- Już się nie gniewam, Brendan – powiedziała zawieszając na nim spojrzenie. – I ty też się nie gniewaj, kupię ci tej kawy, bo i tak ją po kątach pić będziesz – westchnęłam ciężko, kręcąc lekko nad nim głową. – tylko jak spać idziesz to jej nie pij, bo sen niespokojny mieć będziesz – upominam go raz jeszcze, choć w sumie i tak sądzę że zda się to na niewiele. Więc wzdycham raz jeszcze i nad nim i nad sobą, że gniewać się nie umiem a powinnam. Ale w sumie na Brena to gniewać się ciężko. I senność też mnie ogrania, usta rozwierają się więc dłoniom je zakrywam – bo tak wypada. – Idę spać, Brendan. – informuję go i dodaję chwilę potem – ty też idź zaraz, tej swojej ukochanej kawy i tak się już nie napijesz. – brutalne, ale szczere – będzie musiał sobie jakoś poradzić. Posyłam mu uśmiech, a potem robię to, co powiedziałam. Znaczy najpierw jeszcze umyć się idę, żeby w tej mące się nie kłaść. Niedługo potem ciemność już tylko nas otacza, a po bieli mąki nie ma śladu.

Westchnął, może dziewczę wychowane na salonach nie przywykło, by ktoś mu otwarcie mówił, co sądzi o jego pracy. Nieprzyzwyczajone do ostrych słów krytyki i dalekie od rzeczywistości, takie właśnie zwykle były szlachciątka, a szlacheckie panienki w szczególności. Wziął kuferek do rąk, doskonale wiedząc, że miała rację - tracił czas, a słowne przepychanki tego nie zmienią. Nie miał czasu się przekomarzać, musiał zacząć faktycznie działać. Wtedy jednak dotarły do niego kolejne słowa - wyjątkowo okrutne, doprawdy? Burke? Pomijał tytulaturę z oczywistego powodu, czuł wstręt do tego człowieka - nawet jeśli nigdy go nie spotkał. Wstręt za samo to, kim był i za samo to, że nie sprzeciwiał się temu, kim był. I choć mógł być wyjątkowo zdolnym czarodziejem, choć mógł mieć doświadczenie o wiele większe od Lucindy... coś wewnątrz niego miało opór, by zwrócić się do tego człowieka o pomoc. Ale - czy nie zwracał jej przed chwilą uwagę na to, że liczy się tylko czas? Może jednak - warto spróbować? Skrzywił się - ale skinął jej głową, nim odszedł wgłąb korytarzy.

- Dzięki za pomoc - dodał głośniej, rzucając ku niemu bukłak z wodą, przez kraty, choć doskonale wiedział, że bardziej by mu się przysłużył, gdyby tego nie robił. Tak, jako auror rozumiał relacje panujące w więzieniu. I na swój sposób nawet rozumiał, dlaczego konfidenci nie byli najbardziej lubianymi więźniami. Jego towarzysze nie mogli usłyszeć rozmowy toczonej wcześniej szeptem i właściwie żadnego słowa wypowiedzianego przez Brendana - i dobrze. Niech myślą, co chcą. Niech zrobią z nim, co chcą.  Wierzył, że kierował się honorem - bo honorowo było ukarać tego, kto na to zasługiwał, bez względu na konsekwencje. Nie myślał o tym, że właśnie utracił cennego informatora, niezależnie od tego, czy plany Brendana odniosą sukces, czy może przez jakiś aspekt więziennego życia, którego nie rozumiał, jednak zostaną pokrzyżowane, ale wiedział, że Matt zasługiwał na przejście w tym więzieniu szkoły życia, której nigdy nie zapomni. Na karę - bo gdzie zbrodnia, musi być i kara. A coś podpowiadało mu, że z tego aresztu wymknie się jak zawsze - bez niczego. Bo czymże było te kilka dni spędzonych w zapyziałej zimnej celi? Niczym, o czym nie dało się zapomnieć - może po miesiącu, może po roku, a może po dniu przy pomocy odpowiedniego zaklęcia.

