Zapomniana piwnica

Nie ciągnął rozmowy o bracie Mii - nie znał go zbyt dobrze, był jedną z wielu twarzy składających się na tłum w Biurze Aurorów. Pamiętał, że kilkakrotnie rozmawiali, czasem nawet poza służbą, brali udział we wspólnych misjach i niekiedy narażali własne życie dla dobra drużyny - tematy ich dysput zdążyły się jednak zamazać, aurorskie akcje i pobyty w szpitalach także odeszły w niepamięć. Kolejne stracone nazwisko, kolejna niepotrzebna śmierć, kolejny pogrzeb - po tak długim czasie całe istnienie Mulcibera sprowadziło się gorzkiej statystyki. Punkt dla czarnoksiężników - aurorzy tym razem przegrali, zachwiało się długo i boleśnie budowane zwycięstwo okupione przelewem krwi.
Garrett, przyzwyczajony do śmierci, nie pamiętał już, kto przemawiał na pogrzebie jej brata; nie wiedział, jakich użyto słów, ile osób wylało łzy, jaką barwę miały kwiaty złożone na grobie. To było tylko kolejne pożegnanie, jedno z wielu - a Mii runął wtedy świat.
Nie sądził, żeby dalsza rozmowa mogła coś zmienić - Mulciber była młoda, wciąż zapalczywa, rozpoczęłaby bunt, gdyby powiedział jej, że rozliczanie się z przeszłością czasem nie ma sensu. Gorzkie wspomnienia, jeśli trafią na podatny grunt, rozsieją się jak dzika trawa - a tą lepiej spalić niż karczować źdźbło po źdźble.
- Jeżeli Mulciberowie mają o tobie złe mniemanie, to wiedz, że robisz dobrze - rzucił nie do końca poważnie, choć w połowicznym żarcie ukrył przesłanie, w które naprawdę wierzył - od rodzin takich jak ta nie wychodzi nic dobrego. Mógłby brnąć, mógłby bombardować Mię pytaniami; wierzył, że gdyby uważnie dobranymi słowami (a na ich składaniu znał się dobrze) nadepnął jej na odpowiedni odcisk, wiedziałby wszystko: nie miał wątpliwości, że młoda aurorka wiedziała wiele o powiązaniach jej najbliższych z czarną magią. Kto wie, może praktykowali ją nawet wspólnie. Nie czynił jednak tego, nawet nie próbował - nie wymuszał wyznań, nie wnikał w moralno-rodzinne dylematy dziewczyny i, prawdę mówiąc, nawet nie chciał o nich zbyt wiele słyszeć; nie potrzebował kolejnych problemów dołożonych do imponującej kolekcji jego własnych.
- Uważaj, gdy patrzysz w ciemność - odparł jakby mimochodem, wcale nie spoglądając na Mię; wrócił do kroczenia naprzód i spojrzeń uważnie rzucanych na ściany, które oświetlał sobie różdżką. - Możesz łatwo dostrzec w niej coś, czego wolałabyś nigdy nie widzieć - dodał już ciszej, jakby mrucząc do siebie. W ciemności i w ciszy skrywało się wiele demonów, choć najgorsze były te, które słodkim podszeptem zdradzały, kim było się naprawdę; kusiły, jednocześnie obrzydzając; uwydatniały najgorsze cechy i przeistaczały te dobre w koszmary; przypominały o błędach, o których wolałoby się zapomnieć.
Nie naciskał także później - dał Mii czas, by w milczeniu mogła prowadzić swoje wewnętrzne batalie. Utknął w dysonansie; jednocześnie rozumiał i nie potrafił pojąć, co czuła, dlatego zdecydował się na ciszę - ciszę, w której pobrzmiewał wyłącznie dźwięk ich kroków i pojedyncze wyrazy wypadające z ust przyszłej aurorki. W powietrzu zawisło pytanie; uśmiechnął się pod nosem, ale jako że szedł teraz przodem, Mia nie mogła tego dostrzec; po lekko uniesionym kąciku ust zatańczył cień uwydatniony przez wątłe, blade światło buchające z rozpalonej lumosem różdżki.
A czy ty - czy ty uciekasz, Garrett?
- Już nie - skwitował krótko, niewylewnie - nie uciekał od własnego sumienia, od tego, co uważał za słuszne i tego, czego pragnął najbardziej; rezygnując z tej najprostszej, choć też najważniejszej z ucieczek, wreszcie pojął, że nie musiał przywdziewać masek - że spełnianie oczekiwań innych nie prowadzi donikąd. Właściwie zrozumiał to już dawno; potrzebował jednak wielu lat i wielu potknięć na życiowej ścieżce, by wyzbyć się starych przekonań i nawyków. By odrodzić się na nowo - z popiołów, niczym feniks.
- I to jest właśnie duch walki - rzucił za siebie zaskakująco lekko, co kompletnie zamazało już powagę rozmowy, którą niedawno odbyli. Zatrzymał się i odwrócił, by spojrzeć prosto na Mię. - Szykuj najsilniejsze zaklęcia, poltergeist jest na końcu tego korytarza. Weźmiemy go z zaskoczenia - powiedział cicho, a jako że nie była to sprawa życia i śmierci - nie wysnuł planu, pozostawiając wielkie pole do improwizacji. Uznał to za test; dał Mii nieczęstą możliwość wykazania się w nieprzygotowanej walce. - Bądź gotowa. Nox. - A po tym zapadła całkowita ciemność będąca preludium do pojedynku. Pojedynku, który stanowił pokrętną, nieoczywistą ucieczkę od ciążącej coraz mocniej rozmowy.

