- Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz. - odpowiedziała, z każdą chwilą, kiedy jego złość rosła, ona zdawała się opanowywać swoją. - Nie jest. Ale to co robisz prowadzi donikąd.. - dodała jeszcze patrząc jak magia formuje się w kształt włóczni pędzącej w jego kierunku. Pierwszy z uroków był całkowicie nieudany. Drugi miał minąć ją, niewiele, ale jednak. Przesunęła się spokojnie o krok, unosząc różdżkę.
- Commotio. - wybrała, wskazując niezmiennie jego.

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 30

Tym razem to ona pomyliła się o milimetry. Ale nie miało to znaczenia, nadal miała przewagę. Zamiast ego wywinęła różdżką raz jeszcze.
- Ignitio. - wybrała inny urok.

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 32

Był coraz bardziej wściekły - na nią, na siebie, na tę całą chorą sytuację - w ich walce nie było nic na niby, rzucała zaklęcia bezlitośnie, jakby walczyli nie do pierwszej krwi, ale do chwili, gdy przeleje się ona całkowicie.
- Więc powiedz mi, co mam robić? - kolejne gorzkie, ostre słowa, tym razem na pograniczu krzyku. Krzyku bezsilności.
Wreszcie. Wreszcie popełniła jakiś błąd, przestała być tak nieludzko perfekcyjna.
Opuściła gardę, miał swoją szansę - szansę na co? Na to wciąż nie potrafił sobie odpowiedzieć.
Co oni w ogóle robili?
- Impeta.

The member 'Keat Burroughs' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 17

Roześmiał się - w głos; twarz wygięła się w brzydkim grymasie.
Oto więc jego szansa - na kolejną porażkę.
Znowu zawiódł.
- Impeta - powiedział raz jeszcze, dobitniej, rozkazująco.

The member 'Keat Burroughs' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Paradoksalnie, gdy jego złość wzrastała jej zdawała się opadać. Jaka ta transportowała się sama - z niej, na niego. Brwi nad jasnymi oczami nadal marszczyły się lekko. A spojrzenie podążało za każdym, jednym. Ni była bezlitosna. Nadal nie sięgała po najcięższe uroki. A mogła przecież. Zawahała się, odsłaniając, wystawiając na atak. Ale nie on był ważniejszy, a słowa, które wypowiedział.
- Jesteś pewny? - zapytała spokojnie, poważnym spojrzeniem go lustrując. - Jesteś pewny, że jesteś gotowy? To moment w którym jeszcze możesz zniknąć, przemknąć w cieniu. - żyć, Keaton. Nie chciała tego dla niego. Walki, ciężkiej, trudnej wyniszczającej.
- Protego Maxima. - wypowiedziała, choć urok nie miał większego znaczenia, nie był w stanie jej skrzywdzić nim za bardzo - choć Brendan doskonale wiedział, jak ją nim wykończyć.

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 20

Urok w nią trafił, ale nie włożyła w swój czar zbyt wiele uwagi. Machnęła różdżką bez przekonania. Teraz już co inne było ważniejsze.
- Wystarczy. - znów była spokojna, huragan Justine właśnie odchodził. Wsadziła różdżkę w wargi nie kierując jej w stronę mężczyzny już więcej. Podniosła szatę i pochyliła się zerkając na nakładkę z eliksirami, przesunęła palcami po przegródkach zatrzymując się na jednej. Wyciągnęła niewielką fiolkę opisaną nazwą: eliksir wiggenowy. Podeszła kilka kroków i wyciągnęła ku niemu dłoń podając mu eliksir. - Wypij cały. - poleciała spokojnie.
- Dlaczego, Keaton? Dlaczego chcesz walczyć? Po co? Jaki masz cel? - zadała kolejne pytania zawieszając na nim spojrzenie, które uniosło się do góry. - Wejdźmy do domu, znajdę ci jakieś czyste ubrania. - zaproponowała - chyba, że jeszcze nie skończyłeś. Oni, mają gorsze uroki i nie powstrzymują się przed sięgnięciem po nie. - ostrzegła go spokojnie, jasne tęczówki nie straciły na pewności. Ale spokój zdawał się na nowo jej przyjacielem.

| wracamy do domu? przekazuję Eliksir wiggenowy