First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przez ostatnie tygodnie pochylał się nad mapami londyńskich dzielnic wiele razy, miał więc doskonałe rozeznanie w tym, jakimi ulicami powinni się przemieszczać. Ścisłe centrum stolicy szczególnie utkwiło w jego głowie, kiedy nieustannie analizował drogi dojścia do Ministerstwa, Szpitala Świętego Munga czy też do London Tower. Przytaknął Tonks od razu, bo rzeczywiście byli już blisko. Po minięciu katedry czekał ich może jeszcze dziesięciominutowy marsz, jeśli nie krótszy. Tego szczegółu jakoś nie zdradził. Zdecydowałaby się na podobnie oszczędną odpowiedź nawet gdyby jego głos był w pełni sprawny. Ale w tej chwili nie był i trudno było o tym zapomnieć. Mimo to miał nadzieję, że jego niedyspozycja nie będzie rzutować na dalszy los tego wypadu.
Na prowadzenie dyskusji i tak nie mieli dobrej chwili, bo Justine coś dostrzegła. Mocniej ścisnął różdżkę, spodziewając się ataku znienacka i nie zmienił zbyt szybko swojej postawy, choć do jego uszu po chwili dotarł wystraszony głos dziecka. Do skulonej dziewczynki zbliżyła się wpierw Tonks, potem Alexander, Kieran z kolei trzymał się z tyłu, świadom tego jak strasznie może wyglądać w oczach tej małej. Ustąpił pola młodym i z całą pewnością dobrze zrobił, bo nie podniósł się żaden lament. Tylko co teraz mieli zrobić? Nie planowali robić żadnych przystanków, ale przecież nie zostawią tego dziecka na ulicy. Tonks zerknęła na niego pytająco, ale zaraz rozwiązanie podsunął Farley. Rineheart nie miał lepszej propozycji, ale gdyby taką miał, to nie mógł nawet dokładnie jej zaprezentować pozostałej dwójce. Znów więc przytaknął, tym razem słowom Alexandra, przekonany do zaangażowania w sprawę rudowłosego alchemika. Przechowanie małej nie powinno być trudne, a w drodze powrotnej zabiorą ją ze sobą do Oazy. O ile wszystko pójdzie gładko,m tego nie mogli być pewni.
- Leć - wyszeptał ledwo słyszalnie, chcąc chociaż w tak mizerny sposób pogonić towarzystwo. Miał tylko nadzieję, że szybko wrócą do swojego głównego celu, choć znów będą musieli uważnie ku niemu kroczyć. To Farley miał pod ręką miotłę, mógł eskortować małą. Kieran wraz z Justine mogli poczekać przy katedrze, wciąż zachowanej w jednym kawałku. Dziwne, wydawało mu się, że wróg w pierwszej kolejności zacznie niszczyć to co mugolskie, w tym ich świątynie. Po oddaniu małej w dobre ręce mogli ruszyć dalej.

| z tematu x 3 (?)

Jedna z licznych szarych sów przemierzała tej nocy Londyn. Nie wyróżniała się niczym od innych pocztowych ptaków. Przeciętnej wielkości i szybkości, niosła w dziobie starannie zapieczętowany list. Leciała wysoko, nie zniżając lotu i nie zważając na świszczący dookoła wiatr. Gdy pod nią zaczęły migotać światła latarni, zapikowała w dół. Przez chwilę krążyła nad ulicami miasta, aby ostatecznie otworzyć dziób i wypuścić z niego list, który po chwili tańczenia w powietrzu opadł na ziemię.
Jeśli przechodzisz tu jako pierwszy pomiędzy 30 września a 4 października, możesz dostrzec na ulicy  pod katedrą list. Jest zapieczętowany i zamknięty, wyraźnie w dobrym stanie. Jeśli go podniesiesz i przyjrzysz się tyłowi korespondencji, dostrzeżesz wypisane ładnym, ozdobnym pismem: Do Ciebie, przechodniu. Gdy otworzysz kopertę zalakowaną pieczęcią w kształcie gwiazdy, ujrzysz list, a w nim:

Czerwień sączyła się przez urywany sen, jarząc się niebezpieczeństwem. Chaotyczne obrazy otaczała poświata niebezpieczeństwa, pościel znowu przesiąkła strachem, tym samym, który zarysowywał się na twarzy w bruzdach marszczących czoło i posępnie wykrzywionych ustach. Głowa zaś zaciskała się w imadle bólu.