| zt

stąd

Z obecności anomalii płynie jednak coś dobrego – w miejscu wziętym pod lupę przez Oddział Kontroli Magicznej Vera nie spodziewa się przynajmniej bytności przemytników, nie w tym konkretnym kącie cokolwiek parszywej dzielnicy. Mała radość, ale zawsze radość. Prawie taka, jak skutecznie rzucone zaklęcie. Uśmiecha się do tej myśli, choć przecież szczęście w każdej chwili może się wyczerpać. Dzisiejszej nocy zdążyła go już nadużyć. Jest spokojna, jak zawsze, kiedy przychodzi pora działania, zderzenia zarysu planów z rzeczywistością. Może sobie na to pozwolić – na spokój ducha, brak wątpliwości i poczucia winy, które z pewnością w którymś momencie dałoby o sobie znać, gdyby ściągnęła tu kogoś, kto nie liczy się z konsekwencjami podjętego ryzyka. Lubi współpracę z aurorami, w większości przypadków doskonale wiedzą na czym stoją. Wydaje jej się to wystarczająco uczciwe. Z różdżką w prawej dłoni, z miotłą w lewej, Leighton mija ministerialną blokadę i wraz ze Skamanderem zapuszcza się w głąb zrujnowanego ceglanego budynku. Zejście do piwnicy znajduje się w środku, ale dowody na podniesiony poziom wód gruntowych sięgają aż tutaj. Wewnątrz jest tylko gorzej. Wszechobecna wilgoć, charakterystyczny odór wielokrotnie zalewanej, zagrzybionej piwnicy, ciemna, bulgocąca woda – przed wejściem do której zastanawia się jeszcze, czy przypadkiem nie podjąć ryzyka utrzymania się w powietrzu na miotle, zalany korytarz, choć ciemny, wydaje się szeroki, być może nie byłoby to tak do końca niemożliwe – a później rozstaje się z tym pomysłem, z chlupotem robi krok do przodu, schodzi z ostatniego schodka i brodzi w sięgającej kostek cieczy, przed siebie, byle dalej, byle zbliżyć się do serca anomalii, której obecność z chwili na chwilę staje się co raz bardziej wyczuwalna. Buty, choć wysokie i pozornie solidne, błyskawicznie przemakają, ale jeszcze się tym nie martwi, na razie nie zwraca uwagi nawet na chłód. Dopiero, kiedy przy zakręcie woda nagle się cofa, a później powraca spiętrzoną falą, inna niż wcześniej, skwiercząca, przy brzegach rozjarzoną jasną zielenią, łamaczka klątw zaczyna żałować tej niefrasobliwości. Na więcej nie ma czasu.
- Sergerego – wypowiada, w próbie uniesienia się w powietrze upatrując najszybszej ucieczki przed przypływem trucizny.

