First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Uśmiecham się. Nadal. Nawet szczerze, kobieta wydaje się być w miarę zadowolona z mojej porady. Podnosi mnie to na duchu, oddycham głębiej odganiając czarne myśli precz. Kiwam głową, kiedy notuje sobie w pamięci wymienione przeze mnie rośliny. Żałuję, że najwidoczniej nie jest ich pasjonatką, z chęcią porozmawiałabym z kimś na ten temat. Ostatnio nawet zastanawiam się nad ulepszeniem kwiatów. Mogłyby pachnieć jeszcze lepiej, stać w wazonie jeszcze dłużej, zachwycać jeszcze intensywniej. Mam kilka pomysłów na krzyżówki, nie jestem tylko pewna, czy ktoś już tak nie zrobił. I jeśli zrobił to czy nie okazało się to fiaskiem. Wolałabym nie powielać cudzych błędów. Klienci musieli być różni, nie tylko znawcy odwiedzają sklepy zielarskie. Prawdopodobieństwo, że taki trafi akurat na jeden z tych nielicznych momentów, kiedy ja tu jestem, w dodatku żywo eksperymentujący z nowymi gatunkami, było niestety bliskie zeru. Krytycznemu. Wzdycham tak sobie nad tymi myślami zapominając przez chwilę, że mam klientkę. Patrzę na nią, ona patrzy na mnie, chyba znów zrobiło się niezręcznie. Poszerzam uśmiech, będący stałym repertuarem mojej przeprosinowej broni, zabieram ręce z bioder i poprawiam rękawice leżące na moich dłoniach.
Nie przeczę, zastanawia mnie ten tajemniczy ojciec bez wypisanej kuracji eliksiralnej, bez odwiedzenia apteki, milczę jednak. To nie moja sprawa. Naleciałości z kursu uzdrowicielskiego się we mnie odzywają, tam lubiłam dociekać przyczyn takich, a nie innych skutków obserwowanych u pacjentów. Tutaj już tego robić nie muszę, dlatego też odcinam się od sprawy. Muszę skoncentrować się na udzieleniu rzeczowej odpowiedzi.
- Och nie, lepiej nie. Nie chcemy przecież, żeby się odwodnił - mówię stanowczo, wyciągając przed siebie ręce jakbym prosiła, żeby ta kobieta przestała mnie bić. - Szczerze polecam herbatę z natki pietruszki, ale nie więcej niż jedną filiżankę dziennie! Wystarczą dwie łyżki, które zalewa pani gorącą wodą, odsącza i podaje na przykład z cukrem i cytryną, w zależności od upodobań. Z borówki można zrobić przepyszną konfiturę, którą można dodać do herbaty, jedną łyżeczkę. Lub posmarować nią kromkę chleba. Ważna jest systematyczność, wtedy organizm będzie odpowiednio stymulowany do wypłukiwania się z toksyn oraz usuwania nadmiaru wody czy bakterii z układu moczowego. - Gadam. Mogę tak długo. Co ciekawe, naiwnie wierzę, że chodzi o zwykłą pomoc potrzebującej osobie. Pomoc z problemami dotykającymi spraw urologicznych. Przez myśl nie przeszedłby mi powód zahaczający o złośliwość.
- Naprawdę? - Tym razem nie kryję zdziwienia. - Tak bez wiedzy? Musi być naprawdę utalentowanym człowiekiem. Chętnie bym go poznała i z nim porozmawiała. - stwierdzam na koniec. Tak, może on byłby tym tajemniczym eksperymentatorem na roślinach z moich poprzednich rozmyślań?

