First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie zasypiaj, nie odpływaj, nie umieraj, nie odchodź, nie zamykaj się, słuchaj, odpowiadaj, zachowaj świadomość, ruszaj się, oddychaj, myśl, reaguj, kojarz... I tak w kółko, ciągiem, jak mantrę powtarzał w myślach. Nie on sam, a wytrwały, wyuczony w bojach, przyzwyczajony do trudnych, a nieraz dramatycznych sytuacji umysł, podbity wielką wolą życia, a raczej walki o przetrwanie. Nie dał się łatwo zabić, choć nieraz było naprawdę źle, a jeśli kiedykolwiek wcześniej, lub jeśli dziś był na krawędzi, wierzył, że czuwa obok ktoś, kto z bardziej lub mniej oczywistych pobudek nie pozwoli mu umrzeć. Nawet jeśli oślepiło go światło, choć miał zamknięte oczy; nawet jeśli w swoich wyobrażeniach, które były niczym rzeczywistość ciemna spódnica Cassandry nabierała coraz jaśniejszego odcienia, aż w koncu stała się zupełnie biała, podobnie jak jej koszula, jak jej delikatne dłonie, łabędzia szyja, a nawet włosy. Białe jak śnieg. I tak jak sylwetka Vitalija niczym przypruszona śniegiem straciła wszystkie barwy, nawet gdy cały otaczający go świat tracił kolory i cienie, stając się płowy, nijaki, biały, a może całkiem bezbarwny lub tak jasny, że nie był w stanie inaczej go sobie wyobrazić. Nawet wtedy w jego uszach dźwięczało echo słów, głos sprowadzający go na ziemię, do rzeczywistości — tej prawdziwej, nie utworzonej w głowie za sprawką gwałtownie bijącego serca, pompującego krew z niezwykłą prędkością i tak paradoksalnie słabych i wolnych oddechów, jakiegoś nieporządku w jego ciele, chaosu słabnących organów, uciekających myśli, wciąż wypływającej krwi.
Lepiło się wszystko. Lepiły się włosy, lepiły się rzęsy i powieki, lepiła się koszula do piersi i pleców, a płaszcz do koszuli, lepiły się spodnie do nóg, palce i pośladki lepiły się do podłogi, wszystko było z krwi, była zupełnie wszędzie. Wiedział to, czuł pod palcami na chropowatej fakturze starych, drewnianych desek i przy każdym ruchu klatki piersiowej. Czuł też zapachy, choć słabły z każdą chwilą i tak jak rzeczywistość przed oczami, nikły w pustce. Potrafił się skupić na tym, by uchwycić chociaż jeden i trzymać się go kurczowo. Nie puścić, nie oddać sterów. Nigdzie nie płynie, tylko odpoczywa. Moment, minutkę, chwileczkę.
— Nie — odparł po chwili, wszak dźwięki przekształcone w słowa dotarły do niego z opóźnieniem. — Nie było jej — nigdzie; nie widział, choć ledwie rzucił okiem. Gdyby ją dostrzegł przecież by nie zapomniał, nie zostawiłby jej w błocie. Wypadli na bruk, był nieprzytomny, potrzebował pomocy. Chrzanić różdżkę, kupi nową.
Otworzył w końcu powieki; spojrzał na Cassandrę. Wracały jej kolory. Wracała czerń pod jej powiekami, kruczość włosów, mrok w spojrzeniu. Spódnica wciąż była zbyt jasna, jaskrawa, rażąca w oczy, tak samo jak biel jej skóry.
— Tak — znów odpowiedział krótko, zwięźle. Był z nim cały czas, odkąd przypadkiem spotkali się w tamtej karczmie. Parszywej, przeklętej spelunie pełnej śmierdzących mugoli. Dlaczego nie spłonęła?
Obrócił niemrawo głowę, gdy fiolka wypadła z ręki Magnusa i potoczyła się w jego kierunku, a ciałem wstrząsnęły drgawki. Przez chwilę na niego patrzył bez żadnej interwencji, tylko dlatego, że nie miał siły wstać. Uzdrowicielka była zajęta jego ojcem, i dobrze, pomyślał, niech nie myśli o niczym innym jak ratowanie mu życia. Niech się na nim skupi, niech nic ją nie rozprasza, nie ty, Magnusie. Nawet ty. Zebrał się w sobie w końcu, jak się okazało po nie tak długiej chwili, odepchnął od ściany i nie wstając, na kolanach do niego zbliżył. Uklęknął przy nim i lepką z krwi ręką chwycił — słabo, bo słabo — jego szatę, by w miarę go sobie ustawić i strzelił go raz, a porządnie w twarz, na tyle na ile miał jeszcze siły. Jego. Wielkiego lorda. Rowle'a. Tylko to było go w stanie otrzeźwić, tylko to mógł mu zafundować, by go zbudzić i postawić na nogi. A potem opadł na podłogę, napierając rękami na jego pierś, byle nie upaść tak samo nędznie tuż obok.
— Na Salazara, weź się w garść i zbudź — wycharczał z nutą zniecierpliwienia w głosie. Nie bał się o jego życie i nie martwił o niego. Od zmartwień miał kiedyś matkę, ojca, żonę, dzieci. Jeśli miał umierać to w słusznej sprawie, w imię Czarnego Pana, a nie po pieprzonej awanturze, a nawet masakrze z niegodnym jego osoby czarodziejem. Miał tu jeszcze coś do zrobienia, nie wolno mu było tak żałośnie odejść.
Zacisnął palce na materiale i szarpnął nim słabo. Zakręciło mu się w głowie, a ból stał już nie do zniesienia. Rozrywał mu czaszkę, przepoławiał, mózg szarpał na kawałki.