The member 'Vera Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 99

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Podjęte w zakamarku parku ryzyko opłaciło się. Dyskomfort związany z podduszeniem przez ruchome piaski co prawda nie zelżał, jednak stał się bledszy w porównaniu do uwitej przez Verę mocy która wypełniła Anthonego. Nie było jednak czasu na zwłokę - udali się dalej.
Wylądowali w dzielnicy portowej, której swąd kręcił w nosie aurora, jeszcze nim zdołali postawić stopę na trwalszym gruncie. Swąd ten prawdopodobnie zawsze będzie powodował u niego grymas niezadowolenia. A przecież miało być jeszcze gorzej - na zewnętrzy było jak w bajce w porównaniu do tego co działo się w piwnicznych korytarzach i zaraz mieli się o tym przekonać. Minęli ministralne barykady bez większych komplikacji. Zastanawiające zaczęło wydawać się to, że te nigdy nie stanowiły faktycznej przeszkody - a powinny. Po zbliżeniu do dokowych baraków było widać już problem - kołtuniące się wyziewy sączyły się z wnętrza budynku w cień który się oboje zatopili. Cisza przerywana była przez chlupot wody plączącej się między nogami wody oraz jej niespokojny bulgot. Swąd stęchlizny, grzybiejących ścian oraz gnijącego drewna stał się w tym momencie niemal otumaniający. Wąskie korytarze, choć niewielkie zdawały się przez to wszystko ciągnąć milami rozciągając powierzchnię piwnicy po której krążyli. Buty Skamandera kompletnie przemokły. Stopa nieprzyjemnie mlaskała przy każdym kolejnym stąpnięciu zwłaszcza w chwili w której bulgocząca woda momentalnie znikła odsłaniając rozmiękczony grunt na który składał się wilgotny i ostały kurz. Brew uniosła się wyżej. To było dziwne. Wzmożona czujność pozwoliła dostrzec zielonkawą poświatę nadciągającej niespokojnej fali tuż zza zakrętu - w przeciwieństwie do tego w czym do tej pory brodzili to co nadciągało było zdecydowanie toksyczne, żrące. Nie było za bardzo gdzie uciec jak w górę. Dlatego też podobnie jak Vera poruszył różdżką niemalże w tym samym czasie żądając od niej by ta wywołała zaklęcie:
- Sergerego!


|+22 do rzutu - Magicus Extremos 1/3
|223/248 (-25 psychiczne - podduszenie) -5 do rzutu

