Sowi Bór

Vane przybył do Carnacon o zmierzchu, kiedy ostatnie promienie słońca ledwo przebijały się przez nagie gałęzie starych buków otaczających mały domek Blackwoodów na skraju miasteczka. Mgła unosiła się nisko nad ziemią, cicha i ciężka, jakby sama natura wstrzymywała oddech przed tym, co miało nadejść. Kamienna, niczym niewyróżniająca się chatka w tradycyjnym stylu, ukryta pośród zasp śniegu i starych dębów, miała w sobie coś niemal mistycznego — była miejscem starym, przesyconym historią i tajemnicą. Jayden poprawił płaszcz, czując chłód przenikający go do kości, ale nie był to tylko chłód zimowego powietrza. Wiedział, że to, co zamierzał zrobić tej nocy, niosło ze sobą ryzyko.

Marigold Blackwood czekała w jadalni.

Jayden został wpuszczony przez starszą kobietę, która przyglądała mu się uważnie, jakby oceniając, czy jego obecność nie zakłóci kruchej równowagi tego domu. Wiedziała, kim był, jednak to nie oznaczało, że się nie bała. Kiedy wpuściła go dalej, czarodziej bez problemu dostrzegł dziewczynkę siedzącą na drewnianym krześle przy niewielkim stole. Światło kominka migotało na jej twarzy, ukazując zaledwie część jej profilu. Obok niej znajdował się mężczyzna. Pan Blackwood.

- Profesorze - powiedziała cicho Marigols, odkładając książkę i wstając z miejsca.

Vane podszedł bliżej, zerkając jeszcze przez okno na ciemniejący ogród i witając się ze znajdującymi się w środku mieszkańcami. - Dziękuję, że zgodziłaś się ze mną spotkać. Ty i państwo.

- Nie zostawił nam pan wiele wyboru - odpowiedziała starsza kobieta spokojnie, choć w jej głosie dało się wyczuć napięcie. Jako babcia o mugolskiej krwi miała pełne prawo do obaw i braku zaufania. Tak samo jak jej mąż, który wpatrywał się uważnie w wysokiego czarodzieja. - Co się dzieje?

Jayden milczał przez chwilę. Przyglądał się jej, jakby chciał upewnić się, że dziewczynka, jak i jej niewielka rodzina byli gotowi usłyszeć prawdę. W końcu jednak podjął temat, dla którego się tam zjawił. - Znasz mnie, Marigold. Byłem twoim nauczycielem. Wiesz, że nie przychodzę tu bez powodu. - Trzynastoletnia Puchonka skinęła głową, ale w jej oczach czaiła się niepewność. - Sytuacja jest bardziej skomplikowana, niż wydaje się większości czarodziejów. Hogwart legł w gruzach, a Ministerstwo przymyka oczy na to, co dzieje się wokół nas. Nauczanie poza odpowiednimi zasadami stało się niebezpieczne, ale nie zamierzam was zostawiać. Znam wasz potencjał i chcę, abyście uczyli się dalej.

Marigold zmarszczyła brwi, prostując się w fotelu, jednak to jej dziadek zabrał głos, wpatrując się w astronoma. - Czy pan... tworzy komplet?

Jayden skinął głową, a jego spojrzenie stało się bardziej przenikliwe. - Tak. Ale to nie jest zwykła nauka. To nie są zajęcia, które kończą się po dzwonku. To opór. To nauczanie, które może nas wszystkich kosztować życie, jeśli zostaniemy odkryci. - Tak jak się spodziewał, cisza w pokoju wydawała się niemal namacalna. Tylko trzaskający ogień w kominku przypominał, że czas wciąż płynął. Widać było, jak splecione dłonie pani Blackwood próbują przestać się trząść, a zamknięte oczy jej męża powstrzymują łzy.

- Dlaczego ja? - zapytała w końcu Marigold, jej głos był cichy, lecz pełen emocji.

- Bo ci ufam. Bo widziałem, jak stawiasz pytania, kiedy inni milczeli. Bo wiem, że masz odwagę, której wielu brakuje. - Zamilkł na moment, pozwalając, by jego słowa wybrzmiały. - Ale musisz zrozumieć. To, co robię... nie jest bezpieczne. Jeśli dołączysz, nie będzie odwrotu. Twoje imię znajdzie się na mojej liście. Tylko ci, którym w pełni ufam, mogą stać się częścią tego kręgu.

Marigold wstała z krzesła. Jej twarz była teraz wyraźnie widoczna — blada, poważna, z mocno zaciśniętymi ustami. - To nie tak, że się nie boję, ale... - zawahała się, patrząc po dziadkach. - Boję się cały czas. - Dziewczynka spuściła wzrok, zaciskając pięści. Przez chwilę wydawało się, że odmówi. Że ciężar decyzji okaże się zbyt duży. Ale potem podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - Zgadzam się.

Vane bez słowa wyciągnął spod płaszcza niewielki medalion — pozornie zwykły, okrągły kawałek kamienia z wyrytymi, niemal niewidocznymi symbolami. - To Proteusz. Znasz jego działanie, dlatego proszę — nie noś go na widoku.

Marigold wzięła medalion ostrożnie, jakby ważył więcej, niż wskazywał jego rozmiar. Zaraz też uniosła spojrzenie dużych, zielonych oczu na czarodzieja. - Co teraz?

- Teraz czekasz. I ufasz mi. A kiedy nadejdzie moment... będziesz gotowa. - Zanim Jayden odszedł, rzucił ostatnie spojrzenie na starą chatkę Blackwoodów. Mgła znów zaczęła gęstnieć, a cisza Carnacon wydawała się bardziej złowieszcza niż wcześniej. Wiedział, że postawił ją na drodze, z której nie było odwrotu. Ale wiedział też, że bez takich jak Marigold, walka o przyszłość byłaby już przegrana.