Król olszyn w koronie, z ogonem jak żmija!"
"To tylko, mój synu, mgła nocna się zwija".

W blasku księżyca las wydawał się niemal piękny, ale to tylko ułuda, straszna ułuda. Nie mógł sobie pozwolić na dostrzeganie srebrnej rosy na liściach krzewów i zachwyt nad rozłożystymi koronami drzew. Powinien je przeklinać, bo zasłaniały gwiazdy, a bez przewodnictwa konstelacji znowu zgubi drogę, kolejny raz. Minął drzewo rozorane piorunem, wzdrygnął się na widok czerni osmalonej kory - czy to możliwe, że już tędy przechodził? Nie, nie, pioruny mogły uderzyć w wiele drzew, może to jest inne, choć pęknięte w tym samym miejscu, może to tylko nocna mgła płatała figle jego oczom. Przeklęte olchy, wszystkie wyglądały tak samo. Szedł dalej, ignorując uporczywe przeczucie, że zna tą ścieżkę i kręci się w kółko. W pewnym momencie noga się pod nim ugięła, porażony adrenaliną zdołał podeprzeć się szorstkiego pnia - a potem osunąć plecami po drzewie, ugiąć kolana, złapać oddech, choć na chwilkę.
Drżącymi dłońmi sięgnął po bukłak z wodą, chciwie połykając ostatnie krople. Wydawało się, że niedawno wody było pełno, jak długo błądził dzisiejszej nocy po lesie? Sześć nocy, już sześć nocy nawoływał Orestesa - zdzierając sobie gardło i orientując się po czasie, że krzyk nic nie da - a zgodnie z legendami i upiornym doświadczeniem lokalnych mieszkańców wróżki bezpowrotnie zabierały dziecię po siódmym wschodzie słońca. Nie zmruży dziś oka, nie wyjdzie z tego lasu, zostało niewiele czasu a on musi, musi go znaleźć i wydrzeć stąd choćby ostatkiem sił.
A tych mu brakowało. Przyjechał tu zwiedziony obietnicą leśnego powietrza, ostatnią szansą na oczyszczenie płuc i przedłużenie życia o kilka lat, ale kuracja nie dawała żadnych efektów. Kilka lat na diagnozę, tyle zmarnował troszcząc się o niewierną żonę i pacjentów i syna i każdego poza sobą. Kilka lat, tyle potrzebował by odprowadzić Orestesa na dworzec King’s Cross, by przekazać mu ostatnie lekcje i instrukcje, odłożyć w skrytce więcej fortuny i nauczyć go jak rozporządzać pieniędzmi. Przehandlował syna za żałosną obietnicę kilku lat! Zbagatelizował legendy wieśniaków - o podłych wróżkach czyhających na niewinne dzieci i o nieumarłej księżniczce wodzącej zbłąkanych wędrowców na pokuszenie - i płacił za to najwyższą cenę. Wiedział już, że jego czas nieuchronnie dobiega końca, ale teraz nie modlił się już o kilka lat, a o kilka dni - o siłę, by odszukać w gęstwinie syna i by wyjechać stąd jak najprędzej.
Spróbował się podnieść, ale lewe udo znów przeszył paroksyzm bólu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak je forsował. Spróbował wstrzymać oddech i zmusić bezużyteczne ciało do posłuszeństwa, ale zawsze może być gorzej — i było. Zaniósł się kaszlem, tym wyciskającym łzy z oczu i krew z krtani. Niegdyś śnieżnobiała chustka w butonierce była już całkowicie poplamiona krwią, ale teraz nie zdążył nawet po nią sięgnąć, niegrzecznie zasłaniając usta własną dłonią. Na palcach pozostała szkarłatna krew, ale - otępiały bólem i zmęczeniem - w pierwszej chwili nawet jej nie otarł, przecież w ciemnej gęstwinie lasu nikt go nie zobaczy. Nawet okrutne wróżki z legend, których szukał tak wytrwale.
Gdy podniósł wzrok, znów siadając chwiejnie pod pniem, dostrzegł jednak, że ktoś na niego patrzy. Nie wróżka, a istota z innego rodzaju legend, równie groźnych - ale dla mężczyzn.
Bez zastanowienia sięgnął po różdżkę, zostawiając na drewnie krwawe pręgi. Powinien spojrzeć jej w oczy, ale szkliste spojrzenie (wcale nie miał gorączki, po prostu było gorąco) błądziło po plamie bieli w leśnej gęstwinie, usiłując jakkolwiek nakierować dygoczącą dłoń na cel różdżki. Mocniej zacisnął palce, łudząc się, że wtedy nie będzie widać jak bardzo drżą jego mięśnie.
-Gdzie on jest? - w legendach była bytem odrębnym od wróżek, ale dla przestraszonego ojca to się nie liczyło. Współpracowała z nimi? Mogła mu pomóc, czy chciała go zgubić? Sam fakt, że rozważał chęć nadprzyrodzonych upiorów do pomocy kiepsko świadczył o jego stanie psychicznym, ale chwilowo miał to gdzieś. -Zrobię wszystko. - wychrypiał, walcząc o kolejny oddech. Nie opuszczał różdżki, więc trudno było ocenić, czy prosi czy grozi - chyba sam tego nie wiedział.