Pokój dzienny

14 VII 1958

Obecność komety z dnia na dzień odkrywała przed nami szereg powikłań, nieznane moce rozpełzły się po świecie i nie chciały odpuścić - już prawie dwa tygodnie zerkała na nas z góry. Biorąc we władanie kruche żywota mąciła w ustalonym porządku. Nie musiałem być naukowcem, by dostrzegać jej wpływ, wystarczyło przez parę sekund zawiesić na niej spojrzenie albo czujnie rozejrzeć się wokół - w lesie, na łące, w ogrodzie sąsiada - ślady jej oddziaływania pojawiały się wszędzie. Czarne, zepsute, martwe rośliny. Rozdrażnione zwierzęta, prowokowane byle ruchem. I ciemność, rozciągnięta po kres w moich wizjach, bo z jakiegoś powodu brakowało w nich światła. Wiedziałem, że to mógł być znak, to był mój pierwszy trop - następna zapowiedź wśród licznych omenów - ale starałem się podchodzić do sprawy rozsądnie, nie dać lękowi opanować umysłu, bo w obecnych okolicznościach ten symbol nie wróżył dobrze. Czy to musiał być znak? W ciszy zastanawiałem się, czy na pewno nie jest to igraszka tajemniczego światła, moja niezbadana umiejętność była wszak magią, a to podniebne cholerstwo właśnie z magią igrało. Mogło zakłócić wizje? Skoro mogło zesłać nieszczęścia, skoro samo w sobie symbolizowało zagładę - zgadywałem, że mogło. Przyjemniej byłoby myśleć o pogodzie, ale dar nie był częścią życia, na którą mogłem pozostać obojętny.
Potrzebowałem odpoczynku. W lipcu pracowałem ciężko, poświęcałem się hodowli i robiłem wszystko, by ograniczyć wpływ potwornego światła na moje rośliny, tkwiłem w szklarniach godzinami, szukałem pomysłów, trochę unikałem myślenia o wizjach - lecz nie mogłem tego odkładać wiecznie. Chłód ocienionego domu był przyjemny, błogo rozpływał się po ciele, a kiedy doczłapałem się do pokoju dziennego, zalała mnie ulga. Ciemno, bo miałem wystarczająco oleju we łbie żeby zasłonić okna zanim słońce zaczęło wschodzić. Pies kręcił się gdzieś na zewnątrz - i dobrze, potrzebowałem odcięcia od każdego bodźca, dźwięku, dotyku. Woń białej szałwii powoli wypełniała pomieszczenie, kiedy kładłem się na podłodze, pragnąc zatopić się w mantrach, odepchnąć natarczywe myśli i dać odpłynąć lękowi. W całkowitej ciemności mogłem skupić się na zdystansowaniu, gdyż to dystans mógł pomóc w trzeźwej ocenie znaków, które zaczęły nas licznie zalewać. Może w mroku mogłem ujrzeć więcej światła, może to miała być odpowiedź. Jeśli nie, to przynajmniej chwilę odpocznę.

| próbuję wywołać wizję (rozpiska wątków do wglądu MG - ukryta poniżej)
| zt

k6 na jasnowidzenie (bonus +70)
1 - pusty
2 - pusty
3 - 25 VII 1958 - Drew i Irina
4 - 10 VIII 1958 - Deirdre i Xavier (data nie jest edytowana w pierwszym poście)
5 - 15 VII 1958 - Everett i Justine
6 - pusty

The member 'Wilkie Despenser' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 31

--------------------------------

#2 'k6' : 5