Pomału orientowałem się w tym, co działo się wokół mnie, a nie tylko z moim ciałem. Walczyłem z uczuciem słabości, które ponownie zaczęło mnie ogarniać. Tym razem jednak nie zamierzałem odpłynąć w krainę koszmarów. Nawet nie dlatego że jakoś szczególnie się jej bałem. Senne cienie są niegroźne, nawet jeśli straszne i męczące. Zależało mi jednak na utrzymaniu kontaktu ze światem spoza mojej głowy. Skupiałem się na słowach Cassandry próbując zrozumieć z nich jak najwięcej. Wyglądało na to, że moje nie najlepsze samopoczucie miało skończyć się szybciej niż początkowo się obawiałem. Nie zmieniało to jednak faktu, że byłem już za stary na podobne przeżycia. Wstrząs mózgu nie był czymś, co planowałem przeżyć w wieku pięćdziesięciu lat. Z drugiej strony, moje życie niespecjalnie chciało dać się okiełznać w jakiekolwiek ramy i dać przewidzieć tak prosto. Rany po szkle pasowały do tego, co pamiętałem. Próbowałem przypomnieć sobie wszystko ze szczegółami ignorując bolesne protesty mojej głowy, która wcale nie chciała zacząć pracować na wyższych obrotach.
- Obiecuję nie biegać - zdołałem wycharczeć zaskakując nieco sam siebie głosem, który wcale nie brzmiał tak źle jak tego od niego oczekiwałem. Zgodnie jednak z obietnicą zastygłem w bezruchu skupiając się na mężczyźnie obok. Stał się szczególnie intrygujący po wypiciu zawartości fiolki, kiedy najwyraźniej stracił przytomność. Jego ciało jednak, w przeciwieństwie do mojego, należącego do wszak wzorowego pacjenta, urządziło sobie dziwaczny taniec, który może byłby zabawny, gdyby nie ból zrastających się żeber, który rozszedł się po całej klatce piersiowej. Zagryzłem żeby powstrzymując głośne jęknięcie, które pragnęło wymknąć się spomiędzy moich ściśniętych ust. Po chwili jednak przyszedł pierwszy głęboki bezbolesny oddech, a z nim jakby powrót sił. Po raz kolejny napełniłem płuca haustem powietrza rozkoszując się brakiem nieprzyjemnych odczuć, jakie jeszcze niedawno temu towarzyszyły.
- Dziękuję - zwróciłem się do Cassandry, która miała pełne ręce roboty. Podciągnąłem się nieco na łokciach do pozycji mniej trupiej i spojrzałem na Ramseya coraz lepiej radząc sobie z ignorowaniem bólu, który wszak stawał się coraz mniej dokuczliwy. Dopiero teraz udało połączyć mi się twarz żwawego trupa z nazwiskiem. Rowle. Jakżeby inaczej.
- Nic ci nie jest? - Oczywiście, że coś mu było, ale nie o to wszak pytałem. Był naturalnie słaby i ranny, ale to, co działo się z nim w karczmie znacząco wykraczało poza obrażenia fizyczne i to głównie o to dziwne coś mi chodziło.

Pochylona nad Ignotusem nie dostrzegła dąsów na twarzy Magnusa, lepiej dla niego, bo na dziewczęce dąsy nie skąpiłaby złośliwości. Zignorowała mało elokwentne pytanie, cmokając pod nosem dokładnie tak, jak się zachowywał - jak matka na krnąbrne dziecko, które domaga się uwagi, kiedy przy stole rozmawiają dorośli.
- Nie miałam takiego zamiaru, Magnusie - przyrzekła, zgodnie zresztą z prawdą, nie oglądając się na lorda nawet przez ramię. Mężczyźni byli hipochondrykami, lubili panikować, na Merlina - to była tylko zmiażdżona kość, poradzi sobie z tym w kilka minut, proste zaklęcie, okłady z rumianku, nad ranem noga będzie jak zdrowa. Najpierw - musiała skupić się na przywróceniu podstawowych czynności, jakie winien wykonywać organizm nieprzytomnego Ignotusa. Zdawkowe odpowiedzi Ramseya musiały wystarczyć, przyłożyła dłoń do ręki Ignotusa, wyczuwając jego puls - kontrolnie, kiedy coraz szerzej otwierał oczy. Koncentrację - przerwało dopiero mokre plaśnięcie. Obejrzała się przez ramię, w duchu nawołując na pomoc samą Morganę. Magnus dramatyzował, ale rzeczywiście nie powinien odpływać - póki nie zostanie mu udzielona pomoc, musiał trzymać się przytomności. Ostatecznie młodszemu Mulciberowi całkiem nieźle wyszło wybudzenie go z tego stanu, ale krucza brew Cassandry ściągnęła się z niezadowoleniem. - Oszczędzaj siły - przestrzegła go, pobieżnie wodząc spojrzeniem za krwistymi smugami, które pozostawił, przeczołgując się do kuzyna. Uderzenie wymagało wysiłku - a Ramsey wychlapał już w jej włościach wystarczająco dużo krwi.
- Jak zawsze głos rozsądku - skwitowała obietnicę Ignotusa, wypuszczając z objęć rąk jego dłoń, stan czarodzieja wydawał się już stabilny. - Spędzisz u mnie trochę czasu - dodała, bo uszkodzenia tego typu musiała mieć pod kontrolą; na ten moment nie była w stanie stwierdzić, czy wstrząs mózgu nie niósł za sobą żadnych poważniejszych powikłań. Skinęła głową, przyjmując podziękowania - dobrze wiedząc, że nie słyszała ich po raz ostatni. - Lysa przyniesie ci posiłek, powinieneś coś zjeść - dodała, wstając z kolan. - Zaraz do ciebie wrócę. - Teraz musiała spojrzeć na pozostałych. Ramsey krwawił zdecydowanie bardziej obficie, a ból nie mógł już przeszkadzać Rowle'owi, który dostał eliksir - kucnęła więc wpierw przy tym pierwszym, wyciągając ku niemu dłoń  - chcąc sięgnąć jego czoła, obejrzeć łuk brwiowy, rzucający się w oczy z daleka; nie, on nie mógł krwawić aż tak obficie. Najcięższa wydawała się koszula, dopiero teraz dostrzegła poszarpany materiał - rozchyliła go, ujrzawszy rozległą ranę przecinającą pierś. - Jesteście w dobrych rękach - odparła na pytanie Ignotusa zamiast jego syna, wymijająco, rozdzierając koszulę do końca - i unosząc zaniepokojony wzrok na samego Ramseya, miał w sobie ogromny opór, ale na nic mu się on zda, kiedy pozwoli z siebie wypuścić całą krew. - Kładź się, inaczej się do tego nie dostanę - mruknęła, napierając lekko dłonią na jego ramię, tym samym zatapiając lewą dłoń w jego krwi; miała jak, ale tą pozycją wcale sobie nie pomagał. To nieważne, że miał pod sobą tylko twarde drewno, a tuż obok leżał Rowle, potrzebował natychmiastowej pomocy. Kilka machnięć różdżką wystarczyło, żeby przywołać do siebie czysty opatrunek i butelkę spirytusu.
- To zaboli - ostrzegła, sącząc szmatkę w alkoholu; rana wydawała się głęboka, a ona nie miała czasu na zabawę z delikatniejszymi środkami - był silny, wytrzyma. Przyłożyła opatrunek do rany, z wolna przecierając jego pierś z krwi, odsłaniając poszarpane brzegi rany i odkażając jej powierzchnię. To nie przestanie boleć jeszcze długo, mruknęła w myślach, nim wypowiedziała formułę zaklęcia. - Curatio Vulnera Horribilis - wypowiedziała miękko, przesuwając różdżką wzdłuż głębokiego rozcięcia. - Magnus?  - mruknęła kontrolnie. - Jesteś z nami? - Mniej więcej w tym czasie do środka wsunęła się dziewczynka niosąca tacę z dwoma pajdami chleba i kubkiem tłustego rosołu - podążając za spojrzeniem matki w milczeniu zaniosła je Ignotusowi.