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 62

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Uroki nie są jej mocną stroną. Nigdy nie były. Sergerego należy do najprostszych, w innym wypadku nie byłaby w stanie go rzucić, kolejny raz wiele zależy od szczęścia. Zawieszona kilka centymetrów ponad powierzchnią żrącej wody, która jak szybko przypłynęła, tak szybko płynie dalej, ponownie odsłaniając oślizgłe podłoże, Vera ma parę sekund na wstępną ocenę nadprogramowych efektów zaklęcia. Zdestabilizowana, pulsująca magia niepokoi, przyspiesza bicie serca, jednak katastrofa nie następuje natychmiast - wygląda więc na to, że nie wpłynęło to w żaden wyczuwalny sposób na obecną w piwnicy anomalię. Wrażenie jest łudząco podobne do nieudanej próby stabilizacji. O wiele słabsze, choć pewnie również grożące wybuchem. Jeszcze nie zmusza do ucieczki. Leighton przerywa działanie zaklęcia, nie chce czekać tu na kolejną falę. Bardziej słyszy, niż odnajduje wzrokiem aurora, bez słowa pozwala się wyprzedzić – w tym miejscu kończy się jej wiedza praktyczna, dalszą część działań zna wyłącznie z instrukcji udzielonych zakonnikom oraz słów Tonks – i przyjmuje, że milcząca współpraca nie jest w tej chwili najrozsądniejszym dostępnym rozwiązaniem. Nie, kiedy z każdym kolejnym krokiem w kierunku ogniska anomalii wisząca w ciężkim powietrzu magia wydaje się jeszcze silniejsza.
- Znam teoretyczne założenia - stwierdza - ale w życie będę je wcielać dopiero teraz. Jakoś nie wątpi, że Skamander ma trochę większe pojęcie o tego typu próbach, ale jej głos brzmi neutralnie, trudno wychwycić z tego coś ponad informację o bieżącym stanie rzeczy. Zaciska palce na różdżce, drewno dzikiego bzu jest ciepłe, po chwili rozgrzewa się jeszcze bardziej, kiedy w bezpośredniej bliskości anomalii skupienie wymiata jej z głowy resztki niepokoju, na który nie ma w tym momencie miejsca. Jest cel, wici jasnej magii, powoli i ostrożnie wplatane w potężną moc, którą powinni uspokoić. Ostrożność przede wszystkim. Być może łatwiej byłoby, gdyby miała o tym większe pojęcie, zmuszona jest jednak zdać się na swoje wyczucie - i postępować podobnie jak Skamander.

| metoda Zakonu

The member 'Vera Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 79

Magia tego dnia zdecydowanie wolała współpracować przy unoszeniu niż ciągnięciu ciężaru Skamandera. Natura zaklęcia powiązana z mocą uroków a nie magii obronnej na pewno miało w tym momencie również kluczowe znaczenie. I bardzo dobrze - obmycie przez wirującą falę trucizny mogło być o wiele dotkliwsze w skutkach niż zostanie podduszonym przezpiasek. Auror przyglądał się poświacie cieczy przemykającej pod stopami, kiedy to tak wisiał w powietrzu na wysokości kilku stóp. Przygarbił się by zmieścić się całym sobą pod sufitem bez potrzeby szurania po nim głową, a gdy niebezpieczeństwo minęło - surowym ruchem nadgarstka, ukrócił działanie uroku. Sprężyście, z ćlamknięciem przemoczonego obuwia, wylądował na bezpiecznej już posadzce. Rozejrzał się na boki w tym rozwidleniu wypatrując szumu bądź połysku kolejnej fali. Nic takiego nie nastąpiło. Spojrzał kontrolnie na towarzyszkę, czy wszystko jest w porządku.
- To może być nasza szansa. Pośpieszmy się - Miał przypuszczenie, że ta fala mogła prędzej czy później wrócić. Na podstawie wibrującej w powietrzu czarnomagicznej energii przypuszczał, że ta nie mogąc znaleźć ujścia co jakiś czas przybiera właśnie taką formę by rozproszyć się po wąskich, piwnicznych korytarzach, a następnie na nowo się skumulować gdy wróci skąd przybyła. Anthony pośpieszył więc kroku prowadząc za sobą czarownicę i docierając bez większych przeszkód do źródła anomalii. Jej aura ciążyła wzmagając okropny zaduch w pomieszczeniu.
- W praktyce jest to jeszcze prostsze niż teoretyczne zapiski. Gdy tylko się zbliżysz poczujesz wyraźniej moc anomalii i to skąd uchodzi. W tym kłębowisku znajduje się bowiem coś na wzór punktu, centrumu. Obchodząc źródło, zauważysz że magia tego gęstego zlepka energii gdzieniegdzie się przerzedza - to właśnie w te miejsca najlepiej celować. Ważna jest synchronizacja - mówił wykonując krok po kroku każdą wspominaną w danej chwili czynność. Źródło anomalii okrążył dwukrotnie ostatecznie nie mając wątpliwości gdzie powinien uderzyć wiązką jasnej magii. Wyciągnął w tym kierunku swoją różdżkę i jak na razie jedynie spojrzał na Verę wyczekując chwili w której i na jej twarzy zalśni pewność co do obranej pozycji i wycelowanej różdżki. Potem należało jedynie się zgrać w czasie co nie powinno przysporzyć im większych trudności - oboje zdawali się doskonale porozumiewać poprzez ciszę.
Magia poszła w ruch.