Mnogość roślin, mnogość krzewów i wszystkiego, co pachniało i mieniło się przeróżnymi kolorami mogła oszałamiać, szczególnie kogoś takiego jak ja, kto z zielarstwem zakończył swoją znajomość na etapie szkoły. Większości z tych okazów nawet nie rozpoznawałam, nie mówiąc już o tym, że nie miałam zielonego pojęcia, do czego są wykorzystywane. Mój ojciec za to z pewnością czułby się tu w raju i byłam pewna, że nie wyciągnęłabym go stąd aż do samego zamknięcia. Miałam również przeczucie, że bez problemu znalazłby wspólny język z tą miłą i zaaferowaną niesieniem mi pomocy dziewczyną, chociaż wyglądałoby to raczej na zarzucaniu jej dziesiątkami, jeśli nie setkami pytań, do których ja już dawno straciłam cierpliwość. Ale kto wie, może właśnie to by się jej spodobało? To nagle zainteresowanie roślinami, które ja traktowałam jako element codziennego otoczenia, ale nie widziałam w nich niczego szczególnego?
- Mówi pani jak doświadczona uzdrowicielka - zauważam po jej monologu, dostrzegając w jej wypowiedzi akcenty, których nie powstydziłby się wykształcony magomedyk w Mungu. Z drugiej nie strony nie powinno mnie to dziwić, bo to przecież medycy z pewnością musieli przejść zaawansowane kursy zielarstwa i eliksirów, aby wiedzieć, w jaki sposób leczyć swoich pacjentów. - Nie myślała pani o takiej karierze? - pytam z ciekawości, a samo pytanie nie wydaje mi się szczególnie wścibskie, chociaż przecież w niezdrowym wścibstwie mam ogromne doświadczenie. Plotki do Czarownicy przecież nie piszą się same, a uzyskiwanie informacji od opornych bohaterów moich tekstów wymaga nierzadko nie lada cierpliwości.
- Utalentowanym? Cóż, chyba można tak powiedzieć, chociaż zazwyczaj nie ma do czynienia z magicznymi roślinami, nad czym bardzo ubolewa - a z czego ja się cieszę, bo w przeciwnym razie z pewnością zamieniłby swoje mieszkanie w jakąś tropikalną dżunglę, nie mówiąc już o tym, że byłoby ciężko wyjaśnić sąsiadom mugolom, dlaczego wierzba na ich podwórku próbuje ich zabić za każdym razem, gdy wieszają pranie. - Jest mugolem i tak naprawdę to ja pytałam medyków w Mungu o sposoby kuracji, bo te pozamagiczne okazują się nieskuteczne - dodaję tonem wyjaśnienia, aby rozwiać ewentualne wątpliwości, które mogły narosnąć podczas mojej opowieści. Naprawdę miałam w swoim życiu wystarczająco wiele skomplikowanych sytuacji, aby dołączać do ich grona podejrzliwą zielarkę, która choć niezwykle uczynna i pomocna, mogła przecież w każdej chwili nabrać zbyt wiele podejrzeń.
- Długo pani tu pracuję? - dalej nie mogę oprzeć się mojej zawodowej i życiowej ciekawości, chęci dowiedzenia się o ludziach wszystkiego, podczas gdy o sobie mówię jak najmniej i tylko niezbędne informacje. Sama nie rozumiem, co mnie ciągnie do tego, aby poznać bliżej zupełnie nieznaną sobie zielarkę, sprzedawczynię, którą pewnie widzę pierwszy i ostatni raz w swoim życiu. - Czy zajmowanie się tymi wszystkimi roślinami nie jest czasem monotonne?