The member 'Cassandra Vablatsky' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 57

Twarda podstawa z desek, pachnących - prócz duszącego zapachu ziół, których nawet w pełni przytomny nie zdołałby rozpoznać - także krwią, wilgocią, charakterystycznym potem, wstrząsanego dreszczami gorączki ciała, była jedynym punktem na horyzoncie widzenia Magnusa. Sęki, szczeliny w ciemnym, popękanym drewnie, szczerby, przez jakie hulał wiatr, roznosząc przeciągi w ciasnym wnętrzu ponurego domu na ponurej ulicy. Chwilowo: bezkres, na którym skupiał się, by nie zwariować, odpędzając z oczu usiłujące zasnuć je bielmo. Leżeć bez ruchu, patrzeć, oddychać. Nie zapominać o zaczerpnięciu wdechu, o uniesieniu klatki piersiowej, o przełknięciu śliny. Hamować inne odruchy fizjologiczne, drżeć mniej zauważalnie, nie rzucać się na cienkim materacu, uważać. Przyswajać wszystkie kontry otoczenia, zbierać z nich siły do zmartwychwstania, na własny rachunek, polegając znowu - na sobie. Działanie Cassandry było proste, miała być dla niego klinem. Przede wszystkim. Czołgając się do siedziby Vablatsky pragnął po prostu uciec przed czuciem, wiedza, że czarownica prócz tego poskłada jego kości, wymieni w ciele co trzeba, przetoczy krew (pewnie trzymała spory zapas tej szczególnej, błękitnej, ustawi go do pionu tak, by każdy krok nie przypominał sztywnego marszu źle naoliwionego mechanicznego manekina. W pomrokach percepcji odbierał drobne załamania się najbliższego światka; plamy światła padające inaczej na znajome już deski, zgięcia materaca pod nienaturalnym kątem, oznaczającym brutalny najazd na jego własną przestrzeń, głośne dyszenie, zwielokrotnione małą odległością od źródła niepokojącego dźwięku. Tylko tyle rejestrował, wraz z kurzem unoszącym się wszędzie i osiadającym lepką warstwą brudu na poszarzałej twarzy, do której instynktownie przykładał ręce, otumaniony znajomym ciepłem, rozlewającym się po jego policzku. Spryskanego wrzątkiem, piekącego ostrym ogniem, znanym Rowle'owi z intymniejszych sytuacji, kojarzącym się z innymi rękami. Zatrzymał przy twarzy dłoń dużą, męską, o twardych opuszkach, ze szlakiem owłosienia i nabrzmiałych żył, zbyt bladą, by jakimś cudem mogła należeć do niego. Z trudem strząsnął ją z siebie, niby obrzydliwego, jadowitego pająka, odrzucił ze swego torsu tego paskudnego insekta, po paru sekundach dociekając, co się stało. Krótkie uderzenie, spięcie mięśni, ostry, piekący ból, dygoty wspomnień odległych kilometrami od miejsca, w jakim się znajdował, ciężar Mulcibera, zwalającego się kłodą wprost na niego i toczącego się po materacu.
-Pierdol się, Ramsey - zazgrzytał zębami, unosząc się na łokciach i hamując natychmiastowy odruch chęci złamania kuzynowi nosa. Nie był szczeniakiem, chociaż odwet uważał za adekwatny w stosunku do uczynionej szkody. Urazę Mulcibera i tak miałby głęboko w poważaniu, lecz wolał nie narażać się Cassandrze, przynajmniej póki przebywał pod jej skrzydłami. Pomacał kieszenie na piersiach w porwanej szacie, odnajdując szklaną fiolkę z brunatnoczerwoną zawartością, skrzącą się w mętnym świetle wątłych świec - przechowaj to dla mnie, zanim ten idiota potłucze coś wartego więcej od ego arystokraty - zwrócił się do kobiety, posyłając Mulciberowi wściekłe spojrzenie, racząc go przy tym specjalnie skrojonym humorem. I tak robił za atrakcję, więc zdecydował sprawiać wrażenie, że taka rola mu odpowiada.