|Metoda zakonu 113/150
|+22 do rzutu - Magicus Extremos 2/3
|223/248 (-25 psychiczne - podduszenie) -5 do rzutu[/b]

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 56

Anomalia poddaje się ich działaniom, pozwala się uspokoić, magia cichnie - a sam proces, ujrzany i przeprowadzony, traci wiele z nieznanego, częściowo odarty ze swoich tajemnic. Nie jest to duża część, ale też Leighton wiele brakuje do badaczki. Być może powinna większą wagę przyłożyć do nauki numerologii. Myśli o tym nie po raz pierwszy, tym razem z pewnym ukłuciem żalu. Ta wiedza mogłaby okazać się przydatna, nawet jeśli nie dzisiaj, to w nieodległej przyszłości. Wypuszcza nieświadomie wstrzymywany oddech, krzywi się, gdy ponownie dociera do niej odór pleśni i zawilgoconego, gnijącego drewna, wzbogacony o opary wydobywające się z czarnej wody. Nad ich szkodliwością zastanowi się, gdy już stąd wyjdą. O ile wyjdą. Opuszcza różdżkę dopiero w chwili, w której ma pewność, że faktycznie udało im się wyciszyć anomalię, jest jednak jeszcze zbyt wcześnie, by mogła zawierzyć trwałości tego efektu. Spodziewa się… właściwie wszystkiego, łącznie z tym, że droga powrotna dostarczyć może kolejnych trudności. Piwniczne korytarze przecinają się wzajemnie, część z nich prowadzi do ślepych zaułków, porośnięte grzybem ściany zazdrośnie strzegą swych sekretów - przechodzi jej przez myśl, że trudno byłoby o lepsze miejsce na ukrycie run, tym bardziej, że ciemność dodatkowo pomogłaby w zatuszowaniu ich obecności. Jak niewiele trzeba by, żeby zrobić z tego miejsca pułapkę? Poczekać, aż nieostrożny człowiek pójdzie przed siebie, wpadnie w klątwę (myśli za dużo, jest nieco przewrażliwiona, zdusza odruch nakazujący przywołać hexa revelio, paranoiczne podejrzenie zagłuszając przekonaniem, że gdyby była tu jakakolwiek klątwa, tak długo krążąc w podziemiach już dawno by się o tym przekonali, zapewne dotkliwie) – przymyka na chwilę oczy, porządkuje myśli, skupia się na otoczeniu. Szuka wskazówek, oznaczeń, czegoś, co mogli pozostawić po sobie bywalcy tej piwnicy, a co naprowadzało ich na właściwą drogę, kierowało do wyjścia. Jeden problem na raz, nie warto na siłę ściągać sobie na głowę kolejnych, na to jeszcze przyjdzie pora.

| Spostrzegawczość II, +30

The member 'Vera Leighton' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 99