Nie spodziewałam się tylu niewygodnych pytań na raz. Stoję więc z niepewnym uśmiechem przyklejonym do twarzy, a moje rozbawienie wynika ze zdenerwowania. Muszę być uprzejma, nie nazywać klientki Cal wścibską, nie obruszać się na te spytki. Nie mogła wiedzieć o mojej wcześniejszej pracy. Za to tym bardziej nie powinna wiedzieć, że ja tu tak naprawdę w ogóle nie jestem zatrudniona, a jedynie zastępuję chwilowo kuzynkę kiedy ta wyszła po pilne sprawunki. Chrząkam w zaciśniętą w pięść dłoń rozglądam się po sklepie szukając inspiracji do zmiany tematu. Niczego nie znajduję. Wydaje mi się, że kobieta nie lubi słuchać o roślinach, a już na pewno się na nich nie zna, skoro pyta mnie o nie tak szczegółowo. Wzdycham sobie kiwając głową na boki, pozwalając na podrygiwanie spiętych włosów.
- Cóż, miałam zostać uzdrowicielką - przyznaję szczerze. Otwierając swoje naiwne serduszko przed obcą mi kobietą. - Na drugim etapie kursu zrezygnowałam. To jednak nie praca dla mnie. Wolę poświęcić się w całości zielarstwie - wyjaśniam. Omijając co dramatyczniejsze informacje z mojego życiorysu. Też i te niewygodne fragmenty, które postanawiam zachować dla siebie. Bardzo roztropnie. Nie wiem kim jest ta pani i czego ode mnie chce. Coś kręci na temat ojca, a przynajmniej tak stwierdziłam zanim nie powiedziała, że jest on mugolem. Cała historia nabiera z automatu więcej sensu czy barw. Kiwam ze zrozumieniem głową.
- Mugolski ogrodnik! Rzeczywiście oni mają większe problemy z doborem ziół do kuracji. Cieszę się, że nas pani odwiedziła - mówię wesolutko przekładając kwiatki stojące na ladzie. Jednocześnie zachodzę w głowę jak… skłamać. Nie mogę powiedzieć, że jestem tutaj na zastępstwie, nie chcę zrobić przykrości mojej drogiej kuzynce. Jeszcze jej sklep straciłby przeze mnie renomę! Nie mogę do tego dopuścić.
- Jakiś czas już będzie - wyrzucam z siebie, niby to w zamyśleniu. Tak naprawdę nie kłamię tak do końca. W pojęciu jakiś czas kilka godzin przecież pasuje. - Każda roślina bywa zaskakująca, nie da się przy nich nudzić - dodaję spoglądając na klientkę. My tu gadu-gadu, a tymczasem… - To jak, którą roślinkę pani zapakować? - pytam unosząc dłonie, gotowa do natychmiastowej krzątaniny w celu sfinalizowania transakcji.

Logan miał dziś wyjątkowo dużo czasu. Nie widział, więc problemu w tym, by podejść do Pomony, która podobno zastępowała kogoś w jakimś sklepie zielarskim. O ile się orientował jego dawna znajoma z czasu nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa została na uczelni. Co było naprawdę ciekawe, zważywszy na to, że zawsze odbierał jako tę zbyt żywiołową, zbyt wesołą i zbyt unikatową, by gnieździła się w jakimś starym zamku. Najwidoczniej ich losy potoczyły się zupełnie inaczej. Ona została nauczycielką, a on marynarzem, chociaż upierał się, że nigdy nie skaże swojej rodziny na samotność przez kilka miesięcy w roku jak jego ojciec. Cóż. Wszystko się zmieniło. On dalej nie był żonaty, chociaż z tym podejściem do kobiet i przystojną twarzą mógł się z łatwością ustatkować. Ale McGreen był marzycielem i romantykiem. Poszukiwał prawdziwej miłości, a nie przelotnego romansu. Na razie starczało mu morze, ocean i wiatr we włosach. Może i brzmiało to lekko tandetnie, ale on nigdy się tym nie przejmował. Lubił swoje podejście do życia, które kazało mu podążać za pięknem i nie tracić czasu na przyziemne problemy i smutki. Tak. Nie był z natury smutasem, a wręcz przeciwnie. Dlatego też tak miło wspominał koleżankę z domu. Informacja o jej aktualnym pobycie została mu przekazana zupełnie przypadkiem. Wpadł do Hogsmeade i podpytał miejscowych. Od razu wiedzieli co i jak. Usłyszał Ulica Pokątna i sklep zielarski i więcej nie potrzebował. Z uśmiechem tak charakterystycznym dla siebie, Logan wszedł do odpowiedniego miejsca, rzucając od progu:
- Zastałem panią nauczycielkę?
Odnalazł wzrokiem znajomą sylwetkę i musiał przyznać, że z dziewczynki wyrosła. I to wcale nie w złym tego słowa znaczeniu.

