężko oderwać od nich spojrzenie, wyrwać się spod uroku. Nie zamierzamy wypędzić tych duchów z domu, do którego należą, niepokoi nas ich zachowanie i jest nam nie na rękę, zaprosiłam pana, by doszedł pan nie dlaczego zachowują się w ten sposób - bo to jest jasne, a w jaki sposób skłonić je, do powrotu do wcześniej zajmowanych przez siebie rejonów. - szanowała historię, lubiła ją. Szanowała też duchy, które tutaj spotkała choć sama prawdopodobnie nigdy nie zostałaby na tym świecie, jeśli do wyboru miałaby kolejny. Nie miało to znaczenia, były częścią jej zamku tak samo jak cegły z których się składał, czy tereny które leżały wokół.

Wszędzie było źle, nie tylko w Corbenic Castle. Wszyscy na świecie cierpieli w jakiś sposób z powodu meteorytów i tragedii, która działa się na terenach brytyjskich, a nawet odzywały się sygnały z zewnątrz. I choć byłeś zlecenioborcą od samej lady Travers, to cieszyłeś się bardziej z tego, że mogłeś pomóc duszom, które nie powinny być więzione pod jarzmem dziwnego działania odłamków. Duchy powinny pozostać nietknięte. Nie były już niewolnikami swoich ciał, więc nie musiały być też i zniewolone rzeczami niezależnymi od nimi... Nawet jeśli tego nie dostrzegały. Twoja twarz była niewzruszona przy przywitaniu lady, jednak skinąłeś do niej głową tak samo jak i ona poczyniła. Nie wyglądała odświętnie, a raczej nawet jakoś tak... powszechnie jak dla osób jej stanu. Nie rzucała się w oczy ekstrawagancja. Przyjemna, niekrzykliwa prostota. Powodująca, że nawet Tobie lepiej się na to patrzyło. Wszystko byłoby dobrze, chciałeś przejść dalej do konkretów po zadanych pytaniach, kiedy zdaleś sobie sprawę z tego, że dziecko próbowało przedrzeźniać was z krótką, dziecięcą fantazją wokół tego, że jesteś jej adoratorem. Twoja brew uniosła sie ku górze, spojrzałeś na samą Melisande Travers, ale zaraz powróciła do swojego pierwotnego miejsca. Słuchałeś dalej.
— Hmmm... Ciekawe. Nigdy nie badałem sprawy związanej z duchami na które działają meteoryty. Nic jednak nie stoi na drodze, że miałbym jakkolwiek czuć się pokrzywdzony. Ciekawe wyzwanie dla mnie samego. Czyż nie jest to sama przyjemność testować własne możliwości, by poznać ich granice w nowych sytuacjach, milady? — Powiedziałeś z lekkim przękasem, ale twoje spojrzenie nadal widniało na dziecku, które stało z resztą duchów. Było pierwsze, które postanowiło wyjść wam naprzeciw. Plus znało twoją zleceniodawczyni. Kiedy tylko na nie patrzyleś, mogła sobie zdać nawet sprawę z tego, że twój wzrok zelżał. Nie był nader ponury, a bardziej wyrozumiały. Dzieci były inne... Dzieci duchy... Jeszcze bardziej inne. Zawsze było Ci przykro, że dzieci umierały przedwcześnie. Nawet jeśli byli to mugole, które potem przeobrażały się w duchy. O ile nie cierpiałeś mugoli, tak tych będących duchami zawsze było Ci lepiej zrozumieć. Nie byli już temu światu potrzebni, ich miejsce powinno być po drugiej stronie - zdecydowanie. Duchy dzieci często były też nieświadome tego, że umarły - w końcu nie pamięta się tego w jaki sposób się umarło, ostatnie godziny zawsze były niewiadomą. Więc te potrafiły nawet nie wiedzieć, że ich już nie ma. Twoje usta wykrzywiły się w górę. Odezwałeś się jeszcze do Traversowej, zanim nie zacząłeś swojej pracy. — Jak tamten chłopczyk miał na imię? — Jeśli odpowiedź została Ci udzielona, zamierzałeś użyć jego imienia. W innym przypadku... — Mały lordzie. Przepraszam, mój panie. Potrzebuję twojej pomocy. Lady Melisande też o nią bardzo prosi. — Wiedziałeś, że rozmowa zawsze była pierwszą rzeczą do której powinieneś uciec. Spojrzałeś w jej kierunku, kiwnąłeś głową, żeby podążała za twoją grą.

Brew Melisande nawet nie drgnęła, na padające z ust dziecięcego ducha słowa pozornej rymowanki. Twarz pozostawała niezmiennie w uprzejmie łagodnym wyrazie twarzy, który malował się na jej licu podkreślony mieszanką genów, które otrzymała. Wyjaśniała sprawę z pozornym spokojem, choć wewnętrznie chciała mieć wszystko możliwie jak najszybciej za sobą. Obecność duchów przy głównym wejściu do zamku niekoniecznie była im na rękę i musieli znaleźć sposób, by te powróciły do miejsc, które uznawały za swoje.
- Cieszę się, że mogłam wysunąć w pana kierunku tę okazję. - odpowiedziała na pierwsze ze zdań, które wysunęło się z warg Vergila - kompletnie zbyteczne zdaniem Melisande. Nie interesowało jej to, czy miał z czymś podobnym wcześniej do czynienia, czy nie miał w ogóle. Jedyną rzeczą która pozostawała w interesie Melisande było to, czy potrafił zająć się nimi teraz. Jej brwi uniosły się odrobinę na zawieszone w przestrzeni pytanie. - Nie jestem pewna, panie Zabini, czy przyznanie się przed kimś, że zamiast rozwiązania, będzie pan testował możliwości to odpowiednia droga. Jednak proszę - rozplotła dłonie, jedną z nich wskazując zbierające się przy odłamkach duchy. - poznać własne granice w nowych sytuacjach. - nie do końca była zadowolona, choć po dostojnie (nawet jeśli ubranej skromniej) jednostce nie dało się tego poznać. Prezentowała się jak zawsze odpowiednio i nienagannie, a jej status wyraźny był przecież nie tylko ubiorem - nie musiała mieć na sobie strojnej sukni, żeby było jasnym, że nie pochodziła z gminu. Postawa, maniera, dobór słów - na to kim była składało się więcej.
- Cairbre. - odpowiedziała zwięźle, nie siląc się na bardziej obszerne wyjaśnienia, bo nie została o nie poproszona. Nie pozwoliła drgnąć brwią na wypowiadane przez Vergila słowa. Mój panie brzmiało niemal jak kpina. Nie lubiła też kiedy zakładano, co robiła. Nawet Manannowi na to nie pozwoliła, kiedy przy Corinne orzekał, że żartowała. Tym razem jednak milczała. Odwróciła się w stronę duchów, wzrok ducha spoczął na nim, a później na Melisande, która skinęła głową - choć wątpiła, że to podejście przekona chłopca, był psotnikiem od zawsze. Dlatego nie zdziwiło jej, że kiedy spojrzał na Vergila uniósł się nad ziemię, a potem pochylił by pokazać mu język. Tracąc zainteresowanie obojgiem ledwie chwilę później, skupiając się na odłamkach.