Magnus, pomimo utraty przytomności zachował doskonały refleks, co poczuł Ramsey, kiedy jego dłoń utknęła w silnym uścisku szerokich palców arystokraty, a poźniej została odepchnięta, pociągając za sobą resztę nieumiejącego zachować równowagi ciała. Zsunął się obok, podtrzymując na wyprostowanej ręce, z zawieszoną nisko głową, choć pozycja nie przyniosła mu żadnej ulgi. Wręcz przeciwnie, zawroty nasiliły się, dopadły go też lekkie mdłości. Zignorował jego słowa, nie miał ani chęci ani energii na bezsensowną dziecinadę, uzyskał to co zamierzał osiągnąć, nie chcąc wdawać się w męskie zaczepki, tylko spojrzał na niego spod opadniętych powiek. To nie miało sensu, tracił zbyt dużo sił przy każdym ruchu, a każdy oddech przypominał mu o niemogącej przestać się sączyć ranie — Cassandra miała rację, jak zawsze, albo zawsze wtedy, gdy racji nie miał on.
Kiedy znalazła się przed nim wystarczył znajomy zapach miodu i krwi, by przeleciała mu przez głowę myśl, że na mającym tu miejsce żałosnym wernisażu ofiar losu miała doskonałą możliwość do rewanżu za ostatnio dość okazałą wystawę złych decyzji. Balansując na skraju dziwnego wyczerpania było mu już wszystko jedno. Oparł się plecami o ścianę, a grającą w uszach świszczącą ciszę przerwał trzask rozrywanego materiału. Z wolna podążył wzrokiem w tamtym kierunku, utkwił go jednak przed sobą, na długim jaśniejącym warkoczu. Biały, gęsty splot długich włosów pochłonął doszczętnie jego uwagę. Jak ciekawe nowego świata dziecko, bez pytania sięgnął po niego dłonią, ale kiedy obrócił go w palcach, ujrzał na nim bladoróżowy brud. Szybko zorientował się, że podobne plamy pokrywały śnieżnobiałą spódnicę i jego własne dłonie, choć przecież ta lepka, płowa maź do krwi była wcale niepodobna. Miała blady, pozbawiony czerwieni odcień, ledwo widoczny na jego czarnej, nie, popielatej koszuli, bądź tego, co z niej zostało.
— Nic mi nie jest — odparł po chwili, zdawszy sobie sprawę, że ze strony Ignotusa padło pytanie. Uniósł z wolna wzrok ponad wąskie kobiece ramię na oprószonego siwizną czarodzieja. Człowieka, mężczyznę, ojca który wydawał się postrzegać świat i rozumieć go jak on — wiedział to od pierwszej chwili, gdy go spotkał, odkąd zdał sobie sprawę kim jest. Pamiętał swoje zaskoczenie, marną próbę wyrażenia obojętności, która spełzła na niczym. W takich chwilach jak ta do głowy przychodziły rozmaite, nieproszone myśli, których nie potrafił się pozbyć. Otaczał go przeraźliwy chłód, a blade wspomnienie demonicznych istot otulało jaśniejącą sylwetkę Ignotusa, ale przecież już nic im nie groziło. — Wszystko jest już w porządku.— Po prostu był zmęczony. — Dziękuję — wyszeptał z trudem do uzdrowicielki, tylko do niej; wyrwało mu się głupio, bezmyślnie, ale przecież nie myślał o tym co plecie.— że się nim zajęłaś. — Ustąpił pod lekkim naporem jej dziwnie ciepłej dłoni, układając się płasko na ziemi. Nad nimi nie było zbyt wiele. W zasięgu wzroku miał kilka suchych pędów dziwnych, intensywnie pachnących ziół, z których rozpoznał tylko szałwię — często widywał ją u Rity, doskonale znał jej przyjemny aromat; trochę pajęczyn w rogach i lekko opadające spomiedzy desek drobinki kurzu, lśniące w promieniu dochodzącego z zewnątrz świata. Czy było już rano? Czy to słońce jakimś cudem zawitało na Nokturn, przebijając się przez cuchnące śmiercią obłoki, buchające z kominów gęste dymy i złowieszcze chmury? Stracił rachubę czasu. Próbował skojarzyć, co się nad nimi znajduje, ale nie potrafił sobie przypomnieć, czy był tam jakiś pokój, choć miał wystarczająco dużo czasu, by niepostrzeżenie zwiedzić każdy kąt w lecznicy.
Poczuł jej praktykę leczniczą jak przyłożony do nagiej skóry, rozgrzany do czerwoności pręt. Wszystkie mięśnie napięły się mimowolnie, oddech urwał, a ciało pokryła gęsia skórka, ale z jego gardła nie wydobył się żaden pomruk. Krew już dawno zmieszała się z lepkim potem, stracił rozeznanie jak wiele jej wyciekło. A potem nastąpiło to dziwne mrowienie. To już koniec, był tego pewien. Ostatnia prosta. Już po wszystkim, było w porządku. Przymknął powoli powieki, głowa opadła bezwładnie na jedną stronę. Przegrał wewnętrzną walkę ze swym ciałem.

| możecie mnie pominąć w następnej kolejce

Oczywiście słuchałem uzdrowicielki, kiedy mówiła, że powinienem na siebie uważać. Nadwerężanie dopiero co upieczonego ciała było z zasady złym pomysłem. Dlatego też nie próbowałem robić niczego poza uniesieniem się do pozycji będącej czymś pomiędzy siedzeniem i leżeniem. W ten sposób mogłem oglądać dokładnie, co działo się w lecznicy. Śledziłem przez chwilę Lysandrę przemykającą między nieprzytomnymi w większości pacjentami z wyprawą i pewnością zdecydowanie za dużą jak na jej wiek. Całe życie za kompanów miała jednak tylko dorosłych i trolla. Inne dzieci pewnie nigdy nie zrozumiały małej wieszczki, nie było więc dziwne, że i ona trzyma się na dystans. Pomijając jednak indywidualne preferencje dziewczynki co do towarzystwa, bardzo wątpiłem w to, by jej mama chętnie wypuściła córkę w towarzystwie dzieci Nokturnu. Tu nie było bezpiecznie, szczególnie dla tych, którzy nie mieli różdżek, by móc się bronić.
- Jak zawsze z przyjemnością - wróciłem wzrokiem do Cassandry, która w tym czasie zajęła się pozostałymi pacjentami. Wziąłem kolejny głęboki wdech rozkoszując się łatwością, z jaką mi przyszedł. Wciąż bolała mnie głowa, ale możliwość bezbolesnego korzystania z płuc była wprost cudowna i wystarczyła, bym poczuł się dużo zdrowszy. W tym momencie szczególnie podziwiałem kunszt uzdrowicielski. Wystarczyło jedno machnięcie różdżką, jedna inkantacja, żeby przywrócić do względnej sprawności kogoś, kto jeszcze chwilę wcześniej nie mógł chodzić o własnych siłach. Dalej mój wzrok skupił się na ampułce z krwią. Ostatni raz, gdy widziałem fiolki pełne posoki na moim przedramieniu pojawił się tatuaż czaszki i węża. Spojrzałem nieco uważniej na Magnusa i zacząłem zastanawiać się czy poturbował go tak jednorożec, czy może mugole. Postanowiłem jednak wstrzymać się z podobnymi pytaniami do czasu bardziej sprzyjających okoliczności. Nokturn był niebezpieczny nie tylko dla małych dziewczynek. Nawet dorośli, dumni arystokraci powinni tu na siebie uważać. Wziąłem kolejny rozkosznie głęboki wdech. Wiedziałem, że jesteśmy w dobrych rękach, ale są siły i klątwy, na które nie poradzi nawet najlepszy uzdrowiciel. Dlatego czekałem na odpowiedź Ramseya i dopiero ona pozwoliła mi uspokoić się na tyle, by ponownie położyć się i przymknąć oczy. Pomijając obrażenia byłem po prostu zmęczony. W ten sposób udawać mogłem, że nie słyszałem, co dalej powiedział mój syn i nie musiałem w żaden sposób na to reagować. Nie wiedziałem bowiem, co miałbym powiedzieć. To nie rozmowa, którą chciałem prowadzić w obecności świadków. Musiałem się do niej przygotować. Ramsey pojawił się w moim życiu zupełnie niespodziewanie i okazał się być moim nieodrodnym synem. Podobnym do mnie bardziej niż mógłbym podejrzewać. Niż o tym kiedykolwiek marzyłem. Jego obecność sprawiała, że czułem jednocześnie dumę i złość. Wściekłość wręcz za odebranie mi go, gdy był małym chłopcem, za odmówienie mi mojego prawa do poznania dziedzica. Chciałem nadrobić te lata zaległości, poznać go, być przy nim, a jednocześnie zdawałem sobie sprawę, że jest już dorosły i nie powinienem wciskać się na siłę nieproszony. Ale to zdecydowanie nie była rozmowa na teraz. Dla żadnego z obecnych w lecznicy.