Och, Logan. Młodzieniec, który niejednej pannie mógł złamać serce. A on zawsze wydawał się być tym niezainteresowany. Nie wiem do końca, nigdy nie śledziłam jego życia zbyt wnikliwie, ale tak mi się coś kojarzy jeszcze z czasów szkolnych. Nie był chyba typowym podrywaczem, co zaraz oglądał się za inną. Miałam za dużo zajęć wtedy i nie interesowałam się żadnymi chłopcami. Dużo się uczyłam, pomagałam słabszym (nie tylko w nauce), na koniec zostałam prefektem. Wtedy spadło na mnie wiele różnych obowiązków, skurczając jeszcze mocniej moją dobę. No i jedzenie! Już wtedy miałam do niego słabość nabierając powoli pełniejszych kształtów, a to w mojej ocenie odrzucało większość mężczyzn - czy chłopczyków zaledwie. W całym Hogwarcie roiło się od wychudzonych dziewcząt czy wręcz zasuszonych arystokratek, co to linię muszą trzymać, żeby i męża ktoś im łaskawie podesłał. Takie panie były w modzie, ja się z niej wybijałam, cóż mogłam więc zrobić? No nic, robiłam swoje, tak po prostu. A teraz?
Teraz stoję za ladą czekając na odezwę mej klientki. Ona nagle coś kręci nosem, żegna się i wychodzi z pomieszczenia. Odprowadzam ją zadziwionym wzrokiem - jak to tak, wzięła darmową poradę, a teraz tak zwyczajnie opuszcza progi sklepu? Mrugam intensywnie chcąc nadążyć za tym, co się właściwie stało, ale nie potrafię. Wzdycham ciężko, chwytam za jedną z donic i odstawiam ją na miejsce. Lepiej nie powiem o niczym mej kuzynce, niech się nie martwi moim brakiem umiejętności sprzedaży roślin.
I nim znikam na zapleczu, słyszę kolejny dźwięk otwieranych drzwi; czyżby tamta kobieta poszła po rozum do głowy i zamierzała coś kupić? Obracam się przodem do wnętrza sklepu, przywdziewam na twarz swój serdeczny uśmiech - chcę gratulować pannie dobrego wyboru, ale zamiast jej ciekawskiej istoty natykam się właśnie na Logana. Przyglądam mu się dobrą chwilę chcąc się upewnić co do jego personaliów, a kiedy dopasowuję twarz do imienia i nazwiska, poszerzam swój uśmiech.
- Witaj Loganie, co cię tu sprowadza? Chcesz zakupić jakąś roślinkę? - pytam go uprzejmie, wycieram ręce w mocno nabrudzony fartuszek. Przez myśl mi nie przychodzi, że zadał sobie tyle trudu, aby popytać o mnie w Hogsmeade, a następnie przyjść tu specjalnie dla mnie. Z drugiej strony gdyby nie wiedział, nie zadałby takiego pytania, prawda? Dlatego włącza mi się intensywne myślenie, którego po mnie nie widać.

Uśmiechnięty od wejścia prezentował się na pewno dobrze, chociaż opalenizna i długie przebywanie na słońcu mogło go nieco postarzać. Cóż. Marynarka nie była łatwą pracą, ale na pewno satysfakcjonującą. Zwiedził przy tym cały świat, miał znajomych w każdym kraju, jadł rzeczy, o których inni mogli tylko marzyć, zobaczył niesamowite budowle i jeszcze wspanialsze kobiety, chociaż żadnej z nich nie chciał. Może brakowało mu długiego stażu znajomości? Sam nie wiedział. Na pewno jeśli któraś zdobyłaby jego serca, wiedziałby od razu. Chyba jednak Anglia była jego prawdziwą miłością, bo gdy wrócił, poczuł spokój. Naprawdę - jakby było tutaj zupełnie inne powietrze i chyba właśnie tak było... Idąc znajomymi ulicami wydawało mu się, że nigdzie nie było piękniej.
- W sumie to przyszedłem do ciebie. Dopiero co wróciłem z Indii i znałem tylko twój adres. Miło zobaczyć po tylu latach znajomą twarz - powiedział, podchodząc do lady i odkładając dość spory lniany tobołek, który przerzucił sobie przez ramię. - Nie zgadniesz kogo spotkałem parę miesięcy temu w Afryce. Erica Macroya! Tego samego, który ciągle dostawał szlabany. Ustawił się, ma syna i śliczną żonę. Należeliście do jednej paczki, więc podsunął mi, że mieszkasz w Hogsmeade, a stamtąd skierowali mnie tu. No i jestem. Niesamowite jak się układają te losy. Ale... Przeszkadzam ci w pracy? - spytał, przerywając swój monolog i patrząc na wchodzącego klienta.