Noc była pełna strachów, ale poranek wcale od nich nie uwalniał.
Przez okienne ramy zaglądał do wagonu złowróżbny omen, barwiony krwią Księżyc, który jak wisielec kołysał się na ciemnym niebie. Powieki opadały jednak szybko, szybciej, niż otrzeźwiające myśli zdołałyby przejąć kontrolę, rozbudzić całkiem jego ciało.
Pewien był, że to kolejny koszmar, który skończy się przed świtem.
Księżyc wprawdzie zniknął, lecz dłonie niespokojnie drżały przez cały dzień, kotłujące się gdzieś pod skórą emocje nie zostały uśpione senną rutyną przygotowań do zbliżającej się premiery. Rozchybotana w filiżance herbata rozbijała się o nadkruszone ścianki, kilka kropel pomknęło wzdłuż prześwitujących żył, niżej, niknąc w fiolecie podwiniętej na łokciach koszuli.
Nad trajektorią myśli także nie potrafił zapanować, zmarszczone w skupieniu brwi nie ułatwiały mu wcale pracy, ani nad ostatnimi rekwizytami, które wymagały sprawdzenia, ani tym bardziej nad przygotowywaniem się do stworzenia trzech świstoklików, które powinien przesłać nie później niż do jutrzejszego popołudnia.
Powieki same opadały, gdy zastygnął w statecznej pozie zbyt długo; pod nimi zdawały się migotać czerwone powidoki, refleksy barw minionej nocy, a może tylko tak mu się wydawało.
Rozpierzchnięte skupienie nie pozwalało zebrać myśli, ospałych jak on. Nie otrzeźwił go nawet lot na miotle aż na przedmieścia Londynu, w pobliże niskiego domu o zdobnej elewacji. Powietrze skwierczało żarem, który utrudniał oddychanie. Wiedział, że musi pospieszyć się z przetestowaniem swego tworu, w przeciwnym razie nie wytrzyma nawet w cieniu wierzbowej alejki.
Świstoklik powinien przenieść go na powrót na Arenę.
Jednak wystarczyło tylko kilka chwil, by intuicja, a może doświadczenie, podpowiedziały mu, że coś jest zdecydowanie nie tak.
Chaotyczny strumień magii przepłynął przez jego ciało, ściągając go w zupełnie inne miejsce; było tak, jakby ona sama sprzeciwiła się jego woli, jakby posiadała własną.
Nie mógł nic zrobić, poddał się jej, zesztywniałe ze zmęczenia ciało opadło niezgrabnie na pokrytą mchem posadzkę budowli, która zdawała się sięgać nieba. Sakralną ciszę przerwał jego zduszony okrzyk. Rozpostarte szeroko palce dłoni pozwoliły mu zachować równowagę, nie upaść.
Zaskoczone spojrzenie pomknęło najpierw w stronę kobiecej sylwetki, ku twarzy tak bladej, iż zdawała się nie mieć w sobie ani kropli życia. Zaraz potem serce zabiło szybciej, kiedy tylko kątem oka wyłowił czerń rozpełzającą się po zieleni.
To nie dzieje się naprawdę.
Widział to już przecież. Obumierającą roślinność, trawioną czernią, czymś złym, nieuchwytnym.
W tym momencie nie miało znaczenia to, że świstoklik w formie klawisza pianina musiał mu gdzieś wypaść; dźwignął się do pionu, zaciskając palce na różdżce. Dopiero teraz dostrzegł poświatę znajdującego się w pobliżu ducha.
- Czy może mi pani powiedzieć, gdzie się znajdujemy? - to jeszcze Londyn, czy przeniósł się gdzieś dalej? Czy w ogóle wiedziała - co, jeśli z jakiegoś powodu, i ją ściągnęła w to miejsce magia?
Wronie szpony wbiły się w powietrze.
Stopniowa narastająca panika sprawiła, że dygoczące dłonie z trudem utrzymały różdżkę. Nauczył się już, by nie lekceważyć znaków.
Że nie istnieje niemożliwe.