Przewróciła oczyma. Magnus jej nie odpowiedział - przynajmniej nie wprost - zamiast tego wyrzucił z siebie siarczyste przekleństwo; kątem oka spojrzała na dziewczynkę, która niosła Ignotusowi posiłek - zbyt często musiała żałować, że w miejscu takim ja to słyszała podobnych słów zbyt wiele. Ironią losu było, że tym razem podobne słowa padły z ust arystokraty, nie rynsztokowej gwiazdy.
Myślami uciekała do środków odurzających, które mogła mieć u siebie - odwar z arcydzięgla zmieszany z syropem melisowym czynił prawdziwe cuda, mogła im te cuda pokazać, jeśli wciąż mieli zamiar tłuc się ze sobą pod jej własnym dachem, rozlewając na jej podłogi krew i dokładając pracy, pogardzając swój stan zdrowia. Zmrużyła lekko oczy, oglądając się na drogocenny - najwyraźniej - przedmiot, który Magnus wyjął z kieszeni. - Chwila - upomniała go, nie unosząc się znad Ramseya: z wolna skinęła głową na potwierdzenie jego słów - bardziej dla Ignotusa, niż dla samego Ramseya. Rzeczywiście nic mu nie było - rana goiła się dobrze, Cassandra obserwowała srebrzystą nić, jakaś splotła lekkim zgrubieniem krańce rozciętej skóry. Skoro udało się zatamować krwawienie, nic mu już nie groziło - był w dobrych rękach i nie opuści tej lecznicy osłabiony. Uniosła ku niemu wzrok, słysząc podziękowania - ledwie słyszalne - jak i późniejsze sprostowanie, nie odpowiedziała na nie ani słowem. Tracił siły, ale jego stan był stabilny - mógł sobie już pozwolić na regenerujący sen. Przez moment trzymała jeszcze dłoń na jego piersi, wyczuwając bijące serce - to dziwne, że ktoś - lub coś - mogło poturbować go w taki sposób. Przecież był silny. Niezniszczalny. Później do niego wróci, trzeba było zbyć tę krew i zatamować krwawienie przy skroni.
- Powinieneś się posilić, Ignotusie - odezwała się, wstając z klęczek, taca postawiona przed czarodziejem być może nie zawierała delikatesów, ale była wszystkim, co uzdrowicielka mogła mu dzisiaj zaoferować - i co było mu absolutnie potrzebne, zwłaszcza woda. Dopiero teraz odebrała fiolkę trzymaną przez Magnusa; nim cokolwiek z nią zrobiła - przyjrzała się krytycznie zawartości. - Krew - zauważyła, oddając fiolkę Lysandrze - która odłożywszy jedzenie przy najstarszym z trójki czarnoksiężników podeszła bliżej matki. Cassandra spośród nich wszystkich najprawdopodobniej jako jedyna bezbłędnie byłaby w stanie wskazać krew zamkniętą w fiolce. A eksperymenty z cudzą krwią brzmiały potwornie  - i zapewne takie zresztą były. - Po co ci to? - Zwykle nie zadawała zbyt wielu pytań, ale Magnus nie był kimś, kto zajrzał do niej przypadkowo, łączyło ich coś więcej i znali się na tyle, żeby Rowle był w stanie odnaleźć w tym stwierdzeniu ślad zmartwienia. - Zanieś to do sypialni, kochanie - zwróciła się do córki, nie sądząc, by Magnus rzeczywiście miał zamiar zacząć przechwalać się swoimi mrocznymi rytuałami. W końcu - uklęknęła przy nim, ostatnim, odnajdując dłonią zranioną nogę - musiała jej dotknąć, żeby ułatwić sobie dostęp do paskudnej rany - musiało zaboleć, choć starała się robić to delikatnie.
- Długo na niej kuśtykałeś? Niepotrzebnie zaogniłeś ranę - mruknęła, kładąc dłoń na udzie nad zmiażdżeniem: wpierw ostrożnie, delikatnie, potem - jak najmocniej. Musiała przynajmniej spróbować go unieruchomić. - To zaboli, postaraj się nie ruszać.  - Albo przynajmniej mnie nie kopnąć. - Fractura Texta - wypowiedziała miękko, przykładając różdżkę do miejsca na ciele, które wymagało interwencji. Silny uścisk na udzie miał powstrzymać bezwarunkową reakcję.

The member 'Cassandra Vablatsky' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 55

