Z wczesnego dzieciństwa pamięta niewiele – spokojny dom nad kanałem La Manche, cichą okolicę i rodzinne ciepło. Przyszedł na świat wiosną – nadano mu imię oznaczające księcia, Brénainn, choć całe życie korzystał z uwspółcześnionego odpowiednika. Ojca pamięta jedynie z urywanych opowieści matki - jako bohatera. Odszedł, kiedy matka była w drugiej ciąży, poświęcając własne życie za życie dziecka w trakcie aurorskiej akcji. Matka nigdy nie miała do niego o to żalu – była Longbottomem. Rozumiała. Z mężem splótł ją ślepy los, rodzinne swaty i choć wychowano ją w blichtrze bogatych dworów, nigdy nie chciała więcej, niż mógł jej dać mąż. Ostatnie rodzinne klejnoty sama rozdała na pomoc potrzebującym, nie płacząc po rodzinnym zbytku, który innym mógł przysłużyć się bardziej. Odeszła w samotności, kiedy Brendan kończył szkołę – w trakcie jego końcowych egzaminów. Nie mógł przyjechać na pogrzeb, przysłano mu jedynie jej zdjęcie z młodości – pięknej, uśmiechniętej, owiniętej błyszczącym sznurem czarnych pereł. Nie rozdała ich wszystkich, zostawiła sobie dwie. W ostatniej woli poprosiła, by je sprzedał i opłacił za nie edukację, swoją i dużo młodszej Neali.  

Rodzina Brendana nie przykładała większej wagi do perfekcyjnego wychowania swoich dzieci przed szkolnymi czasami, Brendan i Neala mieli dzieciństwo, w którym znajdował się czas również na zabawę. Zadbano, by poznali swoje korzenie i zrozumieli wartości, jakimi kierowali się ich przodkowie, rozwijano ich umiejętności zgodnie z zainteresowaniami. Nie wymagano od nich niczego, na co nie mieli ochoty, za wyjątkiem krótkiego epizodu, w trakcie którego Brendana usiłowano nauczyć tańczyć - szybko okazało się, że w przeciwieństwie do siostry ma dwie lewe nogi. Przy stole staranna etykieta odchodziła nieco w dal na korzyść ciepłej, rodzinnej atmosfery. Słowo arystokracja w ustach rodziców zawsze było wypowiadane z nutą rozbawienia zmieszaną z dobrotliwą pobłażliwością. Zdolności Brendana objawiły się na krótko przed jego trzecimi urodzinami - zupełnie nieświadomie chroniąc matkę od konsekwencji ciężkiego upadku ze schodów. List był formalnością, pochodzili wszak z rodziny o głębokich i dawnych tradycjach.
W Hogwarcie z dumą i ulgą przyjął barwy Godryka Gryffindora, Tiara nie wahała się ani chwili – Brendan nie tylko chciał iść w ślady swojego ojca. Był do niego podobny. Trzymał się wąskiego grona przyjaciół, chowany pod rodzinnym kloszem niełatwo nawiązując nowe znajomości, wykazując się raczej towarzyską powściągliwością. Miał zwyczaj występować przeciwko szkolnym niesprawiedliwościom - niezależnie od tego, gdzie się z nimi napotykał. Nie obnosił się z pochodzeniem, wiedząc, że znaczy ono tyle, co nic, przelaną krew przodków traktując bardziej w kategoriach obowiązku niż przywileju. Większość wolnego czasu spędzał na samotnej nauce, rzadko wdawał się w kłopoty, wchodząc w konflikty z dobrze urodzonymi Ślizgonami. Uczciwość i poważne traktowane szkolnych obowiązków sprawiły, że na piątym roku przyznano mu odznakę prefekta Gryffindoru. Angażował się w rozgrywki Quidditcha, zajmując pozycję pałkarza. Nigdy nie dobierał znajomych przez wzgląd na ich czystość krwi, choć dopiero w Hogwarcie po raz pierwszy zetknął się z mugolakami. Pochodzili z innego świata. Nie odebrali lekcji dobrych manier, tańca, nie wpojono im dumnej historii rodu i mogli jeść wieprzowinę (u Brendana odkąd pamiętał budziła ona reakcję alergiczną), ale byli ludźmi jak oni wszyscy.
Egzaminy ukończył z dobrymi wynikami i mógł kontynuować swoją ścieżkę w kierunku obranym jeszcze we wczesnym dzieciństwie – by zostać aurorem. Wybitny otrzymany z obrony przed czarną magią należał mu się ja psu woda, ciężko pracował na swój sukces. Lubił zielarstwo, ponoć miał rękę do roślin.