Obrazy nakładały się na siebie. Wspomnienia koszmarów pozostawały żywe. Towarzyszące im emocje, dźwięki, zapachy. Wilgoć bagien pachniała inaczej niż stęchlizna opuszczonej świątyni, lecz w jego głowie była tym samym. Tak jak łopot ptasich skrzydeł - widział oczami wyobraźni, jak atakują i tym razem.
- Luminis virtute - wyinkantował, celując w chmarę rozmytych cieniem strachu kruków a może wron, nie był pewien; kraniec różdżki zadarł wysoko - chciał, by mrok się rozpierzchnął. Jednocześnie znalazł się bliżej samej kobiety, nie zastanawiając się nad tym, jak to musiało wyglądać z jej perspektywy.
Wciąż jeszcze nie potrafił dostrzec, że to prawdziwe wrony krążyły nad nimi w chmarze. Złowieszcze krakanie odbijało się echem od pamięci, czy i teraz szpony wbiją się w jego ciało? Skąd one się tu wzięły? Czy rytuał nie przegnał ich na zawsze?
Huk zatrzaskiwanych drzwi sprowadził go na ziemię, do tego miejsca; jedynie poltergeist zdawał sobie nic nie robić z zaistniałej sytuacji, podrzucając wysłużony klawisz ze złośliwym uśmiechem na ustach.
Spojrzenie na powrót skrzyżowało się z tym należącym do czarownicy; słyszała to samo? Przeraźliwy dźwięk przeszywający myśli, dźwięczący w uszach pisk - dlaczego miał wrażenie, że wydobywa się z ust tego ducha? Dlaczego kojarzył mu się z wibrującym w głowie jazgotem słyszanym w pobliżu zabójczych mar? Czy na pewno brzmiał tak samo?
Osłonił twarz lewą ręką, za późno, wybuch światła na chwilę go oślepił.
- Nic się pani nie stało? - wychrypiał; wokół niego wciąż pulsowały tylko plamy cieni; w końcu jednak kontury jej sylwetki stały się wyraźniejsze. - Co to... - na Merlina jest? Urwał, wpatrując się w mknącą kometę, za którą snuł się złoty warkocz. Nie potrafił oderwać od niej wzroku; zdawało się, że na niebie znajdują się dwa słońca. Nie miała w sobie jednak nic z kojącego ciepłem blasku, ta jasność naznaczała mrokiem.
Podsycała ogień strachu, wypalała nadzieję.

1. na konsekwencje poeventowe
2. luminis virtute

The member 'Laurence Morrow' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 3

--------------------------------

#2 'k100' : 79

Noc była pełna strachów i dziwów – lecz o ile zwykle wiedźma miała nad nimi kontrolę, z wprawą pociągając za odpowiednie sznurki, przyzywając i pętając martwych, i o ile niekiedy sama przemieniała się w koszmar na jawie, bez choćby cienia zawahania wbijając lśniące w blasku świec ostrza w drżące ciałka zwierząt, o tyle teraz to ona padła ofiarą zakradającego się w sny blasku. Lepkiej, metalicznej czerwieni, w której topiła się, tak jak niegdyś jej matka w brudnych wodach Tamizy. Wszechobecna krew wypełniała nos, usta, bezlitośnie wyciskając z wątłej piersi ostatni dech. I nie wystarczyło, by przeżyła tę makabrę raz; groza uparcie powracała do niej z tą samą sekwencją obrazów, doznań, gdy tylko pozwalała sobie na zmrużenie ciążących powiek, rosząc bladą, niemalże przejrzystą skórę potem.
Kiedy w końcu Moribund zwlokła się z łóżka, nie bez trudu wydobywając spomiędzy fałd skotłowanej pościeli, z potylicą pulsującą tępym bólem, woniała strachem.