Kotłowanie się na cienkim materacu brzmiało jak plan; wykluczając połamaną nogę, krew chyba jeszcze zalegającą w ustach i czujny wzrok Cassandry (argument najbardziej przekonywujący ze wszystkich pozostałych), Magnus nie traciłby sił na dyskusję, uciszając Ramseya w sposób bliźniaczy do tego, jakim on przywrócił go do życia. Zaskakujące, jak odmienne skutki wywoływała identyczna czynność, dokonana w różnych celach. Wzięte pod lupę, oba zdawały się szlachetne, chociaż każdy z nich myślał do bólu egoistycznie, nie mając na pewno względu na oczywiste dobro tego drugiego.
Zapomniał o dziecku, przemykającemu między ciałami jak duch; winą obarczył szarą sukienczynę, w jaką odziana była dziewczynka, w ogóle nie przedkładając na ten widmowy kolor własnego osłabienia. Tańczące przed oczami cienie korygował wyobraźnią, elementami wydartymi z częstych odwiedzin Cassandry. Dzięki temu przecież dotarł tu cały, odtwarzając z pourywanych elementów w miarę składny obraz, prowadzący w kompetentne, choć szorstkie ręce uzdrowicielki. Posłał w stronę jej matki krzywy uśmiech, niby rekompensujący straty natury moralnej, chociaż sam udusiłby idiotę, który w obecności jego córek obnosiłby się sloganami słyszalnymi najczęściej w rynsztoku. Może delikatnie zasugeruje Cassandrze, by na przyszłość ubierała Lysę w nieco bardziej wyraziste kolory? Raniące uszy słowa nie mogły uczynić wielkiej krzywdy, acz niepozorne, szarawe dziecko nietrudno było przeoczyć i skrzywdzić, zwłaszcza w stanie otumanienia eliksirami. A Ramsey, sprawca jego poruszenia, krótkotrwały dyktator percepcji, odpływał. Odchodził w świat sennych majaków, uprzednio popychając przed siebie Magnusa, by przetarł mu szlak w zakurzonym pokoju, wypełnionym ostrym zapachem ziół i równie kłującą osobą Vablatsky, której surowa sylwetka przynosiła mu ulgę, pomieszaną z autentycznym doznaniem sarkazmu.
-Krew - wychrypiał potwierdzająco, łakomym wzrokiem obejmując chudą postać swego wuja - dlaczego w ogóle tak o nim pomyślał - ściskającego w garści tacę ze skromnym posiłkiem. Sam poczuł głód, skręcający żołądek w ciasny supeł, ale pozostało mu pełne zazdrości zaciąganie się wonią rosołu, drażniącą nozdrza w nieprzyjemny sposób - równie dobrze, możesz spytać ich - odparł cicho, insynuując jedynie, że nie wplątał się w to sam, że nie poddaje się paskudnym praktykom na własną rękę. Uważasz, Ramsey? Jesteśmy w tym razem, dowiadujesz się pierwszy, na równi ze swym osłabionym ojcem, uzdrowicielką, składającą do kupy wszystkie nokturnowe męty i dziewczynką, z zanadto przenikliwym spojrzeniem, niepokojącym i tak pełnego wątpliwości Rowle'a. Dźwignął się nieznacznie, sunąc w bok, by kobieta mogła wygodniej się ułożyć i łatwiej do niego dotrzeć; syknął z bólu przemieszczając poharataną nogę i drugi raz, ciszej, zagryzając język póki nie poczuł metalicznej krwi plamiącej zęby.
-A co miałem zrobić? Wezwać pogotowie i czekać, aż odtworzą sobie z mojej różdżki piękny spektakl, wygrywający bilet w jedną stronę na rozkoszną wyspę? - prychnął, przewracając oczami. Mimo drobnych, słonych porażek wzbierających się w kącikach oczu, był mężczyzną, wykutym z kamienia, a droga wybrukowana trudnościami wcale nie jawiła się jako najgorsza. Pozwoli jej się zbliżyć, dotknąć - dlaczego? - gestem nie czułym, a stanowczym, prawie władczym, jakim zacisnęła palce na udzie, mocno, zakleszczając mięśnie w nieznośnej pułapce. Nie kłamała, znowu dotknął go ból, dziwny, rozciągliwy, ulegający wydłużeniu wraz z działaniem zaklęcia, doprowadzającego jego nogę do stanu przedurazowego - i to już? - spytał, maskując nadzieję dumą dzielnie znoszącego swe rany żołnierza. Krzyczał bezgłośnie, ale grymasy twarzy mówiły wiele jedynie Cassandrze, pozostając ukryte przed Ramseyem. Tyle dobrego.

Z uśmiechem na ustach, który zarezerwowany był tylko i wyłącznie dla Lyssandry, przyjąłem miskę z apetycznie pachnącą zupą.
- Dziękuję - kulturalnie zwróciłem się do dziewczynki zanim podniosłem łyżkę do ust. Mała wieszczka zasłużyła na odpowiednie zachowanie w jej towarzystwie. Z pewnością nie miało to nic wspólnego z tym, że była moją wnuczką. Nic a nic. Powstrzymałem się od posłania niechętnego spojrzenia Magnusowi, który zachowywał się jakby wychowywali go w oborze, a nie na salonach. A może była to kwestia zwolnienia z obowiązku noszenia maski idealnie wychowanego arystokraty. Nie znałem ich aż tak wielu, szczególnie w tych czasach, za mojej młodości jednak nikt nie poważyłby się użyć podobnych słów. Żaden mężczyzna w towarzystwie kobiet, nie tylko szlachcic. Może jednak obyczaje zmieniły się bardziej niż mi się wydawały w czasie mojego urlopu od życia w Tower.
- Wspaniały rosół - zapewniłem Cassandrę mieszając w nim łyżką i zastanawiając się, od kiedy do rosołu dodaje się fasolę. Byłem jednak nieporównywalnie gorszym kucharzem niż uzdrowicielka i wcale nie zamierzałem narzekać. A może to jednak nie była fasola? Wątpliwości ogarnęły mnie, gdy wziąłem do ust coś, co wcześniej ją przypominało. W gruncie rzeczy, mogła to być marchewka. Albo makaron. Niezależenia jednak od tego, na co to wyglądało, smakowało wspaniale. Byłem obolały, zmęczony, straciłem różdżkę i ledwo mogłem patrzeć na oczy, ale rosół sprawiał, że odnajdywałem sens mojego istnienia.
- Równie dobrze możesz uważać na tajemnice, których przyrzekałem strzec - obserwowałem uważnie fiolkę i Magnusa, który chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że znajdował się w pokoju z dwoma Śmierciożercami związanymi wieczystą przysięgą z Czarnym Panem. Przysięgą, która nakazywała bezgraniczną lojalność. Czy Rowle w ogóle wiedział, jak ważna była krew, którą tak beztrosko machał wszystkim przed oczami? Naprawdę uważał, że drobne złośliwości w stosunku do mnie, Cassandry bądź Ramseya warte są ryzykowaniem zawiedzenia zaufania Jego?
- Są sekrety i Sekrety, Magnusie - oparłem się o ścianę zagryzając rosół kawałkiem chleba i nie powiedziałem już nic więcej w tym temacie uważnie za to obserwując, co Cassandra robi z krwią. Nie wątpiłem w jej inteligencję, szczerze jednak liczyłem na to, że nie będzie wnikać w to, do czego arystokracie podobna fiolka. Dla dobra Lysandry nie powinna. I tak wiedziała niebezpiecznie dużo jak na kogoś, kto nie należał do Rycerzy Walpurgii, a ja nie chciałem narażać jej bardziej. Może kiedyś dowie się, czym jest mroczny znak, może nawet będzie jednym z nas. Dopóki jednak nie była niebezpiecznie było jej wiedzieć zbyt wiele. Obserwowałem jak leczy Rowle'a, który najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że w tym momencie jest całkowicie zdany na łaską bądź niełaskę swojej uzdrowicielki i obrażanie jej nie jest najrozsądniejszym pomysłem. Może jego niebezpieczna przygoda poturbowała go na tyle, że stracił instynkt samozachowawczy. Zachowywał się jak niecierpliwy pięciolatek, któremu mama nakleja plasterek na obdarte kolano, a on za wszelką cenę nie chce dać po sobie poznać, że go boli. Odszukałem w pomieszczeniu Lysandrę.
- Przyniosłabyś dziadkowi odrobinę wody? - Zwróciłem się do dziewczynki coraz bardziej czując, jak suchość w ustach zaczyna mi przeszkadzać. Rosół był wspaniały, pragnienie jednak dawało o sobie znać coraz intensywniej sprawiając, że zapominałem już o niesamowitym smaku zupy.

