Król olszyn w koronie, z ogonem jak żmija!"
"To tylko, mój synu, mgła nocna się zwija".

W blasku księżyca las wydawał się niemal piękny, ale to tylko ułuda, straszna ułuda. Nie mógł sobie pozwolić na dostrzeganie srebrnej rosy na liściach krzewów i zachwyt nad rozłożystymi koronami drzew. Powinien je przeklinać, bo zasłaniały gwiazdy, a bez przewodnictwa konstelacji znowu zgubi drogę, kolejny raz. Minął drzewo rozorane piorunem, wzdrygnął się na widok czerni osmalonej kory - czy to możliwe, że już tędy przechodził? Nie, nie, pioruny mogły uderzyć w wiele drzew, może to jest inne, choć pęknięte w tym samym miejscu, może to tylko nocna mgła płatała figle jego oczom. Przeklęte olchy, wszystkie wyglądały tak samo. Szedł dalej, ignorując uporczywe przeczucie, że zna tą ścieżkę i kręci się w kółko. W pewnym momencie noga się pod nim ugięła, porażony adrenaliną zdołał podeprzeć się szorstkiego pnia - a potem osunąć plecami po drzewie, ugiąć kolana, złapać oddech, choć na chwilkę.
Drżącymi dłońmi sięgnął po bukłak z wodą, chciwie połykając ostatnie krople. Wydawało się, że niedawno wody było pełno, jak długo błądził dzisiejszej nocy po lesie? Sześć nocy, już sześć nocy nawoływał Orestesa - zdzierając sobie gardło i orientując się po czasie, że krzyk nic nie da - a zgodnie z legendami i upiornym doświadczeniem lokalnych mieszkańców wróżki bezpowrotnie zabierały dziecię po siódmym wschodzie słońca. Nie zmruży dziś oka, nie wyjdzie z tego lasu, zostało niewiele czasu a on musi, musi go znaleźć i wydrzeć stąd choćby ostatkiem sił.
A tych mu brakowało. Przyjechał tu zwiedziony obietnicą leśnego powietrza, ostatnią szansą na oczyszczenie płuc i przedłużenie życia o kilka lat, ale kuracja nie dawała żadnych efektów. Kilka lat na diagnozę, tyle zmarnował troszcząc się o niewierną żonę i pacjentów i syna i każdego poza sobą. Kilka lat, tyle potrzebował by odprowadzić Orestesa na dworzec King’s Cross, by przekazać mu ostatnie lekcje i instrukcje, odłożyć w skrytce więcej fortuny i nauczyć go jak rozporządzać pieniędzmi. Przehandlował syna za żałosną obietnicę kilku lat! Zbagatelizował legendy wieśniaków - o podłych wróżkach czyhających na niewinne dzieci i o nieumarłej księżniczce wodzącej zbłąkanych wędrowców na pokuszenie - i płacił za to najwyższą cenę. Wiedział już, że jego czas nieuchronnie dobiega końca, ale teraz nie modlił się już o kilka lat, a o kilka dni - o siłę, by odszukać w gęstwinie syna i by wyjechać stąd jak najprędzej.
Spróbował się podnieść, ale lewe udo znów przeszył paroksyzm bólu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak je forsował. Spróbował wstrzymać oddech i zmusić bezużyteczne ciało do posłuszeństwa, ale zawsze może być gorzej — i było. Zaniósł się kaszlem, tym wyciskającym łzy z oczu i krew z krtani. Niegdyś śnieżnobiała chustka w butonierce była już całkowicie poplamiona krwią, ale teraz nie zdążył nawet po nią sięgnąć, niegrzecznie zasłaniając usta własną dłonią. Na palcach pozostała szkarłatna krew, ale - otępiały bólem i zmęczeniem - w pierwszej chwili nawet jej nie otarł, przecież w ciemnej gęstwinie lasu nikt go nie zobaczy. Nawet okrutne wróżki z legend, których szukał tak wytrwale.
Gdy podniósł wzrok, znów siadając chwiejnie pod pniem, dostrzegł jednak, że ktoś na niego patrzy. Nie wróżka, a istota z innego rodzaju legend, równie groźnych - ale dla mężczyzn.
Bez zastanowienia sięgnął po różdżkę, zostawiając na drewnie krwawe pręgi. Powinien spojrzeć jej w oczy, ale szkliste spojrzenie (wcale nie miał gorączki, po prostu było gorąco) błądziło po plamie bieli w leśnej gęstwinie, usiłując jakkolwiek nakierować dygoczącą dłoń na cel różdżki. Mocniej zacisnął palce, łudząc się, że wtedy nie będzie widać jak bardzo drżą jego mięśnie.
-Gdzie on jest? - w legendach była bytem odrębnym od wróżek, ale dla przestraszonego ojca to się nie liczyło. Współpracowała z nimi? Mogła mu pomóc, czy chciała go zgubić? Sam fakt, że rozważał chęć nadprzyrodzonych upiorów do pomocy kiepsko świadczył o jego stanie psychicznym, ale chwilowo miał to gdzieś. -Zrobię wszystko. - wychrypiał, walcząc o kolejny oddech. Nie opuszczał różdżki, więc trudno było ocenić, czy prosi czy grozi - chyba sam tego nie wiedział.