To rzeczywiście musi być piękne życie. Podróże, nowi ludzie, nowa kultura, nawet nowe jedzenie! Zdobywanie cennej wiedzy oraz doświadczenia. Mi by to nie odpowiadało. Nie jestem wprawnym turystą, włóczykijem, który potrzebuje błądzić po tej planecie. Jestem raczej typem domatorki. Lubię się zająć ogniskiem domowym, roślinami, obiadem, spędzić czas z najbliższymi, nauczyć czegoś uczniów w szkole. Wielki świat nigdy mnie nie wołał, więc i ja za nim nie podążałam. Wolę się spełniać na miejscu obdarowując innych uśmiechem. Rozumiem jednak osoby, które nie mogą usiedzieć w miejscu i które chcą poznać dziedzictwo ludzkości - to wzniosłe cele. Po prostu wybieramy inne drogi na życie, szanuję to. Ciekawi mnie czy Logan żałuje swoich decyzji, ale kiedy widzę go takiego szczęśliwego to wątpliwości odchodzą w niepamięć. Sprawia wrażenie zadowolonego z życia, więc i ja się z tego cieszę. Co prawda nigdy nie byliśmy ze sobą blisko, ale to dla mnie nie ma znaczenia – każdemu życzę jak najlepiej.
- Indie? Ale to daleko! - mówię trochę zaskoczona, trochę wystraszona. Sama podróż ile musiała zająć! - Pewnie jest tam ciepło i pięknie - poprawiam się zaraz posyłając mu przepraszający uśmiech. Spoglądam najpierw na lniany tobołek, następnie na twarz mężczyzny, a w moim spojrzeniu kryje się pytanie. Ciekawi mnie co tam jest, ale nie chcę być niegrzeczna, więc nie pytam. Słucham.
- To prawda, musiałeś aż do Afryki pojechać, żeby go zobaczyć - śmieję się z przewrotności losu. - Cieszę się, że wam się powodzi. - Zapewniam go, a zaraz mój wzrok ląduje na kolejnym kliencie. - Moja kuzynka musiała wyjść na parę godzin, zastępuję ją - odpowiadam. - Chętnie bym się jednak spotkała i posłuchała o twoich podróżach! Dawno się nie widzieliśmy - dodaję wesoło. I szczerze.

Nie zmienili się. Nie dali się zmienić. Logan miło wspominał czasy nauki w Hogwarcie. Co prawda musiał równocześnie walczyć z rozpadającą się rodziną i niepokojącą sceną polityczną, jednak nie zabiło to w nich pozytywnego ducha. Pomona przetrwała z wiecznym uśmiechem na ustach, a on wędrował po świecie podziwiając jego piękno. Bo jego było o wiele więcej niż zła tylko ludzie skupiali się za wiele na negatywach.
- Oh! Teraz to nigdzie dla mnie nie jest daleko, Pom - zaśmiał się, przejeżdżając dłonią po włosach. - To najpiękniejsze państwo jakie widziałem, moja droga. Musisz się tam wybrać! Zobaczyć te budowle, tkaniny, przyprawy, poznać kulturę! Niesamowite... Tak kolorowego świata to nigdzie nie doświadczyłem. Koniecznie musisz się tam wybrać! - zawołał podekscytowany, wcześniej wspominając z uśmiechem obrazy z dalekich krajów.
Zmarszczył brwi na chwilę, robiąc miejsce wchodzącej klientce. Odsunął się na bok, by nie przeszkadzać w pracy Pomonie, więc skierował się do wyjścia, jednak jeszcze nie opuścił sklepu.
- Zobaczymy się w Hogsmeade! Pokażesz mi najlepsze miejsca miasteczka, a później może odwiedzimy te, gdzie lataliśmy za dzieciaka? - rzucił wesoło, machając do dawnej koleżanki z Hogwartu.
Logan opuścił sklep zielarski w jeszcze lepszym humorze niż przyszedł.