Najchętniej nie ruszałaby się tego dnia z bezpiecznego, gwarantującego spokój Nokturnu, przesycone skwarem godziny spędzając w sklepowym wnętrzu, pod wieczór – przenosząc do przyjemnie chłodnej piwnicy, w której zwykła oddawać się wróżbom czy przeprowadzać seanse spirytystyczne, rytuały, które większość czarodziejów uważała za niegodziwe. To jednak nie wchodziło w grę, oczywiście o ile nie zamierzała napytać sobie biedy. Wszak kuszona zawartością pękatej sakiewki, zgodziła się wypędzić z niegdysiejszej katedry – budowli monumentalnej, wzniesionej rękami mugolskiego ścierwa ku czci ichniejszego bożka – kapryśnego ducha. Zapłatę otrzymała z góry, obdarzona zaufaniem przez ewidentnie zamożnego, a przy tym chcącego zachować anonimowość czarodzieja, toteż poczucie obowiązku, zaprawione odpowiednią dozą irytacji, zmusiło do opuszczenia znajomego zakątka Londynu i ruszenia ku sercu City of London.
Nie pytała o obrzędy, które tajemniczy nieznajomy zamierzał odprawić w katedrze. Nie obchodziły jej pobudki, intencje, dopóki miała otrzymać odpowiednią rekompensatę za poświęcony czas. Ta zaś była stosownie wysoka, by zgodziła się podjąć wędrówkę labiryntem nadgryzionych zębem czasu korytarzy i sal w poszukiwaniu uciążliwego lokatora. Podobno poltergeista. Podobno, bo przecież nie zamierzała wierzyć laikowi na słowo.
Złośliwiec zdawał się na nią czekać, natrafiła na niego już w głównej, przytłaczającej swymi rozmiarami części katedry, wśród reliktów niemagicznej przeszłości i zakurzonych ław; spragniony konfrontacji, w jednej chwili krążył pod zdobnym sklepieniem, w drugiej – materializował się ledwie kilka kroków dalej, do połowy zanurzony w kamiennej posadzce.
Było w nim jednak coś dziwnego. Nietypowego dla stworzenia, którego cel istnienia stanowiło uprzykrzanie innym życia. Aura ducha niemalże zwalała z nóg siłą odczuwanej przez niego wściekłości. Palącej, o niewiadomym pochodzeniu.
Nigdy wcześniej nie spotkała takiego poltergeista. I nigdy wcześniej nie dała się zranić w tak głupi sposób.
Syknęła z niedowierzaniem, gdy ciśnięty przez niego kamień rozciął skórę twarzy. Jak śmiał. To jednak stanowiło dopiero początek, preludium do dalszej części pokazu. Jął szarpać butwiejącymi siedziskami, przesuwając je to w przód, to w tył, tym samym zmuszając wiedźmę do uskakiwania przed kolejnymi przeszkodami. A chichot, który zwykle towarzyszył jemu podobnym, zastąpiły gniewne okrzyki.
Ruszyła za nim w szaleńczą pogoń, tropiąc swą zwierzynę to po efektach powodowanego przez nią zniszczenia, to po śladach wciąż wyczuwalnej, nawet i z oddali, aury. Pulsującej, żywej. Zmęczenie niemalże zmusiło spirytystkę do odwrotu, członki miała ociężałe, a pierś falowała od szybszego oddechu, lecz odczuwane wzburzenie wciąż pchało ją do przodu – ono i poczucie, że przepędzenie ducha stało się kwestią honoru.
Nie wiedziała, ile czasu minęło, nim w końcu, po przebyciu setek schodów i stoczeniu nierównej walki, dopadła go na galerii, z której rozciągał się widok na skąpane w słońcu miasto. Zdyszana, ze strużkami potu zlepiającymi rozwiany włos. I pełnym wyższości uśmiechem na spierzchniętych wargach. Dopadła – i, nie bez trudu, uwięziła w usypanym solą kręgu. Próbował się wyrwać, próbował uciec, wyjąc przy tym jak opętany, to jednak na nic. Wszystko na nic. Chciał wodzić za nos, bawić w kotka i myszkę, by finalnie paść ofiarą podstępu.
– Bądź przeklęty, poltergeiście – warknęła, kiedy już odzyskała kontrolę nad swym głosem, wciąż jednak drżącym, słabym. Osunęła się przy nim na kolana, z chorą satysfakcją, zza bezpiecznej granicy soli, obserwując wysiłki ducha. Najgorsze za nią. Jeszcze chwila, dwie, i będzie mogła opuścić tę przeklętą katedrę, zaszyć w mroku Nokturnu, przepić przynajmniej część wynagrodzenia. Wpierw jednak – rytuał wygnania. Lecz nie mogła go przeprowadzić bez zachowania odpowiedniej ostrożności. Przedtem musiała uspokoić oddech, gonitwę myśli...