Obserwowała, jak złamana kość zaczynała się zrastać, mocno trzymając ją obiema rękoma tak, by zrosła się poprawnie - ufała swojej magii, w zakresie uzdrowicielskim bezbłędnej, ale coś wciąż wydawało się nie w porządku. Ciało Magnusa było zbyt rozpalone, żeby jedyną raną wydawała się połamana noga. Wiem, że krew, cisnęło jej się na usta, choć nie wypowiedziała tego na głos - prawdopodobnie wiedziała, że to krew, lepiej od samego Magnusa. Zamiast tego, odruchowo obejrzała się na Ingotusa, nie rozumiejąc aluzji Rowle'a. Reakcja Mulcibera wydawała się jej wystarczająco niepokojąca, żeby wycofała się z prób zrozumienia tego, co działo się między nimi - nie była głupia. Znała podstawy czarnej magii, liznęła starożytnych run i była zaznajomiona z najstraszliwszymi rytuałami. Właśnie do takich wymagana była zawsze krew. Psia, końska, ludzka  - bez znaczenia. Upiorna krew. Nie wiedziała, jaki pakt malował się między Rowlem a pozostałymi Mulciberami, ale przesłanek miała dość, by z porozrzucanych fragmentów układanki zacząć rozpoznawać coraz wyraźniejszy, choć wciąż nieoczywisty obraz. Powinna obserwować przedramię Magnusa, ten sam znak pojawił się na ręce Ramseya i Ignotusa i wreszcie ten sam - rozbłysnął szmaragdem nad Białą Wywerną. Być może nie doceniona jej zdolności dedukcyjnych, ale ktoś, kto miał możliwości intelektualne zostania uzdrowicielem, zazwyczaj cechował się raczej mądrością. Nie była wyjątkiem, jej myśli były jasne. Nie miała jednak zamiaru dociekać skrywanych przez nich tajemnic - zwłaszcza po ostrym ukróceniu tej pogawędki przez starszego Mulcibera.
- Taki duży chłopiec, a boi się Ministerstwa - odparła więc zamiast tego, przekierowując rozmowę z powrotem na pacjenta: na bezpieczniejsze, znajome tory. Niezależnie od swoich domysłów Cassandra nie miała zamiaru epatować odbieranymi sygnałami. Oczywiście, miał rację, nikt nie powinien rozczytywać historii jego różdżki, ale uzdrowicielka nie przepadała za impertynenckim tonem mierzonym w jej kierunku. Na drugie pytanie - nie odpowiedziała od razu, odłożyła nogę mężczyzny, przesiadając się bliżej jego piersi; nie bacząc na to, że poły jej spódnicy spadły na zakrwawione ciało Ramseya. Intuicja podpowiadała jej, że to nie było wszystko. Szepcząc pod nosem zaklęcia diagnostyczne przyłożyła różdżkę do torsu mężczyzny, poszukując zmian, aż, wreszcie - znalazła. Coś było nie tak. Mrucząc pod nosem inktantacje zatrzymała różdżkę nad wątrobą Rowle'a, wyczuwając pęknięcie. Pokręciła głową. - To nie już - odparła krótko na jego pytanie. - Jeśli chcesz dożyć jutra, nie podniesiesz się. Tego uderzenia - kątem oka zerknęła na Ramseya - mogłeś nie przeżyć. Jestem zdolna, ale wskrzeszać jeszcze nie potrafię. Postaraj się nie zabić.  - Nim wstała, przyłożyła dłoń wpierw do skroni, potem szyi młodszego Mulcibera, upewniając się, że śpi spokojnie, a jego stan - był stabilny. Musiała uprać jego rzeczy, ale zrobi to wieczorem - kiedy skończy z pozostałymi pacjentami.
- Cieszę się, że ci smakuje - zwróciła się do Ignotusa, zapewne, bo nie uniosła ku niemu wzroku. - Zrób to. - Złapała spojrzeniem dziewczynkę, wiedziała, że nie usłucha prośby dziadka bez jej potwierdzenia. - I przynieś posiłek Magnusowi. Potem dołączysz do mnie, będziesz mi potrzebna. - Cofnęła się w kierunku progu. - Zajrzę do was za jakiś czas - obiecała, nim zniknęła w ciemnościach długiego korytarza - kierując się do głównej części lazaretu.