Szkolenie było trudne i wymagające, ale Brendan znał swój cel. Kiedy mu nie wychodziło - próbował do skutku, kiedy miał chwile zwątpienia - spoglądał na zachowane zdjęcie matki, wiedząc, że wierzyła w niego równie mocno, co w jego ojca. Nigdy nie pragnął sławy, pieniędzy ani poklasku, robił to dla samego siebie - dla własnej, silnie zakorzenionej potrzeby sprawiedliwości i ofiarności. Chciał tego - chciał służyć. Żyć, by służyć. Ukarać winnych i chronić niewinnych, nie zważając na to, że większość szlacheckich rodów nie pamiętało już, że taki był ich obowiązek - taki, nie pławienie się w drogich sukniach i błyszczących klejnotach, nie epatowanie bogactwem, nie urządzanie balów będących targami próżności i rozpusty.

A tak się złożyło, że nagle świat zaczął potrzebować bohaterów bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Został aurorem. Cechował się gorliwością, sumiennością i silną wolą. Nie zniechęcał się, raz podjęty trop węszył do upadłego, zawsze jasno wyznaczając granice pomiędzy tym, co właściwe a tym, co niesprawiedliwe. Widział w świat w czerni i bieli, nie zajmując sobie głowy szarościami, wierząc w większe dobro, do którego dążyli aurorzy. Był jak pies, który dostał rozkaz, bezkrytycznie podążając za każdym celem. Czarna magia jest wszak z natury zła, potworna i wynaturzona, ktokolwiek po nią sięga - zasługuje na to, co najgorsze, pocałunek dementora, który straszniejszy jest ponoć od śmierci. Zasadna i właściwa kara. Nigdy nie odezwała się w nim litość. Nigdy nie obchodziły go pobudki ludzi, których ścigał. Nigdy nie interesował się motywami. Kto czynił zło, tego nic nie usprawiedliwiało.

Moment, w którym Grindelwald przejął Hogwart, był momentem, w którym - przedwcześnie - spieniężył ostatnią perłę, zapewniając edukację domową i utrzymanie swojej siostrze. Nie chciał, żeby jego siostra miała styczność z czarną magią. Dzięki koneksjom rodziny, bez trudu znalazł czarodziejów, którzy podjęli się obowiązku jej kształcenia za niskie kwoty. Pierwszy rok jego siostra spędziła u dalszej rodziny, na kolejne  - głównie pod naciskiem jej samej - wziął ją do siebie, gdzie mieszkają razem do dzisiaj. Brendan wierzy, że się nią opiekuje, choć prawda wydaje się zgoła odwrotna; gdyby nie Neala, jego skromna kawalerka już jakiś czas temu obróciłaby się w ruinę. Wierzył, że wpajał jej samodzielność. Niezależność. I niezłomność, jaką sam przejął od ojca, którego już prawie nie pamiętał.

Jego życie towarzyskie nie kwitło - rzadko wychodziło poza ściany biura aurorów, poza kontakty zawierane w trakcie misji i poza najbliższą rodzinę. Większość jego znajomości opierała się kontaktach zawodowych, być może to zachęciło starą babkę Longbottom do zorganizowania mu swatów. Czarował tamtego wieczoru młodą damę najlepiej jak potrafił - głównie niezręcznym milczeniem - aż ta nie opuściła stołu, może z rozpaczy nad utraconym bogactwem Weasleyów, może zniesmaczona brakiem ogłady Brendana - nigdy się nie dowiedział, a do cna urażona tym incydentem babka więcej nie próbowała wtrącać się w jego życie.
Niepowodzenie to nie odbiło się na nim zbyt mocno, zdać by się mogło, że kobiety nigdy go nie interesowały. Poświęcał czas pracy jak dotąd, nieliczne wolne chwile pożytkując na salach treningowych, w stajniach, pływalniach czy na miotle, gdzie najczęściej dawał upust energii. Gorliwość ta została zauważona i doceniona, w dość krótkim - bo i aurorem był młodym - czasie dołączył do kadry szkoleniowców, odpowiadając za fizyczność młodych aurorów. Magia magią, sprawność była nieodłączną częścią ich codziennej pracy, musieli o nią dbać. Jego młody wiek był w tej materii atutem, nie przeszkodą.
Nie służy długo, z mieszaniną lęku i podziwu patrzy na bardziej doświadczonych od siebie. Ścigają go demony tych, których dotąd spotkał; nawiedzają w snach, nie dając spać, nie dając się skupić za dnia, utrzymując w ciągłej czujności. Wspomnienia okrucieństw prześladują go jak cienie, od których nie da się uwolnić - ucieczka w wysiłek fizyczny pomaga je uciszyć.