Las posiadał wiele tajemnic. A ona - ona poznała je wszystkie.
Zawarte przed wiekami przymierze z wróżkami jasno wytyczało warunki ich wzajemnej symbiozy, ucztowały na mięsie osnutych szaleństwem dzieci, natomiast desperacko poszukujący swych pociech rodzice trafiali w jej czułe ramiona. Kochała ich do ostatniej kropli krwi, pochłaniała ich słodycz i nie poświęcała im ani jednej zgubionej myśli po tym, jak osuszone ciała stawały się szare, porzucone w podległych jej lochach, by gnić i zatruwać najczarniejszą głębinę piwnic odorem rozkładających się tkanek. Nie pytała, nie nadchodziła z odsieczą, nie wtrącała się w knowania kapryśnych duchów, które tak umiłowały sobie figle z nieszczęsnymi kilkulatkami, dlaczego miałoby ją to obchodzić? Choć aparycja pozostawała bez skazy, upływające dekady odzierały jej istnienie z wrażliwości, czasem czuła się niczym uwikłany w ruch posąg, błądzący po otaczającym ją padole bez celu. Wokół niej zmieniało się wszystko, lecz ona pozostawała niezmienna, zamrożona w tym podłym czyśćcu. Prosząc o wieczność, balansująca na pograniczu życia i śmierci, nie miała świadomości tego, o co tak naprawdę wnioskowała; zrozumiała to dopiero gdy przyjaciele obracali się w proch, a świat parł do przodu, wymagając, by nadążyła za jedyną stałą rzeczywistości - reformą. Być może dlatego z rozczuleniem odwiedzała te lasy, sycąc się obłędem nadciągającym do umysłów przesiąkniętych przerażeniem i desperacją. Zazdrościła im tego, silnych, gwałtownych emocji, których nie potrafiła już wykrzesać z samej siebie, pogrążona w marazmie i czerwonym winie sączonym przy srebrzystym świetle księżyca. Jedyna ziemska pozostałość, jaką wciąż mogła się cieszyć, a która prędzej niż później stała się nawykiem, niż przyjemnością, ot, pozbawioną smaku archaicznością tęsknoty do wszystkiego, co związane z przemijaniem.
Jego - obserwowała z objęć mgły, poruszająca się w krystalicznej ciszy, obecna, ale nieobecna. Była prześmiewczym tchnieniem otaczającego go wiatru, szelestem liści w wysokich koronach drzew, chrzęstem gałęzi uginających się pod jego butami, mijanym po raz kolejny tym samym osmalonym pniakiem, błyskiem gwiazd patrzących na niego z atramentowego firmamentu. Przeznaczenie ściągało ją ku niemu i nie istniało nic, co mogłoby go przed tym uchronić; świadomie jednak przedłużała moment ich spotkania, oczarowana nierówną walką, którą podjął, zasłuchana w rytm krwi prześlizgującej się po pajęczynie żył. Nie podobało jej się jedynie to, że znaczną jej część z siebie wypluwał, marnotrawiąc swoją pożyteczność, czy nie rozumiał roli, jaka została mu powierzona? Materiał długiej szkarłatnej sukienki powiewał za jej plecami, opończa w tym samym kolorze miękko opadała na chorobliwie blade ramiona, a włosy srebrne jak nimb księżyca pozostawały upięte w niski, rozwichrzony kok. Podążała jego tropem sześć dób, uradowana postępującą w nim paniką, która tak cudownie śpiewała do niej z jego żył - aż zrozumiała, że jeśli nie ukaże się mu teraz, być może o wschodzie słońca będzie na to już za późno.
Zrobiła to więc. Zamajaczyła na widnokręgu, objawiła się w orkiestrze gwałtownego kaszlu wyduszającego z niego życiodajny karmin, który rozmazał wokół swoich ust niemalże w zaproszeniu. Rzadko kiedy reagowano na nią w taki sposób; wyzywano ją od mar, od demonów, od upiorów, obarczano winą za pojmane dzieci, przeklinano, ale nikt nie oferował targu. Przechyliła głowę do ramienia, momentalnie zaintrygowana.
- A cóż możesz zrobić? - podjęła melodyjnie, nieporuszona widokiem różdżki, którą trzymał przed sobą jak rozedrganą tarczę. Istniała szansa, że mógłby ją skrzywdzić zaklęciem, lecz nie położyłby jej kresu, próbowała. - Ty, który umierasz. Ty, któremu zostały godziny zamiast dni, przeznaczony zimnej, nienazwanej mogile. Co możesz mi dać za bezpieczeństwo twojego syna? Orestesa - przyglądała mu się uważnie, wykrzykiwał jego imię od sześciu nocy, słuchała każdego z tych nawoływań. Kolejna ofiara olszyn. - Czym jest dla ciebie wszystko? - rodzic odpowiedziałby, że wszystkim było jego dziecko, on jednak to dziecko chciał ochronić, odnaleźć, nie powierzyłby go kolejnemu monstrum napotkanemu w dusznym, mglistym lesie. Ruszyła ku niemu niespiesznie, wabiona zapachem świeżego życia i słodką stęchlizną wiszącej nad nim śmierci.