The member 'Hannah Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

32/222 (-60)

Tarcza zmaterializowała się, ale była słaba — zaklęcie rzucone przez Brendana przebiło ją w jednej chwili. Niczego innego się po nim nie spodziewała, nie chciała przecież litości, miał jej pokazać jak wygląda prawdziwa walka, przygotować ją na najgorsze. Poniosła ją siła, która zniszczyła część areny, na której stała. Uderzyła z łoskotem o deski, zamroczyło ją, przyprawiło o mdłości, kręciło jej się w głowie. Podniosła się na rękach, próbując rozeznać w sytuacji — była przytomna, żyła. Walczyła dalej. Skierowała na niego różdżkę, podnosząc się chwiejnie na nogach, rzucając upiorogacka, tyle była w stanie zrobić jeszcze.

The member 'Hannah Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 86

Hannah, skończ; nie znajdował przyjemności w ranieniu jej, podobnie jak nie widział sensu w walce z przeciwnikiem, który nie jest w stanie już się podnieść: nie chciał bombardować jej silnymi zaklęciami, które pozostawią na jej ciele trwałe ślady, przyszła tutaj walczyć - ale nie okaleczyć się. Chmury kurzu wzbiły się w powietrze gęsto, zniszczona arena sprawiała wrażenie pobojowiska - ale Wright się nie poddała. Wrightowie nigdy się nie poddają.
- Rictusempra - skierował ku niej kraniec różdżki.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 68

Zaklęcie łaskoczące wydawało się jedynym sensownym rozwiązaniem - niewiele myśląc ponowił inkantację - z nadzieją, że Hannah odpuści. To już był czas - trzeba wiedzieć, kiedy można zejść ze sceny:
- Rictusempra!

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 44

22/222 (-70)

Zaklęcia trafiły ją jedno po drugim, bezczelnie zaatakowały jej brzuch. Nie broniła się przed nimi, nie miała już sił podnieść różdżki, spróbować wyczarować tarczy. Nie potrafiła wyrzucić z siebie słowa, jej osłabienie sprawiało, że nie była zdolna rzucić już żadnego zaklęcia. Skurcze, wywołały łaskotki - tak silne, że zaczęła się śmiać, bezdźwięcznie, chichotać przez łzy, które cisnęły jej się do oczu. Nie znosiła przegrywać, nienawiedziła tego uczucia, lecz nie mogła odmówić tego Brendanowi. Od samego początku wiedziała,  jak to się wszystko skończy. Upadła na kolano, próbując powstrzymać atak bezgłośnego śmiechu, włosy zakryły jej twarz, a więc i skryły uczucie rozgoryczenia, gniewu i zawiedzenia. Mogła dać z siebie więcej, wiedziała, że mogła. Ignis Fatuus. I to był koniec.

|zt