/zt wszyscy

Pachniało lubczykiem i smalcem, który przyniosła w misce - tłuste jedzenie było niezbędne w sytuacjach takich jak ta, Catherine potrzebowała wzmocnienia. Sinica przeważnie nie była śmiertelna, ale zbyt silna ekspozycja na czarną magię - a taką przechodzili przecież w tym momencie wszyscy! - wyzwalała ciężkie, trudne do przetrwania ataki. Jeszcze trochę, moja droga, lek nie będzie tani, ale mogła go wszak rozprowadzać na obszarze swojej lecznicy. Przyłożyła dłoń jej czoła, ale nie wyczuwała gorączki - raczej osłabienie. Cathie była zimna jak powietrze na zewnątrz, miało to swoją analogię, sinica bliska była rozkładowi i śmierci:  a śmierć tak samo - była zimna. Tak naprawdę miała miejsce w lecznicy, zaprowadziła ją do prowizorycznej izloatki, żeby mogła się nią zająć dokładniej - i w spokoju, w tajemnicy przed pozostałymi pacjentami być może niezbyt pocieszonymi faktem, że poświęcała jej czasu tak wiele. Miała w tym jednak swój cel, jeśli miała wynaleźć dla rycerzy lekarstwo na tę przypadłość, musiała wpierw poznać chorobę na wskroś.
Krótko przed tym, jak przygotowała dla niej posiłek, dokładnie przepytała ją o samopoczucie - dowiedziała się, że było jej słabo od kilku godzin, a słabości przez cały czas towarzyszyło krwawienie: krwawienie z dziąseł, które wciąż nie ustąpiło - smętnie przyglądała się karmazynowym kroplom skapującą na białą fakturę smalcu, który właśnie usiłowała nabrać na drewnianą łyżkę. Odczuwała też nudności, ale w tym aspekcie uzdrowicielka pozostawała ostrożna - nie mogła wszak mieć pewności, czy poczucia nudnosci nie wywołuje jedynie nieprzyjemny, niewłaściwy dla człowieka metaliczny posmak krwi w ustach. Brak bólów brzucha zdawał się tę tezę uprawdopodabniać: przyczyna najpewniej nie była wewnętrzna - nie pojawiała się też biegunka. Białka oczu wydawały się zachodzić dziwną szarością, kiedy pojawiały się napady intensywniejszego krwawienia, choć mogło być to dziełem marnego oświetlenia - odznaczyła to w swoich notatkach dużym wykrzyknikiem. Nozdrza pozostawały suche, nie chorobie nie towarzyszył katar alergiczny - co wydawało się raczej cenną uwagą, sinica w ogólnym znaczeniu była wszak czymś zbliżonym w sowim znaczeniu do nabytej alergii na czarną magię. Dłoń Cathie była niemal cała czarna, a Cassandra biła się z myślami, czy powinna ją odciąć już, czy jednak poczekać jeszcze kilka chwil  - chwil, dzięki którym być może zyska czas niezbędny na stworzenie medykamentu, który ją ocali. Na razie nie miała zamiaru przeprowadzać amputacji - nawet pomimo jej nocnych krzyków. Więcej bólu sprawi jej póxniejszy brak dłoni, niż te kilka tygodni spędzonych w agonii. Sina smuga odchodziła jednak od całkowicie zaatakowanej dłoni dalej - ku ramieniu, rozchodząc się pajęczyną smolistych żył wzdłuż całej jej ręki. Zdawało się, że zarażenie rozchodzi się razem z krwią, a jednak w jakiś sposób do tej krwi musiało się wpierw dostać - jak? To badanie z pewnością nie będzie w stanie tego wykazać.
Cathie musiała przestać jeść, kiedy uzdrowicielka przeszła do wykonywania badania osłuchowego: było formalnością, tak jak się spodziewała, nie wykazało właściwie niczego. Badania dalszych organów wyczuły coś niepokojącego w okolicach wątroby, jak wyznała dziewczyna - odczuwała tam czasem bóle. Czy jedno mogło mieć związek z drugim? Mogło, ale wcale nie musiało - było jednak solidnym punktem zaczepienia, od którego mogła rozpocząć późniejsze badania... o nieco bardziej inwazyjnym charakterze. Czarny nalot na języku wydawał się niepokojący, ale równie dobrze mógł być jedynie zakrzepłą zepsutą krwią- potrzebne były dalsze analizy, zabrała więc próbę tej substancji.
Dopiero na koniec - pomogła jej się ubrać, zakrywając całe ciało, owlekła zniszczoną dłoń szczelnym bandażem, który nie tylko ukrywał zapach i zabierał z oczu zgniłe mięso, ale i chronił je przed dalszymi uszkodzeniami oraz zanieczyszczeniami.
Śpij dobrze, Cathie, od jutra pracujemy dalej - wychodząc, zabrała ze sobą pusty talerz po smalcu.

/zt

The member 'Cassandra Vablatsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 38

Zmęczenie i niemoc były naturalnymi atrybutami maja. W Lysie coraz mocniej się to zakorzeniało, kiedy po raz kolejny słoik z pływającymi w niej żylastymi dżdżownicami pękał, rozlewając całe swoje wnętrze po starej szafce i podłodze. Chęć psocenia, która naturalnie rodzi się w dzieciach, już dawno w niej zagasła, a obecność matki, która tak wytrwale i ciężko pracowała, wybijała jej z głowy wszystkie niecne chęci nabrojenia. Słoik był zatem przypadkiem i jako przypadek był przez Lysę traktowany. Z niepokojem patrzyła zawsze najpierw na stracony obiekt, zaraz potem przenosząc spojrzenie na Wronę, szeroko otwartymi oczami przekazując szczere przeprosiny. Nie rozumiała tego tak samo, jak nie rozumiała do pewnego momentu swoich snów, które potem okazywały się żywo przenosić swoje obrazy na los ludzi. Chciała, żeby to minęło, bo rozbite szkło ze słoików wyjątkowo ciężko się sprzątało.
Matka Wrona odnalazła na to sposób.
Lysa całkiem straciła poczucie czasu, kiedy po raz kolejny na tak długi czas zamykała oczy. Wydawało jej się, że minął kolejny dzień, chociaż tak naprawdę minęły trzy kolejne. Wydawało jej się, że obudziła się nad ranem, tuż przed brzaskiem, a tymczasem słońce dopiero zachodziło. Czuła się skołowana, w pewnym sensie wyobcowana, chociaż wciąż znajdowała się w swoim starym łóżku z pościelą pachnącą krochmalem, przy oknie, nad którym czarny pająk plótł niestrudzenie swoją sieć, poprawiał ją, gdy niezręczna mucha wpadła w pułapkę. Obserwowała jego wędrówki przy akompaniamencie usypiającego głosu matki i zbyt słodkiego aromatu pieczonych jabłek z cynamonem.
– Znowu kot pochwycił ćmę – powiedziała nagle zaspanym głosem, trąc piąstką lewe oko. Pojawiła się w progu pomieszczenia, prowadzona znajomym zapachem. Im dłużej spała, tym mocniej o nim zapominała i tym przyjemniejsza była wizja przypomnienia go sobie, połączenia z odpowiednią osobą. Z kruczoczarnymi włosami i oczami koloru najdroższego szmaragdu. – Trącił ją łapką, pobawił się z nią i puścił. Czemu jej nie zjadł? Czy koty nie jedzą ciem? Mamo, co robisz?
Jej sny przedzierały się przez pustkę rzadko, ugaszone, czego Lysa nie wiedziała, eliksirem, ale jednak potrafiły odnaleźć ścieżkę prowadzącą do oczu dziewczynki. Trawa szumiała o wiele ciszej, nie słyszała słów krótkich pieśni o przyszłych zdarzeniach, widziała tylko, jak wiatr głaszcze ją ku ziemi, niezbyt mocno, pieszczotliwie. Zwierzęta pojawiały się sporadycznie. W blasku księżyca błyszczały wystawione kły, ale nie słychać było ujadania; kocie pazury wbijały się w ziemię, stworzenie prężyło ciało do skoku i nagle uciekało, zrażone nagłym, ostrzegającym o niebezpieczeństwie szeleście. Wilki przychodziły tylko oblizać pyski i znikały między liśćmi gęstych krzewów.
Spojrzała na swoje stopy, bose, czujące chłód wyzierający spod podłogi. Złapała się za brzuch, bo coś w nim nieprzyjemnie zabulgotało, jakby nagle stał się kociołkiem cioci Rity. Po tak długim śnie nawet rosół wydawał się być smaczną alternatywą.
Nie wiedziała, czy magia, która niszczyła słoje pełne tajemniczych ingrediencji, obudziła się dzisiaj razem z nią.