First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Harlan Avery' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 48

Corinne zawsze wyznawała jedyne słuszne poglądy – czyli zgodne z poglądami rodu, ale zdawała sobie sprawę, że Hogwart miał negatywny wpływ na jednostki o słabszym kręgosłupie. Jej kręgosłup wartości był na tyle silny, że nic co działo się w szkole nie dało rady nim zachwiać, ale może z Amandą tak nie było? Corinne skutecznie opierała się nieodpowiednim znajomościom, jej serce pozostawało zimne i obojętne na zaloty niżej urodzonych chłopców; czasem jedynie z premedytacją wykorzystywała ich do swoich celów, by pisali za nią eseje z nielubianych przedmiotów (jej nie chciało się marnować na to czasu), i ćwiczyła na nich swoje umiejętności manipulacji, kłamstwa i kokieterii, ale nigdy do żadnego nie poczuła niczego prawdziwego, bo doskonale wiedziała, że o jej małżeństwie zdecyduje rodzina. Nawet jeśli chodzi o zwykłe znajomości prowadziła selekcję i zadawała się tylko z osobami o krwi szlachetnej, ewentualnie czystej, ale o odpowiednich poglądach, i próżno było szukać w jej pobliżu osób półkrwi, jeśli nie liczyć służby. Czarodzieje półkrwi byli w jej oczach jedynie siłą roboczą, a nie kimś jej równym. Byli potrzebni, bo ktoś musiał produkować żywność, ubrania i inne niezbędne towary, ale w hierarchii społecznej stali niżej. Starannie unikała też osób o poglądach promugolskich. Podejrzewała że te osoby z dobrych rodów, które w dorosłym życiu zostały zdrajcami krwi, zostały zdeprawowane właśnie w Hogwarcie, który nachalnie promował równość i traktował wszystkich tak samo, i dopuszczał do magicznej nauki także szlamy, które przynosiły złe mugolskie wpływy. Co prawda nie było ich w Slytherinie, gdzie trafiała zdecydowana większość Averych, ale na lekcjach już można było się zetknąć z bezczelnymi szlamami i promugolskimi zdrajcami.
Nie były z Amandą na jednym roczniku, więc Corinne nie wiedziała, z kim dokładnie jej nieco starsza kuzynka mogła stykać się na lekcjach i kto mógł namieszać jej w głowie, ale gdyby wiedziała, to z pewnością uprzejmie doniosłaby wujowi. Pod tym względem Corinne nie miałaby skrupułów, dla ratowania dobrego imienia rodziny nie wahałaby się nawet przed wydaniem kogoś, kogo uważała za bliskiego, nie ze złośliwości, a po to, żeby ratować tę osobę przed zbłądzeniem na złą drogę. Kiedyś przed laty doniosła już na jedną z kuzynek, która w Hogwarcie zbyt dużo czasu spędzała z chłopcem z nieszlachetnej rodziny, i choć przez to ich relacje na dłuższy czas się popsuły, nie miała wątpliwości, że postąpiła właściwie. Może dlatego Amanda nie ufała jej w pełni i nie zwierzała się ze swoich rozterek bo wiedziała, że Corinne jest tak bezgranicznie oddana rodowym zasadom, że nie dotrzyma sekretu? W mniemaniu Corinne, ród musiał pozostawać jednością i wyznawać te same wartości, a odstępstwa powinny być zawczasu naprostowywane. Corinne podobnie jak większość Averych miała ultrakonserwatywne poglądy, zarówno jeśli chodzi o kwestię czystości krwi, jak i rolę kobiet, które powinny wychodzić za mąż, rodzić dzieci, a w międzyczasie być salonowymi ozdobami, a nie myśleć o jakiejś bzdurnej niezależności.
- Nie ufa mi. Pewnie wie, że nie byłabym jej sojuszniczką, jeśli chodzi o… niewłaściwe znajomości czy uczucia nieodpowiednie dla naszego urodzenia, jeśli taka rzecz ma miejsce w jej przypadku – rzekła, także dostrzegając dziewczynę z puszką. Może powinna wspaniałomyślnie ofiarować choć skromny datek na rzecz sierot? To by dobrze wyglądało. – Ale podążanie za wolą rodu jest jedyną słuszną drogą, zaś małżeństwo i macierzyństwo najwspanialszą rzeczą, jaka może spotkać kobietę, i podejmę się próby uświadomienia jej tego i pokazania swoim przykładem, że nawet aranżowane małżeństwo nie musi być czymś negatywnym. Bardzo bym chciała, żeby wyszła dobrze za mąż i spełniała się jak na damę przystało.
Bo kobieta musiała mieć męża i dzieci, by być w pełni wartościową. Stare panny nie były pełnowartościowe, były jednostkami przegranymi i wybrakowanymi. Corinne znała tylko jeden przypadek starej panny, która była powszechnie szanowana, i była to lady Adelaide Nott, która swym postępowaniem przez lata zapracowała sobie na swoją renomę. A dla dbałości o czystość krwi i rodowe sojusze, konieczne były małżeństwa aranżowane, nie zaś zdawanie się na porywy serca. Amanda także musiała to zrozumieć, była córą Averych, a to oprócz przywilejów niosło za sobą również obowiązki. Nawet one nie otrzymywały w życiu wszystkiego za darmo, a musiały zapłacić swoją cenę, wypełniając obowiązki wobec rodu i rezygnując z własnych wyborów na rzecz tych, które sprzyjają rodowi. Corinne naprawdę wolałaby, żeby udało się ten problem rozwiązać po dobroci, z korzyścią dla rodziny. Jako dama nie była jednak świadoma wielu politycznych aspektów, które mógł rozważać jej wuj, postrzegała więc sprawę w znanych sobie kategoriach wpojonych jej zasad i obyczajowości.
