Zanurz się w wodach dobroci, by zmyć wszelkie boleści przeżyć. W nurtach miłości odnajdziesz ukojenie, a każda kropla oczyszczenia przyniesie nowy początek

W chwili oddania się sytuacji, pozwólmy niezrozumiałym siłom wewnątrz nas pokierować drogą. Czasami w uległości kryje się największa siła przemiany.

Rytm kowadła, dźwięk młota uderzającego o rozgrzany metal, był dla niego melodią porządku i stabilności, której teraz został brutalnie pozbawiony. Skinął głową grzecznościowo, ignorując narastające uczucie irytacji. Z powrotem chwycił podkowę, która lśniła czerwienią rozgrzanego metalu, i zanurzył ją w zimnej wodzie. Sycząca para wzniosła się ku górze, tworząc krótkotrwałą, przezroczystą zasłonę między nim a jego myślami.

Czy te wszystkie lata mogłyby wymazać ból, który odczuwał wtedy? Czy mogli zacząć od nowa, bez obciążeń dawnych ran? Chciał coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły mu w gardle. Był pełen sprzecznych uczuć - gniewu, żalu, tęsknoty, ale także frustracji.

Wspomnienia przeszłych czasów to skarb, dlaczego tak bolesny?

Zdumienie mieszało się z uznaniem, gdy zastanawiał się nad tym, jak szybko i precyzyjnie Eve potrafiła go zrozumieć, mimo stosunkowo krótkiego okresu ich znajomości. Choć przynależeli do różnych światów, zdawali się na tyle zgraną parą, by choć trochę zrozumieć siebie nawzajem. Mimo różnic potrafili znaleźć wspólny język i porozumienie, opierając się na niewielkiej nitce podobieństw.

Znów poczuł jej ciepłe wargi, od razu wiedział, że musi działać, być jak skała w jej sztormowych falach niepewności. Uniósł ją z lekkością, jakby nie ważyła nic, gotowym ją zabrać na swoje skrzydła i unieść ponad wszelkie trudności.

Nieupoważnionym wstęp wzbroniony, metaforycznie rzecz jasna.

Ile nieprzespanych nocy przeżył przez ostatnie miesiące, gdy przybył tutaj razem z nimi. Nigdy się nie nauczysz. Nie przejął się zbytnio lawiną emocji zasłyszanych, dobitnie zadająca dotkliwe rany w jego serce i duszę. Miała prawo ranić, przyniósł jej cierpienia i bólu, zmuszając do porzucenia ojczyzny.

Spiął się niewytłumaczalnie przez nagłą obecność jej ciała tak blisko swojego. Jej dłonie, które ledwo musnęły jego ciało, zdawały się niepewne, jakby każdy gest był pełen wahania i obaw. Westchnął głęboko, narzucając płaszcz na jej ramiona z delikatnością, której nie podejrzewał u siebie. Skrył ją we własnych ramionach, przytulając ostrożnie, jakby bał się, że najmniejszy nieostrożny ruch mógłby ją spłoszyć.

Nienachalnie zbliżył się ku niej, łagodnością przez poranioną dłoń, przemknął po jej policzku. Badawczo, byle nie wystraszyć jej, przecież nie była płochliwą sarenką, a powoli budzącą się niedźwiedzicą. Wspaniałą pod każdym szczegółem, które podziwiał i wielbił.