Dzielił się swoją wiedzą na temat anomalii. Ta co prawda nie była jakaś przepastna. Pierwszy raz starł się z tym niepojętym żywiołem w lipcu, choć sam czarno-magiczny kataklizm trwał w mocy już od kwietnia. Stało się to w starych ruinach na obrzeżach lasu rozsianego nie tak daleko od Londynu. Anomalia tam mieszkająca trzęsła posadami obracając historię w gruzy. Jemu, wraz z kuzynem udało się ten proces powstrzymać. Nie było wielkiej filozofii między teorią, a praktyczną wiedzą w ich wygaszaniu. Wszystko postępowało nader naturalnie i z taką też zwyczajnością w głosie Anthony zdradził Verze to, jak powinna postępować krok po kroku. Nie potrzeba było zmyślnych inkantacji, czy też skomplikowanych rytuałów. Skupienie i umiejętność manipulowania magią obronną wystarczyła. Takim też sposobem udało im się skupić odpowiednio gęstą magiczną energię, która przeważyła czarnomagiczny kłąb anomalii. Jak przepełniony do granic możliwości wodą balon pękł, a opary anomalii rozwiały się na wietrze znikając chociażby i na jakiś czas. Oboje wiedzieli, już że jedynie usuwali chwilowo jej konsekwencje. Na jak długo...? Odpowiedzi dziś na to pytanie raczej już nie znajdą. Tak samo przez chwilę wydawało się, że i wyjście z podziemnego labiryntu korytarzy leży poza ich zasięgiem. Błądzili po nich nieoczekiwanie długo. Każda chwila okropnie przeciągała się w czasie, a wyczerpane walką z anomalią ciało nie ułatwiało zadania. Wzrok błądził w ciemnościach, stopy ślizgały się po grząskim, wilgotnym gruncie, powietrze zapychało płuca dusząc i boleśnie je podkurczając. Skamander choć był cierpliwy i niezwykle odpornym psychicznie czarodziejem, tak powoli zaczynał odczuwać irytację kiedy to każdy kolejny zakręt zlewał mu się z poprzednim. Znudzenie i znużenie błądzeniem zbierało powoli swoje żniwo. Wtedy wówczas Vera w samą porę dostrzegła wskazówki umożliwiające im wyjście na powierzchnię. Całe szczęście. Na zewnątrz wciąż panowała ciemność, lecz świeże powietrze tknęło w Skamandra nieco życia. Za jego sprawą oboje wraz z Verą oddalili się i rozeszli się w sobie znane kierunki. To była męcząca noc.

|zt x2

Od tej pory to ustabilizowane miejsce staje się terenem sprzyjającym rzucaniem czarów przez wszystkich członków Zakonu Feniksa. Sukces zagwarantował im bonus do rzutu kością w wysokości +5 dla Zakonników i +10 dla Gwardzistów podczas kolejnych gier w tej lokacji. Chwała wam za to, pewnego dnia świat za to podziękuje.

