Wyke Regis

30.08

Minęło już kilka dni od kiedy Florence wróciła na Greengrove Farm - i bardzo starała się zachowywać, jakby nic tak naprawdę się nie wydarzyło. Na każdym kroku czuła na swoich plecach czujne spojrzenia pozostałych mieszkańców i, nawet jeśli doceniała ich troskę, stawało się to także odrobinkę męczące. Pozwoliła sobie na jeszcze kilka dni odpoczynku, aby uspokoić szczególnie Herberta i jego matkę, wiedziała jednak że długo takiej bezczynności nie zniesie. I wtedy właśnie w głowie zaświtał jej pomysł. Nie ważne jak bardzo świat rozpadał się na kawałki lub pogrążał w chaosie, Florence postanowiła że Greengrove Farm będzie ostoją - zarówno dla mieszkańców, jak i wszelakich gości, których Grey postanowi wpuścić do swojego domostwa. Aby jednak osiągnąć swój cel musiała zakasać rękawy i wziąć się do pracy. Oczywiście mowa była tylko i wyłącznie o pracy lekkiej i nieobciążającej fizycznie, niemniej nie mogła dłużej pozwolić sobie na leżenie cały dzień - a pewnie tego oczekiwałby od niej Herbert, zważywszy na jej ostatnie problemy zdrowotne. Niestety bezczynność tylko podsycała jej skłonności do chorobliwego wręcz zamartwiania się, co pogarszało jej ogólny stan, a z czego Florence zdała sobie sprawę dopiero kiedy niemal doszło do tragedii. Nie chciała nawet myśleć, co by się stało, gdyby przez własną głupotę straciła ciążę.
Planowanie to coś, w czym kobieta zawsze była dobra, więc bardzo szybko ułożyła strategię działania. Działania, które wymagało jednak odwiedzin w jednej z mieścinek Dorset. Choć magia ułatwiała podróżowanie, Florence nie chciała oddalać się zbytnio od farmy. Nie chciała także obciążać Herberta swoimi sprawunkami, dlatego uparła się, że załatwi wszystko na własną rękę. W tej kwestii długo nie mogli dojść do porozumienia, bo mężczyzna nie zamierzał puszczać jej całkowicie samej. Gdyby okoliczności były nieco inne, Florence obstawiałaby przy swojej racji znacznie dłużej, podświadomie nie chcąc być problemem dla kolejnej osoby. Finalnie oboje jednak poszli na pewne ustępstwa. I tak oto kobieta otrzymała na ten jeden dzień kompana, ochroniarza i pomocnika w jednym. Ale to, kim okazała się ta niespodziewana pomoc, było dla Florence prawdziwym szokiem.
- Słodki Godryku, to naprawdę pan? - gdy po dotarciu w umówione miejsce dostrzegła znajomą - słabo bo słabo, ale jednak znajomą - twarz Percivala, kobieta aż zapomniała go na samym początku przeprosić za kłopot, którym z pewnością było poświęcenie tych dwóch godzin, by, de facto, przejść się z nią po sklepach. Chociaż może to i dobrze, bo obiecała sobie także, że przestanie wszystkich za wszystko przepraszać. - Wpadamy na siebie w niezwykle dziwnych okolicznościach, prawda? - zauważyła. Nie była nawet świadoma że Herbert ma takie znajomości. Z drugiej strony, może nie powinna być zaskoczona. Wojna stykała ze sobą różnych ludzi. Klub pojedynków czy nawet zrujnowana lodziarnia wydawały się dziś tak bardzo odległymi wspomnieniami... Zupełnie jak dawno zapomniany sen lub coś, co wydarzyło się w poprzednim życiu. - Ogromnie się cieszę, widząc pana w dobrym zdrowiu - powiedziała szczerze, przywołując na twarz uśmiech. Tak wielu ucierpiało w ostatnich wydarzeniach, potraciło domy czy nawet życia, więc widok znajomej twarzy podnosiła ją na duchu.