{kometa} Obudziłem się sparaliżowany. Fizycznie, choć psychicznie nie było lepiej, powidoki czerwonych rozbłysków odcisnęły się na spojrzeniu, smarując oczy piekącą warstwą lęku. Czy to były wizje? Serce kołatało w piersi, umęczone trudami nocy. Zero wytchnienia - tylko przytłaczająca, ciągła otchłań; dłońmi rozgarniałem suche ziarna piasku, zimne, obce, po omacku błądziłem w poszukiwaniu wskazówek - kopałem na oślep, a ból rozpierzchał się pod paznokciami.

{praca} Obawiałem się trochę tego spotkania. Nie przez samego klienta, mieliśmy okazję już ze sobą współpracować - problemem było świeże wspomnienie, jakie ze sobą niósł; widmo zaczarowanego sadu i przedziwnego nieszczęścia, rozciągniętego po zniszczonej jabłoni. Nadal nie miałem pojęcia, jakim cudem drzewo obumarło w tak niecodzienny sposób, zaczynałem mieć jednak podejrzenia, że rozwiązanie tej zagadki może być poza naszym zasięgiem. Kto wie, może Departament Tajemnic potrafił ją rozwikłać - ja niekoniecznie.

...

{praca} - Aj - mruknęło mi się pod nosem, kiedy oparłem się o blat stołu - próbowałem akurat zeskrobać galbanum z podeszwy buta, używając stępionego dawno nożyka, kiedy mała zdrajczyni wprowadzała mi do pracowni najsłodszą sąsiadkę, jaka stąpała po tej ziemi. - Sohvi - zauważyłem z elokwencją rozgniecionej żywicy, trochę zaskoczony, dopóki nie zorientowałem się, jaki mamy dziś dzień. Byliśmy umówieni. Na pracę umówieni. - Ach, te sadzonki - właśnie te sadzonki, te rozstawiane po wszystkich parapetach, te o które tak zabiegał pan Mulpepper, nasz stary klient. Opuściłem nogę na podłogę, ostatecznie zapominając o zeskrobaniu żywicy, więc nie powinienem się dziwić, że przykleiła się do posadzki, utrudniając normalne kroki. Żałosne, Wilhelmie, doprawdy.

{festiwal lata} {wianek} - Szałwia, czy to jest... jest, przecież widzę - szczęślin, szczęślin ugandyjski, widzisz? Widzisz to? - pytałem w czystym szoku. Skąd tu szczęślin, na bebech Grubego Mnicha?! - Słuchaj, ten badyl to później, dobra? Wybaczysz mi? - musisz, Szałwia, musisz wybaczyć. Zerknąłem niepewnie na fale, próbując ocenić dystans, ale przede wszystkim głębokość; ze stresu aż przygryzłem wargę - moja ostatnia próba pływania skończyła się w Skrzydle Szpitalnym, ale to było dawno, pewnie nikt już nie pamiętał, a tutaj wszyscy by zobaczyli... - Idziesz ze mną, chodź - zawyrokowałem, doskonale wiedząc, że mogę liczyć na Szałwię, nie zostawiłaby mnie na pastwę losu.

W jej słowach było ziarno prawdy. Mógłbym nie poruszyć tematu, jeśli sama by go nie zainicjowała, bo zwyczajnie wypierałbym jego istnienie. Tak, jak teraz, kiedy jasne tęczówki podążyły do komety, a moje uciekły w drugą stronę, w znajomy kuchenny kąt, bo byłem przytłoczony potwornym symbolem i wcale nie chciałem znów go oglądać, kiedy Evelyn wreszcie dała mi szansę na spędzenie ze sobą popołudnia.

{festiwal lata} {koniec świata} Nie prosiłem się o to - o przekleństwo, które miesiąc po miesiącu wyszarpywało ze mnie siły. Mogłem tylko patrzeć, bierny i słaby w obliczu dramatycznych scen, wślizgujących się w jaźń za sprawą niewyjaśnionych mocy. Obrazy gnały, potworne migawki z najdalszych zakątków, wszędzie masakra, śmierć i jej upiorna potęga, każdy możliwy kataklizm, dusze ulatujące ze stygnących, bezwładnych ciał - poparzonych, sinych, zdeformowanych, zewsząd zmatowiałe spojrzenia, jęki dogorywających istnień, otoczonych hordą cieni. Żywy koszmar.

...

{kula z wybrzeża} ...

{praca} ...

{praca} ...