Ganek

Gdy przychodziło do walki, do tego desperackiego, rebelianckiego zrywu, który mógł być na dobrą sprawę ich ostatnim podrygiem wolności, nigdy w Lucindę nie zwątpił. Martwił się, szaleńczo, pewnie podświadomie wolałby gdyby jak zwyczajna kobieta dbała o własne życie w zaciszu czterech ścian, ale były to myśli, których nigdy nie wypowiedziałby na głos, do których - przede wszystkim - z trudem przyznawał się sam przed sobą. Ostatecznie to właśnie jej natura, jej głębokie poczucie sprawiedliwości i odpowiedzialności za ludzi wokół siebie, jej gryfońska bardziej niż krukońska odwaga, skłonność do buntu przeciw temu co uznawała za niewłaściwe - to w pierwszej chwili przykuło jego uwagę, to pozwoliło im w ogóle rozwinąć przyjaźń i bliskość, która w oczach każdego konserwatywnego szlachcica byłaby nikczemnym zniżaniem się do przeciętności. Podziwiał ją, wiedział, że w większości przypadków doskonale radziła sobie sama; zawsze tego chciała, samodzielności i samowystarczalności, bo tylko dzięki temu mogła realizować marzenia o podróżach i odkrywaniu nieznanego. Teraz ich priorytety były inne, ale Lucinda pozostawała tą samą silną osobowością, której byle słabszy człowiek, mężczyzna, nie byłby w stanie nagiąć.
Tym razem jednak sytuacja była zgoła inna. Niespodziewana, nierzeczywista, jakby oderwana od świata, który znali. Ofiarą deszczu meteorytów i ognia mógł paść każdy, śmierć przetoczyła się po Anglii falą zbierając krwawe żniwo i nie dbając zupełnie o to, kogo tym razem ścięła. Nawet najpotężniejsi byli tylko prochem w obliczu nieboskłonu walącego się na głowy, dlatego zupełnie rozsądnym i logicznym zdawało się, że tracił rozum z nerwów.
To byłaby tak głupia śmierć, tak przypadkowa i niesprawiedliwa. Po wszystkim co już przetrwała, o co walczyła, gdyby życie odebrało jej trzęsienie ziemi lub pożar lasu... wciąż walczył ze spazmami złego przeczucia, wmawiając sobie, że taka przewrotność losu zakrawałaby już o absurd. I co z tego, że rozumiał jak kruche były ich ciała, jak śmiertelni byli wszyscy? Gdyby był z nią, osłoniłby ją pewnie własnym kosztem, ale był bezradny, był sam, a jego pierdolony trzeci wzrok nie przydał się absolutnie do niczego.
Jak mógł w tym wszystkim dalej nazywać się mężczyzną?
Uderzając w drewniane drzwi dość brutalnie by zaskrzypiały w zawiasach dał upust swojej frustracji i nie powinien się zapewne dziwić, że gdy Vincent pojawił się wreszcie na progu, miał w dłoni różdżkę i zdawał się gotów do walki. Szczęśliwie, rozpoznał go szybko, nawet tak rozczochranego i zdenerwowanego. Przy szerokim, skórzanym pasie Elric miał własną różdżkę, ale nawet po nią nie sięgnął, nie musiał; Vincent zaufał mu szybko, może i zbyt szybko, biorąc pod uwagę wszystko co się w ostatnim czasie działo.
- Skąd wróciłeś? - spytał wpierw po tym jak skinął staremu znajomemu na powitanie, a potem i tak zignorował własne pytanie. Czym niby mogliby zajmować się teraz, jeśli nie przetrząsaniem gruzów? - Jest Lucinda w domu? Nie odpisuje mi na listy, chciałem się tylko upewnić, że wszystko z nią w porządku. Nie będę wam zawracał głowy jeśli jest zajęta - powiedział na jednym oddechu tonem, który sugerował raczej, że będzie im zawracał głowę, z takiego tylko powodu, że po tych trzech przeklętych dniach i snach nie odpuści, dopóki nie zobaczy jej na własne oczy. - Nic nie jest w porządku - żachnął się może nieco zbyt szorstko, a potem złagodniał i położył Vincentowi rękę na ramieniu. - Moja rodzina żyje, jeśli o to pytasz, ale Dolina jest w gruzach. Widziałeś na pewno albo słyszałeś. Czuję, że tej zimy, jeśli jej dożyjemy, wszyscy będziemy głodować. - Ale co to miało za znaczenie?
Gdy tylko zabrał rękę z ramienia Vincenta odwrócił się na pięcie i bez zaproszenia wszedł do salonu. Dłonie, które mimowolnie ciągle zaciskał w pięści, wepchnął do kieszeni płaszcza.
- Gdzie jest Lucy?
Bo przecież domyślił się już, że nie ma jej w domu, nawet jeśli jeszcze tego nie zaakceptował.