wykonywanie zawodu1 lipca
Uderzyła policzkiem o podłogę, czując się tak jakby głowa jej dosłownie wybuchła od siły tego ciosu. Skroń na pewno była rozcięta, podobnie jak czoło po prawej stronie. Kawałki ścian i gruzu walające się dokoła tylko pozornie wydawały się niegroźne - przy większym impecie stawały się ostre niczym szkło. Do tego w uszach zaczęło jej piszczeć, ale do tego mogła nawyknąć. Zawsze gdy stawała w szranki z kimś większym od siebie i dostawała łomot, nietrudno było się domyślić, że jego ciosy były silniejsze, mocniejsze, niemal odbierające dech. Przychodząc tego dnia do dzielnicy portowej, wiedziała, że będzie trudno. Wiedziała, że może będzie musiała sobie poradzić z jakimiś starciami, jednak nie spodziewała się, że przyjdzie jej bić się z jakimś rosyjskim olbrzymem. Cóż. Vladimir na pewno nie miał w sobie krzty krwi olbrzymów, ale był niesamowicie postawnym ochroniarzem Alana Lockharta, którego miała schwytać i odebrać za niego całkiem sporą sumę. Obaj stanowili ciekawą parę, ale ewidentnie było widać symbiozę - idiota i cwaniak. Wielkolud i liliput. Te dopasowania chyba często występowały w przyrodzie, kiedy to jednostka bardziej zorganizowana wykorzystywała swojego przygłupawego towarzysza, który nawet nie zauważył, że coś było nie tak. Śledząc poczynania Lockharta, Sintas wiedziała, że na pewno interesował go biznes i zarobek wszelkiego rodzaju - równocześnie ze sprzedawaniem własności mugoli, którzy opuścili już Londyn. Zgodnie z wytycznymi wszelkie majątki takiego rodzaju przejmowało Ministerstwo Magii i wykorzystywało je po swojemu. Nikt nie chciał, żeby ktoś taki jak Alan Lockhart odbierał im darmowe fundusze, budynki, posiadłości, tereny. Dlatego też wystawiono za nim list gończy, a Carter z chęcią go przyjęła. Nie lubiła takich typów i znała port całkiem dobrze z uwagi na swoją przeszłość w Wiedźmiej Straży. Miała więc przewagę przed innymi czarodziejami łaszącymi się na ów nagrodę. Przygotowała się, ubrała w lekki strój portowego chłopca, równocześnie dbając o to, by sadza pokrywała jej policzki oraz zadbane dłonie - nie mogła się wyróżniać w tłumie, bo ostatnim czego chciała, to paradować z oczywistym zamiarem schwytania nieuczciwego pasera. To był długi dzień - znalazła swój cel bardzo szybko, ale wywabienie go gdzieś, gdzie mogła go przejąć, nie było takie proste. Zabawiał się nieprzerwanie kilka godzin w domu publicznym, podczas gdy Sintas musiała czekać na zewnątrz, zastanawiając się, ile to jeszcze mogło trwać i w porównaniu z niedawnymi zleceniami, to nie było pozbawione efektu stresogennego. Wiedziała, że zadania w porcie nigdy nie należały do prostych z uwagi na różny rodzaj ludzi kręcących się w okolicach doków. Dobrze ich poznała, pracując u boku Theo, który jednak nie był już jej partnerem i nigdy nie miał być. To nie byli cukiernicy, którzy zapragnęli być buntownikami i jedyne, w czym byli dobrzy to lepienie bułeczek. Nie. W porcie ludzie byli agresywni, władczy i niepokojący. Podejrzliwi, dlatego nawet na pozór nieszkodliwy portowy chłopiec mógł być źle widziany. Carter musiała na siebie uważać, ale była dobra w tym, co robiła - nauczycyła się wyczuwać odpowiednie momenty, sprawiać, że zlewała się niejako ze ścianą, przy której stała. Gdyby nie doświadczenie, które posiadała, nie byłaby w stanie dotrwać nawet do połowy dnia, a jednak doczekała momentu, w którym Lockhart ze swoim gorylem opuścili burdel i zmierzali do doków. Nie było tak ciężko ich śledzić - i nie tylko przez rozmiary Vladimira, ale przez zachowanie. Lub właściwie krzyki, które wydobywały się z nigdy niezamykającej się japy Alana. Słyszała ich cała ulica, ale nikt nie zdawał się tym przejmować. Kroczenie za nimi było więc dziecinnie proste, a specjalistka nie powinna była mieć z tym żadnym problemów. Uważała na to, żeby nie zwracali na nią uwagi; by została poza zasięgiem ich spojrzeń, gdy się odwracali. Najwidoczniej pomimo głośnego usposobienia, czarodzieje dalej nie chcieli mieć ogona. Cóż. Czyżby byli aż tak głupi? Rosjanin nie był zaskoczeniem dla Sintas, ale jego towarzysz? Nie oznaczało to jednak, że przestała być uważna. Nic z