- Jeżeli chcesz to usłyszeć - zaczął, sięgając po butelkę; dopiero za drugim razem udało mu się zacisnąć palce na jej szyjce, z rozbawieniem parsknął na własną nieudolność (dlaczego dopiero alkohol zdołał wydobyć z niego beztroskie odruchy?) - to musimy wypić jeszcze trochę. - A potem z otwartej butelki wypłynął bursztynowy napój, oblizał ścianki, wypełnił szklanki. - Za Zakon - wzniósł toast z pełną powagą w głosie.

-Uderzenie. I kolejne, by zaraz potem wysyczeć przez zęby przekleństwo, gdy - oczywiście - robiła sobie knykcie pięści. Zacisnęła zęby, byleby coś więcej nie wypadło z jej ust. I tak dwie inne kursantki spojrzały na nią z mieszanką gniewu i politowania - kręcąc głową. Ale Mia nie patrzyła na nie. Swoją uwagę kierowała na nieszczęsną szafkę, która nijak nie chciała się otworzyć. Magiczny znak nie działał, chociaż kilkukrotnie powtarzała sekwencję. I całkiem logiczne, dla niej - że cierpliwość zużyła limit, jaki na dziś przeznaczyła. A miała na co ją wydawać - o czym świadczyło zmęczenie rysujące się w stalowoszarych źrenicach. Trening.

Od kilku miesięcy miała wrażenie, że ktoś na siłę wepchnął ją do jakiegoś ponurego przedstawienia, gdzie miała grać główną rolę dramatyzującej wewnętrznie kobiety, nie mogącej dotrzeć do siebie samej. Parszywy monodram. Krążyła w kółko, co rusz zbierając wypadające z konstrukcji elementy, próbując wstawiać je na swoje miejsce i z frustracją stwierdzając, że w tym samym czasie inne pikowały już w dół. Brała często głębokie wdechy, bo sądziła, że to pomoże. Rozmawiała z ojcem, bo sądziła, że uspokoi to jej nerwy i może dowie się czegoś pożytecznego. Tymczasem rozjuszało ją to jeszcze bardziej, więc szybko uciekała z kawiarni, w której się spotykali, by w głuchej okolicy chatki znów doznawać rozczarowania własnymi umiejętnościami.

- Nie ruszaj się! - polecił od progu, choć jeszcze dobrze nie dostrzegł ofiary klątwy, jej oczy wyrażały przerażenie, a ciało - bezradność. Cierniowa obroża zacisnęła się wokół jej szyi, nie dając szans na oswobodzenie się z tej ciasnej - dusznej - klatki. Dobył różdżki, którą miał pod ręką, ciskając zaklęcie Finite; działanie klątwy ustało - a może tylko zelżało? Potrzebowali pomocy łamacza, nie tylko, dziewczynie potrzebny był uzdrowiciel. Natychmiast. Dziewczyna upadła, a obok  - błyszczał tajemniczy naszyjnik. Brendan podniósł go przy pomocy zaklęcia Windgardium Leviosa i przemanewrował nim na bok, z zamiarem przełożenia go na widoczne miejsce, w którym nikt przypadkiem się na niego nie natknie. - Tutaj! - krzyknął, cofnąwszy się w progu kilka kroków, chcąc przywołać kierującego akcją aurora. Dalej - nie powinien działać samodzielnie. Podszedł bliżej dziewczyny, kucnąwszy przy jej bezwładnym ciele - sprawdzając oddech. Na szczęście, była tylko nieprzytomna. A oni - zyskali kolejną poszlakę.

- Jeżeli chcesz to usłyszeć - zaczął, sięgając po butelkę; dopiero za drugim razem udało mu się zacisnąć palce na jej szyjce, z rozbawieniem parsknął na własną nieudolność (dlaczego dopiero alkohol zdołał wydobyć z niego beztroskie odruchy?) - to musimy wypić jeszcze trochę. - A potem z otwartej butelki wypłynął bursztynowy napój, oblizał ścianki, wypełnił szklanki. - Za Zakon - wzniósł toast z pełną powagą w głosie.