|zt x2

/20 marca

Już jako dziecko miała problem ze snem. Nie potrafiła przespać całej nocy bez zbudzenia się chociaż raz. Po latach wypracowała sobie pewien sposób. Kładła się późno i wstawała bardzo wcześnie. Tak wcześnie, że na dworze nadal było szaro, nawet ptaki jeszcze nie śpiewały. Ona była pierwszym rannym ptaszkiem w całej okolicy. Dzisiejszego dnia musiała się wybrać na Pokątną do sklepu zielarskiego. Dostawała co raz to więcej zamówień i to dodawało jej skrzydeł. Może nie czuła się tutaj jeszcze całkiem jak w domu, ale to dobry początek. Kiedy znowu może robić to w czym jest po prostu dobra. Wychodząc wczesnym rankiem dobrze zamknęła drzwi i zostawiła kartkę młodemu Sproutowi, że niedługo wróci i, żeby niczego przez ten czas nie narozrabiał. Prawdopodobnie miała wrócić zanim ten w ogóle się obudzi, ale cóż… wiadomo, że się martwiła. Każdy by się martwił tym bardziej, że Nathaniel miał milion pomysłów na minutę i łatwo było przez nieuwagę pozwolić mu na realizację, któregoś z tych pomysłów. W sklepie zielarskim była niesamowita kolejka. Peony najpierw poczuła lekki zawroty głowy, które oczywiście zignorowała i zrzuciła na brak wypitej rano kawy. Zbliżając się do lady czuła się co raz to bardziej oderwana od rzeczywistości. Nie do końca pamiętała nawet po co tu przyszła. Kiedy przyszła jej kolej, a kobieta zapytała co podać, Peony uśmiechnęła się szeroko i… czknęła. A potem zniknęła. Sprzedawczyni widząc to tylko cicho mruknęła. - Kolejna. - i zajęła się kolejnym klientem.

z.t

|6 marzec?
Nienawidził zakupów... Sam nie wiedział czy to przez to, że wydawał podczas nich tyle swoich galeonów, czy może przez sam i fakt. Niby wiesz co kupić, ale ostatecznie chodzisz jak w amoku od sklepu do sklepu co zajmuje ostatecznie cały dzień. Ale co poradzisz skoro obiecałeś to małej, gadatliwej małolacie, która nie dawała ci spokoju cały czas o tym mówiąc? Potrafiła nawet odstraszyć mu klientów! Ona! Piętnastolatka doprowadziła, że jedne z najmniej ciekawych osobistości w czarodziejskiej Anglii słuchało się jej jak francuskie pudle. Ta dzisiejsza młodzież... a może to sam fakt, że była kobietą? Z tymi nie ma co dyskutować, każdy bardziej rozumny facet to wie.
Ostatecznie zmuszony był nakarmić to małe diabelstwo, po czym wcześniej zamknąć pub. Nie narzekał nigdy na bycie jej niańką. Choć faktycznie dziewczyna na początku doprowadzała go do białej gorączki teraz nie wyobrażał sobie aby od tak mogła zniknąć z jego niemal codziennej rutyny.
Jej matka naprawdę go wkopała. Przynajmniej tyle jego jak za całe życie zaopiekuje się jakimikolwiek dziećmi, bo raczej na swoje liczyć nie mógł. Raczej... miał bynajmniej taką nadzieję.
Weszli właśnie razem do większego niż się spodziewał sklepu zielarskiego. Od razu jego nozdrza uderzyły przeróżne zapachy, a zieleń wręcz raziła go po oczach.
-Dobra młoda, wybierz coś sobie, tylko nie puść mnie z torbami.-Powiedział uśmiechając się jednocześnie do dziewczyny.