tych rzeczy. Nie mogła sobie pozwolić na błąd, bo ostatnie czego chciała to starcia, które mogła przegrać. Znała swoje możliwości, ale dwóch przeciwników na nią jedną... To nie było aż tak dobre rozwiązanie. Nawet jeśli jednym ze stojących naprzeciwko niej wrogów był niedorozwój - miał siłę i czasami to mogło wystarczyć. Podążała za nimi aż do zapomnianej piwnicy, w której od razu odrzucił ją smród. Czy składowali tam czyjeś ciała, czy służyła jako czyjś wychodek? Nie mogła się jednak zatrzymać - nie zamierzała nawet. Smród nie mógł w żaden sposób jej powstrzymać, dlatego z niechęcią weszła do środka, wiedząc, że poruszała się po wilgotnym podłożu. Najwidoczniej woda z okolicznych ulic spływała właśnie w to miejsce i nie była w stanie wyparować - idealne warunki do rozwoju różnego rodzaju pleśni czy nieznanych chorób. Sintas wolała nie wiedzieć, ile tam było zarazków oraz bakterii. Wiedziała jedno - musiała się porządnie umyć po powrocie do domu, a najlepiej jeszcze spalić ubrania, które na sobie miała. Nie chciała narażać Jamiego na coś niebezpiecznego. Zresztą doki często były porównywane z ulicą Śmiertelnego Nokturnu i nie można było tego faktu lekceważyć. W pewnym momencie smród stał się tak silnie nie do zniesienia, że Carter zakręciło się w głowie, a po chwili zwymiotowała, nie mogąc zapanować nad odruchem. Merlinie, jak ktoś może tu wytrzymać dłużej niż pięć minut?!, przeleciało jej przez myśl, ale zaraz też jej głowa była pełna pustki, gdy poczuła cios. Lub właściwie gdy przeleciała na ścianę, z impetem uderzając twarzą o brudną ziemię.
- Vladimir, chyba mamy towarzystwo! - usłyszała ten sam głos, który niósł się wzdłuż ulicy, gdy śledziła Lockharta i jego goryla. Miała go naprawdę dość, a teraz jeszcze mówił coś o niej? Świetnie. Dała się zaskoczyć. Podejść jak dziecko. Przez coś tak bzdurnego jak wypróżnianie zawartości żołądka. Lekcja na następne dni? Nie wymiotować podczas śledzenia swojego celu. - Zobacz, co to za jeden! - Rozkaz poleciał w stronę postawnego mężczyzny, który już szedł z kierunku Sintas. Czarownica odzyskała w porę dech, jednak wciąż była oszołomiona.
- Odjeb się! - warknęła schrypniętym tonem, czując, jak krew wzbierała w jej ustach z rozciętej wargi. Nie przejmowała się tym. Znosiła większe upokorzenia i krzywdy, ale nie zamierzała tak po prostu dawać sobą szastać. Zacisnęła dłoń na różdżce i zanim Rosjanin zdążył podejść bliżej, cisnęła w niego sprawne Everte Stati, jednak była to tylko połowa sukcesu. Może i udało jej się na jakiś czas spowolnić wielkoluda, w tym samym momencie jej główny cel postanowił się ulotnić. Chyba żałowała, że przerwała pracę i nie trenowała bez przerwy, bo zebranie się w sobie i podążenie śladem uciekającego Lockharta nie było takie proste. Ciągle miała mroczki przed oczami, bolało ją ciało, a oddech w wilgotnej piwnicy był utrudniony. Labirynt ciemnych podziemi nie sprzyjał poszukiwaniom, jednak wzrok nie był jedynym zmysłem, na którym opierali się policjanci czy wiedźmi strażnicy. Sintas może i wpadła w kłopoty przez odór tego miejsca, ale mogła wykorzystać to na swoją korzyść. Wystarczyło, że zwolniła kroku, uspokoiła serce i wsłuchała się w odgłosy dochodzące z piwnicy. Oczywiście ignorując szurające przy butach szczury, ale nie było to wielkim wyczynem. Gdy przed sobą usłyszała potykające się kroki oraz przyspieszone dyszenie, wiedziała, że zapewne właśnie tam miała znaleźć Alana. Cóż. Może i był cwaniakiem jeśli chodziło o biznes czy oszukiwanie Ministerstwa Magii, nie był najlepszy w ucieczkach. Z Vladimirem leżącym w śmierdzącej piwnicy nie mógł sobie poradzić z kobietą pełną frustrującej złości nakierowanej wprost na niego. I zdecydowanie bardziej doświadczonej w dziedzinie zaklęć. Nie trwało długo, nim Alan Lockhart siedział w areszcie, mamrocząc coś o zemście, pomyłce oraz niesprawiedliwości. Sintas nie musiała słuchać jego gadania, bo oddawała jego różdżkę odpowiednim służbom. Z sakiewką pieniędzy wracała do domu, wiedząc, że czekała ją długa, gorąca kąpiel. I może kilka dni przerwy, bo zdecydowanie nie miała ochoty na kolejną bijatykę. Czy spotkanie ruskiego olbrzyma.

|zt