Nagle – znikąd – na galerii pojawił się ktoś jeszcze. I pech chciał, że runął wprost w starannie domknięty krąg, jedyną rzecz, która utrzymywała poltergeista na uwięzi. Triumfalny rechot oswobodzonej istoty rozdarł gęste, lepkie powietrze.
– Głupcze! – wydusiła z siebie, gdy miejsce niedowierzania zastąpił w pełni uzasadniony gniew. Gdyby tylko mogła, rozszarpałaby intruza na strzępy. I to własnoręcznie, bez pomocy magii, kładąc mu przy tym do głowy, że obrócił w niwecz jej wytężone wysiłki. A że na granicy świadomości wciąż kołysało się widmo ubiegłonocnych koszmarów, krwistego blasku, jej furia była tym większa.
Zwróciła na Laurence'a niechętne, podkreślone sińcami spojrzenie, kim on był?, skąd się tu wziął?, gdy nad jego ramieniem, w jednej z odległych uliczek, ujrzała coś jeszcze gorszego. Zarys czarnego psiska o jadowicie żółtych ślepiach. Zamrugała gwałtownie, nie dowierzając własnym oczom. Czy to mógł być...? Nie, na pewno nie. Kiedy jednak znów spróbowała sięgnąć ku niemu wzrokiem, zwierzę zniknęło. Niczym widmo. Niczym ponurak.
– City of London – odpowiedziała tylko zachrypniętym głosem, teraz już nie tylko blada, ale niemalże przezroczysta, niczym jeden z duchów, w których towarzystwie spędzała tyle czasu; serce podeszło jej do gardła, gdy myśli gnały w najgorszych możliwych kierunkach. Działo się zbyt wiele, zbyt szybko.
Czy naprawdę ujrzała omen śmierci?
Ptaszyska, na które wcześniej nie zwróciła najmniejszej uwagi, poderwały się do lotu. Głośne, liczne, otoczyły ich całą gromadą; plątanina skrzydeł i dziobów skutecznie utrudniała dojrzenie poltergeista, a złowieszcze krakanie powołało do życia dreszcz, który prędko rozpoczął wędrówkę wzdłuż pleców, kręg po kręgu. Wtedy też huknęło, od strony wyjścia na galerię; nie musiała widzieć, co się stało, by zrozumieć, że znalazła się w potrzasku. Oni się znaleźli. Kimkolwiek był ten czarodziej, któremu nie zdążyła się jeszcze nawet lepiej przyjrzeć. – Uwolniłeś go... Muszę przepędzić... To nie jest normalny poltergeist. – O ile jakiegokolwiek dałoby się określić tym mianem. Nim jednak zdołałaby wytłumaczyć więcej, albo chociaż zebrać się z zamszonej posadzki, uderzył w nią wrzask, którego nie powstydziłaby się nawet banshee. Jęknęła z bólu, odruchowo zasłaniając uszy dłońmi, byle tylko ten dźwięk, ten ogłuszający pisk, przestał wwiercać się w czaszkę. Podchwyciła spojrzenie towarzysza, obcego, a jednak mającego w sobie coś znajomego, lecz nie na długo.
Niebo rozbłysło nienaturalnym blaskiem, przecięte przez coś, co wyglądało jak kometa. Spadająca gwiazda. Tylko że nie spadała – tkwiła w tym samym miejscu, jak drugie słońce, przyciągając wzrok, nęcąc, kusząc. Dotykając umysłu pustką. – Nie rozumiem – wychrypiała; a zwykle przecież nie istniały dla niej rzeczy, które wykraczałyby poza granicę pojmowania. – Nic mi nie jest – dodała jeszcze, po chwili rozciągającej się w wieczność, odlegle zdziwiona okazaną troską. – A tobie? – Nie zamierzała decydować się na grzeczności, na kreowanie zbędnego w tej sytuacji dystansu. I zapewne nie potrafiłaby przestać spoglądać ku zagładzie, królującej nad Londynem anomalii, wciąż na poły zahipnotyzowana jej światłem, na poły sparaliżowana strachem, gdyby tuż koło niej nie świsnął kolejny kamień.
Duch musiał się nudzić.
Czy to była jego sprawka? To wszystko?