Bonnie zaś uważała, że zakupy są w porządku - chodzisz po sklepach, oglądasz ładne rzeczy i możesz je sobie kupić, o ile masz odpowiednią sumę w sakiewce. A zakupy zielarskie były wyjątkowo mocno w porządku. Co bowiem mogło cieszyć bardziej, niż kilka godzin spędzonych na podziwianiu roślin, gdy potem możesz nawet jedną wziąć? Chyba tylko najgorszy ponurak nie cieszyłby się z takiej okazji, a przecież młoda Carter ponurakiem nie była.
I wujek John też chyba nie był, choć z nim to nigdy nic nie wiadomo. Uważała go za trochę dziwnego człowieka - czasami szorstkiego, a czasami wręcz przeciwnie - ale i tak go lubiła, nawet jeżeli czasem wyglądał tak, jakby chciał jej uciąć język. No i miał tyle interesujących historii do opowiedzenia, a to akurat było dość mocnym argumentem za obdarzeniem wujka sympatią!
Kolejnym mogłoby być to, że właśnie dał się przekonać do zakupów w sklepie zielarskim. Tak, zdecydowanie. Jeżeli istniał na świecie jakiś sposób, by zyskać dozgonną miłość Bonnie, to zabranie jej do małego, botanicznego raju najprawdopodobniej nim był.
— Postaram się, ale niczego nie obiecuję — roześmiała się Bonnie wesoło, rozglądając się po sklepie. Kłaposkrzeczki, mandragory, diabelskie sidła, niech to Merlin, nawet złotoziele! Oczy jej rozbłysły, szeroki uśmiech wstąpił na twarz.
— Wujku, a może — zaczęła powoli, nagle sobie coś uświadamiając — ty potrzebujesz jakiejś roślinki do towarzystwa? O, na przykład tej — wskazała palcem na dużą sansewierię, sięgającą jej do pasa — nie musiałbyś często podlewać, bo jest długowieczna i dobrze znosi złe warunki. I ładna jest, o.
Zachęcająco poklepała doniczkę.

Słysząc śmiech Bonnie pokręcił jedynie załamany głową.
-Ty się nie masz postarać. Nie mam zamiaru później głodować tym bardziej, że jakaś małolata wyżera mi dodatkowo połowę lodówki.-Rzucił jej z pozoru srogie spojrzenie aby następnie ciepło się do niej uśmiechnąć. Nie wiedział co dziewczyna widziała w tych chwastach. Roślinki jak roślinki, czym tu się zachwycać? Gdyby interesowała się tak transmutacją to jeszcze by zrozumiał, ale zielarstwo... nie jego bajka. Na słowa dziewczyny od razu oprzytomniał.
-Roślinka i ja to nie jest chyba za dobre połączenie skarbie.-Nie miał do roślin ręki. Nawet jak jakąś chciał kiedyś wyhodować to ta za długo jego towarzystwa nie wytrzymywała. Zupełnie jak kobiety...
-Mam ci przypomnieć jak skończyła moja biedna sowa?-A skończyła dość marnie biedaczka. Służyła mu dość szmat czasu to fakt, ale tak się zdarzyło, że w pewien dzień, jak nie raz zresztą dostarczyła mu list do pubu. Nakarmił ją, napoił, a ostatecznie skończyło się to tym, że on zajął się pubem, a jego sówka grzecznie siedziała na parapecie jednego z okien. Kilku milszych klientów uznało jednak, że woda nie jest za odpowiednim trunkiem dla sowy, która po całym dniu musi się odstresować. Dlatego napoili ją kilkoma czystymi, która ta jakże z zadziwiającą chęcią wypiła. Ostatecznie sówka zapadła w wieczny sen, troskliwi klienci dostali po mordach, a on był zmuszony odprawić zwierzęciu mini pogrzeb... Alex naprawdę zwariowała powierzając mu w opiece swoją córkę.
-Właśnie! Jeśli już o tym mówimy. Twoja matka jest skrajnie nieodpowiedzialna zostawiając cię pod moją opieką. Możesz ją uświadomić. Wysłałbym jej sowę, ale... sama rozumiesz.-Wzruszył ramionami rozglądając się z uwagą po pomieszczeniu i wysyłając czarujący uśmiech sprzedawczyni stojącej za ladą.

|24.03.1956?