Wsunęła knuta w szczelinę skarbonki i także odebrała swój los, rozwijając go z ciekawością, a jednocześnie opowiadała wujowi o tym, jak się czuje w dworze Rosierów.
- To dobrze, w końcu za parę lat zadebiutuje i dołączy do towarzystwa – ucieszyła się na wieść o tym, że jej młodsza kuzynka nie próżnowała i już teraz zaczynała nawiązywać znajomości pod okiem swej matki. Corinne wciąż pamiętała swój debiut, było to najważniejsze wydarzenie w jej życiu przed ślubem. Nie pójście do Hogwartu (które postrzegała raczej jako zło konieczne niż coś radosnego), a właśnie debiut na salonach był czymś, na co latami wyczekiwała z utęsknieniem i niecierpliwością, bo w dniu debiutu przestała być dzieckiem, a stała się dorosłą damą na salonach. – Cieszę się, że Emeric ma już za sobą Hogwart i może się cieszyć dorosłym życiem. – A jako młodzieniec miał więcej swobody niż dziewczęta, i pewnie przynajmniej kilka lat nim spotka go ożenek, choć zapewne spadnie na jego barki więcej innych obowiązków związanych z rodem. Jej brat po skończeniu Hogwartu musiał zaangażować się w pomoc ojcu przy hodowli trolli. – Ja osobiście nie wspominam Hogwartu zbyt ciepło, wuju. Niezmiernie cieszyłam się, kiedy opuściłam go po raz ostatni. – Hogwart miał też swoje zalety, jak możliwość obcowania z innymi szlachetnie urodzonymi rówieśnikami i bycie w miejscu tak ważnym dla czarodziejskiej społeczności, ale niestety wady przeważały. Przede wszystkim uwierała ją sztuczna równość, obecność uczniów nieczystej krwi, niemożność posiadania służki, a także brak edukacji artystycznej, która była niezbędna młodym lady na salonach. Corinne nie zamierzała nigdy skalać rąk pracą, więc nie musiała posiadać wiedzy naukowej ani być szczególnie biegła w jakiejś dziedzinie magii, wystarczyły jej podstawowe umiejętności (bo i tak prawie wszystko robiła za nią służba), ale jako salonowa ozdoba potrzebowała być zaznajomiona ze sztuką, a z tą mogła zaznajamiać się jedynie w letnie wakacje i ferie świąteczne, nad czym ubolewała, bo wolałaby się uczyć muzyki i malarstwa niż słuchać wywodów o wojnach olbrzymów i tym podobnych niepotrzebnych rzeczy. Była uczennicą przeciętną, nie wyróżniającą się ani na plus, ani na minus, robiła tyle co niezbędne by nie przynieść wstydu ojcu i nigdy nie lubiła ślęczeć nad podręcznikami ani pisać esejów, i gdy tylko mogła, to znajdowała sobie jakiegoś naiwniaka który zrobi to za nią w zamian za piękny uśmiech. Poza tym nie wypadało jej, jako kobiecie, być mądrzejszą od ojca, brata czy męża. Jedyne hogwarckie przedmioty, które zainteresowały ją mocniej, to było zielarstwo (za sprawą matki z rodu Flintów, aczkolwiek nurzania rąk w ziemi i nawozach nie polubiła nigdy, wolała rośliny podziwiać, bywać wśród nich a także poznawać je teoretycznie), oraz transmutacja (bo zawsze fascynowały ją rodowe legendy o wrogach rodziny zaklętych w kamień). Całą resztę traktowała po macoszemu, choć przed wyruszeniem do Hogwartu oraz w każde letnie wakacje, w rodzinnym domu była bardzo gorliwą uczennicą na zajęciach z guwernantką, która uczyła ją umiejętności niezbędnych na salonach, historii rodu oraz sztuki. Ale w Hogwarcie nie umiała wykrzesać z siebie nawet połowy entuzjazmu, którym cechowała się, kiedy uczyła się gry na fortepianie, malarstwa, tańca balowego, genealogii i innych tego typu rzeczy.
Kolejne słowa wuja wyrwały ją ze wspomnień sprzed lat i sprowadziły z powrotem do teraźniejszości.
- Jeszcze nic konkretnego, ale z pewnością zapoznam się bardziej szczegółowo z ozdobami, ubraniami oraz biżuterią – odezwała się, wypatrując na straganach czegoś, co byłoby godne jej pozycji. Przecież nie będzie chodzić w tandetnych, tanich świecidełkach jak zwykła czarownica z gminu, ale zakładała, że na jarmarku były towary skierowane dla różnych grup społecznych, zarówno dla zwykłych czarodziejów, jak i dla tych uprzywilejowanych, którzy mogli sobie pozwolić na droższe towary. – Może znajdę coś z motywami róż? – zastanowiła się. Od momentu ślubu starała się otaczać symboliką Rosierów, by podkreślić swą nową przynależność do męża i jego rodu, ale nie zapominała o swoich korzeniach, w krwi i sercu zawsze pozostanie Avery, była ze swojego pochodzenia dumna i jako mężatka poniekąd była częścią dwóch rodów: tego, z którego pochodziła i tego, w który została wżeniona, i musiała łączyć w sobie cechy obu, i dla obu być dumą. Dostrzegła po chwili bransoletę z motywem róż i zaczęła ją oglądać, oceniając, czy jest to coś odpowiedniego dla jej pozycji, czy może kolejna tania błyskotka zawierająca w sobie jedynie imitację szlachetnych kamieni i metali.

| los

The member 'Corinne Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 96