To był dość nerwowy dzień - a dla osoby o równie słabych nerwach, co Lily nie oznaczało to nic dobrego. Od kilku dni nie miała już małych występów, a na wieczór szykował się pierwszy duży pokaz. W teatrze, z publiką, która zbierze się specjalnie dla niej, zachęcona afiszami, plakatami, informacjami z gazet, lub - jej zdaniem w głównej mierze - jej małymi, promocyjnymi pokazami, na których pokazywała sztuczki nie wymagające zbyt dużych rekwizytów, czy wsparcia magii.
Nic więc dziwnego, że była zdenerwowana. Minęło sporo czasu od jej ostatniego występu. Oczywiście w związku z tym brakowało jej już pieniędzy, więc duża ilość wykupionych biletów była dla niej prawdziwym ratunkiem - jak i fakt, że w kwietniu czekają ją dwa pokazy w Londynie i dwa wyjazdowe! Tak, czy inaczej długa przerwa była przerażająca i fakt, że czegokolwiek zabrakło niewiele przed występem wcale nie pomógł. Miała jeszcze czas, pewnie tak na prawdę zdąży bez problemu, po prostu próba generalna będzie trochę krótsza, ale pozwólmy Lily być sobą, Lily musi podramatyzować i poprzeżywać i pomyśleć o tym, że świat się wali!
Dobrze? To dobrze.
Wpadła więc do sklepu. Lubiła rośliny i ich uspokajający wpływ na ludzi. Myślała o zakupie czegoś odpowiedniego do domu, a najlepiej o zasłonięciu tego koszmarnego kominku, ale to nie dziś.
- Dzień dobry. - odezwała się, kiedy tylko zobaczyła jakąś postać. - Bardzo się spieszę, może mi pani pomóc?
Poprosiła. Niech ktoś w tym sklepie nie będzie zajęty, ona musi mieć te zioła. Pewnie bez nich też da sobie radę, ale jej nerwom nie pomoże fakt, że czegokolwiek brakuje!

/ a może przeniesiemy to na początek kwietnia już? czy wolisz jeszcze w marcu?

Kiedy Zafir przyniósł jej dzisiejszego ranka sowę na początku nie do końca wiedziała kto jest nadawcą listu. Wyjeżdżając na dwa lata zdawała sobie sprawę z tego, że ludzie, dla których kiedyś znajdowała się na szczycie listy dostawców przez ten czas zdążyli znaleźć sobie kolejnych. Niełatwo jest sobie pozyskać zaufanie. W końcu nie chodziło nawet o to co sprzedawałeś. Nie podlegał dyskusji fakt, że jeżeli cenisz kupujących musisz dbać o to by wszystko było pierwszorzędne. Jednak ważne było także to co sobą reprezentujesz. Odkąd wróciła do Doliny próbowała w jakikolwiek sposób znowu zaistnieć na rynku. Potrzebowała tego w końcu musiała utrzymać siebie, a przede wszystkim syna. Teleportując się do sklepu wraz z przygotowanymi chwile wcześniej skrzynkami mandragor. Widząc znajome miejsce i znajomą twarz właściciela nie mogła się nie uśmiechnąć. Nawet jeśli tak naprawdę dzisiaj była tylko zastępstwem dla prawdziwych dostawców to jednak wiedziała, że to wszystko do czegoś prowadzi. Pierwsze kroki są w końcu zawsze najważniejsze. Kiedy właściciel poprosił ją by zaczekała przy ladzie Peony uśmiechnęła się i skierowała spojrzenie na stojące przy jej ramieniu słoiki z ziołami. Słysząc dźwięk otwieranych drzwi skierowała wzrok w tamtą stronę. Na pytanie pokręciła głową spoglądając w stronę drzwi, w których przed chwilą zniknął właściciel sklepu. - Ja tutaj nie… - zaczęła, ale widząc, że kobieta naprawdę się śpieszy uśmiechnęła się i weszła za ladę. - … w czym mogę Pani pomóc? - zapytała. Właściwie niewiele myślała w tej chwili. W końcu wiedziała, że nie powinna wchodzić mężczyźnie w paradę, ale z drugiej strony zdawała sobie sprawę z tego, że skoro kobiecie się śpieszy to tym samym właściciel straci klientkę. A przecież znała się na tym. Mogło jej tylko chwile zająć szukanie potrzebnych roślin. Dopiero teraz przyjrzała się dziewczynie. Wydała jej się bardzo znajoma. Tak bardzo, że od razu zaczęła przeszukiwać swoje wspomnienia aby znaleźć jakąś wzmiankę o rudowłosej dziewczynie na którą właśnie patrzyła. Nie trwało to długo. W końcu szkoła nie była aż tak dawno. Dziwne, że nie było to w innym życiu. - Lily… Lily MacDonald. - uśmiechnęła się szeroko. - Nic się nie zmieniłaś. - odparła opierając się łokciami o ladę.